I’LL GIVE IT MY ALL… TOMORROW Vol. 1

Writer/artist: Shunju Aono
English adaptation: Akemi Wegmüller
Editor: Kit Fox
Viz Media

Η φράση “δε βαριέσαι αδελφέ, το κάνω από Δευτέρα” νομίζω ότι είναι μέχρι και υπερβολικά οικεία σε όλους εμάς που έχουμε αναγάγει την αναβλητικότητα σε Τέχνη. Για όλους τους υπόλοιπους, εσάς που μας κοιτάτε υποτιμητικά, μη νομίζεται ότι είναι εύκολο. Απαιτείται ιδιαίτερο πνευματικό σθένος για να αντισταθείς να ολοκληρώσεις μια δουλειά μέχρι να φτάσεις στο παρά πέντε του deadline, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αναπόφευκτο άγχος που σου επιβάλλουν τελικά οι επιλογές σου, αλλά και να βρίσκεις κάθε φορά κάτι που θα σε απασχολήσει στον χρόνο που υποτίθεται ότι θα αφιέρωνες στην συγκεκριμένη δουλειά. Ελάσσονες εργασίες (καθάρισμα σπιτιού, reviews για το comicdom, update σε blogs, to name a few) αίφνης ανάγονται σε άκρως σημαντικές και επείγουσες, γνωστοί που σε ψάχνουν μήνες για να βγείτε έναν καφέ μεταμορφώνονται σε κολλητοί που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα αν δεν τους δεις, το άσκοπο σερφάρισμα στο internet γίνεται ανεκτίμητη πληροφόρηση, η ονειροπόληση μετονομάζεται σε εσωτερική αναζήτηση κ.ο.κ.

Ένας από εμάς είναι και ο 40χρονος Shizuo Oguro, που μετά από δεκαπέντε χρόνια εργασίας, αποφασίζει να εγκαταλείψει την θέση του χαρτογιακά που είχε σε εταιρία και να αφιερώσει το χρόνο του σε ενδοσκόπηση και στην αναζήτηση μιας νέας καριέρας που θα τον ικανοποιεί. Έτσι, ελαφρώς τυχαία και απρογραμμάτιστα, επιλέγει να γίνει επιτυχημένος δημιουργός manga και ο κοινωνικός του περίγυρος τον προτρέπει να “τα δώσει όλα”. Ο Shizuo, όμως, δεν έχει ούτε την πειθαρχία, ούτε την αφοσίωση, ούτε την εμπειρία, ούτε καν το ταλέντο, εδώ που τα λέμε, που απαιτείται για μια τέτοια καριέρα και δυστυχώς, άλλες “σημαντικές εργασίες”, όπως τα video games και η απεγνωσμένη προσπάθειά του να γίνει cool τυπίσκουλας στα σαράντα του, του τρώνε πολύτιμο χρόνο. Οικονομικά, για την επιβίωσή του, κυρίως απομυζεί τον πατέρα του και την έφηβη κόρη του, με τους οποίους συγκατοικεί. Ο πρώτος, ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στο γιο του, ελπίζει ότι, κάποια στιγμή, το καμάρι του θα στρώσει τον κώλο του και τουλάχιστον θα προσπαθήσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, ενώ η δεύτερη έχει πάψει προ πολλού να τον αντιμετωπίζει ως πατέρα και τον αντιλαμβάνεται περισσότερο ως το διασκεδαστικό, μέσα στην αφέλειά του, μικρό της αδελφάκι.

Το I’LL GIVE IT MY ALL… TOMORROW αποτελεί τμήμα της alternative σειράς της Viz Media, Sigikki και είναι ίσως το πιο ξεχωριστό και αντιπροσωπευτικό comic που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής. Το σχέδιό του ανήκει στην εναλλακτική manga σκηνή, σαφώς πιο ρεαλιστικό, πιο μινιμαλιστικό αλλά και πιο καρτουνίστικο από τα mainstream, με χοντρές γραμμές, βαριά μελάνια, με ελάχιστη χρήση του γκρίζου και καθόλου screentones.

Η προφανής σύγκριση που μπορεί να γίνει είναι φυσικά με το DISAPPEARANCE DIARY του Hideo Azuma, (καλύτερο οne-shot του 2008, κατά την γνώμη μου), όπου επίσης επικεντρώνεται στην κρίση της μέσης ηλικίας ενός (καταξιωμένου, στη συγκεκριμένη περίπτωση) δημιουργού manga, επιδιώκοντας να δημιουργήσει μια ισορροπία μεταξύ μιζέριας και χιούμορ. Ο Azuma, όμως, (εκτός των άλλων) κερδίζει το παιχνίδι στον τομέα της ρεαλιστικής απεικόνισης, καθότι αυτοβιογραφία. Το I’LL GIVE IT MY ALL… TOMORROW σίγουρα δεν επιδιώκει τόσο την αίσθηση της πραγματικής ζωής, όσο μια σατιρική ματιά στην κρίση της μέσης ηλικίας. Ταυτόχρονα, είναι μια μελαγχολική σπουδή πάνω στην κενότητα των μεγαλεπήβολων σχεδίων, των ονείρων δόξας και επιτυχίας και της αδυναμίας να ξεφύγεις από αυτό που πραγματικά είσαι. Κατά την γνώμη μου, όμως, το manga αυτοπαγιδεύεται σεναριακά. Κατανοώ τι εξυπηρετούν οι σχεδόν απαράλλαχτες μέρες του Shizuo, η μίζερη προσωπικότητά του και η έλλειψη επαφής του με την πραγματικότητα, αλλά όσο κι αν προσπαθώ, δεν κατορθώνω να τον συμπαθήσω σαν ήρωα, γεγονός που εντείνεται από την απάθειά του σε όσα διαδραματίζονται γύρω του, όπως και δεν μπορώ να ενδιαφερθώ για το αν τελικά θα καταφέρει να γίνει ποτέ mangaka. Σίγουρα το αδιέξοδο που βιώνει ως υπάλληλος, η αίσθηση του ανικανοποίητου και της βαρεμάρας δεν μου είναι άγνωστα, όπως και η υπέροχη αίσθηση του να χάνεσαι σε ασχολίες που δεν αποτελούν δημιουργικό έργο, αλλά ένας άνθρωπος που, ουσιαστικά, αφαιρεί πλήρως και για μεγάλο χρονικό διάστημα τον εαυτό του από την ουσία της ζωής, με θλίβει χωρίς να αντισταθμίζεται αυτό από τον διασκεδαστικό κυνισμό της κατάστασης.

Δεν είναι ότι λείπουν οι πραγματικά έξυπνες στιγμές ή το ευφυές περίεργο χιούμορ, όπως για παράδειγμα στην μάχη με τον Θεό, αλλά δεν αρκούν για να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον.

Εκτενές preview μπορείτε να δείτε εδώ.