WHISPERS IN THE WALLS
Writer: David Munoz
Penciller: Tirso
Colorist: Javi Montes
Humanoids
Τα έχουμε ξαναπεί, πανηγυρίσαμε δεόντως για την ανεξαρτητοποίηση της Humanoids. Χάρηκα επιπλέον όταν πήρα το 1ο τεύχος του WHISPERS IN THE WALLS. Από τίτλο, δε μπορείς να πεις, σκίζει. Μυρίζει horror από μακριά. Και είναι!
Βρισκόμαστε στην Τσεχοσλοβακία, το 1949, με τον κόσμο να είναι στο χείλος του Ψυχρού Πολέμου. Η ηρωίδα μας, η Sarah, είναι ένα μικρό κορίτσι που ξυπνά σε ένα νοσοκομείο. Εκεί, αρχίζει και θυμάται τι της συνέβη – και αυτό που της συνέβη είναι φοβερό. Έχασε τους γονείς της όταν τους επιτέθηκε ένα τέρας! Η συμπαθητική γιατρός της λέει ότι οι Nazi έριξαν στην πόλη έναν φοβερό ιό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ανθρωποφάγα τέρατα. Η Sarah τη γλύτωσε και φαίνεται να έχει ανοσία και κατά συνέπεια την κρατάνε στο νοσοκομείο για να μάθουν γιατί και πως. Δεν είναι, όμως, το μόνο παιδί εκεί. Συναντά μια ομάδα παιδιών που βρίσκονται εκεί πάνω κάτω για τον ίδιο λόγο. Αλλά μην ξεχνιόμαστε, το comic δεν είναι μελόδραμα με θέμα μια παρέα ορφανών. Γρήγορα, το αίμα ρέει άφθονο. Ποιός το κάνει αυτό; Και ποιόν ακούει η Sarah να της μιλάει;
Εξαιρετική αρχή. Τι άλλο να ζητήσεις δηλαδή από ένα horror comic; Μυστήριο που κρύβεται μέσα στους αιώνες, μια κλειστή ομάδα ανθρώπων που “ξέρει”, ένα κορίτσι που ψάχνει να βρει ποιος σκότωσε τους γονείς της. Όσο για τα τέρατα; Μπρρρ, τρομακτικά!
Η Sarah, ως πρωταγωνίστρια, έχει όλα όσα θέλουμε για να τη συμπαθήσουμε. Είναι ένα μικρό, χαριτωμένο κοριτσάκι, με μπουκλίτσες, που έχασε την οικογένειά της με τραγικό και τραυματικό τρόπο. Τα υπόλοιπα παιδάκια, μένει να τα γνωρίσουμε και σίγουρα θα γίνουν η παρέα που μαζί θα καταφέρουν όσα οι μεγάλοι δεν μπορούν. Από τους μεγάλους, προσωπικά, μου αρέσει η γιατρός. Είναι ωραία, σκληρή γκόμενα, με ουλή, που καπνίζει (σημειωτέον, είμαστε σε νοσοκομείο) και έχει φοβερό σημάδι με το δίκαννο (εξακολουθούμε να είμαστε σε νοσοκομείο). Περιμένω πολλά από αυτή, το καλό που της θέλω να μην με απογοητεύσει. Και φυσικά, υπάρχει και εκείνος, ο μυστηριώδης τύπος, ο αρχηγός, που ποτέ δεν ξέρεις αν είναι ο “καλός” ή ο “κακός”.
Το story με τράβηξε, με κράτησε, με έκανε να ανυπομονώ. Για το σχέδιο, τί να σας πω, δεν ξέρω. Και γιατί δεν ξέρω; Γιατί το original LE MANOIR DES MURMURES είχε, φυσικά, βγει σε ευρωπαϊκό format. Έλα μου, όμως, που στη μεταφορά ήρθε και στριμώχτηκε. Είναι μικρά τα panels, τί να κάνουμε; Και σε αυτό έρχεται να προστεθεί ο σκοτεινός φωτισμός. Καταλαβαίνω, είναι horror και, τιμώντας το είδος, πολλά πρέπει να εκτυλίσσονται στις σκιές. Αλλά λίγη μυωπία να έχεις, την πάτησες. Και είναι κρίμα, γιατί αφού έφερα τη σελίδα στη μύτη μου, είδα ότι το σχέδιο είναι ιδιαίτερο και εξαιρετικά ενδιαφέρον. Δε διστάζει να “δει” από μυστήριες γωνίες, που σε κάνουν συνένοχο και βάζει ακριβώς όσες λεπτομέρειες χρειάζονται.
Είναι όμορφο (περά από το θεματάκι που ανέφερα) και αρκετά καλογραμμένο, αλλά δε ξετρελάθηκα. Ίσως να επανέλθω όταν ολοκληρωθεί στο 6ο τεύχος, οπότε και θα έχω μια σφαιρική εικόνα.
