ALADDIN: LEGACY OF THE LOST

Writer: Ian Edginton
Artists: Patrick Reilly, Stjepan Sejic
Letters: Richard Starkins & Jimmy Betancourt
Editors: Renae Geerlings & Dave Elliott
Radical Press

Πρέπει να ομολογήσω ότι, αν και η Radical Press έχει δείξει τα καλύτερα δυνατά δείγματα δουλειάς, τα οποία προοιωνίζουν μια ενδιαφέρουσα εκδοτική πορεία, το ALADDIN αρχικά με προβλημάτισε. Ιστορία; Κανένα πρόβλημα: η αρχή του μύθου διατηρείται ακέραια όπως στο παραμύθι, στην πορεία και με ιδιαίτερα φυσικό τρόπο, ανακατεύεται και ο Σεβάχ ο Θαλασσινός, έχοντας ουσιαστικά πια αράξει στη στεριά μετά τις μεγάλες του περιπέτειες και το σύνολο διακοσμείται από μερικές ρεαλιστικές πινελιές (για παράδειγμα, ένας πληθυσμός που παύει να δουλεύει, επειδή ένας ξενόφερτος πρίγκιπας σκορπάει κάθε πρωί στην πόλη χιλιάδες χρυσά νομίσματα) και στοιχεία κλασσικού παραμυθιού (ένας σουλτάνος στενόμυαλος και επιρρεπής στην κολακεία, ο οποίος είναι έτοιμος να ακούσει τα ψέματα του “κακού βεζύρη” – εδώ απλώς “ευυπόληπτου πολίτη”).

Προβληματίστηκα, όμως, με το σχέδιο στο πρώτο τεύχος και κυρίως στο πρώτο μισό του δεύτερου (επί συνόλου τριών), όπου ο Patrick Reilly έχει κάνει από αρκετά ως ιδιαίτερα πρόχειρη δουλειά, χρησιμοποιώντας “αδιαπέραστες σκιές”, για να καλύψει τις ατέλειες, ή απλώς να αποφύγει τις πολλές λεπτομέρειες. Ευτυχώς, από τα μέσα του δεύτερου τεύχους, αναλαμβάνει ο Stjepan Sejic, ο οποίος κάνει απλά φανταστική δουλειά και στο τελευταίο τεύχος κυριολεκτικά αποθεώνει το comic. Η εικόνα εδώ αριστερά είναι του Reilly και οι δύο που ακολουθούν του Sejic.

Αναφορικά με την ιστορία, δεν θα πω πολλά, διότι περιλαμβάνει και ένα ενδιαφέρον twist στο τέλος, το οποίο είναι αντάξιο των καλύτερων fantasy. Ο Aladdin είναι ένα χαμίνι που το μεγάλωσαν πόρνες, αφού πέθανε η μητέρα του, και με τον κυνισμό του έχει καταφέρει να ψυχράνει ακόμη και τους πιο κοντινούς του ανθρώπους. Τότε, τον βρίσκει ο μάγος Qassim, ο οποίος τον οδηγεί στο περίφημο Σπήλαιο των Θαυμάτων, για να βρει ένα παλιό λυχνάρι. Κατά τα γνωστά, ο Qassim θα προδώσει πρόωρα το αγόρι και ο Aladdin θα μείνει με το λυχνάρι και το φυλακισμένο του Ifreet. Λίγο καιρό αργότερα, ένα τεράστιο παλάτι θα εμφανιστεί απέναντι από αυτό του σουλτάνου και ένας νεαρός πρίγκιπας θα αρχίσει να αναστατώνει την πόλη. Πάνω, όμως, που αρχίζει να ανθεί το ρομάντζο με την κόρη του σουλτάνου, Soraya, ο Qassim επιστρέφει δριμύτερος και όλα παίρνουν την κάτω βόλτα.

Σαν από μηχανής θεός, εμφανίζεται ο Σεβάχ και αποφασίζει να βοηθήσει το χαμίνι που τόσο του θυμίζει τον απρόσεκτο, περιπετειώδη εαυτό του μιας άλλης εποχής. Έτσι, στην ιστορία θα ανακατευτεί η σκληρή Mantis Queen και ο αρχαίος πολιτισμός των Aramaspi, και το ταξίδι των δύο ηρώων θα τους πάει μακριά, πέρα από τον κόσμο των ανθρώπων και στον κόσμο ενός χαμένου παρελθόντος, που επιβίωσε μόνο στους μύθους και τους θρύλους.

Συνολικά, το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν το έξυπνα γραμμένο sword and sorcery, καθώς βέβαια και τα ανατολίτικα παραμύθια.