INTERVIEW CORNER #10: David Hine

Πόσο εύκολο είναι άραγε να είσαι με το ένα πόδι στα mainstream και με το άλλο στα indie comics, χωρίς να χάνεις το ιδιαίτερο στιλ σου; Μπορείς να καυχηθείς μετά από χρόνια ότι η ίδια προσωπική σφραγίδα βρίσκεται σε διαμετρικά αντίθετα comics, όπως το SPAWN και το STRANGE EMBRACE;

Αν ο πρώτος τίτλος δε βοήθησε, σίγουρα ο δεύτερος πρόδωσε τον καλεσμένο αυτής της εβδομάδας (το ξέρω ότι το όνομά του βρίσκεται και στον τίτλο της στήλης, αλλά κάντε μου αυτή τη χάρη), τον David Hine. Το STRANGE EMBRACE αποτελεί, κατά την ταπεινή μου άποψη, το καλύτερο comic του Βρετανού writer, παρά το γεγονός ότι έχει δουλέψει σε σειρές όπως τα SPAWN, X-MEN και THE JOKER’S ASYLUM, μεταξύ άλλων.

Η ομορφιά του συγκεκριμένου comic έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι η εξιστόρηση είναι τόσο απλή, χωρίς συγγραφικά τρικ ή υπερβολές, ωστόσο, το STRANGE EMBRACE αποτελεί ένα horror διαμαντάκι, επιτυγχάνοντας κατά την ανάγνωση, πράγματα που μπορεί να μην έχεις δει σε μερικούς από τους πιο γνωστούς τίτλους του horror genre.

Την ίδια (φαινομενικά και μόνο) απλοϊκή προσέγγιση επιχείρησε και στο SPAWN, το οποίο ανέλαβε στο τεύχος 150, δίνοντας του μια urban horror κατεύθυνση που έφερε νέα πνοή σε έναν κουρασμένο τίτλο (ξέρουμε βέβαια ότι η πνοή αυτή δεν ήταν αρκετή), ενώ τα βασικότερα στοιχεία του συγγραφικού του στιλ μοιάζουν να τον ακολουθούν σε κάθε project του, ακόμη και τα πιο mainstream.

Επίσης, ο Hine δεν έχει ακροβατήσει αποκλειστικά ανάμεσα στα mainstream και indie comics της Βρετανίας και των ΗΠΑ, αλλά έχει γράψει ακόμη και OEL manga (Original English Language manga), το POISON CANDY της Tokyopop, μια ιστορία που παρουσιάζει τις υπερδυνάμεις ως κατάρα, προερχόμενη από ένα θανατηφόρο ιό.

Τέλος, ο χαρακτηριστικός τρόπος γραφής του Hine φιλοδοξεί να δώσει νέα πνοή σε τρεις τίτλους της DC, το AZRAEL, το THE SPIRIT και το BATMAN: IMPOSTERS του DETECTIVE COMICS, τους οποίους ανέλαβε τον περασμένο Ιούλιο.

Παρακάτω, λοιπόν, ο David Hine μιλάει για το πόσο δύσκολο είναι να γράφει για τρεις τίτλους το μήνα, για τα συστατικά που κάνουν τη γραφή του αναγνωρίσιμη και δημοφιλή, αλλά και για τα μελλοντικά του σχέδια.

Το STRANGE EMBRACE αποτέλεσε ένα εκπληκτικό κομμάτι της μυθοπλασίας τρόμου. Που βρήκες την έμπνευση για να γράψεις κάτι τέτοιο;

Κυοφορούσα στο κεφάλι μου την ιστορία αυτή εδώ και πολλά χρόνια, για την ακρίβεια από τότε που ήμουν στο Κολέγιο Καλών Τεχνών. Νοίκιαζα τότε ένα δωμάτιο-σοφίτα σε ένα παλιό βικτοριανό σπίτι, του οποίου ιδιοκτήτης ήταν ένας γεράκος που ζούσε στο ισόγειο με τις όμορφες αντίκες του. Ήταν ένας μυστήριος άνθρωπος που περιπλανιόταν στους διαδρόμους χωρίς να μιλάει ποτέ. Η οικονόμος του ζούσε στο επάνω πάτωμα με τον άντρα της. Είχαν κάποια προβλήματα που είχαν ως αποτέλεσμα να τρέχει ο σύζυγος μέσα στο σπίτι μ’ ένα τσεκούρι και να προσπαθεί να διαλύσει με αυτό μία πόρτα προκειμένου να σκοτώσει το γιο του. Το όλο μέρος απέπνεε μία πολύ παράξενη ατμόσφαιρα, και όταν η οικονόμος μου είπε πως η γυναίκα του γέρου είχε αυτοκτονήσει, τότε η φαντασία μου άρχισε να συμπληρώνει τα κενά. Τα επόμενα 15 χρόνια κρατούσα σημειώσεις και η ιστορία κάποια στιγμή αναπτύχθηκε, επηρεασμένη από τις ταινίες που είχα παρακολουθήσει καθώς και από τα βιβλία και τα comics που είχα διαβάσει στα ενδιάμεσα χρόνια. Οπότε, εντέλει έμπλεξα στοιχεία από τα γοτθικά μυθιστορήματα, τις εξπρεσιονιστικές ταινίες και τα σχέδια των Jose Munoz και Charles Burns. Ίσως μέσα σ’ αυτά να χώθηκαν και κάποιες επιρροές από Robert Crumb.

Ανέπτυξα, επίσης, ένα έντονο ενδιαφέρον για την αφρικανική τέχνη, οπότε χρησιμοποίησα τις μάσκες ως εικαστική μεταφορά για την αποξένωση του Anthony Corbeau. Η αποξένωση και η απομόνωση αποτελούν τον πυρήνα της ιστορίας. Κι εγώ ο ίδιος ήμουν ένα απ’ αυτά τα απομονωμένα παιδιά που περνάνε πάρα πολύ χρόνο μόνα τους, διαβάζοντας και κατασκευάζοντας ιστορίες, και ο Corbeau είναι το είδος ανθρώπου που θα μπορούσα να είχα γίνει. Η σωτηρία μου οφείλεται στ’ ότι έφυγα από το σπίτι, πήγα στο κολέγιο και ανακάλυψα μία κοινωνική πλευρά του εαυτού μου που απολαμβάνει την παρέα και το να πίνει μπύρες με φίλους. Η μπύρα είναι αυτή που μ’ έσωσε!

