INTERVIEW CORNER #21: Davide Gianfelice

Ένα από τα “στοιχήματα” που βάζει με τον εαυτό του κάθε σχεδιαστής, είναι το να καταφέρει να στρέψει την προσοχή του αναγνώστη εκεί που θέλει – είτε πρόκειται για κάποιο στοιχείο της ιστορίας είτε όχι. Το να κατευθύνεις τον αναγνώστη εκεί που θέλεις εσύ (ακόμη και στο να του κάνεις φιγούρα τις ικανότητές σου) είναι σίγουρα μια δύσκολη αποστολή και χρειάζεται ικανότητες.

Και θεωρώ ότι ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, ο Davide Gianfelice, τις έχει. Αυτό συνειδητοποίησα την πρώτη φορά που άνοιξα το GREEK STREET, το comic της Vertigo, του οποίου το σενάριο ανέλαβε ο Peter Milligan. Στην πρώτη σελίδα του GREEK STREET #1, βρισκόταν μια ημίγυμνη (ή γυμνή; Καταλάβατε τι θέλω να πω;) χορεύτρια, η προσοχή μου, όμως, δε στράφηκε ούτε για μια στιγμή στα κάλλη της. Το σχέδιο του Gianfelice δε με άφησε να πάρω τα μάτια μου από τη συνολική εικόνα, κάτι που εξακολούθησε να συμβαίνει και στα επόμενα τεύχη. Η απεικόνισή του, όσον αφορά στις κακόφημες περιοχές του Soho και τους ανθρώπους που κινούνται σε αυτές, ήταν εξαιρετική, δίχως να χάνει το cartoony ύφος της.

Το ίδιο συνέβη και στα τεύχη του NORTHLANDERS (του Brian Wood), όπου εκεί είχε να φέρει εις πέρας μια πιο δύσκολη αποστολή: να απεικονίσει έναν κόσμο που δεν είχε δει, για πρώτη φορά, θέτοντας έτσι τις βάσεις για τους καλλιτέχνες που ακολούθησαν στον τίτλο (ανάμεσά τους και ο Βασίλης Λώλος).

Και μιας και μιλάμε για δύσκολες αποστολές, τον περασμένο Οκτώβριο, ο Gianfelice ανέλαβε μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της καριέρας του: το σχέδιο του WEAPON-X #16, του τεύχους που ο Wolverine αναγκάζεται να αποχαιρετήσει τον νεκρό Nightcrawler. Πρόκειται για το πλέον συναισθηματικό τεύχος του τίτλου και, μεταξύ μας, αν σκοπεύεις να σχεδιάσεις τον Wolverine σε εξαιρετικά συναισθηματικές σκηνές, δεν έχεις και πολλά σημεία αναφοράς.

Μετά το πρόωρο τέλος του GREEK STREET, ο Gianfelice εντάχθηκε στο δυναμικό της Marvel, αναλαμβάνοντας το νέο limited series DAREDEVIL: REBORN. Το REBORN έπεται του SHADOWLAND και το σενάριο υπογράφει ο Andy Diggle (THE LOSERS, SWAMP THING, HELLBLAZER). Με αφορμή τη νέα αυτή σημαντική δουλειά του, ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, Davide Gianfelice, μας μιλά για την καριέρα του:

Ήταν εύκολο να μπεις στην αμερικανική σκηνή comics; Πώς ακριβώς έγινε αυτό;

Δεν ήταν ούτε πολύ εύκολο, ούτε πολύ δύσκολο. Στην Ιταλία γίνονται πολλά comicons και συχνά έρχονται Αμερικανοί editors για να ανακαλύψουν νέα ταλέντα. Σε ένα τέτοιο comicon, πριν από περίπου πέντε χρόνια, έδειξα τα σχέδιά μου σε ένα editor της Vertigo, τον Will Dennis, και του άρεσαν πολύ. Λίγο αργότερα επικοινώνησε μαζί μου και μου πρότεινε να δουλέψω στην Vertigo και στο NORTHLANDERS.

Έχεις εργαστεί τόσο στην ευρωπαϊκή, όσο και στην αμερικανική βιομηχανία comics. Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο;

Η μέθοδος των Ιταλών και των ξένων editors είναι περίπου ίδια. Βασικά, όλοι οι εκδότες θέλουν τα ίδια πράγματα: ποιότητα, ταχύτητα, καλές πωλήσεις και πολλούς ικανοποιημένους αναγνώστες. Έτσι, μόνο κάποια μικροπράγματα είναι διαφορετικά, όπως, για παράδειγμα, το format και το layout των panels, τα οποία, ενώ στην Ιταλία είναι πολύ αυστηρά, στις ΗΠΑ είναι πιο χαλαρά.

