Top 15 Cthulhu Mythos Comics: 14. JENNY FINN: DOOM MESSIAH

Writers: Mike Mignola & Troy Nixey
Artists: Troy Nixey (Chapters 1-3), Farel Dalrymple (Chapter 4)
BOOM! Studios

Το JENNY FINN είναι ίσως το πιο αδικημένο από τη λίστα, υπό την έννοια ότι το πήρα πριν από σχεδόν δύο χρόνια, όταν πέρασα την σύντομη φάση του “all things Mignola” και η δυσκολία που είχα να παρακολουθήσω τα HELLBOY και BPRD το πήρε παραμάζωμα, με αποτέλεσμα να κάθεται τόσο καιρό στωικά στη βιβλιοθήκη μου, ανέγγιχτο. Πριν από περίπου δύο μήνες λοιπόν, όταν ανακοίνωσα την πρόθεσή μου για το συγκεκριμένο Top 15 (όπως αποδείχθηκε δηλαδή), ανέσυρα από τη μνήμη μου τον δεύτερο λόγο για τον οποίο είχα αγοράσει το συγκεκριμένο τομάκι: το γεγονός ότι στο οπισθόφυλλο έλεγε “set in a world reminiscent of Lewis Carroll, H.P. Lovecraft and Captain Ahab”. Έτσι μπήκε στην (άμεση) λίστα ανάγνωσής μου.

Το JENNY FINN, σε αντίθεση με τον τίτλο του και πιστό στην παράδοση του Lovecraft, δεν εστιάζει στον χαρακτήρα του τίτλου, αλλά στην αντίληψη άλλων χαρακτήρων σχετικά με αυτήν και ειδικά του Joe, ενός “τίμιου ρεμαλιού”, θα έλεγε κανείς.

Βρισκόμαστε στο Βικτοριανό Λονδίνο της βιομηχανικής επανάστασης, αν και η τεχνολογική πρόοδος της εποχής κάνει την εμφάνισή της μόνο περιστασιακά και ενίοτε με μια μυρωδιά από steampunk, καθότι η ιστορία εξελίσσεται κυρίως στις κακόφημες φτωχογειτονιές του East End και (εύκολα συμπεραίνει κανείς) κυρίως το Whitechapel. Αρχικά, μας παρουσιάζεται μια σειρά από φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα, όπως παραμορφωμένα ψάρια στην τράτα κάποιου πλοίου, ο πελάτης μιας πόρνης που “εκρήγνυται” σε μια μεταλλαγμένη μάζα από ψάρια, πλοκάμια και άλλα θαλασσινά, ένα εκ των οποίων μάλιστα κινείται σχετικά αυτόνομα και καταπίνει τα λεφτά της πόρνης, ενώ σχεδόν το οποιοδήποτε ψάρι κάνει την εμφάνισή του στο καρέ μουρμουράει διακριτικά “doom”. Επίσης, κάποιος μανιακός κυκλοφορεί και σφάζει πόρνες, ξεντερίζοντας τες σαν ψάρια (*hint-hint*).

Αν κανείς είχε αμφιβολίες ότι κάτι ιδιαίτερα cthulιώδες συμβαίνει σε αυτό το comic, αυτές πνίγονται σε ταραγμένα νερά, καθώς η νεαρή δεσποινίς Jenny Finn διασχίζει τους βρώμικους και κακόφημους δρόμους, δίνοντας ελεημοσύνη και παρηγοριά σε παραμορφωμένους ζητιάνους με ιδιαίτερα… ιχθυόμορφες μεταλλάξεις (ουρές ψαριών αντί για μουστάκια, λοβοί αυτιών και γένια που καταλήγουν σε πλοκάμια και dagonian μεταμορφώσεις galore).