Σε δύο απ’ τα πιο προσωπικά σου project, το STRANGE EMBRACE και το POISON CANDY, έχεις παραλλάξει την έννοια και την χρήση των υπερδυνάμεων (όπως ο Alex στο STRANGE EMBRACE, που χρησιμοποιεί τη δύναμη του να διαβάζει το νου των άλλων προκειμένου να γράψει ένα βιβλίο για τον Corbeau). Υπάρχει πραγματικά η ανάγκη να προσδώσεις μία καινούργια χρήση (ή ένα νέο νόημα, όπως στην περίπτωση του POISON CANDY) σε μία υπερδύναμη;

Ακόμη κι οι πρώιμες μου ιστορίες περιείχαν ένα στοιχείο του υπερφυσικού ως προς τις υπερδυνάμεις. Μία απ’ τις πρώτες μου ιστορίες σε πρόζα ήταν για έναν τύπο με μία πολύ σοβαρή αναπηρία. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που δεν διέθετε παραψυχικές ικανότητες. Έτσι, ενώ όλοι περνάνε μια χαρά διαβάζοντας ο ένας τις σκέψεις του άλλου, αυτός είναι τελείως μόνος με τις σκέψεις του. Οι υπερδυνάμεις με συναρπάζουν όσο δεν φαντάζεσαι, αλλά βαριέμαι απίστευτα τις ομάδες υπερηρώων που τριγυρνάνε και συμπεριφέρονται σαν φασίστες τραμπούκοι, πηγαίνοντας από τον ένα καυγά στον άλλο. Δεν είναι βλακώδες; Να ‘μαι λοιπόν, homo superior με τα όλα μου. Έχω τη δύναμη να τρέξω πιο γρήγορα κι από υπερταχεία, να πηδήξω πάνω από ψηλά κτίρια, να αναφλεχθώ αυτόματα και να πετάξω ή να ταξιδέψω στο διάστημα για να φτάσω σε μακρινούς πλανήτες και τι κάθομαι και κάνω όλη μέρα; Βαράω κόσμο! Ναι, αυτό μάλιστα, βγάζει νόημα. Προτιμώ να διερευνήσω ρεαλιστικά τους τρόπους με τους οποίους οι δυνάμεις αυτές επηρεάζουν τις ζωές των κατόχων τους, αλλά και τις σχέσεις που δημιουργούν με άλλους. Βέβαια, παραδέχομαι πως στο POISON CANDY ο Sam Chance όντως χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του προκειμένου να υπερασπιστεί τον φίλο του από μια παρέα παλικαράδων κι έπειτα πρέπει να σκοτώσει κάποιους κυβερνητικούς δολοφόνους, αλλά αυτά είναι πράγματα που αναγκάζεται να κάνει. Μάλλον θα προτιμούσε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για να δώσει στη φιλενάδα του τους πιο απίστευτους οργασμούς που θα έχει ποτέ στη ζωή της.

Το POISON CANDY γράφτηκε αρχικά ως μυθιστόρημα για εφήβους κι έπειτα το πρότεινα στην Tokyopop σαν σειρά manga με αρχικό τίτλο SLEEPING HEROES. Η αρχική του υπόθεση είχε ως εξής: Μία παρέα παιδιών προσβάλλεται από έναν ιό που τους δίνει υπερδυνάμεις, αλλά θα τους σκοτώσει σε έξι μήνες. Χρειάστηκαν κάποια χρόνια μέχρι να τυπωθεί, κατά τη διάρκεια των οποίων εμφανίστηκε και μια τηλεοπτική σειρά, το HEROES, οπότε και άλλαξα τον τίτλο σε POISON CANDΥ. Σίγουρα υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την τηλεοπτική σειρά, την οποία παρεμπιπτόντως λάτρεψα, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της πρώτης σεζόν. Όπως και το POISON CANDY, έτσι κι η σειρά αυτή αφορούσε το πώς θα αντιδρούσαν πραγματικοί άνθρωποι στο να διαθέτουν τέτοιου είδους υπερδυνάμεις , καθώς και τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία και η κυβέρνηση θα προσπαθούσε να τους μετατρέψει σε όπλα.

Στο STRANGE EMBRACE, η δύναμη του Alex είναι περισσότερο τρόπος συμπεριφοράς παρά κυριολεκτική υπερδύναμη. Πουθενά δεν ξεκαθαρίζω αν όντως διαβάζει σκέψεις ή αν απλά χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό φαρμακοεπαγόμενης παραίσθησης, υπνωτισμού και διαίσθησης. Είναι ουσιαστικά ένας ψυχικός βρικόλακας που κυριολεκτικά απομυζεί τις ζωές των άλλων. Αντιπροσωπεύει τον Storyteller. Όλοι οι συγγραφείς έχουν μέσα τους λίγο από τον ψυχικό βρικόλακα.

