WE3

Writer: Grant Morrison
Artist: Frank Quitely
Colorist: Jamie Grant
Letterer : Todd Klein
Editor: Karen Berger
DC Comics (Vertigo)

Το καλοκαίρι του 1816, η Mary Shelley με το σύζυγό της και τον γιο τους, ταξίδεψαν στην Γενεύη, για να περάσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές, σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, δίπλα στη λίμνη. Για λόγους που ενδιαφέρουν περισσότερο μεσημεριανές εκπομπές παρά σοβαρούς αναγνώστες comics, στην παρέα τους προστέθηκε και ο Λόρδος Βύρωνας. Όπως συμβαίνει, συνήθως, με τέτοιες συντροφιές, οι τρεις τους περνούσαν πολλές ώρες γράφοντας, διαβάζοντας και συζητώντας, πολλές φορές και ολόκληρη τη νύχτα. Κάποια από αυτές τις νύχτες, καταπιάστηκαν με θέματα που σήμερα θα ονομάζαμε “επιστημονική φαντασία”, όπως την πιθανότητα οι φήμες που ήθελαν τα πειράματα γαλβανισμού να έχουν φέρει πτώματα πίσω στη ζωή, να ήταν αληθινές.

Επηρεασμένη, προφανώς, από αυτές τις κουβέντες, αλλά και τις γοτθικές ιστορίες φαντασμάτων που αρέσκονταν να διαβάζουν, η Mary Shelley είδε ένα όνειρο που έμελλε να γράψει το όνομά της για πάντα στην ιστορία. Βλέπετε, το όνειρο αυτό, την επόμενη μέρα έγινε σημειώσεις, ξεκίνησε να γίνει ιστορία και τελικά κατέληξε να γίνει βιβλίο και δεν είναι άλλο από το FRANKENSTEIN, or THE MODERN PROMETHEUS.

Το δημιούργημα που στρέφεται ενάντια στο δημιουργού του, είναι το κύριο θέμα του βιβλίου της Shelley, και ενώ η λογοτεχνική του αξία δεν αμφισβητείται, τουλάχιστον όχι από εμένα, η κεντρική του ιδέα είναι τόσο παλιά όσο ο άνθρωπος. Μεγάλος διδάξας, ο Εωσφόρος. Είτε από περηφάνεια, είτε από υπερβολική αγάπη για το δημιουργό του, ο Εωσφόρος εκδιώχθηκε από την πατρική αγκαλιά και σύντομα στράφηκε εναντίον του Θεού.

Πιστεύω, και αυτό το λέω με κάθε επιφύλαξη, καθώς ούτε κοινωνιολόγος είμαι ούτε ψυχολόγος, ότι το επαναστατημένο δημιούργημα αντικατοπτρίζει έναν από τους μεγαλύτερους φόβους του ανθρώπου. Συνήθως, οι δημιουργοί όλων αυτών των παραδειγμάτων, πληρώνουν την υπεροψία τους, το ότι δεν υπολόγησαν τις συνέπειες των πράξεών τους, το ότι προσπάθησαν να το παίξουν Θεοί. Υποψιάζομαι ότι θα πρέπει το ζήτημα να προεκταθεί θεολογικά, οπότε λέω να το αφήσω εδώ και να ξαναγυρίσω στην Τέχνη και, συγκεκριμένα, την επιστημονική φαντασία.

Οι συγγραφείς Ε.Φ. αγάπησαν πολύ τον Φράνκι και τις δυνατότητες που τους έδινε να κερδίσουν τους αναγνώστες τους. Ρομπότ, υπολογιστές, ιοί και βακτήρια, δημιουργήματα επαρμένων επιστημόνων που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, ξεφεύγουν από τον έλεγχο και απειλούν να καταστρέψουν την ανθρωπότητα, ή στην καλύτερη περίπτωση, να την υποδουλώσουν. Τις περισσότερες φορές, ένας δεκαπεντάχρονος χάκερ, ή ένας ατάλαντος Μεσσίας, θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και εμείς οι από κάτω θα αναφωνήσουμε “Πάλι φτηνά τη γλυτώσαμε”!

Ο Ισαάκ Ασίμοφ προσπάθησε να προλάβει καταστάσεις και “εξεγέρσεις”, με τους περίφημους τρεις νόμους της ρομποτικής, σύμφωνα με τους οποίους:

1. Το ρομπότ δε θα κάνει κακό σε άνθρωπο, ούτε με την αδράνειά του θα επιτρέψει να βλαφτεί ανθρώπινο όν.