Έχεις σχεδιάσει και κάποια τεύχη της ιταλικής σειράς JOHN DOE. Θέλεις να μας πεις περισσότερα;

Δούλευα πάνω στον JOHN DOE για τέσσερα χρόνια. Είναι ένα ασυνήθιστο, για τα δεδομένα της ιταλικής βιομηχανίας, comic και για αυτό υπάρχουν κάποιοι αφοσιωμένοι οπαδοί.

Η δουλειά μου στον JOHN DOE μου έδωσε πολλά, αφού μου δόθηκαν η εμπειρία και η δυνατότητα να αναπτύξω τις ικανότητές μου σε επαγγελματικό επίπεδο, ώστε να εργαστώ στην αμερικανική βιομηχανία. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τους δημιουργούς της σειράς, Lorenzo Bartoli και Roberto Recchioni, αλλά και τον Luca Bertelè, που μου έδωσε αυτήν την μεγάλη ευκαιρία.

Ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στο πρόωρο τέλος του GREEK STREET;

Είναι μια σειρά βασισμένη σε ελληνικές τραγωδίες, τις οποίες ίσως να μην εκτιμά το ευρύτερο κοινό. Ωστόσο, είμαι περήφανος για αυτό το βιβλίο, ήταν δύο χρόνια φανταστικά και γεμάτα ένταση. Η δουλειά με έναν θεό στον κόσμο των comics, όπως ο Peter Milligan, ήταν συγκλονιστική εμπειρία και πολύ σημαντική για την εξέλιξή μου ως καλλιτέχνη.

Μεταξύ άλλων, έχεις σχεδιάσει superheroes, καθημερινούς Bρετανούς και Vikings. Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος, από άποψη σχεδίου;

Μου αρέσουν οι εναλλαγές στα είδη, να μαθαίνω και να μελετώ διάφορα projects και στιλ. Αυτό είναι βασικό αν θες να βελτιώνεσαι συνεχώς. Πρέπει να εξελίσσεσαι, να μαθαίνεις, να συμβουλεύεσαι πηγές και να δοκιμάζεις νέα πράγματα. Για αυτό και, στην πραγματικότητα, δεν έχω κάποιο αγαπημένο είδος. Είναι πιο σημαντικό για μένα να βγάζω όσο καλύτερα σχέδια μπορώ και με την καλύτερη προετοιμασία.

Ήσουν ο σχεδιαστής του WOLVERINE: WEAPON-X #16, ενός πολύ συναισθηματικού τεύχους που επικέντρωνε στον θάνατο του Nightcrawler. Πόσο δύσκολο ήταν να δεθείς με δύο χαρακτήρες που δεν έχεις σχεδιάσει ποτέ;

Η σχεδίαση του Wolverine και του Nightcrawler ήταν πολύπλοκη και η ιστορία του Jason Aaron είχε μία όμορφη πολυπλοκότητα, ειδικά όσον αφορά τα συναισθήματα του Wolverine γύρω από τον θάνατο του φίλου του. Η απόδοσή του ήταν εξαιρετικά δύσκολη, διότι δεν έχουμε συνηθίσει έναν τόσο συναισθηματικό Logan. Σε κάθε περίπτωση, είναι δύο διάσημοι χαρακτήρες, και αυτό από μόνο του είναι μία μεγάλη ευθύνη, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την ειλικρινή απεικόνιση της θλίψης, η οποία την έκανε τεράστια.

Είσαι ο σχεδιαστής του νέου mini series της Marvel, DAREDEVIL: REBORN. Μιας και δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για αυτήν την σειρά, μήπως θα ‘θελες να μας πεις κάτι εσύ;

Πραγματικά, δεν μπορώ να σου πω πολλά! Θα σου πω, όμως, ότι ο Andy Diggle και εγώ ετοιμάζουμε μία ασυνήθιστη ιστορία, διαφορετική από αυτή του SHADOWLAND.

Υπάρχει κάποια σειρά, την οποία θα ΄θελες να σχεδιάσεις, έστω και ως guest;

Λοιπόν, όλα μου αρέσουν. Θα ήθελα να σχεδιάσω χαρακτήρες με τους οποίους έχω μεγαλώσει, όμως, σε κάθε project σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που κάνω κάτι που μου αρέσει και που δουλεύω με τόσο υπέροχους ανθρώπους.

Εκτός από τη σειρά DAREDEVIL, τι άλλα σχέδια έχεις για το μέλλον;

Υπάρχουν κάποιες προτάσεις, αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Προτιμώ να σκέφτομαι το παρόν. Μία δουλειά τη φορά. Και το DAREDEVIL είναι τεράστια ευθύνη και πρέπει να επικεντρώσω όλη μου την προσοχή σε αυτό.