Τα STRANGE EMBRACE και FVZA ήταν και οι δύο μεγάλες σου ανεξάρτητες επιτυχίες. Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα ενός ανεξάρτητου comic;

Το φανερό μειονέκτημα ενός ανεξάρτητου comic είναι οι χαμηλότερες πωλήσεις. Οι πωλήσεις τείνουν να είναι αντιστρόφως ανάλογες με την ποιότητα του βιβλίου. Παραδέχομαι ευχαρίστως πως η χειρότερη δουλειά μου ήταν η σειρά CIVIL WAR: X-MEN για τη Marvel, αλλά η σειρά αυτή πούλησε 50 αντίτυπα για κάθε ένα αντίτυπο του STRANGE EMBRACE. Απ;o την άλλη, είχα πλήρη δημιουργική ελευθερία με το STRANGE EMBRACE και ελάχιστους περιορισμούς με το FVZA. Είναι καλό να γνωρίζεις πως δε θα έχεις έναν editor που θα επιβάλλει όλες αυτές τις απαιτήσεις και τους περιορισμούς στην ιστορία σου ή που θα δίνει τα σενάρια σου στους βοηθούς τους, προκειμένου να εξασκήσουν τις συγγραφικές τους δεξιότητες. Ναι, έχει συμβεί. Έπαιρνα διάφορες κόπιες των βιβλίων που είχα γράψει εγώ και με το ζόρι αναγνώριζα πως το σενάριο ήταν δικό μου! Ευτυχώς αυτό δεν πολυσυμβαίνει πια. Είμαι πλέον περισσότερο εξοικειωμένος με τις παραμέτρους που θα πρέπει να επεξεργαστώ πριν ξεκινήσω δουλειά σ’ ένα project, οπότε δεν έχω και τίποτε ψευδείς προσδοκίες.

Το πιο πρόσφατο indie βιβλίο μου είναι το THE BULLETPROOF COFFIN για την Image, στο οποίο συνεργάζομαι μ’ έναν παλιό μου φίλο, τον Shaky Kane, και το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που έχει δημιουργηθεί για ακροατήριο δύο ατόμων: Για εμένα και τον Shaky. Απ΄ ό,τι φαίνεται, όμως, υπάρχουν κι άλλοι που ισχυρίζονται πως και γι’ αυτούς είναι το τέλειο comic. Πραγματικά, ο μόνος τρόπος να δημιουργήσεις είναι να το κάνεις μόνο για τον εαυτό σου και να ελπίζεις πως υπάρχουν κι άλλοι με τόσο παράξενα γούστα όσο και τα δικά σου.

Οι ανεξάρτητοι εκδότες, όπως η Image, είναι αξιοσημείωτα ανοιχτόμυαλοι σε πιο ιδιοσυγκρασιακές δουλειές, ενώ η απουσία της παρεμβολής του editing επιτρέπει τη δημιουργία του πραγματικά πρωτότυπου έργου που θα κυκλοφορήσει τώρα. Παρά τα όσα αρνητικά ακούμε κατά καιρούς από δημιουργούς όπως ο Alan Moore, το Μέσο των comics είναι πλέον τόσο υγιές και διαφοροποιημένο όσο ποτέ άλλοτε. Υποθέτω πως αυτό που έχει σημασία είναι να διαχωριστεί το Μέσο από τη Βιομηχανία. Η βιομηχανία δεν είναι παρά μία γραμμή παραγωγής, ενώ το Μέσο είναι μία μορφή Τέχνης. Όταν συγκλίνουν η τέχνη με το εμπόριο, τότε το αποτέλεσμα ενδέχεται να είναι ένας συμβιβασμένος αχταρμάς. Αυτός είναι κι ο λόγος που χρειαζόμαστε εκδότες όπως η Image, που ενίοτε φαίνονται να αγνοούν παντελώς την έννοια του περιθωρίου κέρδους.

Όταν έγραφες το SPAWN έδωσες στην ιστορία μία νέα πιο urban horror κατεύθυνση. Υπάρχει κανένα άλλο superhero comic όπου θα σκότωνες για μια ευκαιρία να κάνεις κάτι παρόμοιο;

Το πείραμα με το SPAWN δεν ήταν πάντα επιτυχές. Κάποια απ’ αυτά τα urban horror storylines ταίριαζαν καλά με τη σειρά και κάποια άλλα όχι. Θεωρώ πως κυνηγήσαμε πολλές και διαφορετικές ιδέες αντί να μείνουμε προσηλωμένοι σε μία και μόνο κατεύθυνση. Αυτή, όμως, είναι και η φύση του πειράματος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρξουν και αποτυχίες. Υποθέτω πως κάνω τώρα κάτι παρόμοιο και στο AZRAEL για την DC. Υπάρχουν στοιχεία urban horror, αλλά και πολλά στοιχεία μυστικισμού. Έβαλα επίσης ορισμένα στοιχεία ψυχολογικού τρόμου στα βιβλία του ARKHAM ASYLUM και υπάρχουν επίσης urban horror στοιχεία στην επερχόμενη σειρά DETECTIVE COMICS: IMPOSTΕR, σε συνδυασμό με το παρανοϊκό χιούμορ που ταιριάζει πλήρως σε μία ιστορία με ήρωα τον Joker – ακόμη κι αν ο κακός της ιστορίας δεν είναι ο πραγματικός Joker. Κάποια στοιχεία τρόμου εισχώρησαν επίσης και στο SPIDER-MAN NOIR, ενώ υπάρχει ακόμη μία σκηνή στο προσεχές επεισόδιο του THE SPIRIT που δεν θα ήταν παράταιρη σε ένα comic τρόμου. Μου αρέσει να μπολιάζω το superhero genre με τέτοια στοιχεία, όποτε μπορώ. Δεν είναι ότι σκοπεύω να το κάνω εξαρχής, αλλά, καθώς αναπτύσσονται οι ιστορίες, πάντα φαίνεται να κάνουν μία ξαφνική στροφή στα βασίλεια του σουρεαλιστικού ψυχολογικού τρόμου.

Τι είναι πιο δύσκολο από συγγραφικής άποψης, το να γράφεις για το X-Μen universe, το Batman universe, ή το Spawn universe;

Χωρίς καμία αμφιβολία το X-Universe! Δεν έχω τα φόντα προκειμένου να γράψω για ομάδες superheroes και είναι παράξενο που κατέληξα να γράφω τόσα πολλά X-books, ενώ ήταν πάντα ο λιγότερο αγαπημένος μου τομέας των Marvel comics. Αυτό συνέβη επειδή ο Mike Marts προώθησε πολύ γενναιόδωρα τη δουλειά μου και τύχαινε να είναι και group editor των X-books. Στο τέλος ζήτησα να φύγω από τα βιβλία αυτά επειδή αισθανόμουνα ότι ήμουν σαν παρίας σ’ έναν κόσμο που κυριαρχούσε το Χ!

