INTERVIEW CORNER #26: Brian Wood

Το να μπορέσεις να ξεχωρίσεις με τη δουλειά σου είναι κάτι αρκετά
δύσκολο. Ιδιαίτερα όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο με συναδέλφους που έχουν επιτύχει την άνοδο στο superstar status. Σε αυτή την περίπτωση, οι επιλογές σου είναι λίγο-πολύ οριοθετημένες: πρέπει να δώσεις κάτι καινούργιο, κάτι που θα χαρακτηρίσει τη δουλειά σου και θα σε κάνει να ξεχωρίσεις.

Και δεν αρκεί να το κάνεις μια μόνο φορά. Πρέπει να συνεχίσεις, αλλάζοντας τη “συνταγή” σου, ώστε να προσφέρεις κάτι φρέσκο που θα φέρει την υπογραφή σου. Όπως ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, Brian Wood. Ο Wood ξεκίνησε να γράφει comics το 1997 και το πρώτο αυτών ήταν το CHANNEL ZERO, μια περιπέτεια που εξελισσόταν σε ένα δυστοπικό μέλλον. Η action-oriented γραφή του ανέβηκε ένα σκαλί πιο πάνω, όταν συνεργάστηκε με τον Warren Ellis στο GENERATION X της Marvel.

Σε εκείνο το σημείο, κι αφού το GENERATION X κόπηκε, ο Wood έκανε μια μικρή στροφή στην καριέρα του, αφήνοντας πίσω τις κλασικές ιστορίες δράσης και επικεντρώνοντας σε πιο προσωπικές ιστορίες. Αποτέλεσμα αυτής της στροφής ήταν το DEMO, μια σειρά αυτοτελών ιστοριών. Το DEMO αναφερόταν και στις υπερδυνάμεις, αλλά αυτές αποτελούσαν περισσότερο το background. Η επιτυχία του, μάλιστα, είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή των δημιουργών σε αυτό χρόνια μετά, με την κυκλοφορία του Volume 2, στις αρχές του 2010.

Το DEMO, όμως, λίγα κοινά έχει με τις υπόλοιπες δουλειές του Wood. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζει, βέβαια, το DMZ, μια ακόμα φουτουριστική ιστορία, με τον εμφύλιο πόλεμο να μαστίζει τις ΗΠΑ. Το DMZ φτάνει σύντομα στο τέλος του (στο #72) και επαναφέρει κάποια από τα δυστοπικά οράματα του συγγραφέα του, αυτή τη φορά, όμως, με έναν πολύνεκρο πόλεμο στο κέντρο του.

Και στον αντίποδα βρίσκεται μια ακόμη ongoing series του Wood, το NORTHLANDERS, το οποίο ξεκίνησε ως μια ιστορία εγκλήματος την εποχή των Βίκινγκς και έχει εξελιχθεί σε κάτι πολύ περισσότερο. Παρά το γεγονός, όμως, ότι ο Wood έχει δύο ongoing και μια limited series στα χέρια του, δε μοιάζει ικανοποιημένος. Έχει κατά καιρούς αναλάβει μικρότερα projects, όπως τα LOCAL και FIGHT FOR TOMORROW, αλλά και τα πιο πρόσφατα THE NEW YORK FIVE (συνέχεια του δικού του THE NEW YORK FOUR για τη Minx) και DV8.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο ίδιος δηλώνει ότι έχει ακόμα ένα σωρό ιδέες, έτοιμες να μεταφερθούν στις σελίδες των comics, αμέσως μόλις βρει λίγο χρόνο! Και όλα αυτά από έναν άνθρωπο που, όταν ήταν μικρός δε διάβαζε comics. Διαβάστε, λοιπόν, παρακάτω, τη συνέντευξη του καλεσμένου μας για αυτή την εβδομάδα, του Brian Wood, για περισσότερες λεπτομέρειες:

Είσαι περισσότερο γνωστός για τα creator-owned comics σου, ωστόσο έχεις δουλέψει και σε τίτλους όπως το GENERATION X της Marvel. Ποια είναι, κατά την άποψη σου, τα υπέρ και κατά της κάθε περίπτωσης;

