DEATHLOK THE DEMOLISHER #1–7

Writer: Charlie Huston
Penciler: Lan Medina
Marvel Comics

Σε συζητήσεις που είχα με μέλη του Comicdom, αλλά και με άτομα έξω από αυτό, υπήρχε ένα κοινά αποδεκτό γεγονός. Διαβάζοντας το νέο mini series του cult favorite cyborg Deathlok, κανένας μας δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα, το τι ακριβώς διαδραματίζεται στις σελίδες του. Κοινώς, δεν καταλαβαίναμε το τι ακριβώς ήθελε να πει ο ποιητής…

Κάπως έτσι, αποφάσισα να σταματήσω την ανάγνωση στο τρίτο τεύχος, και να αφήσω την σειρά στην άκρη, μέχρι αυτή να ολοκληρωθεί, με σκοπό να τη διαβάσω ολόκληρη, προκειμένου να βγάλω κάποια άκρη. Όπως και έγινε.

Γιατί όμως όλα αυτά; Μήπως το DEATHLOK σε αυτή την ενσάρκωση του, είναι ένα βαθύτατα κουλτουριάρικο comic; Μήπως κρύβει βαθιά νοήματα, σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη και την χρήση της τεχνολογίας; Κάθε άλλο. Ο συγγραφέας Charlie Huston θέλει να πει μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας, τοποθετημένη σε ένα δυστοπικό μέλλον, το οποίο, όπως κάθε δυστοπικό μέλλον που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, έχει τις ρίζες του σε καταστάσεις του παρόντος, τις οποίες τις διογκώνει.

Έτσι λοιπόν, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ο πόλεμος είναι πλέον θέαμα, εφάμιλλο του αθλητισμού. Ή για την ακρίβεια, ο πόλεμος είναι αθλητισμός, με τα έθνη να επιλύουν τις διαφορές τους, με προγραμματισμένους αγώνες/μάχες, οι οποίοι φυσικά καλύπτονται και τηλεοπτικά… Μέσα από αυτούς, αναδεικνύεται μια νέα κατηγορία αστέρων, αγαπητοί από το κοινό, αλλά και από τους επικεφαλής της κάθε ομάδας, καθότι οι αστέρες φέρνουν νούμερα, και τα νούμερα με την σειρά τους παραδάκι. Οι αστέρες αυτοί, απολαμβάνουν δόξα και φήμη, όπως κάθε celebrity, και μια ζωή γεμάτη άνεση, όταν δεν μάχονται.

Ένας από αυτούς τους αστέρες, είναι και ο Lieutenant Mike Travers, μέλος των Roxxon Rockers, και το πιο καυτό όνομα εκείνη την στιγμή. Η ριψοκίνδυνη στάση του στο πεδίο της μάχης τον φέρνει σε σύγκρουση με τον αρχηγό της ομάδας Captain Luther Manning, η οποία φτάνει στο αποκορύφωμα της, όταν οι δυο άντρες πέφτουν νεκροί από χειροβομβίδα.

Η Roxxon, προκειμένου να μη χάσει τα νούμερα, αλλά και τα έσοδα από το merchandising, δημιουργεί ένα cyborg, τον Deathlok, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη τα απομεινάρια των δύο στρατιωτών. Στον εγκέφαλο του Deathlok, όμως, συνυπάρχουν οι προσωπικότητες των Manning και Travers, δίχως να το γνωρίζουν αυτό οι κατασκευαστές του. Αυτές αντιμετωπίζουν τις δικές τους απειλές, μεταξύ άλλων και της τεχνητής νοημοσύνης που ελέγχει το σώμα. Και φυσικά, η στιγμή που το cyborg θα σηκώσει ανάστημα στους αφέντες του, δεν καθυστερεί…

Τα θέματα του Huston (η βία ως θέαμα, και κατ’ επέκταση ως καταναλωτικό αγαθό, η σύγκρουση μεταξύ ανθρώπου και μηχανής), σίγουρα δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα το ζητούμενο από μέρους μου. Εκεί που πιστεύω ότι ο συγγραφέας “μπλέκει τα μπούτια του”, είναι στην προσέγγιση που ακολουθεί. Προκειμένου να δώσει το απαραίτητο βάρος στην άποψή του για τον μελλοντικό αυτό κόσμο, φορτώνει υπερβολικά το comic. Οι διάλογοι είναι συνεχείς, ενώ πολλές φορές είναι σχεδόν μονόλογοι, με την φλυαρία να κυριαρχεί, χωρίς πάντα αυτή να προσφέρει κάποιες πληροφορίες. Αυτή η συνεχής ροή κειμένου καθιστά το comic δυσανάγνωστο, και γιατί όχι, δυσνόητο, καθότι πέρα από το πλήθος τους, αυτοί οι διάλογοι δεν είναι γραμμένοι με τρόποπου θα κέντριζε το ενδιαφέρον μου. Όσο για τα όσα έγιναν πριν από 35 περίπου χρόνια, στο ASTONISHING TALES #25, εκεί που ο Deathlok έκανε την πρώτη εμφάνιση του ως Luther Manning (καθότι το όνομα του cyborg έχει χρησιμοποιηθεί για περισσότερους του ενός χαρακτήρες ανά τα έτη), έχουν διασωθεί κάποια βασικά στοιχεία, καθώς ο Houston αποφάσισε να “καθαρίσει τον πίνακα¨. Τα ονόματα παραμένουν τα ίδια, οι καταστάσεις όμως όχι. Τέλος, μου φάνηκε αρκετά περίεργο ότι, παρά το γεγονός ότι το comic είναι βίαιο σε υπερβολικό βαθμό, σε όσα σημεία οι χαρακτήρες βρίζουν, αντί για τις βρισιές υπάρχει το σύμβολο ####, αναλόγως το μήκος της λέξης. Κοινώς, πάρε να έχεις σφαγή, τα μπινελίκια όμως τα βάζεις μόνος σου αγαπητέ αναγνώστη. Κάνουν κακό.

Όσο για το σχέδιο του Medina, αρμόζει στο hi-tech ύφος του comic, χωρίς να είναι κάτι το εξωπραγματικό, εκπληρώνοντας τις προϋποθέσεις για την εξιστόρηση μιας περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας σε ένα δυσοίωνο μέλλον. Όμως, το ύφος του Medina είναι κάποιες φορές ψυχρό, δίχως ζωντάνια, κάτι που με ενοχλεί αρκετά. Ιδιαίτερα πετυχημένοι ήταν οι χρωματισμοί, με τους colorists να φροντίζουν να επενδύουν με τις κατάλληλες επιλογές και τόνους την κάθε σκηνή.

Το retcon του origin του Deathlok είναι αρκετά φιλόδοξο, δυστυχώς όμως, περιορίζεται από τις δυνατότητες του Charlie Huston και το γεγονός ότι επιχειρεί περισσότερα από όσα μπορεί να καταφέρει. Άσχημο comic δεν μπορώ να το πω, ειδικά τη στιγμή που έχω μια αδυναμία σε τέτοιου είδους ιστορίες, το βρήκα όμως άσκοπα μπλεγμένο.