Όταν ο Joe βλέπει τη μικρή και φαινομενικά ευάλωτη δεσποινίδα στους κακόφημους δρόμους, ξυπνάει μέσα του ένας άτσαλος ιπποτισμός και αποφασίζει ότι πρέπει οπωσδήποτε να τη συνοδεύσει μέχρι μια πιο ασφαλή γειτονιά, πρόθεση που διαταράσσει η απόπειρα φόνου της από τον φαινομενικά μανιακό γέρο ναυτικό, Hornbee. Στην επίθεση αυτή, τόσο ο Joe όσο και ο όχλος που ξεσηκώνει βλέπουν τον υπεύθυνο για τους φόνους. Μέχρι όμως ο Joe να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον πραγματικό ένοχο και το πιο πρόσφατο θύμα του, καθώς και με την πληθώρα των ιχθυόμορφων παραμορφωμένων του Whitechapel, ο όχλος έχει ήδη λιντσάρει τον Hornbee – και τότε τα πράγματα παίρνουν πραγματικά τον κατήφορο…!

Αν και το συγκεκριμένο comic δεν είναι αυτούσια μεταφορά κάποιας από τις ιστορίες του Lovecraft, θα έλεγα ότι είναι ένα εξαιρετικά καλαίσθητο και προσεγμένο pastiche – ήτοι μια ερμηνεία και προσαρμογή μιας σειράς έργων (ή συγκεκριμένων στοιχείων) του αυθεντικού Cthulhu Mythos, προκειμένου οι δημιουργοί να αφηγηθούν μια νέα, πλην αλλόκοτα γνώριμη ιστορία στους λάτρεις του είδους. Καταρχήν, ουσιαστικά ο βασικός σκελετός του THE SHADOW OVER INNSMOUTH μετατοπίζεται στο East End του Λονδίνου, τόσο αναφορικά με την προέλευση της Jenny Finn, όσο και σχετικά με την “μεταλλακτική ασθένεια” που πλήττει τους κατοίκους του (αν και η “γέννησή” της, όπως την αφηγείται ο Hornbee, φέρνει στο νου το DUNWICH HORROR). Από την άλλη, μια νέα, Lovecraftian ερμηνεία του Jack the Ripper συνδυάζεται με τον Richard Upton Pickman (από το ομώνυμο PICKMAN’S MODEL) για να φτιάξει έναν έτι περαιτέρω disturbing χαρακτήρα. Τέλος, η έντονη παρουσία και διαρκής επανάληψη της λέξης “doom”, με έναν non-conspicuous τρόπο, φέρνει στο νου τη χροιά του THE DOOM THAT CAME TO SARNATH.

Από άποψη artwork, τα πλούσια μελάνια του Troy Nixey (ONLY THE END OF THE WORLD AGAIN) εύκολα αποδίδουν ένα Λονδίνο ζοφερό, βρώμικο και επικίνδυνο, με τους κατοίκους του αντίστοιχα παραμορφωμένους (ακόμα και χωρίς την ασθένεια), ενώ οι υπερφυσικοί κίνδυνοι παρουσιάζονται πραγματικά φρικιαστικοί και αλλόκοτοι. Από την άλλη, ο Farel Dalrymple σαφώς δεν απογοητεύει, αλλά είναι πολύ πιο “καθαρός” από όσο απαιτείται για το βόρβορο του Λονδίνου στης ιστορίας. Αν έχω ένα παράπονο (και πείτε με περίεργο – I read Lovecraft for chrissake!), αυτό είναι η επιλογή το αίμα να σχεδιάζεται άσπρο αντί για μαύρο, πράγμα που στερεί από το impact του και μερικές φορές απαιτούνται τα συμφραζόμενα του κειμένου για να καταλάβει κανείς ότι δεν πρόκειται για νερό.

Αυτό που μπορεί να αναρωτηθεί κανείς λοιπόν, με όλα αυτά τα θετικά στοιχεία, είναι γιατί βρίσκεται τόσο χαμηλά στα Top15. Ο λόγος είναι απλός: ως pastiche δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά ούτε και μια νέα απόδοση συγκεκριμένου έργου (που πάντοτε παρουσιάζει ενδιαφέρον). Το αποτέλεσμα, αν και ευχάριστο (για αναγνώστη του είδους), δεν παύει να είναι προβλέψιμο, σαν ένα μεγάλο, συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού from one Cthulhu geek to another.