O Mike είναι τώρα group editor στα βιβλία του BATMAN για την DC και μου έδωσε μία ακόμη ευκαιρία. Tο ταίριασμα τώρα είναι ακόμη καλύτερο. Παρομοίως, το σύμπαν του SPAWN ήταν ένα ακόμη πιο επικεντρωμένο σύμπαν. Αν και υπάρχει μία περίπλοκη προηγούμενη ιστορία, όλη περιστρέφεται γύρω από τον ένα και μοναδικό επιβλητικό χαρακτήρα του Al Simmons και του Spawn. Σίγουρα δεν είναι superhero, αν και οι δυνάμεις του είναι κατά πολύ ανώτερες απ’ οποιονδήποτε άλλο superhero από τον Superman και κάτω. Υπάρχει μία υγιής (αν και μάλλον ανθυγιεινή θα το έλεγε κανείς) δόση οργής, μυστικισμού και παραμορφωμένης Βιβλικής μυθολογίας, κι επειδή το SPAWN είναι το παιδί του Todd McFarlane μου δόθηκε απεριόριστη ελευθερία στο να κάνω στον χαρακτήρα ό,τι θέλω και με όποιο τρόπο θέλω. Αν ο Spawn ήταν mainstream χαρακτήρας της Marvel, δε θα μπορούσα να κάνω ούτε τα μισά που έκανα με αυτόν. Μου άρεσε η υπερβολή στα όρια του γελοίου με τα Twins, που ήταν ο Θεός κι ο Σατανάς που πλακωνόντουσαν όλη την ώρα, βασάνιζαν ζωάκια και παραλίγο να τίναζαν τους γονείς τους στον αέρα μ‘ ένα μεγάλο όπλο. Στη Marvel δεν μπορούσα ούτε να βάλω έναν χαρακτήρα να λέει “Ω Θεέ μου!” χωρίς να λογοκριθώ.

Έχοντας γράψει για χαρακτήρες που δημιουργήθηκαν από άλλους (X-Men, Batman, Spawn και άλλοι), πώς θα ένιωθες αν κάποιος έγραφε π.χ. ένα spin-off του STRANGE EMBRACE; Ποιο ντουέτο (συγγραφέα-σχεδιαστή) θα προτιμούσες περισσότερο;

Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Δεν με νοιάζει ό,τι κι αν κάνουν άλλοι συγγραφείς με τους χαρακτήρες που δημιούργησα για το SPAWN ή το DISTRICT X, αλλά κανένας δεν θα ακουμπήσει το STRANGE EMBRACE. Είναι πολύ προσωπικό, τόσο που δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να σκεφτώ ποιος θα μπορούσε να το χειριστεί καλά. Δεν πρόκειται να συμβεί. Τα πράγματα αλλάζουν κάπως με το THE BULLETPROOF COFFIN, στο οποίο έχουμε δημιουργήσει μία μυθική εταιρεία comics και ένα ολόκληρο σύμπαν χαρακτήρων. Είμαι σίγουρος πως ο Shaky θα ήθελε πολύ να δει ερμηνείες των Coffin Fly και The Unforgiving Eye απ’ τους αγαπημένους μας δημιουργούς – σχέδιο απ’ τους Geoff Darrow, Brendan McCarthy ή τον Mike Allred, με σενάριο ίσως απ’ τον Garth Ennis ή τον Steve Niles. Ή ακόμη και με σχέδιο και σενάριο απ’ τον Rob Zombie, ο οποίος μετά θα ηχογραφούσε και CD με την ανάλογη μουσική που θα ταίριαζε στο comic!

Ποιες είναι οι διαφορές στο να γράφεις ένα OEL manga, με αφορμή το POISON CANDY που έγραψες για την Tokyopop;

Υπάρχει πολύ περισσότερος χώρος για να επεκταθείς, τόσο στην πλοκή όσο και στον διάλογο. Θυμίζει περισσότερο το να γράφεις ένα σενάριο για ταινία. Μπορείς να αφήσεις μία σκηνή να εκτυλιχθεί πιο φυσιολογικά, ενώ με τους περιορισμούς των μηνιαίων comics πρέπει πάντα να έχεις στο νου σου τον αριθμό των σελίδων και τον περιορισμένο αριθμό λέξεων που μπορείς να βάλεις σε μία σελίδα. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως δεν πειθαρχώ με τη δομή και δεν εξακολουθώ να κόβω τους υπερφλύαρους διαλόγους, αλλά νιώθω πως διαθέτω πολύ περισσότερο χώρο προκειμένου να αφήσω τις σκηνές, αλλά και τους χαρακτήρες, να αναπνεύσουν. Μπορείς επίσης να επιτρέψεις περισσότερες αντιδράσεις στους χαρακτήρες, με κοντινά και σιωπηλά panels, να πιάσεις τις λιγότερο εμφανείς χειρονομίες, ενώ στα mainstream comics πρέπει να είσαι πιο μελοδραματικός, επειδή οι σκηνές θέλουν η μεγάλη χειρονομία να μεταφέρει την έννοια ολόκληρης της σκηνής σε μία και μόνο εικόνα ή σε μία και μόνο σελίδα.