[Μετάφραση: Νίκος Ζώτος]

One of the biggest challenges for a draughtsman is to draw the reader’s attention to where he wants to, whether it’s about an element of the story, or not. Directing the reader where you want to (even if you want to show off) is definitely hard and requires lots of skills.

In my opinion, our guest of the week, Davide Gianfelice, has those skills. I realized that from the moment I opened Vertigo’s comic book GREEK STREET, scripted by Peter Milligan. On the first page of GREEK STREET #1 I saw a half-naked dancer (or maybe naked, you know what I mean?), but not once did I focus on her. Gianfelice’s drawing didn’t let me take my eyes off the whole picture, which continued happening to the next issues as well. His picture of the ill-famed sites of Soho and it’s people was excellent, maintaining its cartoony atmosphere.

The same occurred to Brian Wood’s NORTHLANDERS issues, where he met a big challenge: to picture a world he’s never seen before, preparing the ground for the following artists of the title (Vasilis Lolos among them).

Speaking of big challenges, last October Gianfelice drew WEAPON-X #16, where Wolverine has to bid the dead Nightcrawler farewell. This is the most emotional issue of the title, and if you want to draw emotional pictures of Wolverine, there’s not much to be based on.

After the premature ending of GREEK STREET, Gianfelice was hired by Marvel to draw a new limited series, DAREDEVIL: REBORN, which follows SHADOWLAND, and is scripted by Andy Diggle (THE LOSERS, SWAMP THING, HELLBLAZER). On that important occasion, this week’s guest, Davide Gianfelice, talks about his career:

Was it easy to break into the US comics scene? How did it happen?

It wasn’t very difficult or very easy. In Italy there are a lot of comicons during the year and often American editors come as guests and to find new talent. Almost five years ago, during one of these comicons, I showed my work to Will Dennis, a Vertigo editor, and he really liked it. Some time after he contacted me and proposed the idea of working for Vertigo and NORTHLANDERS.

What are the differences between the European and American comics industries, speaking as a man who has worked in both?

The method is pretty much the same between Italian editors and foreign ones. Every publisher and every editor fundamentally wants the same thing: quality, speed, good sales numbers and happy readers. So in the end only little things change; for example the format and layout of the panels, which is very rigid in Italy, is much looser in the States.

You have also drawn some issues of the Italian comic series JOHN DOE. Can you tell us more about it?

I worked on JOHN DOE for four years. JOHN DOE is a comic book atypical for the Italian industry and because of this it has a bit of a cult following.

JOHN DOE gave me a lot. By working on it I was able to grow in my own abilities professionally and it was this growth that gave me the experience and ability to work for the American market. In fact, I would like to thank Lorenzo Bartoli and Roberto Recchioni, the creators of the series, and Luca Bertelè who gave me this huge opportunity.

GREEK STREET had to end prematurely. What were the reasons?

It is a series based around Greek tragedies and those are not appreciated by a large audience maybe. In the end, however, I am immensely proud of the book we put together and it was an intense and fantastic two years. To work with Peter Milligan, who is a god in the world of comics, was amazing and very important for my formation as an artist.

You have drawn superheroes, everyday Brits and Vikings, among others. What is your favorite genre, as far as drawing is concerned?

I love to change genres and to learn and study different projects and different styles. It’s a fundamental aspect if you want to continue to improve. It involves evolving, learning, references and trying a new a path. For this reason, I don’t really have a favorite genre. It’s more important to me to make the best art I can with the best preparation possible.

You have been the penciller of WOLVERINE: WEAPON-X #16, a very sentimental issue that dealt with Nightcrawler’s death. How difficult was it to connect with two characters you have never drawn before?

To design Wolverine and Nightcrawler was very complicated. Jason Aaron’s story was beautifully complicated especially for the raw emotion that Wolverine shows in the face of the death of his friend. To represent this was incredibly difficult because we are not used to seeing Logan in this sentimental mode. In any case, they are two famous and well-known characters and this alone would have been a great responsibility, but to add on the enormity of an honest portrayal of grief  made it huge.

You are the artist of the new DAREDEVIL: REBORN mini series for Marvel. Since there isn’t much information for the series, can you tell us anything?

I can’t really tell you much! I will tell you that Andy Diggle and I are working on an atypical story far from what you saw in SHADOWLAND.

Is there a series which you would love to draw, even as a guest artist?

Well, I like them all. I would love to draw the characters that I grew up reading, but with every project I am reminded how fortunate I am to be doing something I love and to be working with such great people.

Apart from the DAREDEVIL mini series, what plans do you have for the future?

There are some balls up in the air and we will see where things end up. I prefer to think mainly in the present. One task at a time. DAREDEVIL is a huge responsibility and I have to concentrate everything I have on this mini series.

[Translated by Nikos Zotos]