INTERVIEW CORNER #2: Tony Millionaire

Αν και δε συμπαθώ τα κείμενα που αναφέρουν τα προσωπικά βιώματα του υπογράφοντος, όσον αφορά στο ένα ή το άλλο θέμα, έχω την εντύπωση ότι στη συγκεκριμένη στήλη θα κάνω αρκετές εξαιρέσεις.

Και θεωρώ ότι ο Tony Millionaire και ο μάλλον ανορθόδοξος τρόπος που γνώρισα τη δουλειά του πριν αρκετά χρόνια αξίζουν μια τέτοια εξαίρεση.

Κάπου, λοιπόν, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 βρισκόμουν ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που μου επέτρεψε να ξεφύγω από το περίπτερο και να μπω στο comic shop, προκειμένου να λάβω τη μηνιαία δόση μου. Σε μια από τις επισκέψεις μου σε ένα από τα comic shops της συμπρωτεύουσας, δεν απέκτησα, όπως θα υπέθετε κανείς, το πρώτο μου comic με την υπογραφή του Millionaire, αλλά μια δωρεάν αφισούλα, η οποία απεικόνιζε μια μαϊμού, φτιαγμένη από κάλτσα.

Η αφίσα ήταν σουρεαλιστική και περίεργη και μου άρεσε. Επιπλέον, τα οικονομικά μου δε μου επέτρεπαν τη διακόσμηση των τοίχων μου με κάτι πιο… επίσημο, οπότε τοποθετήθηκε απέναντι από το κρεβάτι μου. Η συγκεκριμένη αφίσα μάλλον πέτυχε τον σκοπό της. Βλέποντάς την κάθε πρωί και δεχόμενος προφανώς υποσυνείδητα ένα είδος πλύσης εγκεφάλου, αποφάσισα μετά από καιρό να αρπάξω το πρώτο comic που είδα με την υπογραφή του Millionaire.

Ήταν το THE ADVENTURES OF TONY MILLIONAIRE’S SOCK MONKEY και το ερωτεύτηκα αμέσως μόλις το διάβασα– κι όλα αυτά πριν καν πέσει στα χέρια μου strip των MAAKIES !

Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκινά η ιστορία μου με τα comics του Millionaire. Αργότερα, ήρθε και η ανάγνωση του BILLY HAZELNUTS (το οποίο έφτασε στη θέση #67 στο Top 100 του Comicdom για τα καλύτερα comics της περασμένης δεκαετίας), αλλά και η προσθήκη των διαμαντιών της βιβλιοθήκης μου, των τόμων που συλλέγουν τα strips των MAAKIES. Και στο ενδιάμεσο, μηδενιστικά και ξεκαρδιστικά strips, παιδικές ιστορίες για μεγάλους, ατμόσφαιρα που έρχεται από προηγούμενες δεκαετίες άλλων κόσμων και σουρεαλιστικά animations που δεν κέρδισαν την καρδιά του κοινού.

Με τα δικά μου, όμως, έφαγα ένα σωρό παραγράφους και δε σας παρουσίασα ακόμη τον καλεσμένο αυτής της εβδομάδας, τον Tony Millionaire. Ας είναι, όμως. Καλύτερα να τον γνωρίσετε κι εσείς μόνοι σας, όπως κι εγώ, έστω και τυχαία.

Για να ελέγξω, όμως, και λίγο τη μοίρα, φρόντισα να επικοινωνήσω με τον Tony Millionaire και, με αφορμή την επερχόμενη κυκλοφορία του δεύτερου graphic novel με πρωταγωνιστή τον Billy Hazelnuts (BILLY HAZELNUTS AND THE CRAZY BIRD) να του κάνω κάποιες ερωτήσεις.

Είσαι περισσότερο γνωστός για το παράξενο αλλά ξεκαρδιστικό χιούμορ του ΜΑΑΚΙΕS. Μπορείς να μας πεις τι σε εμπνέει για να γράψεις κάτι σε τέτοιο στιλ;

Όλη μου τη ζωή είχα αυτά τα φλογερά συναισθήματα θυμού σε συνδυασμό με συναισθήματα αποστροφής και αμηχανίας. Σ’ αυτά πρόσθεσε και μία αγάπη για τη φύση, τα λαγουδάκια, τα δάση, τους ωκεανούς και άλλα όμορφα πράγματα. Θα μπορούσα να είχα γίνει ερημίτης, να ζω σ’ ένα βουνό και να πυροβολώ όσους ανθρώπους έφταναν εκεί πάνω ή θα μπορούσα να γίνω θαμώνας σ’ ένα μπαρ, να μεθάω και απλά να γελώ μπροστά στη φρίκη του να είσαι ζωντανός, πράγμα που και έκανα. Έχω ένα ταλέντο στο σχέδιο, το οποίο ήταν κληρονομικό από την οικογένεια μου, οπότε αποφάσισα να σχεδιάσω comics.

