INTERVIEW CORNER #45: Douglas Paszkiewicz

Το να προκαλείς με τη δουλειά σου είναι μια αποστολή μάλλον δύσκολη, αφού πρέπει να κρατάς κάποιες ισορροπίες, αποφεύγοντας να καταντήσεις εμπαθής, ή απλά γραφικός. Και είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που πασχίζουν να κρατήσουν τις ισορροπίες ανάμεσα στην πρόκληση και αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν “just plain mean”. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι που έχουν την πρόκληση στο αίμα τους. Και η πρόκληση αυτή δε φαίνεται μόνο μέσα από το έργο τους, αλλά και στη ζωή τους. Αυτοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πιο τυχεροί από τους υπόλοιπους, μιας και, εφόσον είναι μονίμως προκλητικοί, έχουν μεγαλύτερη άνεση στο να τραβούν τη γραμμή της οριοθέτησης και στο να την ξεπερνούν όταν το νιώθουν σκόπιμο.

Ένας από αυτούς τους καλλιτέχνες είναι και ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, ο Douglas Paszkiewicz. Ο Paszkiewicz έχει ανακηρυχθεί ο βασιλιάς του dark humor, χάρη στο comic του, ARSENIC LULLABY (το οποίο ψηφίσαμε ως το 50ό καλύτερο comic των 00s), και θα βρείτε λίγους που θα διαφωνήσουν με αυτό. Το ARSENIC LULLABY περιέχει ολιγοσέλιδες ιστορίες, στις οποίες κανιβαλίζονται κατά κόρον ευαίσθητα και μη θέματα, όπως το βουντού, οι αμβλώσεις, τα άτομα με αναπηρίες, η παιδική αθωότητα και η έλλειψη αυτής και σχεδόν ό,τι άλλο πολλοί δημιουργοί και αναγνώστες δε θα πλησίαζαν. Το ARSENIC LULLABY έχει προκαλέσει αντιδράσεις, αλλά παράλληλα έχει και φανατικούς αναγνώστες που απολαμβάνουν τις συνεχείς προκλήσεις του Paszkiewicz.

Τους τελευταίους μήνες, όμως, το comic βρίσκεται σε permanent hiatus, όπως λέει ο δημιουργός του, καθώς ετοιμάζεται η animated εκδοχή του. Και παράλληλα, ο Paszkiewicz συνεισφέρει στο MAD Magazine, με μονοσέλιδα strips της ίδιας φιλοσοφίας. Ένα φεγγάρι, μάλιστα, ο Paszkiewicz συμμετείχε και στο MAD KIDS, το οποίο, όμως, διέκοψε σύντομα την κυκλοφορία του. (Για οικονομικούς λόγους – μη φανταστείτε τίποτα οργισμένους γονείς να καίνε τα περιοδικά και ομοιώματα του δημιουργού…)

Οι προκλήσεις του Paszkiewicz, όμως, δε σταματούν στα comics του. Ο δημιουργός είναι γνωστός για τις κατά καιρούς προκλητικές δηλώσεις του, σε συνεντεύξεις ή σε posts που ανεβάζει στο blog του, δηλώσεις που καταφέρονται κατά των πάντων και αφορούν, μεταξύ άλλων, στην έλλειψη χιούμορ στη σύγχρονη Τέχνη, στα ίσα δικαιώματα των γυναικών να ξυλοφορτωθούν από έναν άντρα και πολλά άλλα.

Ετοιμάζοντας, λοιπόν, τις ερωτήσεις μου για τη συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω (και την οποία οφείλω στην ανεκτίμητη βοήθεια της Μυρτώς Τσελέντη), σκέφτηκα να παρεκκλίνω, σε ορισμένες ερωτήσεις, από την πεπατημένη και να τον ρωτήσω πράγματα που θα του έδιναν την ευκαιρία να δικαιώσει τη φήμη αυτή που τον συνοδεύει. Και, όπως, φαίνεται, με αποζημίωσε.