Απ’ τον Ιούλιο και μετά γράφεις τρία comics για την DC: το AZRAEL, το BATMAN:IMPOSTERS για το DETECTIVE COMICS και το THE SPIRIT. Που βρίσκεις την έμπνευση αλλά και τον χρόνο που απαιτείται προκειμένου να γράψεις τρεις ιστορίες μέσα σ’ ένα μήνα;

Την ίδια ερώτηση κάνω κι εγώ στον εαυτό μου κάθε μέρα. Μέχρι στιγμής, έχω ακόμη έμπνευση, αλλά είναι τρομακτικό γιατί δεν έχω την πολυτέλεια να κάτσω εκτός δουλειάς για μερικές μέρες, έτσι ώστε να σκεφτώ με την ησυχία μου το πώς θα πρέπει να αναπτυχθεί μία ιστορία ή ένας χαρακτήρας. Οι προθεσμίες βαδίζουν σιωπηλά κατά πάνω μου κι ενώ παλιά ήταν λίγες και μακριά η μία από την άλλη, οι ίδιες τώρα δείχνουν σαν ένας μεγάλος στρατός που καραδοκεί πάνω απ’ το κεφάλι μου. Ζω με την αδρεναλίνη της υπερέντασης, με πολύ λίγο ύπνο και με μία γερή δόση φόβου! Το καλό είναι ότι με την πίεση των προθεσμιών υπάρχει μία πλευρά του εγκεφάλου μου που ενεργοποιείται και με κρατάει σε εγρήγορση. Πολλοί δημιουργοί στους οποίους έχω μιλήσει μου έχουν πει το ίδιο ακριβώς πράγμα: Όταν αυξάνεται η πίεση των προθεσμιών, τότε το ρυάκι της δημιουργίας κυλάει ακόμη πιο γρήγορα. Η μεγαλύτερη μου ανησυχία είναι ότι δεν έχω αρκετό χρόνο να απομακρυνθώ για μερικές μέρες από ένα έτοιμο σενάριο. Η απόσταση αυτή είναι ζωτικής σημασίας, γιατί τότε μπορείς να εντοπίσεις τα ελαττώματα που παραβλέπεις όταν είσαι πολύ κοντά σε αυτό. Υπάρχουν σενάρια που πρέπει να παραδώσω με το που τα τελειώνω, αν και υπάρχει χώρος για ανάσα όταν το ελέγχει ο editor, οπότε συχνά βρίσκω κάποιες τροποποιήσεις που πρέπει να γίνουν πριν το σενάριο φύγει για τον σχεδιαστή.

Τι μπορούμε να περιμένουμε απ’ το κάθε ένα από τα τρία αυτά comics;

Το σενάριο του AZRAEL εξερευνά πολλά από αυτά που πλέον αποκαλούνται “περιοχή του Dan Brown”. Συνεχίζω πολλά από τα πράγματα που έκανε ο Fabian Nicieza με το βιβλίο, πράγμα που σημαίνει πως εξερευνώ εναλλακτικές ερμηνείες της χριστιανικής μυθολογίας και του μυστικισμού. Εμπλουτίζω τις γνώσεις μου για τον γνωστικισμό, τους ναΐτες ιππότες, την φύση των θαυμάτων, την αλήθεια για την Μαρία Μαγδαληνή και το ερώτημα για το εάν ο Ιησούς πέθανε όντως στο σταυρό. Όλα αυτά σχετίζονται με τον ρόλο του Azrael και θα κάνει κάποιες πολύ σοβαρές ερωτήσεις σχετικά με την δική του πίστη, αφού αντιμετωπίσει τον Crusader, που πολύ απλά κάνει τον Azrael του Michael Lane να δείχνει ήρεμος όταν τιμωρεί τους κακούς με την οργή του Θεού. Θα πρέπει, επίσης, να πω στο σημείο αυτό πως η καλλιτεχνική ομάδα των Guillem March και Tomeu Morey στα χρώματα είναι τρομερά αξιοθαύμαστη. Τα παιδιά αυτά έχουν παντρέψει τις ευαισθησίες των ευρωπαϊκών comics με όλα τα καλύτερα στοιχεία του αμερικάνικου mainstream comic, έτσι ώστε να δημιουργήσουν μία δυναμική, αλλά όχι κραυγαλέα τέχνη, η οποία είναι κι από τις καλύτερες που έχω δει σε αμερικάνικο comic εδώ και πολύ καιρό.

Η ιστορία του DETECTIVE COMICS:IMPOSTERS είναι σε τέσσερα μέρη και μου έχουν δοθεί επιπλέον σελίδες για την εξιστόρηση της, κάτι που δίνει στο σχέδιο του Scott McDaniel χώρο για να αναπνεύσει. Ο Scott προτιμάει να σχεδιάζει σελίδες αντί για μεμονωμένα panels και το σχέδιο του μοιάζει να ξεπετάγεται από την εικόνα, πράγμα που είναι τέλειο για μία τρελή ιστορία όπου ομάδες ψεύτικων Jokerz προκαλούν χάος στους δρόμους του Gotham, ενώ άλλοι μαχαιροβγάλτες που παριστάνουν τον Batman παίρνουν τα όπλα για να τους αντιμετωπίσουν. Στην πραγματικότητα, η ιστορία αυτή είναι η πιο χιουμοριστική απ’ οτιδήποτε έχω κάνει ως τώρα, αλλά δε χρειάζεται να σας πω πως το χιούμορ γίνεται πολύ μαύρο. Υπάρχει ένα υπόβαθρο ψυχολογικού τρόμου πίσω απ’ τα χάχανα των Jokerz.

Το ΤΗΕ SPIRIT είναι πολύ noir, πολύ pulp και πολύ κοντά στο στιλ της αρχικής σειράς του Eisner, που αποτελεί κι ένα απ’ τα λίγα strip της δεκαετίας του ’40 που άντεξε στο πέρασμα των δεκαετιών. Δουλεύω σ’ αυτό με τον Moritat που είναι παλιός μου φίλος από τα con. Ο Moritat έχει δουλέψει στο ELEPHANTMENT, που είναι δημιούργημα του Richard Starkings, του ίδιου που έκανε την έκδοση του STRANGE EMBRACE, η οποία με τη σειρά της μου εξασφάλισε θέση στην Marvel και έπειτα στη DC. Το THE SPIRIT είναι κι ένα από τα comics που εξαρχής με ώθησε στο να κυνηγήσω μια καριέρα στο πεδίο αυτό, οπότε νιώθω λες κι έχω κάνει κύκλο.