Πώς δικαιολογείς την επιτυχία του strip σου, ακόμη κι έπειτα από τόσα χρόνια;

Το strip βασίζεται (συχνά, όχι πάντα) στην πικρή και σκληρή αλήθεια, τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι άντρες για τις γυναίκες, και τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι γυναίκες για τους άντρες. Είναι η μεγαλοπρεπής ιστορία του ψυχαγωγικού σφαδασμού του ηττημένου. Το πώς η στρεβλή λογική θα σε οδηγήσει στον απατηλό σου στόχο. Το μάτι του Drinky Crow είναι το μάτι του ανθρώπου που αναρωτιέται “τι θέλω τώρα και πώς μπορώ να το έχω;”, ακόμη κι αν ξέρει πως αυτό που θέλει μπορεί ενδεχομένως να του κάνει μεγάλο κακό.

Ξέρω πως η επόμενη ερώτηση είναι δύσκολη, αλλά έχεις κάποιο αγαπημένο strip των MAAKIES; Και ποιο απ’ τ’ άλλα comics που έχεις κάνει σου άρεσε περισσότερο;

Ναι, έχω πολλά αγαπημένα, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο να σχεδιάσω το “Moon River”. Είχα μόλις γνωρίσει τη γυναίκα η οποία αργότερα θα γινόταν σύζυγος μου, και μου είχε στείλει μία κασέτα. Η κασέτα αυτή είχε μία παράξενη, καθηλωτική εκδοχή του MOON RIVER, τραγουδισμένη πολύ αργά. Είναι ένα πολύ ρομαντικό τραγούδι. Το είχα κι έπαιζε ξανά και ξανά για ώρες, ενώ σχεδίαζα το strip, που δεν ήταν παρά τέσσερα πάνελ με ποτάμια και φεγγάρια που είχα αντιγράψει από ένα παλιό και μουχλιασμένο Illustrator’s Guide Book που είχα.

Μου αρέσει, επίσης, ένα strip που είχα κάνει πριν χρόνια, αυτό που ο Gabby πιάνει μία όμορφη νεράιδα του νερού που βρισκόταν σ’ ένα νούφαρο και την χρησιμοποιεί ως δόλωμα για να πιάσει πέστροφες.

Τι συνέβη με το τηλεοπτικό THE DRINKY CROW SHOW; Μου άρεσε πολύ η πρώτη σεζόν, αλλά από το τέλος της και μετά δεν υπήρξαν άλλα επεισόδια. Γιατί;

Κάποιες θεωρίες σχετικά με το γιατί το THE DRINKY CROW SHOW δεν ανανεώθηκε για μία δεύτερη σεζόν είναι οι εξής:

1. Έγιναν περικοπές στον προϋπολογισμό και κόπηκαν όλες αυτές οι σειρές που δεν είχαν τεράστια ακροαματικότητα, ιδιαίτερα τα πανάκριβα animation.

2. Η σειρά ήταν παράλογη με τρόπο που δεν αρέσει παρά μόνο σε λίγους. Δεν υπάρχουν και πολλοί αλκοολικοί με αυτοκτονικές τάσεις που να έχουν την όρεξη να γελάσουν με την κατάντια τους.

3. Η σειρά δεν ήταν του τύπου κωμωδία με συνεχείς χιουμοριστικές ατάκες, όπου ακούγεται κι από ένα αστείο ανά τρία δευτερόλεπτα.