Αυτή είναι μία τεράστια ερώτηση που μπορεί να απαντηθεί με πολλούς τρόπους και κάποιοι απ’ αυτούς καταλήγουν στο ζήτημα της προσωπικής προτίμησης. Εγώ, που δεν έχω μεγαλώσει διαβάζοντας comics, δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προσκόλληση στους superheroes των δύο μεγάλων εκδοτικών. Η αίσθηση του να εργάζομαι σε αυτούς τους εμβληματικούς ήρωες είναι ακριβώς η ίδια με το να εργάζομαι σε οποιαδήποτε άλλη συγγραφική δουλειά που μου έχει ανατεθεί επαγγελματικά. Με αυτό τον τρόπο, προσανατολίζομαι από φυσικού μου προς την ανεύρεση των δικών μου ιδεών. Ωστόσο, αν πάρεις αυτό το μονοπάτι, θα προκύψουν και ατυχήματα – και επαγγελματικά αλλά ενίοτε και οικονομικά. Κάποιοι, χωρίς να υπολογίζουν πόσα χρόνια είμαι στο πεδίο και πόσους creator owned τίτλους έχω γράψει, θεωρούν ότι δεν έχω “φτιάξει όνομα” ακόμη, επειδή ποτέ δεν ανέλαβα μία δουλειά για μεγάλη εκδοτική εταιρεία. Αυτή είναι και μία από τις πραγματικότητες σε αυτόν τον τομέα.

Έχω ακούσει το συγγραφικό σου ύφος να περιγράφεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, μερικοί εκ των οποίων είναι δυστοπικό, σκληρό ή στιλιζαρισμένο. Πως θα το περιέγραφες εσύ ο ίδιος;

Δεν μπορώ να το περιγράψω. Το DMZ είναι βέβαια δυστοπικό. Το σκληρό θα μπορούσε απλά να σημαίνει ότι είμαι κακός συγγραφέας. Το στιλιζαρισμένο πάλι… υπάρχει κάποιος που να μην είναι στιλιζαρισμένος; Κοιτώντας όλα όσα έχω γράψει, παρατηρώ ότι καλύπτουν όλη τη γκάμα, από το εξειδικευμένο (NORTHLANDERS) στην δράση, στο πολεμικό, έως comics slice-of-life όπως είναι τα DEMO και LOCAL. Είναι δύσκολο να πω ότι γράφω μόνο έτσι ή μόνο αλλιώς. Πάντως, εύχομαι οτιδήποτε κι αν είναι να μπορεί να γίνει κατανοητό υπό το σκεπτικό του ότι είναι ένα βιβλίο του Brian Wood.

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το DEMO σήμανε και μία νέα κατεύθυνση στην καριέρα σου, μιας και δεν ήταν τόσο προσανατολισμένο στη δράση όσο τα προηγούμενα comics που είχες κάνει. Ήταν δύσκολο να προσαρμοστείς σε αυτή τη νέα κατεύθυνση ή σου βγήκε φυσικά, αφού έγραφες κάτι τελείως διαφορετικό;

Θυμάμαι ότι ήταν πολύ σημαντικό τότε να αλλάξω την πορεία μου έτσι απλά. Όμως, αυτό που ήταν πραγματικά δύσκολο ήταν να αποφασίσω να το κάνω, δηλαδή να κυκλοφορήσω ένα βιβλίο όπως το DEMO, κι όχι η ίδια η συγγραφική δουλειά που ήταν πολύ εύκολη. Ή, τουλάχιστον, όσο εύκολη μπορεί να είναι όταν πρόκειται για συγγραφή comics.

