ABANDON THE OLD IN TOKYO
Writer/Artist: Yoshihiro Tatsumi
Drawn & Quarterly
Όπως είχα καταλάβει και από την αυτοβιογραφία του δημιουργού, A DRIFTING LIFE (από την Drawn & Quarterly, και αυτό), ο Υoshihiro Tatsumi είναι ρεαλιστής όπως εγώ. Δηλαδή, από τους ρεαλιστές που συνήθως οι άλλοι άνθρωποι αποκαλούν “απαισιόδοξους”. Είμαστε από τους ανθρώπους που θα χαρακτήριζαν ένα ποτήρι “μισοάδειο” και αν περιγράφαμε τη μέρα μας θα τονίζαμε τα άσχημα πράγματα, γιατί αυτά μας κάνουν μεγαλύτερη εντύπωση, επειδή, ίσως, μας πονούν και μας προβληματίζουν.
Στο ABANDON THE OLD IN TOKYO, έχουμε να κάνουμε με μικρές ιστορίες που φτιάχτηκαν μέσα στα 70s, οπότε και το στιλ είναι ανάλογο. Το σχέδιο του Tatsumi ίσως φαίνεται απλοϊκό σε κάποιους, όπως και το σχέδιο του Tezuka (ο οποίος, για μια περίοδο, ήταν, κατά μία έννοια, δάσκαλος του Tatsumi). Ο τρόπος αφήγησης και σκηνοθεσίας μου θύμισε κάπως το A CONTRACT WITH GOD του Eisner, όπως και η σχετική πικρία που σου μένει στο στόμα μετά και το “τί, έτσι τελειώνει; Τί έγινε; “.
Οι οχτώ ιστορίες (με τίτλους όπως “Κατειλημμένο”, “Εγκαταλείψτε Τους Ηλικιωμένους Στο Τόκιο”, “Ο Καθαριστής”, “Αγαπημένη Μαϊμού”, “Ανεξόφλητο”, “Η Τρύπα”, “Σταυροδρόμι” και “Χέλι”), έχουν να κάνουν με θέματα της καθημερινής ζωής, σε ένα Τόκιο που αλλάζει προς το καλύτερο και το χειρότερο, συνάμα, παρασέρνοντας μαζί του τους απρόθυμους πολίτες και συγκεκριμένα τον αρχετυπικό χαρακτήρα που χρησιμοποιεί ο Tatsumi, ο οποίος μοιάζει και στο χαρακτήρα που χρησιμοποιεί στο A DRIFTING LIFE. Οι πιο πολλές (ίσως και όλες) ιστορίες δεν είναι ακριβώς λυπητερές, αλλά στενάχωρες, με τους ήρωες, αν όχι σε χειρότερη ψυχολογική κατάσταση από ότι στην αρχή της ιστορίας, τουλάχιστον στην ίδια μιζέρια στην οποία τους πρωτοσυναντήσαμε.
Μέσα σε αυτά υπάρχει και μια αίσθηση μαύρου χιούμορ, είτε στην ατμόσφαιρα, είτε στο σχέδιο, το οποίο συμβάλλει στο ρεαλισμό και την πικρία που διακατέχει την όλη συλλογή. Είναι, όμως, μετρημένο και ντροπαλό μαύρο χιούμορ (λογικό, μιας και ο Tatsumi ξεκίνησε κάνοντας στριπάκια, ας πουμε, και δεν μπορούσε να μην βάζει και λίγο χιούμορ στις ιστορίες του, όσο μαύρες και αν ήταν) και όχι αναίσχυντο, όπως π.χ. του Ivan Βrunetti (τον οποίο μισώ από τα απύθμενα βάθη τις καρδιάς μου και απλώς ήθελα να το πω με την ευκαιρία της αναφοράς του μαύρου χιούμορ, μιας και καμία σχέση δεν έχει με τον κύριο Yoshihiro Tatsumi…).
Με λίγα λόγια, μείνετε μακρυά εάν στεναχωριέστε εύκολα, ή προτιμάτε πιο ελαφρά αναγνώσματα, εάν σας εκνευρίζει το παλιομοδίτικο σχέδιο, ή αν είστε ο Δημήτρης Σακαρίδης (του οποίου δεν του άρεσε και θεωρεί τον δημιουργό υπερεκτιμημένο).
Διαβάστε το, εάν σας αρέσει να εξερευνείτε διαφορετικές προσεγγίσεις στην περιγραφή της καθημερινής ζωής στο χαρτί και σας ενδιαφέρουν άλλες κουλτούρες – έστω και μέσα από ένα απαισιόδοξο πρίσμα.
