Manga Sadism: KOROSHIYA ICHI/OLDBOY

Πολλές φορές στα manga βλέπουμε πολύ έντονα το στοιχείο του σαδισμού, με διάφορες εκφάνσεις. Αυτό γίνεται, πιστεύω, επειδή οι Ιάπωνες αγαπούν την ένταση και τα πολύ έντονα συναισθήματα, συχνά μέχρι υπερβολής μπορώ να πω. Και ίσως είναι και θέμα απόλαυσης, μια κρυφή χαρά εκμετάλλευσης που βιώνει ο αναγνώστης. Για αυτόν τον λόγο μπορούμε να δούμε διαφορετικούς  τύπους manga με διαφορετικού τύπου σαδιστικές συμπεριφορές.
Σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να παρουσιάσω δυο πολύ αγαπημένα μου manga (που για κάποιον λόγο τα σκέφτομαι πάντα μαζί), εξετάζοντάς τα ως προς αυτό το κομμάτι.

Είναι και τα δύο manga που έγιναν περισσότερο γνωστά σε εμάς στη Δύση από τις κινηματογραφικές μεταφορές τους.

(Εάν δεν έχετε διαβάσει κάποιο από αυτά τα manga ίσως θα θέλατε να σταματήσετε να διαβάζετε το άρθρο αυτό, εκτός ίσως αν σας ενδιαφέρει το θέμα αρκετά ώστε να δεχτείτε να διαβάσετε μερικά spoilers..)

To KOROSHIYA ICHI (ICHI THE KILLER) είναι ένα πολύ βίαιο manga στο οπτικό του κομμάτι και η ψυχολογική βία ακολουθεί. O σαδισμός έχει να κάνει με πιο visual μονοπάτια, υπάρχει σύγχυση με το ποιός είναι ο κακός της υπόθεσης, μιας και όλοι είναι πάνω-κάτω φτιαγμένοι από την ίδια ελαττωματική στόφα. O Masao Kakihara είναι ο σαδομαζοχιστής yakuza που ζητάει εκδίκηση από τον δολοφόνο του “πατέρα” της “οικογένειάς” του, τον Ichi, ο οποίος είναι ένα παιδί ουσιαστικά, μέσα στο σώμα νέου άνδρα. Ο Ichi είναι ψυχωτικός δολοφόνος ο οποίος κατευθύνεται από κάποιον που ξέρει τις ψυχώσεις και, θρέφοντάς τις, έχει ένα όπλο τελείως του χεριού του. Ο νεαρός μπορεί να ερεθιστεί μόνο με χρήση βίας και σκοτώνοντας, αυτό όμως τον μπερδεύει καθώς νιώθει τύψεις και, έτσι, μετά από κάθε δολοφονία ξεσπάει σε γοερά κλάματα. Είναι παθολογικά σαδιστής και σεξοδιαστροφικός χωρίς να το επιδιώκει, λόγω των συμπλεγμάτων που έχει.

Ο Kakihara, όμως, είναι συνειδητοποιημένος σαδομαζοχιστής, πιστεύοντας στην ηδονή και την αγάπη που μπορεί κάποιος να βρει μέσα από την βία και τον σωματικό πόνο. Πόνο που επιλέγει να δέχεται ή να δίνει, με έμφαση στο να δέχεται, μιας και έχει μεγάλη αντοχή και του δίνει μεγάλη ευχαρίστηση. Tον βλέπουμε να χώνει μια ατσάλινη βελόνα στο πρόσωπο κάποιου νεαρού και να την τραβάει κόβοντας τα μάγουλα του, πληροφορώντας τον ότι δεν υπάρχει ούτε αγάπη, ούτε ομορφιά στην βία την δική του. Έχοντας πιο πριν υποστεί τον χλευασμό του νεαρού, σχετικά με τις μαζοχιστικές τάσεις του, ο  Kakihara προβαίνει στην χρήση public humiliation για να αποτυπώσει σχεδόν μόνιμα στο πρόσωπο του νεαρού τον πόνο (όντας μια μάσκα πόνου και ο ίδιος). Ο Kakihara τρέφει αισθήματα ιδιαίτερης αφοσίωσης στον “πατέρα” του, καθώς ήταν ίσως το μόνο άτομο το οποίο καταλάβαινε πλήρως την ανάγκη του να νιώσει πόνο, διατηρώντας μια D/s σχέση παραπάνω βαρύτητας από την παρόμοιας ουσίας σχέση ενός yakuza boss με τον υπαρχηγό του. Τον βλέπουμε να ξεσπάει σε αναφιλητά με την ιδέα και μόνο οτι ο ανώτερός του δολοφονήθηκε και ο όρκος του να τιμωρήσει του υπεύθυνους δείχνει μια, διαστροφικής φύσης ίσως,  τρυφερή πλευρά και στοργή προς αυτό το αγαπημένο του πρόσωπο.

Στο OLDBOY, από την άλλη, η βία είναι καθαρά ψυχολογική και το οπτικό κομμάτι είναι αρκετά περιορισμένο. Ο Goto βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα δωμάτιο για δέκα χρόνια χωρίς να γνωρίζει το γιατί και από ποιούς, όταν, ξαφνικά, τον ελευθερώνουν (φυσικά χωρίς εξήγηση πάλι). Από εκείνη την στιγμή ξεκινάει ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι για τον Goto, μόνο που η γάτα εξαναγκάζεται από το ποντίκι να το κυνηγήσει. Ο Άγνωστος, ο οποίος ξόδεψε μια μικρή περιουσία για να τον κρατήσει φυλακισμένο, εμφανίζεται και παίζει μαζί του, τον προκαλεί να ανακαλύψει το γιατί… Χωρίς να ξέρει ούτε το όνομά του, ούτε το πρόσωπό του (καθώς έχει υποβληθεί σε εγχείρηση πλαστικής προσώπου), ο Goto καλείται να ανακαλύψει το πράγμα εκείνο το οποίο έκανε τον Άγνωστο να τον μισήσει τόσο ώστε να αφιερώσει την ζωή του στο να καταστρέψει την δική του. Επίσης, και το γιατί είχε τόση βαρύτητα αυτό το πράγμα για κάποιον άλλον, ενώ εκείνος δεν μπορεί να θυμηθεί καν το να έχει κάνει τόσο μεγάλο κακό σε κάποιον, ώστε να του ταιριάζει τέτοια τιμωρία.

Ο Άγνωστος έχει χρησιμοποιήσει την φυλάκιση, το manipulation, εώς και ύπνωση για να στήσει τον ιστό του γύρω από τον Goto, αναζητώντας εκδίκηση για κάτι το οποίο αξίζει προφανώς να χάσει την ζωή του, αν είναι να βασανίσει τον Goto (ο Goto έχει κάποια διορία να ανακαλύψει  την αιτία όλων αυτών αλλιώς θα εκτελεστεί. Αν, όμως, την ανακαλύψει, ο Άγνωστος θα αυτοκτονήσει). Η εμμονή του και το συνεχές πείραγμα, η παρακίνηση του Goto να σκεφτεί, να θυμηθεί… δείχνουν άνθρωπο άρρωστο που δεν μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν και τιμωρώντας το λαμβάνει μια στρεβλή αίσθηση δικαιοσύνης που στα μάτια του στέκει ατενίζοντας θριαμβευτικά το υποκείμενο το οποίο έχει μειώσει τόσο, ώστε να νιώσει καλά εκείνος.

Σας αφήνω με ένα από τα καλύτερα και πιο συγκινητικά κομμάτια score ταινίας που έχω ακούσει ποτέ.