To DEMO επέστρεψε με το Volume 2, σχεδόν έξι χρόνια μετά το τέλος του πρώτου κύκλου του. Ήταν δύσκολο να επιστρέψεις σε αυτό έπειτα από τόσα χρόνια; Πιστεύεις ότι πέτυχες στο να κάνεις ένα εξίσου καλό comic;

Στο ξεκίνημα του Volume 2 κόντεψα να τρελαθώ, επειδή το συνέκρινα όλη την ώρα με τον πρώτο κύκλο ιστοριών. Αυτό δυσκόλεψε τα πράγματα, γιατί παρά το γεγονός ότι επιφανειακά όλα φαίνονταν ίδια, τόσο η Becky όσο κι εγώ ο ίδιος βρισκόμασταν πλέον σε πολύ διαφορετικά μέρη στις καριέρες μας απ’ ότι ήμασταν το 2003 και η εμπειρία μας τώρα μετράει χιλιάδες παραπάνω σελίδες. Σίγουρα θεωρώ πως οι νέες ιστορίες είναι καλές, αλλά δεν μπορώ να σχολιάσω κατά πόσο είναι το ίδιο καλές, καλύτερες ή χειρότερες από τις παλιές.

Ποιες είναι οι δυσκολίες και οι προκλήσεις στο να γράφεις μία ιστορία για ένα δυστοπικό μέλλον, όπως π.χ. το DMZ και το CHANNEL ZERO;

Το να αποφασίσω τι θα είναι ολότελα δική μου έμπνευση και τι θα παραμένει συμβατό και αληθοφανές με την πραγματική ζωή. Αυτή είναι και η πρωταρχικής σημασίας ισορροπία ως προς την παρουσίαση, το να βάζεις μπρος τη φαντασία χωρίς να χάνεις αυτό που την καθιστά εύκολη στο να ταυτιστείς με εκείνη.

Το DMZ θα τελειώσει στο τεύχος #72. Μπορείς να μας πεις τι να περιμένουμε μέχρι τότε;

Χωρίς να θέλω να ακουστώ τολμηρός, πάρα μα πάρα πολύ πόλεμο. Ο πόλεμος θα χειροτερέψει πριν καλυτερέψει. Αν βέβαια καλυτερέψει.

Επί του παρόντος δουλεύεις σε άλλα τρία projects, τα NORTHLANDERS, DV8 και THE NEW YORK FIVE. Μπορείς να μας πεις περισσότερα γι’ αυτά;

Βεβαίως. Το DV8 μόλις ολοκληρώθηκε. Ήταν ένα διασκεδαστικό βιβλίο, ένα που έγραψα μόνο για εμένα και που πήγε πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμενα, ειδικά με τους περισσότερο σκληροπυρηνικούς οπαδούς της Wildstorm που θυμόντουσαν το βιβλίο από τη δεκαετία του ‘90. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι μία περίπτωση που ικανοποιεί και τις δύο μεριές, αφού γράφω ένα βιβλίο που ανήκει σε μεγάλο εκδοτικό οίκο μόνο για τη δική μου ευχαρίστηση ΚΑΙ καταφέρνω να το κάνω επιτυχία. Το THE NEW YORK FIVE είναι συνέχεια του THE NEW YORK FOUR, του βιβλίου που έκανα μαζί με τον Ryan Kelly για την Minx, την τότε θυγατρική της DC το 2008. Το NORTHLANDERS είναι το μωρό μου, το αγαπημένο μου βιβλίο, αυτό στο οποίο νιώθω ότι βγάζω την καλύτερη δουλειά μου. Ξεκίνησε ως μία απλή αστυνομική ιστορία που διαδραματίζεται στα χρόνια των Vikings, αλλά ξέφυγα πολύ γρήγορα από τα στεγανά της περιγραφής αυτής και τώρα το βιβλίο αφορά κάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ όλα αυτά. Όταν θέλω να ευλογήσω τα γένια μου, το περιγράφω ως ένα εναλλασσόμενο σύνολο από sagas που εκτυλίσσονται σε ολόκληρη την ιστορική αυτή περίοδο.

