BILLY THE KID’S ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Writer: Eric Powell
Artist: Kyle Hotz
Μετάφραση: Νίκος Βρυώνης
Jemma Press

Η φετινή χρονιά μας έχει δώσει, μέχρι στιγμής, πολλές, πάρα πολλές για τα ελληνικά δεδομένα, νέες κυκλοφορίες, τόσο σε ελληνικά, όσο και σε μεταφρασμένα comics. Φαίνεται πως οι ελληνικές εκδοτικές έχουν πάρει “φωτιά” και προσπαθούν με τις εκδόσεις τους να κερδίσουν ολοένα και περισσότερους νέους, ή και παλιότερους, αναγνώστες. Προσωπικά, χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω μια καλή μεταφρασμένη κυκλοφορία στα ράφια, ακόμή και αν προτιμώ να διαβάζω κάποια πράγματα στη γλώσσα στην οποία γράφτηκαν.

Άλλη μία κυκλοφορία που μας έρχεται από την “εποχή” του con (είναι κάτι σαν γεωλογική εποχή αυτό…) είναι το BILLY THE KID’S ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ. Συγγραφέας ο Eric Powell του ευχάριστου THE GOON, και artist ο -κατά τα άλλα συμπαθέστατος-  Mr. Σφίχτης, Kyle Hotz.

Η ιστορία περιγράφει τις φανταστικές περιπέτειες του William H. Bonney, ή όπως έγινε πιο γνωστός, Billy the Kid. Αφού σκηνοθέτησε το θάνατό του, ο Billy θα συναντήσει τον Mr. Fineas Sproule, ιδιοκτήτη και διευθυντή ενός freak circus ή, όπως προτιμάει να το λέει ο ίδιος,  ενός θιάσου με “βιολογικά αξιοπερίεργα”. Αφού, λοιπόν, θα συναντήσει αυτόν τον πρωτότυπο θίασο, αποτελούμενο από τερατόμορφα, παραμορφωμένα, ή απλώς παράξενα όντα, ο Billy θα στρατολογηθεί από τον Mr. Sproule, ως hired gun για τη αποστολή που σχεδιάζει ο ιδιόμορφος θιασάρχης στην Ευρώπη. Σκοπός του είναι να επισκεφθεί τον πύργο του Dr. Viktor Frankenstein και να του κλέψει ένα εξαιρετικά πολύτιμο και σπάνιο αντικείμενο. Και επειδή έχω ήδη πει πολλά για την υπόθεση, κάπου εδώ θα σταματήσω…

Αυτό που μου άρεσε, όπως πάντα στις εκδόσεις της Jemma Press, με το που έπιασα τον τόμο στα χέρια μου, ήταν αυτή η αίσθηση του “ακριβού”. Βαρύ χαρτί, με πολυτελή υφή, είναι η στάνταρ επιλογή της Jemma, που, αν μη τι άλλο, κολακεύει μια έκδοση. Το εξώφυλλο με προϊδέασε θετικά, και έχοντας μείνει ευχαριστημένος με τις προηγούμενες δουλειές των δύο δημιουργών, έκατσα ορεξάτος να το διαβάσω. Δυστυχώς, όμως, οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν…

Ενώ το σχέδιο του Hotz με εντυπωσιάζει γενικότερα, στη συγκεκριμένη περίπτωση απλά με κούρασε αφάνταστα. Έφταιγε το  έντονο κοντράστ, σε συνδυασμό με το βαρύ και γεμάτο λεπτομέρειες σχέδιο; Έφταιγε η ανεπαίσθητα “θολή” εκτύπωση; Έφταιγε το προχωρημένο της ηλικίας μου που με έχει κάνει γκρινιάρη; Δεν ξέρω τι ήταν, αλλά σίγουρα “ήταν εκεί”. Πραγματικά, κόπιασα να το διαβάσω ολόκληρο, και κυρίως το έκανα πιστεύοντας σε ένα καλό φινάλε. Δυστυχώς, όμως, και εκεί με περίμενε η απογοήτευση. Ο Powell φαίνεται να στερείται φαντασίας. Η έλλειψη σεναριακής ευρηματικότητας γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή προς το τέλος του τόμου. Διάλογοι κλισαρισμένοι και story Β’ κατηγορίας. Ειδικά το κλείσιμο της ιστορίας θυμίζει cheesy βλαχοαμερικάνικο western. Παρ’ όλα αυτά, ο μεταφραστής έχει κάνει καλή δουλειά, αποδίδοντας τις διάφορες εκφράσεις  χωρίς να ακούγονται γελοίες στα ελληνικά.

Γενικότερα θα το χαρακτήριζα ένα μέτριο comic και θα το πρότεινα μονάχα στους οπαδούς των δύο δημιουργών. Την κατάσταση σώζει κάπως η καλή ποιότητα της έκδοσης, αλλά τελικά για να έχεις ένα καλό comic χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτό…