THE CHILL GN

Writer: Jason Starr
Artist: Mick Bertilorenzi
DC (Vertigo Crime)

Όπως ίσως κάποιοι ξέρετε, ανάμεσα στις μεγάλες μου αγάπες (πέρα από το fantasy, τα comics, τα παραμύθια, τις – anyway, I digress!) είναι οι αστυνομικές ιστορίες στις ποικίλες τους μορφές. Έτσι, όταν έμαθα πρώτη φορά για το Vertigo Crime line της DC, όπου γνωστοί συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας θα παρουσίαζαν ιστορίες τους υπό μορφή comics, είχα μεγάλες προσδοκίες. Δυστυχώς, τα πρώτα που είχε πάρει το μάτι μου, όπως το A SICKNESS IN THE FAMILY, DARK ENTRIES και THE EXECUTOR, έχαναν αρκετά στο σχέδιο (ενώ το FILTHY RICH που αρχικά με τράβηξε, δεν το βρήκα την εποχή που βγήκε).

Έτσι πέρασε κάμποσος καιρός που εγκατέλειψα την αναζήτηση τόμων Vertigo Crime, μέχρι που έπεσε το μάτι μου στο solicitation του THE CHILL. Η αναφορά σε Κέλτες και δρυΐδικά τελετουργικά ήταν αρκετή για να με κάνει να αναζητήσω δείγματα δουλειάς του σχεδιαστή, όπερ και αποφάσισα ότι έπρεπε να δοκιμάσω τον συγκεκριμένο τόμο.

Πράγματι, πριν από λίγο καιρό το βρήκα μπροστά μου σε ένα ράφι και μετά από σύντομο ξεφύλλισμα το πήρα στην όχι και τόσο συμφέρουσα τιμή του (όταν το Book Depository το έχει 8,20 ευρώ το paperback και 14,32 το hardback) – αλλά το θέμα του compulsive geek acquisition είναι για μια άλλη φορά.

Η υπόθεση ξεκινάει με ένα ζευγάρι στην Ιρλανδία, το 1967. Ο Martin Cleary και η Arlana Flaherty είναι εραστές και πιθανώς μελλοντικοί σύζυγοι, οι οποίοι απολαμβάνουν μια ανοιξιάτικη ημέρα στις όμορφες όχθες του County Claire. Ωστόσο, την επίμαχη στιγμή του ζευγαρώματός τους, ο Martin ξαφνικά παγώνει (κυριολεκτικά), παραλύει και σωριάζεται φαινομενικά νεκρός δίπλα την καλή του. Τα νέα αυτά δέχεται με ιδιαίτερο ενθουσιασμό ο πατέρας της Arlana, Cormac, ο οποίος της αποκαλύπτει ένα αρχαίο κειμήλιο…

Fast-forward 40 χρόνια αργότερα στο New Jersey: μια παρέα φοιτητών βγαίνει για ποτά και γκόμενες, με βασικό “κυνηγό” ανάμεσά τους τον Mike Sheridan, ο οποίος και χτυπάει σε χρόνο ρεκόρ το “κομμάτι” που λιγουρεύονται και οι τρεις. Το παράξενο: ο καθένας την βλέπει τελείως διαφορετική. Όταν φτάνουν στην τρώγλη όπου μένει η κοπέλα, ο Mike σύντομα μετατρέπεται σε θήραμα, αφού στη διάρκεια του σεξ παγώνει – όπως ο Martin Cleary πριν από 40 χρόνια – και ο Cormac Flaherty εμφανίζεται από τις σκιές κραδαίνοντας ένα τελετουργικό δόρυ, βαμμένος με αρχαία κελτικά σύμβολα, για να τον σκοτώσει. Αρχίζει πνίγοντάς τον στη μπανιέρα, έπειτα τον στραγγαλίζει και για να τον αποτελειώσει τον καρφώνει με το δόρυ. Κάθε πράξη συνοδεύεται από αφιέρωση της “θυσίας” στο Νερό, τον Αέρα και τη Γη αντίστοιχα, στα Gaelic.

Το επόμενο πρωί, ο Detective Pavano καλείται στον περίβολο του Μητροπολιτικού Μουσείου, όπου βρίσκεται το κεφάλι του Sheridan δεμένο με ιδιαίτερο τρόπο στον κορμό ενός τάξου (ή ήμερου έλατου – yew tree). Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι πέντε μάρτυρες που είδαν τον Sheridan να φεύγει με την κοπέλα δίνουν έκαστος μια τελείως διαφορετική περιγραφή της. Η υπόθεση μοιάζει να μην πηγαίνει πουθενά και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται ένας δεύτερος φόνος, με θύμα αυτή τη φορά στέλεχος νομικής φίρμας. Όταν ένας εξαθλιωμένος μπάτσος από το Ανθρωποκτονιών της Βοστόνης προσεγγίζει τον Pavano και του λέει ότι γνωρίζει τους ενόχους, καθότι υπήρξε ο ίδιος το πρώτο τους, παρ’ ολίγον θύμα, οι φαινομενικά τρελοί ισχυρισμοί του τον καθιστούν ύποπτο.

Είναι δυνατόν ο Cormac και η Arlana Flaherty να είναι σύγχρονοι δρυΐδες, οι οποίοι καλύπτουν με γητείες τα χνάρια τους και επί 40 χρόνια μένουν αγέραστοι καταβροχθίζοντας τις ψυχές των θυμάτων τους; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μυστηριώδης γυναίκα με τα αμέτρητα πρόσωπα βρίσκεται στη ρίζα του μυστηρίου.

Δεν θα πω περισσότερα για την υπόθεση και εάν ανησυχείτε πραγματικά ότι όσα έχω ήδη πει αποτελούν spoiler, να σας διευκρινίσω το εξής: το συγκεκριμένο graphic novel, όπως κι αν το πιάσεις, είναι μάλλον supernatural thriller με πρόσχημα αστυνομικής ιστορίας, παρά οτιδήποτε άλλο. Στην πραγματικότητα, όσο “detective work” υπάρχει αφορά τις λεπτομέρειες και το μυθολογικό / πολιτισμικό υπόβαθρο πίσω από τους φονιάδες, τους οποίους γνωρίζουμε εξ’ αρχής. Δεν υπάρχει στην ουσία το τρίπτυχο του κινήτρου / ευκαιρίας / μέσου των αστυνομικών ιστοριών, καθότι τα πάντα στη βάση τους εδώ εξηγούνται με τη δρυϊδική μαγεία. Υπό αυτή λοιπόν την έννοια, δεν θα έλεγα ότι ανήκει συγκεκριμένα στο Vertigo Crime, αλλά απλά στη Vertigo. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι “ένας άθλος του John Constantine”, με τη διαφορά ότι εδώ οι “ερευνητές” έχουν – στην καλύτερη – επιφανειακή κατανόηση του υπερφυσικού.

Ίσως τα παραπάνω δώσουν την εντύπωση ότι απογοητεύτηκα από το CHILL. Τουναντίον: είναι μια καλογραμμένη ιστορία με εξαιρετικό, ταιριαστό σχέδιο, που απλώς δεν είναι αστυνομική, πόσο μάλλον noir, όπως διατείνονται διάφορες παρουσιάσεις και reviews. Είναι ένα αστικό υπερφυσικό μυστήριο με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, πολιτισμικά στοιχειοθετημένο υπόβαθρο (το Tribhas, ο “τριπλός θάνατος” αποτελούσε πράγματι θυσιαστήρια μέθοδο των Κελτών και τα υπόλοιπα βασίζονται στη σχετική μυθολογία) και ενδιαφέρουσα κατάληξη.