Προτιμάς να δουλεύεις πάνω σε ένα graphic novel ή σε μία σύντομης έκτασης ή συνεχιζόμενη σειρά;

Δεν αισθάνομαι πως υπάρχουν διαφορές σ’ ό,τι αφορά στις ιστορίες ή το ίδιο το συγγραφικό έργο. Από άποψη Αγοράς, που είναι εξίσου σημαντική όσο κι όλα τα υπόλοιπα, ο καθένας απ’ αυτούς τους διαφορετικούς τύπους κυκλοφορίας διαθέτει τα δικά του ξεχωριστά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Πιστεύω ότι μία ιδανική περίπτωση θα ήταν να δραματοποιήσω μία ιστορία και να συλλέξω τα επεισόδια της σε κάτι που θα προσέγγιζε περισσότερο ένα graphic novel, παρά μία χαρτόδετη συλλογή τευχών.

Αν εξαιρέσουμε κάποια εξώφυλλα, έχεις πολλά χρόνια να σχεδιάσεις ο ίδιος τις ιστορίες σου. Γιατί αυτό; Σου λείπει καθόλου η εικονογράφηση;

Κινούμαι με αργούς ρυθμούς και το σχέδιο μου δεν είναι εμπορικό ή τουλάχιστον δεν είναι εμπορικό με την άποψη του ότι οι editors δεν ενδιαφέρονταν να μου δώσουν σχεδιαστική δουλειά. Ωστόσο δεν θα έλεγα ότι μου λείπει ιδιαίτερα. Αν μου λείψει, τότε αναλαμβάνω άλλου τύπου σχεδιαστικές δουλειές έξω από την βιομηχανία των comics.

Έχεις άλλα σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Χριστέ μου, πάρα πολλά. Ένα από τα αποτελέσματα της εργασίας σε δύο μακροχρόνιες σειρές είναι τ’ ότι σου έρχονται πάρα πολλές ιδέες, αλλά δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος, ούτε κι ο χώρος για να τις παρουσιάσεις. Έχω προτάσεις για καμιά δεκάδα ακόμη νέα βιβλία που κάθονται εδώ και περιμένουν να εκδοθούν. Αυτό πραγματικά με σκοτώνει.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

The achievement of being able to stand out through your work is something quite difficult, especially when you’re a part of a sector that includes colleagues that have already risen to superstar status. If this is the case, then your choices are already somewhat delimited: You have to be able to present something totally new, something that will be characteristic of your work and will make you stand out from the crowd.

Doing so just once isn’t good enough. You have to keep going, changing your “recipe” so that you’ll be able to bring out something fresh that will bear your signature, just as Brian wood did, who also happens to be this week’s guest of Interview Corner. Wood started writing comics back in 1997, with CHANNEL ZERO being his very first comic book about an adventure set out in a dystopic future. His action-oriented signature was elevated to a higher level when he worked with Warren Ellis in Marvel’s GENERATION X.

In that point, and when GENERATION X was cancelled, Wood took a slight turn in his career, leaving behind him all classic action stories and focusing in more personal stories. The result of that turn was DEMO, a series of stand-alone stories. DEMO also had references to superpowers, but they were more set to the background of the stories. In fact, the success of that series resulted in a reprise by the creators a few years later, releasing DEMO Volume 2 in the beginning of 2010.

It should be noted, though, that DEMO has very little to do with Wood’s other works. Among them, one that really stands out is of course DMZ, another futuristic story set in a civil war plaguing a future USA. DMZ will soon reach its final issue (#73) and brings back some of the writer’s dystopic visions, this time in the midst of a war that has ravaged both rival camps.

In the other end, we’ll find another ongoing series by Wood called NORTHLANDERS, which started out as a crime story set in the Vikings era but has since evolved into something much bigger. Furthermore, despite the fact that Wood has two ongoing series and another limited series in his hands, he doesn’t seem to be satisfied. He has, from time to time, taken up smaller projects such as LOCAL and FIGHT FOR TOMORROW, as well as the more recent THE NEW YORK FIVE (a continuation of his own THE NEW YORK FOUR for Minx) and DV8.

And if these weren’t already enough, he himself states that he has a whole bunch of ideas, ready to be put on page just as soon as he finds some spare time! All that from a man that never read comics as a kid. Read on, then, the following interview of this week’s guest, Brian Wood, for any further details:

You are mostly known for your creator owned comics, but you have also worked for titles like Marvel’s GENERATION X. What are, in your opinion, the pros and cons in each case?