Σχεδιάζω να πω δυνατές, περιπετειώδεις ιστορίες που θα εξερευνούν την ανθρωπιά του χαρακτήρα του Spirit. Ενώ τα comics από τη δεκαετία του ’80 και μετά έχουν επικεντρωθεί στα σκοτεινά και ελαττωματικά στοιχεία των ηρωϊκών χαρακτήρων, εγώ θέλω να αφήσω τον Spirit ανέγγιχτο. Δεν έχει και καμία σκοτεινή πλευρά, αν και έχω προγραμματίσει κάποιες αναμετρήσεις με ορισμένα πολύ κακά καθίκια. Τα ελαττώματα του Spirit έχουν πιο πολύ να κάνουν με την ανθρωπιά του. Είναι λίγο αφελής κατά καιρούς, τείνει να την πατάει με τα κακά κορίτσια και να τρώει πάρα πολύ ξύλο, επειδή δεν έχει υπερδυνάμεις, δεν χρησιμοποιεί όπλα πέρα απ’ τις γροθιές του και περιστασιακά κανένα καδρόνι, και δεν ανήκει σε κάποια υπερομάδα. Τα μόνα που διαθέτει είναι το ακούραστο θάρρος του και την αμείωτη καλή του διάθεση, καθώς και την πεισματική του πίστη στην ουσιαστικά καλοσυνάτη φύση των περισσοτέρων ανθρώπων. Επίσης, φαίνεται να είναι μάλλον ανίκητος.

Υπάρχουν άλλα σχέδια για το μέλλον;

Έχω, επίσης, και κάποια άλλα projects που θα κυκλοφορήσουν από τη Radical και την Top Cow, καθώς επίσης και το THE BULLETPROOF COFFIN από την Image. Πολλά από τα projects που τυπώνονται τώρα έχουν ολοκληρωθεί εδώ και καιρό, αλλά απλά φαίνεται να φτάνουν στο τύπωμα την ίδια στιγμή. Το RYDER ON THE STORM γράφτηκε ως επί το πλείστον πέρυσι. Το πρώτο μισό του THE DARKNESS: THE FOUR HORSEMEN γράφτηκε πριν δύο χρόνια. Το THE BULLETPROOF COFFIN ξεκίνησε κι αυτό πριν ένα χρόνο. Αργότερα, εντός του έτους, θα υπάρξει μία καινούργια σειρά από τη Radical με τίτλο HOLLOW POINT που είναι ένα υπερφυσικό θρίλερ, ενώ θα υπάρξει επίσης και μια διασκευή του διηγήματος του H.P. Lovecraft, THE COLOUR OUT OF SPACE, η οποία αποτελεί τμήμα μίας ανθολογίας που θα εκδοθεί από την Self Made Hero στην Αγγλία, σε σχέδιο του καθ’ όλα εξαιρετικού Mark Stafford.
Την επόμενη χρονιά σχεδιάζω να κάνω ένα διάλειμμα και να κοιμηθώ καλά.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

I wonder how easy it can be to stand with one foot in mainstream comics and with the other foot in indie comics while retaining your personal style. Can you actually brag about having your own personal distinctive mark in two diametrically opposed comics such as SPAWN and STRANGE EMBRACE?

If the first clue title didn’t help, then the second gave away this week’s guest (yeah, I know that his name is in the heading of the column, but please humor me), David Hine. In my humble opinion, STRANGE EMBRACE is the best comic ever made by this British writer, despite the fact that he has also worked in series such as SPAWN, X-MEN and THE JOKER’S ASYLUM among others.

The beauty of this particular comic lies in the fact that the storytelling is very simple, without any tricks or exaggerations in the script, although STRANGE EMBRACE is a true gem of the horror genre, whose reading achieves results unprecedented in other famous titles of the genre.

The same approach (only in appearance) was also followed in SPAWN, which he took over in issue #150, giving the title an urban horror direction which was a breath of fresh air to that worn-out comic (of course, we know that that breath wasn’t enough), while the fundamental elements of his writing style seem to follow him in each and every one of his projects, even the most mainstream ones.

Also, Hine has done more than just counterbalance himself between Britain’s and USA’s mainstream and indie comics. He has also written an OAL manga (Original English Language manga) called POISON CANDY which was published by Tokyopop, in which superpowers are considered to be a deadly curse, brought on by a lethal virus.

Lastly, Hine’s distinctive writing style aspires to renew three DC titles, AZRAEL, THE SPIRIT, and BATMAN: IMPOSTERS in DETECTIVE COMICS, which he took over last July.

In the following interview, David Hine talks about how difficult it is to write three titles per month, the ingredients for making his writing style both recognizable and popular, as well as his future plans.

STRANGE EMBRACE was an astonishing piece of horror fiction. Where did the inspiration come from for something like this?

This was a story that had been gestating in my head for years, in fact since I was at Art College. I was renting an attic room in an old Victorian house, whose owner was a frail old man who lived on the ground floor with all his splendid old antiques. He was a mysterious figure who wandered the corridors and never spoke. His housekeeper lived on the next floor with her husband. They had some problems that culminated with the husband charging around the house with an axe, trying to hack his way through a door to kill his son.

There was just a weird atmosphere about the place and when the housekeeper told me the old guy’s wife had committed suicide my imagination began to fill in the gaps. Over the next 15 years I made notes and the story gradually grew, influenced by the movies I had seen and the books and comics I read in the intervening years. So in the end I wove in elements of gothic novels and expressionist films and the drawings of Jose Munoz and Charles Burns. Maybe even some Robert Crumb influence in there too.

I also became very interested in African art, so I used the masks as a visual metaphor for the alienation of Anthony Corbeau. Alienation and isolation is the core of the story. I was one of those isolated kids who spends far too much time in his own company, reading and inventing stories, and Corbeau is the sort of person I might have become. I was saved by leaving home, going to college and discovering a social side that enjoys company and drinking beer with friends. Beer saved me!

In two of your most personal projects, STRANGE EMBRACE and POISON CANDY, you have kind of disrupted some superpowers and their use (like Alex in STRANGE EMBRACE, who uses his power to read minds in order to write a book about Corbeau). How compelling is it to give a new use (or meaning, in the case of POISON CANDY) to a superpower?