Διαβάστε, λοιπόν, τη συνέντευξη του καλεσμένου αυτής της εβδομάδας, Douglas Paszkiewicz, στην οποία τα βάζει, μεταξύ άλλων, με τα σημερινά comics, τις μεγάλες εκδοτικές, τα Comicdom Awards (το ARSENIC LULLABY, και συγκεκριμένα η ελληνική έκδοση από τη Jemma Press, ήταν υποψήφιο, αλλά δεν κέρδισε βραβείο) και τον Will Eisner! Και κρίνετε μόνοι σας, αν πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει την πρόκληση στο αίμα του, ή απλά για έναν πολυλογά καλλιτέχνη που επιζητά την προσοχή.

Φαίνεται ότι τα βάζεις με όλους και όλα, από τις αμβλώσεις έως τους παραπληγικούς. Υπάρχουν θέματα με τα οποία ο κόσμος δεν θα πρέπει να γελάει;

Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι το να γελάς με κάτι είναι αποκλειστικά δικό σου σφάλμα. Το γέλιο είναι κάτι που βγαίνει από τα σπλάχνα, οπότε, εάν γελάς με κάτι, τότε εξ’ ορισμού αυτό καθίσταται αστείο, άρα δεν είναι παρά κάτι που επαφίεται στο άτομο που έκανε ή είπε το αστείο εξαρχής. Δε μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που γελάει με κάποιο αστείο περισσότερο απ’ ότι θα κατηγορούσες κάποιον επειδή φοβάται τα ύψη… πρόκειται για ενστικτώδη αντίδραση. Θεωρώ ότι τα αστεία που γίνονται από κακία θα πρέπει μάλλον να αποφεύγονται. Αλλά, αν το αστείο έχει σκοπό να προκαλέσει χαρά και όχι να προσβάλει, τότε ποιο είναι το πρόβλημα;

Πώς θα περιέγραφες το χιούμορ του ARSENIC LULLABY;

Βασικά πρόκειται για μία συλλογή των χειρότερων πραγμάτων που μπορεί κανείς να φανταστεί, ειπωμένα με έναν τρόπο που σε κάνει να γελάς.

Δεν ενοχλείται ο κόσμος από το χιούμορ σου; Υπήρξαν αντιδράσεις;

Έχω τσαντίσει τους πάντες σε κάποιες φάσεις. Ο καθένας έχει ένα όριο που δεν θέλει να το περάσει, οπότε ακόμη κι οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του ARSENIC LULLABY έχουν κάποιες σελίδες που τους θίγουν… πρέπει συνέχεια να αναπληρώνω τη βάση των οπαδών μου, επειδή βλέπω μία κάποια μείωση των αναγνωστών εδώ κι εκεί.

Τι συμβαίνει με το comic του ARSENIC LULLABY και τι θα γίνει με τη μεταφορά του σε animation;

Το comic βρίσκεται σε μόνιμη παύση, επειδή έχω επικεντρωθεί στο animation. Εξακολουθώ να κάνω κάποιες δουλειές για το MAD και άλλες εξωτερικές συνεργασίες. Θα συνεχίσω να εκδίδω συλλογές με παλιότερα έργα, και ίσως να ρίξω και κάποιες έξτρα σελίδες σε αυτά. Το πιλοτικό επεισόδιο της σειράς έχει τελειώσει και δουλεύουμε πάνω σε μελλοντικά επεισόδια, τα οποία είτε θα προβληθούν σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι, είτε θα πωλούνται ως DVD.

