Θέλω Nα Aρχίσω Nα Διαβάζω Μanga Αλλά Δεν Ξέρω Τι… v3.00

Με “κατηγόρησαν” ότι ρίχνω τον κόσμο στα βαθιά με το FMA…
Αν είναι έτσι, τώρα με αυτό βάζω και τσιμέντο στα παπούτσια σας και για ζώνη άγκυρα από υπερωκεάνιο που μεταφέρει Toyota Corolla στο δρομολόγιο Γιοκοχάμα – Πειραιά.

Και όμως είναι από τα manga που έχω αρχίσει να διαβάζω από πολύ παλιά και δεν έχω πάθει τίποτα ποτέ (σχετικά όλα πάντα, αλλά απ’όσο γνωρίζω ποτέ δεν έχω πάθει εγκεφαλική αιμορραγία, οπότε δεν φταίει τίποτα από όσο έχω διαβάσει…).
Αν πιστεύετε ότι εσείς μπορεί να πάθετε, τότε σας προτείνω να διαβάσετε καλύτερα αυτό.

Lone Wolf and Cub ( 子連れ狼 )

by Kazuo Koike and Goseki Kojima

Tα εξώφυλλα της αγγλικής έκδοσης είναι, μέχρι ενός σημείου, σχεδιασμένα από τον Frank Miller. Έλεος...

To manga  αυτό (ή gekiga, το αντίστοιχο του graphic novel, για πιο σοβαρούς mangaka) με το πολύ μικρού μεγέθους τόμους – τόσο ώστε μερικοί να χρειαστεί να κολλήσουν τη μύτη τους στο χαρτί – είναι από τα πιο συγκινητικά και σχεδιαστικώς άρτια που έχω διαβάσει. Το σχέδιο είναι παραδοσιακό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι άσχημο. Το κάθε άλλο. Αλλά αυτό θα το αναλύσουμε αργότερα.

To  “Μοναχικός Λύκος και κουτάβι” είναι η ιστορία του Ogami Ittou, επίσημου εκτελεστή του shogun (μεγάλο αξίωμα και τιμή, αν και δεν υπήρχε ποτέ κανονικά στην Ιαπωνία τέτοιο αξίωμα).
H δουλειά του kogi kaishakunin είναι να επιβάλλει τις αποφάσεις του shogun στους κατώτερους διοικητές περιοχών ως εκπρόσωπός του και proxy (sic). Όταν ο shogun διατάζει την θανάτωση κάποιου άρχοντα με seppukku (αναγκάζεται δηλαδή να αυτοκτονήσει, χώνοντας ένα ξίφος στην κοιλιά του με τελετουργικό τρόπο και να το σύρει από τα αριστερά προς τα δεξιά ) ο kogi kaishakunin τον βγάζει από την αγωνία του θανάτου, αποκεφαλίζοντάς τον μετά την τομή του ξίφους.

Mία τέτοια θέση δεν μπορεί παρά να έχει επίδοξους σφετεριστές που την εποφθαλμιούν, οπότε ο Ogami Ittou πέφτει θύμα μιας πλεκτάνης.  Η σύζυγός του που μόλις έχει γεννήσει σφαγιάζεται από τρία υποτιθέμενα μέλη φατρίας που είχε εκτελέσει τον αρχηγό τους ο Ittou. Λίγο αργότερα στον μικρό ναό της οικογένειας Ogami βρίσκεται μια ταφική ταμπλέτα με το έμβλημα του shogun, πράγμα που αυτομάτως θεωρείται προδοσία και βλασφημία εναντίον του shogun (μιας και φαινόταν σαν ο Ittou να προσευχόταν για τον θάνατό του). Ο εκτελεστής εξαναγκάζεται να αφήσει το πόστο του και να αυτοκτονήσει και αυτός και ο γιος του (ο οποίος είναι πλέον ενός έτους). Όλα αυτά είναι μέσα στο σχέδιο του δόλιου Retsudou Yagyuu από την φατρία  Yagyuu, που θέλει γενικότερα να αποκτήσει τον έλεγχο νευραλγικών σημείων εξουσίας.

O Ittou βάζει μπροστά στο μωρό ένα κατάνα και μια μπαλίτσα. Εάν το παιδί διαλέξει το παιχνίδι του, ο πατέρας του θα το σκοτώσει, καλύτερα γι’αυτό παρά να ζει δίχως μητέρα… Εάν, όμως, το παιδί συνειδητά επιλέξει το ξίφος θα γίνει rounin. Όπως και γίνεται… Ο Ogami Ittou σφάζει τους κατήγορούς του και μαζί με τον γιό του, Daigorou, περπατούν πλέον στο δρόμο προς την κόλαση, το Meifumadou, αποζητώντας εκδίκηση. Είναι μια ομάδα δολοφόνων για νοίκιασμα που διαφημίζει τις υπηρεσίες της με μια σημαία με επιγραφή περιμένοντας να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να πάρουν εκδίκηση από τους Yagyuu.

Η ιστορία δεν είναι τελείως γραμμική αλλά συνήθως κάθε κεφάλαιο είναι μια περιπέτεια του Ittou και του Daigorou από τα ταξίδια τους. Πολλές φορές έχουμε συνεχόμενα κεφάλαια με μία ιστορία και μερικές φορές η ιστορία είναι flashback. Κάθε φορά μαθαίνουμε όλο και πιο πολλά για το bushido, τον κώδικα τιμής των σαμουράι, σύμφωνα με τον οποίο δρα ο Ittou και ο μικρός γιος του, όπως και για έθιμα και συνήθειες της τότε Ιαπωνίας (μερικές από αυτές τις εκφάνσεις του ιαπωνικού τρόπου ζωής είναι αρκετά σοκαριστικές για τα τωρινά δεδομένα…). Η δράση είναι αρκετή, η βία πολλές φορές έντονη, αλλά όχι γραφική (εξάλλου τι περιμένει κανείς όταν έχουμε μάχες με σπαθιά..; ) και αρκετές φορές υπάρχει διάχυτη μια νοσταλγική ποιητική ατμόσφαιρα. Βλέπουμε αρκετές ιστορίες για ξεκληρισμένες οικογένειες, κοπέλες της νύχτας, φτωχούς ανθρώπους, δολοπλοκίες μεταξύ οικογενειών, εκδίκηση.

To manga έχει 28 τόμους με σχέδιο κοντά στο παραδοσιακό ukiyo-e, το σχέδιο που χρησιμοποιούσαν στις ξυλογραφίες τον 17ο αιώνα. Είναι γεμάτο σχέδιο με αρκετή λεπτομέρεια. Οι απεικονίσεις της φύσης είναι απολαυστικές, οι ενδυμασίες πιστές ιστορικά – όπως και γενικότερα τα γεγονότα που πλαισιώνουν την ιστορία – και το σύνολο πολύ ελκυστικό για το μάτι. Το μόνο κακό για μένα είναι ότι η αγγλική έκδοση της Dark Horse (τυπωμένη για να διαβάζεται κανονικά από τα αριστερά προς τα δεξιά) έχει πολύ μικρά γράμματα.

Αν περιμένετε αστειάκια και χαζόφατσες δεν θα βρείτε ούτε μία.