IRON MAN 2

Director: Jon Favreau
Starring: Robert Downey Jr., Don Cheadle, Scarlett Johansson, Gwyneth Paltrow, Sam Rockwell, Mickey Rourke, Samuel L. Jackson
Marvel Studios & Paramount Pictures

Μου είναι κάπως δύσκολο να καταλήξω σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα σχετικά με την ποιότητα του IRON MAN 2. Το δίωρο που πέρασα στην κινηματογραφική αίθουσα ήταν σίγουρα ευχάριστο, αλλά και πάλι, δεν μπορώ να δηλώσω με βεβαιότητα ότι το συγκεκριμένο κινηματογραφικό έργο είναι πραγματικά καλό. Βλέπετε, το sequel αυτό προσπαθεί να κάνει πολλά πράγματα μαζί, και κάπου τρώει τα μούτρα του καθώς το επιχειρεί.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, βρίσκονται, φυσικά, τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον αγαπητό πολυεκατομμυριούχο εφευρέτη, Tony Stark, ένα από τα οποία έχει ρίζες στις πράξεις του πατέρα του, και το πώς αυτές έχουν αντίκτυπο στο σήμερα, όταν τα αποτελέσματα τους εμφανίζονται με την έλευση του Whiplash. Επίσης, η Αμερικάνικη κυβέρνηση πιστεύει ότι η τεχνολογία της αρματωσιάς του Iron Man, θα έπρεπε να ανήκει σε αυτήν και όχι στον εφευρέτη της. Ή αν όχι η ίδια η τεχνολογία, τουλάχιστον κάποια άλλη, παρόμοια με αυτή. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το βασικό στοιχείο που τροφοδοτεί τη συσκευή που τον κρατάει στη ζωή, τον οδηγεί σε βέβαιο θάνατο.

Όχι ένα, αλλά τρία plotlines τρέχουν ταυτόχρονα σε αυτή την ταινία. Δίνεται ο απαραίτητος χρόνος ώστε να αναπτυχθούν επαρκώς όλα αυτά; Σαφέστατα όχι, μιας και θα χρειαζόταν μια ταινία διάρκειας τριών ωρών, προκειμένου να γίνει το παραπάνω. Έτσι, λοιπόν, το σενάριο τρέχει να προλάβει, πηδάει από θέμα σε θέμα, καθώς προσπαθεί να τα χειριστεί όλα ταυτόχρονα, και ενώ καταφέρνει να τα συνδέσει, κάπως αμήχανα, όλα αυτά, χάνει σε “καρδιά” και “ψυχή”. Τα γεγονότα παρελαύνουν, αλλά δεν αφήνουν πίσω τους κάποια συναισθηματική αντίδραση.

Η συνταγή που ακολουθήθηκε για την απόδοση των παραπάνω, ήταν η ίδια όπως και στο πρώτο μέρος. Το χιούμορ δεν λείπει από την ταινία, ειδικά το λεκτικό, και για ακόμη μια φορά, η δράση είναι μετρημένη, και ίσως λιγότερο εντυπωσιακή, από όσα έχει συνηθίσει να περιμένει το κοινό από τις superhero ταινίες των τελευταίων ετών. Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη συνάντηση μεταξύ Whiplash και Tony Stark, έχει τη δέουσα ένταση, παρά το γεγονός ότι είναι κάπως σύντομη.

Αυτό που αποζημιώνει, σε μεγάλο βαθμό, είναι το cast, δίνοντας πολλούς έξτρα πόντους στην ταινία. O Robert Downey Jr. ανεβάζει τον δείκτη της υπερβολής στην ερμηνεία του μερικά κλικ πάνω, σε ένα almost one-man show, με συμπεριφορά που θυμίζει νάρκισσο rockstar, ενώ η χημεία του με την συμπρωταγωνίστρια του, Gwyneth Paltrow, είναι υπέροχη, καθώς βγάζει όλη την απαραίτητη υπόγεια ερωτική ένταση. O Mickey Rourke, ως Whiplash, έχει τον αέρα της απειλής που απαιτείται από έναν villain, καθώς ο έτερος κακούλης του έργου, ο Justin Hammer, αποδίδεται από τον Sam Rockwell, ως χαρακτήρας για comic relief. O  Don Cheadle, ο οποίος αντικατέστησε τον Terence Howard στο ρόλο του James Rhodes, μεταφέρει από το χαρτί το απαραίτητο attitude του χαρακτήρα, ενώ ο Samuel Jackson, ως Nick Fury, αν και με λίγο screen time, παίζει πάνω-κάτω όπως ξέρει να παίζει, εντός ενός PG-13 πλαισίου, λόγω των περιστάσεων. Όχι, δεν  ξέχασα την αγαπημένη πολλών Scarlett Johansson, αλλά για ποια ερμηνεία να πω; Τίποτα παραπάνω από ένα οφθαλμόλουτρο, που όταν έρθει η ώρα, ρίχνει άντρες τέζα – με τον τρόπο της.

Πέρα από τα παραπάνω, οι fans της Marvel θα βρουν αρκετές στιγμές που προσφέρονται για geek-out, όπως η τελευταία κρυμμένη σκηνή, ενώ πιθανόν να απορήσουν με τη μάλλον ανορθόδοξη χρήση ενός αντικειμένου, το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με έναν χαρακτήρα ακρογωνιαίο λίθο της συγκεκριμένης εταιρίας. Αυτοί, επίσης, είναι που θα βρουν τις αποκλίσεις της ταινίας από την πρώτη ύλη της, και ίσως οι πιο σκληροπυρηνικοί από αυτούς να γκρινιάξουν – αντίδραση που είναι μέσα στο παιχνίδι.

Υπάρχει, όμως, και κάτι στο οποίο θα ήθελα να σταθώ λίγο. Σύμφωνα με τα όσα διαδραματίζονται στα γεγονότα μεταξύ των δυο ταινιών, ο Tony Stark χρησιμοποίησε την τεχνολογία που είχε στη διάθεση του, προκειμένου να φέρει ειρήνη στον κόσμο. Αν και σίγουρα δεν είναι το βασικό θέμα της ταινίας, ιδεολογικά είναι ικανό να προκαλέσει αντιδράσεις, καθώς φαίνεται να υποστηρίζει την επιβολή της ειρήνης, όχι από τον πιο δίκαιο, αλλά από τον ισχυρότερο, καθώς και την ιδιωτικοποίηση αυτής. Σίγουρα, όσοι έχουν μια τάση για “Δανικές” κριτικές, βρίσκουν το ιδανικό βέλος για την φαρέτρα τους, και ψάχνουν τον στόχο τους.

Το IRON MAN 2 σίγουρα δεν είναι μια ταινία που θα την τοποθετήσω στο προσωπικό μου top καλύτερων μεταφορών από comics, έχει όμως τις αρετές του, όπως και αρκετές αδυναμίες, και σίγουρα δεν μπορώ να πως ότι πέρασα άσχημα βλέποντας το. Αριστούργημα δεν το λες, έχει όμως την αξιοπρέπεια του, ως μια superhero ταινία.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=FNQowwwwYa0[/youtube]