Even my earliest stories used to have an element of the paranormal about them. One of my first prose stories was about a guy with a serious disability. He’s the only person in the world who isn’t psychic. So while everyone else is happily reading one another’s minds, he is totally alone with his thoughts. Superpowers absolutely fascinate me, but I’m bored rigid by superpowered groups who go around behaving like fascist vigilantes and basically going from one fist fight to the next. How dumb is that? Here I am, homo superior. I have the power to run faster than a speeding express train, leap tall buildings, spontaneously combust and fly, or travel through space to distant planets and what do I do all day? Hit people! Right…that makes so much sense. I would rather explore the more realistic ways in which those powers would affect your life and the way you relate to people. Admittedly in POISON CANDY Sam Chance does use his powers to defend his buddy from a gang of bullies, and then he has to kill a bunch of government assassins, but all that is forced on him. He would much rather use his powers to give his girlfriend the most unbelievable orgasms of all time.
POISON CANDY was originally written as a novel for teenagers, then I pitched it to Tokyopop as a manga series, originally called SLEEPING HEROES. The premise was – a bunch of kids contract a virus that gives them superpowers but also kills them in six months. It took a couple more years to see print, during which time a TV show called HEROES appeared, so I changed the title to POISON CANDY. There are clearly a lot of similarities with the TV show, which, by the way I loved, at least for the duration of the first series. Like POISON CANDY it was about the way real people would react to having those kinds of powers and about the way the powers of government would seek to weaponize them.

In STRANGE EMBRACE Alex’s power is more an attitude that a literal power. I never really make it clear whether he is genuinely reading minds or using a combination of drug-induced hallucination, hypnotism and intuition. He is essentially a psychic vampire, literally feeding off people’s lives. He represents The Storyteller. All writers have a bit of the psychic vampire in them.

STRANGE EMBRACE and FVZA were your two big indie hits. What are the pros and cons of an independent comic?

The obvious con for independent comics is the lower sales. Sales tend to be in inverse proportion to the quality of the work. I’ll happily admit that my worse piece of work was the CIVIL WAR: X-MEN series for Marvel, but that sold 50 copies for every copy of STRANGE EMBRACE I sold. On the other hand I had complete creative freedom on STRANGE EMBRACE and very few restrictions with FVZA. It’s nice to know you won’t have an editor imposing all kinds of demands and restrictions on your story and even handing your scripts over to sub-editors to practice their writing skills. Yes that has happened. I’ve picked up copies of books I wrote, where I barely recognized the script as mine! Luckily that doesn’t happen too often now. I’m more aware of the parameters I have to work to before I start on a project now, so I don’t have any false expectations.

My latest indie book is THE BULLETPROOF COFFIN for Image, where I’m collaborating with an old friend, Shaky Kane, and the result is a book which is created for an audience of two – me and Shaky. It turns out that a lot of other people are saying this is the perfect comic for them too. Really, the only way to create is to do it for yourself and hope that there are other people out there with tastes as weird as your own.
Independent publishers like Image are remarkably open to more idiosyncratic work and it’s the absence of editorial interference which allows the creation of the truly original work that is coming out right now. Despite some of the negative things we sometimes here from creators like Alan Moore, the comics medium is as healthy and diverse now as it has ever been. I guess the important thing is to distinguish the Comics Medium from the Comics Industry. An industry is a production line, a medium is an art form. When art and commerce collide the result can be a compromised mess. That’s why we need publishers like Image who sometimes appear to be insanely oblivious to the profit margin.

When writing for SPAWN, you gave a new, more urban horror oriented direction to the story. Is there another superhero comic for which you would kill for the chance to do something similar?

The experiment with SPAWN didn’t always work. Some of those urban horror story lines worked very well and one or two fell short. I think we pursued too many different ideas instead of staying focused on a single direction. But that’s the nature of experiment. You’re bound to have your failures. I suppose I’m doing something similar with AZRAEL at DC right now. There’s urban horror, but also a lot of mysticism. I also injected some psychological horror into the ARKHAM ASYLUM books, and in the upcoming DETECTIVE COMICS: IMPOSTER series there’s urban horror with the addition of a twisted humor that’s totally appropriate for a Joker story – even if the villain of the piece isn’t the real Joker. Horror also crept into SPIDER-MAN NOIR and there’s even a scene in an upcoming episode of THE SPIRIT that wouldn’t be out of place in a horror comic. I like to taint the superhero genre with those elements whenever I can. It’s not that I set out to do it, but as the stories develop, they always seem to take a left-turn into the realms of surreal psychological horror.

Which is the most challenging, as far as writing is concerned? The X-Men universe, the Batman universe or the Spawn universe?

X-Men Universe! No doubt. I’m not cut out to write superhero groups. It’s strange that I ended up writing so many X-books because they were always my least favorite area of Marvel comics. It happened because Mike Marts was very generously pushing my work and he was group editor of the X-books. In the end I asked to be taken off those books because I felt that I was a square peg in an X-shaped hole!

Now Mike is group editor of the BATMAN books at DC he even more generously gave me another chance and this time the fit is much better. Similarly SPAWN was a much more focused universe. Although there’s a complex backstory, it does all revolve around the single compelling character of Al Simmons and Spawn. And he definitely isn’t a superhero, even though his powers are far superior to any other hero this side of Superman. There’s a healthy (um, maybe that should be ‘unhealthy’) dose of angst and mysticism and twisted Biblical mythology and because Spawn is Todd McFarlane’s baby I was given unprecedented freedom to mess with the character however I wanted. I couldn’t have done half the things I did with Spawn if it had been a mainstream Marvel character. I loved the ridiculous excess of The Twins being God and Satan, bashing each others’ brains in, torturing pets and coming within a hair’s breadth of blowing their parents away with a big gun.
At Marvel I couldn’t even have a character say “Oh my God!” without being censored.

