The Third Little Piggy

pla·gia·rism

/ˈpleɪdʒəˌrɪzəm, -dʒiəˌrɪz-/[pley-juh-riz-uhm, -jee-uh-riz-] –noun

1. The unauthorized use or close imitation of the language and thoughts of another author and the representation of them as one’s own original work.

2. Something used and represented in this manner.

Μιας και βρισκόμαστε στην καλοκαιρινή περίοδο, είπα να ασχοληθώ με ένα θεματάκι γενικού ενδιαφέροντος. Για την ακρίβεια, ένα θεματάκι που είχε απασχολήσει πολύ τον κόσμο των comics, λίγο καιρό πριν. Θα αναρωτηθείτε, φυσικά, γιατί δεν ασχολήθηκα με αυτό τότε, όσο ήταν καυτό, αλλά ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος. Ήταν μάλλον πολύ καυτό, για να το χειριστώ ψύχραιμα, ενώ τώρα ο κίνδυνος να ανέβει η θερμοκρασία είναι σαφώς μικρότερος, δεδομένης της αυγουστιάτικης ζέστης.

Θα μου επιτρέψετε, όμως, καθώς είπαμε είναι καλοκαιρινή περίοδος και τα πράγματα είναι πιο χαλαρά, να φτιάξω λίγο τη διάθεση (μου, κυρίως, αλλά και σε όποιον άλλο αρέσει), με ένα τραγουδάκι.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=_CYwNWHZuT0[/youtube]

Φαντάζομαι θα προσέξατε τους στίχους και (ενδεχομένως) θα σας λύθηκε η απορία για τον τίτλο του post. Αν όχι, το τρίτο γουρουνάκι της γνωστής ιστορίας, ήταν πανέξυπνο, είχε γνώσεις αρχιτεκτονικής και έχτισε μια τριόροφη έπαυλη στο Hollywood. Όσο για τα χρήματα, να είναι καλά ο μπαμπάς που ήταν ροκ σταρ και πλήρωνε τους λογαρισμούς του κανακάρη του (daddy’s rock stardom paid for the bills).

Βέβαια, το γεγονός ότι ο γουρουνο-πατέρας ήταν και αστέρας δεν σημαίνει οτι πρέπει να υποβιβάζουμε την αξία του γιου, έτσι δεν είναι; Οι λάτρεις των Τατιανοειδών, σίγουρα θα έχουν παρακολουθήσει κάποιο μεσημεριανάδικο αφιερωμένο στο βάρος που σηκώνουν τα παιδιά με διάσημους γονείς. Καριέρες που επισκιάζονται, φθόνος από παντού, καμία αναγνώριση, μαχαίρια στην πλάτη και δε συμμαζεύται. Όπως, όμως, όλοι ξέρουμε, στην πραγματικότητα συμβαίνουν κι άλλα πράγματα. Αν ο μπαμπάκας, ας πούμε, είναι γνωστός τραγουδιάρης των λαϊκών πιστών, εσύ μπορείς άνετα να γυρνάς στη Γλυφάδα και να την πέφτεις σε κοριτσάκια, για να μην μιλήσω για την ανύπαρκτη καριέρα. Βλέπετε, πολλές φορές τα “παιδιά των διασήμων” (δεύτερο σε τηλεθέαση μετά τα “παιδιά ίντιγκο”), εκμεταλλεύονται, εκκούσια ή ακούσια, τη φήμη και το status των γονιών τους, προκειμένου να σπρώξουν τη δική τους καριέρα.

Το γεγονός ότι δεν είμαι στο μυαλό του καθενός με υποχρεώνει να συμπεριλάβω και το “ακούσια” στην παραπάνω πρόταση. Μη με παρεξηγήσετε, είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος, τουλάχιστον θα είμαι για τη διάρκεια αυτού εδώ του post, και μπορώ να δώσω πολλά ελαφρυντικά στα προαναφερθέντα παιδάκια. Ειδικά σε ένα συγκεκριμένο παιδάκι, το οποίο, όπως είπα κάπου πιο πάνω, απασχόλησε σχεδόν το σύνολο του κοινού των comics κάποιο καιρό πριν.

Ο λόγος για τον Nick Simmons, τον γιο του υπερ-μέγιστου (συγγνώμη αλλά γούστα είναι αυτά) Gene Simmons. Αν διαβάσατε το Wikipedia entry για τον Nick Simmons, θα είδατε ότι τον αναφέρει ως ηθοποιό, μουσικό και δημιουργό comics. Αυτό το τελευταίο σημαίνει μια συνεισφορά στην ανθολογία GENE SIMMONS’ HOUSE OF HORRORS και τον “δικό του” τίτλο, INCARNATE, ο οποίος εκδόθηκε από την Radical Comics και τo Simmons Comics Group.