***-Όλες αυτές οι θεωρίες είναι αστήρικτες, οπότε δεν μένει παρά μόνο μία που να μπορεί να θεωρηθεί πιθανή.

4. Δεν άρεσε στον Mike Lazzo (Σ.τ.Σ.: Αντιπρόεδρος της Adult Swim) κι αυτός είναι και το αφεντικό, επομένως…

Μπορείς να μας πεις για τους καλλιτέχνες που σε επηρέασαν;

Βεβαίως! Ο Bud Fischer που σχεδίαζε το MUTT AND JEFF, πάντα μου άρεσαν τα comics των εφημερίδων περισσότερο από κάθε άλλη σχεδιαστική φόρμα. Επίσης, οι George Herriman (KRAZY KAT) και Windsor McKay (LITTLE NEMO). Υπάρχουν τόσοι πολλοί απ’ αυτούς τους παλιούς σχεδιαστές που έφτιαχναν την Κυριακάτικα comics των εφημερίδων σε τεράστιες κόλλες χαρτί, με μόνο ένα ή δύο comics ανά σελίδα. Ακόμη βλέπω στον ύπνο μου πως είναι Κυριακή, είμαι στο σπίτι των παππούδων μου και τα διαβάζω. Οι ίδιοι οι παππούδες μου ήταν καλλιτέχνες και πολύ καλοί μάλιστα, έφτιαχναν εικόνες πλοίων, θαλασσινά τοπία και πορτρέτα. Ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τα comics με υπερήρωες.

Λάτρευα επίσης να κοιτάζω τους φοβερούς ζωγράφους στα παιδικά βιβλία των αρχών του 20ου αιώνα, όπως ο Johnny Gruelle που έκανε τη σειρά RAGGEDY ANN AND ANDY, ο οποίος έβαζε εκείνες τις εξωφρενικές ποσότητες λουλουδιών, καθώς κι εκείνα τα παπούτσια με τις αγκράφες. Ακόμη και τα μαμούνια φορούσαν εσάρπες και παπούτσια με αγκράφες το 1921. Έχω επίσης αδυναμία και στον Ernest Shepard, σχεδιαστή του WINNIE THE POOH. Δεν μιλάω, όμως, για εκείνες τις απαίσιες ταινίες ή τα αηδιαστικά cartoon, ούτε καν για τις χρωματισμένες versions των δικών του σκίτσων. Οι απρόμαυρες ζωγραφιές σε αυτά τα βιβλία είναι κάποιες από τις πιο όμορφες που έχω δει ποτέ μου. Διάβασα πως όταν ο ίδιος ο Ernest Shepard είδε το πρώτο cartoon της Disney με τον WINNIE THE POOH, το χαρακτήρισε “κοροϊδία” και πως πέθανε μέσα στην ίδια χρονιά. Λατρεύω, επίσης, τον Charles Schultz (PEANUTS) και, σχεδιαστικά, χρωστάω πολλά στον Πατριάρχη των Underground Comics, τον Robert Crumb. Υποκλίνομαι.

Κι εσύ έχεις φτιάξει παιδικές ιστορίες, όπως το SOCK MONKEY. Σου αρέσουν περισσότερο αυτές ή οι άλλες με το παράλογο χιούμορ;

Όπως μπορείς να φανταστείς, αυτό εξαρτάται απ’ τη διάθεση μου. Ξεκίνησα να κάνω το SOCK MONKEY, επειδή ήθελα πάρα πολύ να κάνω κάτι σαν αυτά τα ολοσέλιδα Κυριακάτικα comics του παλιού καιρού. Ο παππούς μου είχε συλλογές από παλιές εφημερίδες, τις οποίες ξεφύλλιζα και χάζευα με τις ώρες, οπότε με το SOCK MONKΕY και το BILLY HAZELNUTS ήθελα να κάνω κάτι στο στιλ της μυστηριώδους soft περιπέτειας, γεμάτης με χρώματα και παλιά σπίτια.

Ο Billy Hazelnuts θα επιστρέψει σε ένα καινούργιο graphic novel. Μπορείς να μας πεις περισσότερα γι’ αυτό;