Έχεις σκεφτεί ποτέ να εντάξεις υπαρκτά πρόσωπα στα comics σου; Ποιόν θα ήθελες πολύ να σατιρίσεις;

Χρησιμοποιώ κατά καιρούς ιστορικά πρόσωπα, π.χ. τον Abraham Lincoln ή τον Teddy Roosevelt, αλλά προσπαθώ να απέχω απ’ το να χρησιμοποιώ πρόσωπα που είναι ακόμα εν ζωή ή που βρίσκονται στην ειδησεογραφική επικαιρότητα. Τα του παρόντος δεν έχουν παρά μικρή διάρκεια ζωής στο ράφι. Αν κάνω ένα αστείο για τον Obama θα είναι καλό για τα επόμενα δύο χρόνια, αλλά αν κάνω ένα αστείο για τον George Washington, τότε θα μπορώ να συνεχίσω τις επανεκδόσεις και να βγάζω λεφτά απ’ αυτό το καθίκι για την υπόλοιπη ζωή μου. Τα δύο τελευταία αυτά ονόματα ήταν πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών… δεν ξέρω κατά πόσο είναι ενημερωμένο το ελληνικό κοινό για τους άλλους παγκόσμιους ηγέτες. Ξέρω ότι εμένα δεν με νοιάζει να μάθω κανέναν τους, ξέρω ότι η Κίνα διοικείται από έναν περίεργο μικροκαμωμένο τύπο με μεγάλα γυαλιά – ή μήπως μιλάω για την Κορέα; Δεν έχω ιδέα, αλλά όποιος και να ‘ναι, είναι πραγματικά φριχτός κυβερνήτης, επειδή όλη την ώρα λαμβάνω spam από Aσιάτισσες που ψάχνουν για συζύγους στις Η.Π.Α., έτσι ώστε να μπορέσουν να μετακομίσουν εκεί. Οι Ασιάτες γενικά με τρομάζουν κι έτσι δεν έχω απαντήσει σε αυτά… ακόμη.

Είσαι επίσης συνεργάτης του MAD ΜΑGAZINE. Τι ακριβώς κάνεις εκεί;

Κάνω μονοσέλιδες ιστορίες που μοιάζουν πάρα πολύ με τις ιστορίες που κάνω στο ARSENIC LULLABY.

Από την άλλη μεριά, υπάρχουν δικά σου comics στο MAD KIDS. Πώς είναι δυνατόν ο συγγραφέας του ARSENIC LULLABY να γράφει κάτι που προορίζεται για παιδιά;

Παραδόξως, σταμάτησαν να εκδίδουν το MAD KIDS στις Ηνωμένες Πολιτείες με το που ξεκίνησα να συνεισφέρω με έργα μου σε αυτό… Τυχαίο;

Υπάρχουν καθόλου comics που να σε κάνουν να γελάς;

Κανένα. Πιστεύεις πραγματικά ότι θα χάσω την ώρα μου σε αυτήν την συνέντευξη για να προωθήσω το βιβλίο κάποιου άλλου; ΧΑ! Δεν νομίζω, φίλε μου. Ας βρουν τις δικές τους συνεντεύξεις. Δεν έχει υπάρξει κανένα αστείο comic που να εκδόθηκε από το 1999 και μετά, πέρα από το ARSENIC LULLABY.

Ας πούμε ότι ξαφνικά αποκτάς πλήρη εξουσία στην βιομηχανία των comics (σαν να είσαι, ας πούμε, ο εκλεκτός του φαντάσματος του Kirby ή του Eisner ή κάτι τέτοιο). Τι θα έκανες;