Τα εισαγωγικά στη φράση “δικό του”, στην παραπάνω παράγραφο, δεν είναι τυχαία. Αν δεν το έχετε κάνει ακόμα, κάντε ένα κλικ στον σύνδεσμο για το INCARNATE. Στο site της Radical, θα διαβάσετε το εξής:

The production and distribution of this title is currently on hold. We sincerely appreciate your understanding.

Αν αναρωτιέστε γιατί μπορεί η Radical να έχει αναστείλει την κυκλοφορία του INCARNATE, μπορείτε να ρωτήσετε τον κοντινότερο BLEACH fan που γνωρίζετε. Απ’ ότι φαίνεται, ο Nick, “δανείστηκε” πολλά πράγματα από το BLEACH.

Καλά, θα μου πείτε, ένα καρέ δε λέει πολλά πράγματα, έτσι δεν είναι; Στο κάτω-κάτω, το να γιατρεύονται μαγικά οι πληγές του ήρωα είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί επανειλημμένα…

Ναι, τώρα μάλλον φαίνεται ότι σε κάποιον άρεσε πάρα πολύ το BLEACH. Θα σας παραπέμψω σε αυτό εδώ το Live Journal και σε αυτό το post του Robot6, όπου μπορείτε να δείτε κι άλλα τέτοια παραδείγματα, όπως και αναφορές για άλλους “δανεισμούς”, από τα HELLSING, ONE PIECE και VAMPIRE HUNTER D, μεταξύ άλλων.

Το ότι ο Nick Simmons εξέδωσε μια δουλειά εντελώς κλεμμένη είναι, λίγο-πολύ, δεδομένο. Άλλωστε και η επίσημη απάντησή του, πάνω κάτω αυτό λέει:

Like most artists I am inspired by work I admire. There are certain similarities between some of my work and the work of others. This was simply meant as an homage to artists I respect, and I definitely want to apologize to any Manga fans or fellow Manga artists who feel I went too far. My inspirations reflect the fact that certain fundamental imagery is common to all Manga. This is the nature of the medium.

Πολλοί είναι αυτοί που εμπνέονται από δουλειές άλλων, πολλοί είναι αυτοί που μέχρι να βρουν το προσωπικό τους στιλ, οι επιρροές τους είναι ξεκάθαρες στη δουλειά τους, αλλά κάπου πρέπει να μπαίνει ένα όριο. Από ένα σημείο και μετά, δε μιλάμε για επιρροή, αλλά για “ξεσήκωμα”.

Η περίπτωση του Simmons με αφήνει παγερά αδιάφορο. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αυτό ήταν το τέλος της “καριέρας” του ως κομίστας, πράγμα που δεν το πολυ-πιστεύω, τα λεφτά του πατέρα του φτάνουν για δυο ζωές ακόμα. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι νέοι δημιουργοί εκεί έξω, οι οποίοι δεν έχουν διάσημο πατέρα. Αν αυτοί κάνουν ένα τέτοιο λάθος, μπορεί να τους κοστίσει πολύ ακριβά. Όταν, όμως, βλέπουν ότι άλλοι συνάδελφοί τους κάνουν το ίδιο πράγμα και όχι μόνο εκδίδονται, αλλά συμμετέχουν σε συζητήσεις για comics και αναγνωρίζονται ως δημιουργοί, δεν θα μπουν και οι ίδιοι σε πειρασμό;

Αυτό που αναρωτιέμαι Αυγουστιάτικα, είναι το πόσο αυστηροί πρέπει να είμαστε όλοι εμείς απέναντι σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν ο φίλος μας έρθει περιχαρής και μας δείξει το καινούριο του comic, πρέπει να του πούμε ότι ο ήρωας μας θυμίζει κάτι; Αν είμαστε εμείς ο εκδότης; Αν είμαστε ο reviewer; Τί είναι χειρότερο; Να στεναχωρήσουμε ένα νέο καλλιτέχνη, ή να τον αφήσουμε να φάει, ενδεχομένως χειρότερα, τα μούτρα του στο μέλλον;

Υ.Γ.: Αυτή η σελίδα στο Facebook μπορεί να μην έχει κάτι να προσφέρει από πλευράς ενημέρωσης, αλλά είναι πηγή απίστευτης διασκέδασης.