2. Το ρομπότ πρέπει να υπακούει τις διαταγές που του δίνουν οι άνθρωποι, εκτός αν αυτές οι διαταγές έρχονται σε αντίθεση με τον πρώτο νόμο.

3. Το ρομπότ οφείλει να προστατεύει την ύπαρξή του, εφόσον αυτό δεν συγκρούεται με τον πρώτο και τον δεύτερο νόμο.

Βέβαια, ο ίδιος ο Ασίμοφ βρήκε παραθυράκι στους δικούς του νόμους, αλλά δεν θα σας το πω εγώ. Μπορείτε να διαβάσετε τον ΓΥΜΝΟ ΗΛΙΟ και να το μάθετε μόνοι σας, όπως και το συμπλήρωμα στους τρεις νόμους. Αυτό που έχει σημασία για εμάς, είναι ότι, αν δεν κάνω κάποιο τραγικό λάθος, μόνο ο Ασίμοφ και η σχολή αυτού, επέλεξαν να προστατεύσουν την ανθρωπότητα από τα δημιουργήματά της, ή έστω προσπάθησαν. Φαντάζεστε τη δυσκολία που θα είχαν οι αδελφοί Wachowski (ή όπως λέγονται, τέλος πάντων) να γράψουν το σενάριο για το MATRIX, εάν ίσχυαν οι τρεις νόμοι.

Who's a lolcat now?

Εδώ είναι ένα καλό σημείο να αναρωτηθούμε, αν δεν το έχουμε κάνει ήδη, γιατί αυτό το theme είναι τόσο αγαπητό, καθώς και γιατί να θέλουμε να ασχοληθούμε με ένα ακόμα comic που πατάει στο ίδιο ακριβώς μοτίβο. Γιατί ναι, το WE3 κάτι αντίστοιχο πραγματεύεται.

Ο Grant Morrison γράφει ένα cyber παραμύθι, όπως λέει και ο Βασίλης Σάκκος, στο οποίο τρία συμπαθέστατα κατοικίδια, ένας σκύλος, μια γάτα και ένα κουνέλι, πέφτουν θύματα απαγωγής από τον Αμερικάνικο Στρατό, προκειμένου να μετατραπούν σε φονικές μηχανές. Κάποια στιγμή, ο Στρατός κρίνει ότι τα τρία αυτά δημιουργήματά του είναι πλέον παρωχημένα και δίνεται η εντολή για το ταξίδι προς την ανυπαρξία. Όπως φαντάζεστε, σε κανένα από τα πρώην κατοικίδια δεν αρέσει ιδιαίτερα αυτή η ιδέα, οπότε αποφασίζουν να φύγουν και να επιστρέψουν εκεί που οι αφέντες είναι καλοί.

Εδώ έγκειται και η μεγάλη “τρύπα” στο σενάριο του Morrison, γιατί εκτός από το ότι διαφορετικά δεν θα είχαν κάποιο σπίτι που να θυμούνται αμυδρά για να θέλουν να επιστρέψουν εκεί, πραγματικά δεν υπήρχε λόγος κανείς να απαγάγει κανέναν. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν Στρατό που έχει τέτοια μέσα στη διάθεσή του ώστε να φτιάξει ζώα cyborg τα οποία μπορεί να ελέγχει και να χρησιμοποιεί ως όπλα, να μην έχει άλλο τρόπο να βρει πειραματόζωα, από το να κάνει τρία παιδάκια πολύ δυστυχισμένα. Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, αυτό το παραβλέπω, καθώς το σπίτι δίνει ένα πιο συγκινητικό τόνο στην όλη ιστορία, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι και τόσο απαραίτητο δομικό στοιχείο που να προκαλείται παραφωνία.

Έξι και κάτι χρόνια μετά τον Βασίλη Σάκκο, έρχομαι και εγώ να σας πω ότι το WE3 αξίζει την προσοχή σας. Πλέον, βρίσκεται σε trade, σε πολύ χαμηλή τιμή και νομίζω θα ήταν κρίμα να λείπει από τη συλλογή σας.

On an interesting side note: Η αυτόματη διόρθωση του FireFox, μου λέει να αλλάξω το Wachowski σε Wackiness. Χαρ χαρ χαρ…