Πήρε πολύ καιρό να κυκλοφορήσει, καθώς είχα μία τηλεοπτική σειρά και ένα ογδοντασέλιδο βιβλίο SOCK MONKEY στα σκαριά, οπότε ο Billy άργησε να κυκλοφορήσει γύρω στα τρία χρόνια. Ο editor δεν ήταν και πολύ χαρούμενος γι’ αυτή την αργοπορία, αλλά πιστεύω πως εν τέλει ωφέλησε το ίδιο το βιβλίο. Σκέφτομαι πως θα πρέπει να γίνει τριλογία, αφού το πρώτο βιβλίο για τον Billy αφορά τη γέννηση και το μεγάλωμά του, ψάχνοντας να βρει τι είδους “άνθρωπος” θα γίνει τελικά. Στο νέο βιβλίο, ο Billy αναλαμβάνει την ευθύνη να φροντίσει το παιδί εκείνο που τον τρώει ζωντανό κατά την πορεία της ιστορίας (που κατά κάποιο τρόπο είναι ό,τι ακριβώς συμβαίνει τώρα μ’ εμένα και την σύζυγο μου, ναι, τα παιδιά μας μάς τρώνε ζωντανούς) και το τρίτο βιβλίο θα δείχνει τον Billy να ασχολείται με ιδέες περί διαφώτισης και πνευματικότητας, καθώς γίνεται γέρος και σοφός ή ίσως γέρος και βλάκας. Δεν έχω ακόμη βρει τι απ’ τα δύο θα είναι τελικά.

Υπάρχουν άλλα σχέδια για το άμεσο μέλλον; Θέλεις να τα μοιραστείς μαζί μας;

Δουλεύω σαν τρελός σε πολλά και διαφορετικά projects, προσπαθώ να ξεκινήσω μία ταινία για το SOCK MONKEY, ίσως και κάποια animated εκδοχή του BILLY HAZELNUTS. Η έντυπη σελίδα έχει πολύ πλάκα και σ’ αυτήν είναι που παρουσιάζονται όλες οι καλές ιδέες, όμως ένα πραγματικά καλό animation project μπορεί να μου αποφέρει τα μετρητά που χρειάζομαι, έτσι ώστε να μπορώ να ασχοληθώ αποκλειστικά και μόνο με τα comics. Ό,τι κάνω, το κάνω για να ταΐζω τα παιδιά μου και να δημιουργώ τα comics μου!

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

Although I’m not fond of texts describing my personal experiences regarding one subject or another, I’ve got the impression that I’ll be making lots of exceptions in this column, and I think that both Tony Millionaire and the somewhat unorthodox way, through which I got to learn of his work many years back, deserve such an exception.

Here’s how it was. Sometime during the final years of the 90s I was a student in Thessaloniki, the city that allowed me to break free from the newsstand and enter the comic shop in order to get my monthly “fix”. In one of these visits to one of the “co-capital’s” comic shops, I didn’t acquire, as one might assume, my first comic book made by Tony Millionaire, but a giveaway small poster picturing a monkey made out of sock.

That poster was surreal and weird, and I liked it. Furthermore, my finances didn’t allow me to decorate my walls with something more…formal, so that poster was placed next to my bedside. That particular poster probably succeeded in its mission. By looking at it each and every morning and, obviously, receiving some sort of subliminal brainwashing, I decided after awhile to grab the very first comic I saw that was made by Millionaire.

It was THE ADVENTURES OF TONY MILLIONAIRE’S SOCK MONKEY and I fell in love with it as soon as I’ve read It – and all this before I even got my hands on a MAAKIES strip!

So, this is how it started with me and Tony Millionaire’s comics. Later on, I got to read BILLY HAZELNUTS (which ranked #67 in Comicdom’s Top 100 Comic Books Of The 00s) and to acquire the gems of my bookcase, the volumes collecting the MAAKIES strip. And in-between, there were nihilistic and hilarious strips, children’s stories for grown-ups, an atmosphere arising from past decades of other worlds and surreal animations that failed to capture the hearts of the audience.

My story has already consumed a whole bunch of paragraphs without even presenting this week’s guest, Tony Millionaire. No matter really, because it’s much better if you get to meet him all by yourselves, just like I did, even if it’s completely by accident.

Although, in order to attempt to control fate, even for just a little bit, I made sure to contact Tony Millionaire and ask him a few questions on the occasion of the release of his second graphic novel starring Billy Hazelnuts (BILLY HAZELNUTS AND THE CRAZY BIRD).

You are known mostly for the weird, yet hilarious humor of MAAKIES. Can you tell us what inspires you to write something like that?

All my life I’ve had this burning anger mixed with revulsion and embarrassment. Add on to that a love of nature, bunnies, forests, oceans and other beautiful things. I could have become a hermit, living on a mountain, shooting any human beings that came up there, or I could plow into a bar, get drunk and just laugh at the horror of being alive, which I did. I have a talent for drawing, which was passed down from my family, so I decided to draw comics.

Where do you think lies the success of the strip, even after so many years?