That’s a huge question, with a lot of answers… some that really come down to personal preference. For me, not having grown up reading comics, I don’t have any sort of personal attachment to the Big Two superheroes. The idea of working on those iconic heroes is really the same as doing any other sort of assigned, for-hire writing. So I naturally gravitate more towards coming up with my own ideas.

There’s a hit you take by going that route, though. A professional, and sometimes a financial hit. To some, regardless of how many years and how many creator-owned series I write, I will still be considered to have not “broken out yet” because I never took a company-owned job. That’s a reality in this business.

I have heard your writing style being described as many things, like dystopian, rough or stylized to name few. Can you describe it yourself?

I can’t. DMZ is dystopian, sure. Rough could just mean I’m a bad writer. Stylized… who isn’t stylized? Looking at what I’ve written, it really runs the gamut from genre (NORTHLANDERS), to action, to war, to slice-of-life stuff like DEMO and LOCAL. It’s hard for me to pin it down to any one thing. I hope, though, that whatever it is, it all makes sense under the banner of “a Brian Wood book”.

When DEMO first came out, it signaled a new direction in your writing, since it wasn’t as action oriented as your previous comics. Was it difficult to adapt to this new direction, or it just came naturally, writing something different?

It was a big deal, I remember, to deliberately shift tracks like that. But the hard part was just deciding to do it, to put out a book like DEMO, not so much the actual writing, which came pretty easy. Or as easy as writing comics can be.

DEMO came back with Volume 2, almost six years after the end of the first run. Was it difficult to go back after all these years? Do you think you succeeded in making an equally good comic?

I drove myself crazy at the start of Vol. 2 by constantly comparing it to the first run of stories. That made it hard, because despite everything on the surface looking the same, both Becky and I are at such different places in our careers than we were in 2003, and have so many hundreds or thousands of pages under our belts. I think the new stories are good, yeah, but I can’t comment on if they are as good/better/worse than the earlier ones.

What are the challenges and the difficulties in writing a dystopian future story, like in DMZ and CHANNEL ZERO?

Deciding on what to make up and what to keep true to real life. That’s the crucial balance to strike – firing the imagination without losing what makes it relatable.

DMZ is going to end with issue #72. Can you tell us what to expect till then?

Not to sound cheeky, but a whole lot of war. The war will get worse before it gets better. Assuming it gets better.

You are now working on three more projects: NORTHLANDERS, DV8 and THE NEW YORK FIVE. Can you tell us more about them?

Sure. DV8 just concluded. That was a fun book, one I wrote purely for myself and it did better than I thought, especially with the more hardcore Wildstorm fans who remember the book from back in the 90’s. For me that’s win-win – writing a company-owned book purely for your own pleasure AND having it be a success. THE NEW YORK FIVE is a continuation of THE NEW YORK FOUR, the book Ryan Kelly and I did for DC’s Minx imprint back in 2008. NORTHLANDERS is my baby, my favorite book, the one where I feel I am doing my best work. It started off as a simple crime book set during the Viking Age, but I outgrew that description pretty quick and it’s something much bigger now. In my more boastful moods I would describe it as an alternate set of sagas set throughout the historical period.

Do you prefer working on a graphic novel or a mini or ongoing series?

I don’t feel that much of a difference as far as the stories or the writing goes. Each of those formats has unique pros and cons as far as the marketplace goes. Which is just as important as anything else. I think ideally I would want to serialize a story and collect it in something more like a graphic novel than a trade paperback.

You haven’t illustrated any of your comics for many years, except for some covers. Why is that? Do you miss it?

I’m slow, and my artwork is not commercial. Not commercial in the sense that comic book editors were not interested in giving me work. But I don’t miss it that much… if I do, I take on other sorts of work illustrating outside of the comics industry.

Do you have any other plans for the immediate future?

Christ, too many. One of the by-products of working on two long-running series is that I generate a lot of new ideas but lack the time and space to launch them. I have proposals for a good half-dozen new books sitting here ready to go. It’s killing me.

[Translated by Alexandros Tsantilas]