Having written for characters that were created by someone else (X-Men, Batman, Spawn and more) how would you feel if someone else were to write a STRANGE EMBRACE spin-off, for example? Which duo (writer-artist) would you prefer the most?

That will never ever happen. I don’t care if other writers play with characters I created for SPAWN or DISTRICT X but no one can touch STRANGE EMBRACE. It’s too personal, so I won’t even think about who would make a good job of it. It won’t happen. It’s a bit different with THE BULLETPROOF COFFIN where we have created a mythical comic-book company and a whole universe of characters. I’m sure Shaky would love to see interpretations of Coffin Fly and The Unforgiving Eye by our favorite creators – art Geoff Darrow, Brendan McCarthy or Mike Allred and maybe Garth Ennis or Steve Niles writing. Or how about Rob Zombie writing and drawing… and then recording a CD of mood music to go with the comic!

How is it different, writing a OEL manga, considering POISON CANDY, which you wrote for Tokyopop?

There’s a lot more space to be expansive, both with the action and the dialogue. It’s more like writing a screenplay. You can let a scene play out more naturally, while with the strictures of monthly comics you are always aware of page count and the limited number of words you can fit on a page. With manga you just keep adding pages. That’s not to say that I’m not disciplined with the structure and I do still edit superfluous dialogue, but I do feel that I have a lot more space to let the scenes and characters breathe. You can also allow the characters to react more, with close-ups and silent panels, capturing subtle gestures, while mainstream comics tend to be more melodramatic, because scenes require the grand gesture to communicate the sense of a scene in single image or a single page.

Since July you are writing three comics for DC: AZRAEL, BATMAN: IMPOSTERS for DETECTIVE COMICS and THE SPIRIT. Where do you find the inspiration and time needed to write three stories every month?

That’s a question I’m asking myself every day. So far the inspiration does still come, but it’s scary because I don’t have the luxury of taking a few days off to quietly contemplate how a story or character should develop. The deadlines are silently marching towards me and while in the old days they were few and distant, those deadlines do now look like a massed army looming over me. I’m living on adrenalin, very little sleep and a hefty dose of fear! The good side is that with the pressure of deadlines, there is a side to the brain that seems to kick in and keep me buzzing. A lot of creators I’ve talked to say the same thing – when the deadline pressure mounts, the creative juices flow faster. So far that’s true. My biggest concern is that I don’t have adequate time to step back from a finished script for a few days. It’s vital to get that distance so you can spot the flaws that you don’t see when you’re too close. There are scripts that I have to submit almost as soon as they’re done – although there’s still the breathing space when my editor is looking it over, so I often come in with some amendments before the script goes to the artist.

What can we expect from each one of these three comics?

AZRAEL explores a lot of what has become known as ‘Dan Brown Territory’. I’m following up on a lot of the things Fabian Nicieza was doing with the book and that means investigating alternative interpretations of Christian mythology and mysticism. I’m reading up on Gnosticism, the Knights Templar, the nature of miracles, the truth about Mary Magdalene and the question of whether Jesus really did die on the cross. All of this relates to Azrael’s role and he’ll be asking some serious questions about his own faith after he comes up against The Crusader, who frankly makes Michael Lane’s Azrael look tame when it comes to inflicting the wrath of God on the wicked. May I also say that the art team of Guillem March with Tomeu Morey on colors, is quite breathtakingly brilliant. These guys have married the sensibilities of European comics with all the best elements of American mainstream comics to create a dynamic, subtle art that is some of the best I’ve seen on an American comic for a long time.

The DETECTIVE COMICS’ IMPOSTER story is a four-parter and I’ve been given extra pages to tell this, which gives Scott McDaniel’s art the space to breathe. Scott likes to design pages rather than individual panels and the art is just leaping off the page, which is perfect for the crazy story about groups of Imposter Jokerz creating mayhem on the streets of Gotham, while thuggish Batman Imposters take up arms to oppose them. It’s actually more humorous than anything else I’ve done, but I hardly need to say that the humor turns very black. There’s a subtext of psychological horror behind the Jokerz’ grins.

THE SPIRIT is very noir, very pulp and very much in the style of Eisner’s original series, which is one of the few strips from the nineteen-forties that has stood the test of the passing decades. I’m working with my old convention buddy Moritat on this one. Moritat has worked on ELEPHANTMEN, which is the creation of Richard Starkings, who published STRANGE EMBRACE, which led to my working for Marvel and then DC. THE SPIRIT is also one of the comics that persuaded me to pursue a career in comics in the first place, so I feel like I’ve come full circle.

I’m planning to tell strong adventure stories that explore the humanity of the character of The Spirit. While comics since the 1980’s have concentrated on the darker flawed side of heroic characters, I want to leave The Spirit untouched. He really doesn’t have a dark side, although I will be setting up confrontations with some really nasty evil sonsofbitches. The Spirit’s flaws are more to do with his humanity. He is a little naïve at times, he does fall for bad girls and he does get beaten up a lot, because he doesn’t have superpowers, he doesn’t use weapons, apart from his fists and the occasional lump of wood, and he doesn’t belong to a supergroup. All he has is his indefatigable courage and his irrepressible good humor and his stubborn belief in the essential decency of most human beings. Also he does seem to be close to indestructible.

Are there any other plans for the future?

I also have a number of other projects coming up from Radical and Top Cow as well as THE BULLETPROOF COFFIN from Image. Many of the projects that are seeing print now have been finished for a while. They just all seem to be reaching the print stage at the same time. RYDER ON THE STORM was mostly written last year. The first half of THE DARKNESS: FOUR HORSEMEN was done two years ago. THE BULLETPROOF COFFIN was begun over a year ago. Later this year there’s a new Radical series called HOLLOW POINT, which is a supernatural thriller and there’s also an adaptation of HP Lovecraft’s short story THE COLOUR OUT OF SPACE, which is part of an anthology to be published by Self Made Hero in the UK, drawn by the rather wonderful Mark Stafford.
Then next year I’m planning to take a short break and have a good night’s sleep.

[Translated by Alexandros Tsantilas]