The strip is based (often, not always) on the cutting burning truth. The way men think about women, the way women think about men. It’s the glorious story of the entertaining squirming of the loser. How convoluted logic will get you to your misguided goal. The eye of Drinky Crow is the eye of Man, “What do I want right now, How can I get it?”. Even though what it wants may be quite bad for it.

This is going to be a tough one, I’m sure, but do you have any favorite MAAKIES strips? And which one of your other comics did you enjoy the most?

Yes I have many favorites, but for different reasons. “Moon River” was especially pleasant to draw. I had just met a woman who would eventually become my wife, she had sent me a cassette tape. A strange haunting version of Moon River was on there, sung very slowly. It’s a very romantic song. I played it over and over for hours while I drew the strip, just four panels of rivers and moons copied from a musty old Illustrator’s Guide Book that I had.

I also like the one I did years ago about Gabby picking a beautiful water fairy off a lily pad and using her for bait to catch trout.

Whatever happened to the DRINKY CROW TV series? I enjoyed the first season but there weren’t any more episodes. Why?

Theories as to why The DRINKY CROW SHOW was not renewed for a second season.

1 – Budget cuts came down, and all the shows that didn’t get huge ratings were cut, especially expensive animation.

2 – The show was absurd in a way that not a lot of people could get into. There are only so many suicidal alcoholics willing to laugh at their condition.

3 – The show wasn’t the kind of bust-out laugh show with a joke every three seconds.

*** – All of these theories don’t bear out, so there’s only one left that can be considered.

4 – Mike Lazzo (editor’s note: Adult Swim vice president) didn’t like it. He’s the boss, so that’s that.

Can you tell us about the artists that have influenced you?

Yes! Bud Fisher who drew MUTT AND JEFF. I have always really loved newspaper comics more than any other graphic form. George Herriman (KRAZY KAT), Winsor McKay (LITTLE NEMO) too. And there were just so many of those old guys who did the Sunday Funnies on huge sheets of paper with one or two comics per page, I still have dreams about those things at my grandparents house on Sunday. They were artists themselves, very good, lots of ships, seascapes and portraits. I never got into much super-hero books.

I also went crazy looking at the beautiful children’s book illustrators of the early 20th Century. Johnny Gruelle, who did the RAGGEDY ANN & ANDY series with its preposterous amounts of flower bushes and buckled shoes. Even the bugs wore shawls and buckled shoes in 1921. I have a soft spot in my heart for Ernest Shepard, illustrator of WINNIE THE POOH. Not those awful movies, not those horrifying cartoons, not even those colored versions of his own drawings. The black and white illustrations in those books are some of the most beautiful drawings I have ever seen. I read that when Ernest Shepard saw the first Disney cartoon of WINNIE THE POOH, he said it was a “travesty” and he died within a year. I also love Charles Schulz (PEANUTS) and I owe a lot of my style to the Great Father of Underground Comics, R. Crumb. I bow my head.

You have also created children stories, like SOCK MONKEY. Do you enjoy those the most or the absurd humor ones?

That really depends on my mood, as you can imagine. I started doing SOCK MONKEY because I really wanted to do something like those old full page Sunday comics from the old days. My grandfather had collections of old Sunday papers which I used to dive into, looking at them for hours, so with SOCK MONKEY and BILLY HAZELNUTS I wanted to go for that mysterious soft adventure, full of color and old houses.

BILLY HAZELNUTS will return in a new graphic novel. Can you tell us more about it?

It took a long time to get it out, I got a TV show and an 80-page SOCK MONKEY book in the way, so Billy was about 3 years late. My editor was not happy about that, but I think it works well for the book. I’m thinking it should be a trilogy, Billy’s first book is about him being born and growing, figuring out who he will eventually be. The new book is about him getting the responsibility of taking care of this child who eats him alive as he goes through the story (sort of like what my wife and I are going through now, yes, our children eat us) and the third will be about Billy dealing with ideas about enlightenment and spirituality as he becomes old and wise or maybe old and stupid, I haven’t figured that out yet.

Are there any other plans for the immediate future? Can you share them with us?

Working like crazy on lots of different projects, trying to get a SOCK MONKEY movie going, maybe some animated BILLY HAZELNUTS. The printed page is a lot of fun and it’s where all the good ideas get mapped out, but a really good animation project can bring in the kind of cash I need to concentrate solely on the comics.
It’s all about feeding the kids and making the comics!

[Translated by Alexandros Tsantilas]