Καταρχάς, ο Eisner παραείναι υπερεκτιμημένος, ή καλύτερα, τον παραεκτιμήσανε. Αν το φάντασμα του μου έδινε ισχύ στη βιομηχανία, τότε το πρώτο πράγμα που θα έκανα είναι να δώσω την εκτίμηση που έλαβε σ’ εκείνους που δούλευαν για εκείνον και που έκαναν όλη τη χαμαλοδουλειά, όπως οι Jack Cole και Lou Fine, καθώς και πολλοί άλλοι. Αν την ισχύ μου την έδινε ο Jack Kirby, τότε θα σιγουρευόμουνα πως δεν θα κυκλοφορούσε το παραμικρό βιβλίο με superheroes. Έχουμε εξαντλήσει μέχρι θανάτου χαρακτήρες όπως ο Superman, o Batman, o Spider-Man. Η βιομηχανία ξεζούμισε μέχρι τελευταίας σταγόνας τις δυνατότητες της θεματολογίας των superheroes πριν δεκαετίες, αλλά συνεχίζουν να στύβουν. Δεν πρόκειται παρά για μία ξεπερασμένη και γελοία έννοια που δημιουργήθηκε για να ψυχαγωγήσει τα παιδιά της εποχής του Eisenhower (ο Eisenhower ήταν κι αυτός πρόεδρος ΚΑΙ ένας από τους στρατηγούς που έσωσε την Γαλλία κατά τον Β’ ΠΠ. Η αξία της ενέργειας του αυτής είναι αμφισβητήσιμη). Το γεγονός ότι εν έτει 2011 εξακολουθούν να πατάνε πάνω σε τέτοιους χαρακτήρες, αντί για ιδιόκτητους από τους δημιουργούς χαρακτήρες, αποτελεί μία πολύ θλιβερή δήλωση των ικανοτήτων τους ως συγγραφείς, για να μην μιλήσω για τις επιχειρηματικές τους δυνατότητες.

Βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να σε πληροφορήσω ότι το ARSENIC LULLABY προτάθηκε για το Βραβείο Καλύτερης Ξένης Έκδοσης του Comicdom, αλλά έχασε από το REBETIKO του David Prudhomme. Ήταν λανθασμένη η απόφαση της κριτικής επιτροπής;

Λοιπόν, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, ο νικητής ήταν ένας Γάλλος γλείφτης που έγραψε ένα βιβλίο για την ελληνική μουσική. Το βρίσκω παράξενο που το βραβείο για την καλύτερη “ξένη” έκδοση δόθηκε σ’ ένα τύπο που έγραψε για ΕΛΛΗΝΙΚΑ πράγματα. Άμα κάτσεις και το αναλύσεις, τότε δεν θα το έλεγες ακριβώς “ξένο”, έτσι δεν είναι; Αν στις Η.Π.Α. έδιναν το βραβείο καλύτερης “ξένης” έκδοσης σε κάποιον που γράφει για τις Η.Π.Α., θα ήταν λες και ήμασταν ένα μάτσο εγωπαθείς. Άρα, κατά κάποιο τρόπο, πρόκειται για μία αστοχία της δικαιοσύνης. Καταλαβαίνω ότι οι Έλληνες δεν είναι και άσχετοι από ταραχές, οπότε η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτό μπορεί να αξίζει να ρίξεις καμιά πέτρα σε κανένα μπάτσο, αλλά βλέποντας ότι ο τύπος είναι Γάλλος κι ότι η χώρα του δεν έχει και πολλά για να περηφανεύεται τον τελευταίο αιώνα, σκέφτομαι απλά να αφήσω το μωρό να ρουφήξει το μπιμπερό του.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το άμεσο μέλλον;

“Άμεσο μέλλον;” Κοίτα, με το που θα τελειώσω αυτή την συνέντευξη, θα πάω σε κανένα club και θα προσπαθήσω να εντυπωσιάσω καμιά πιτσιρίκα λέγοντας της πως μου πήραν συνέντευξη από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, για το βιβλίο μου που είχε προταθεί για βραβείο, έτσι ώστε να προσπαθήσω να κάνω σεξ μαζί της. Σύντομα μετά απ’ αυτό, θα αισθανθώ άσχημα για τον εαυτό μου που χρησιμοποίησα μία γυναίκα που δεν γνωρίζω για το σεξ και που της φέρθηκα σαν να είναι αντικείμενο του σεξ αντί για ανθρώπινη προσωπικότητα. Και λίγο μετά απ’ αυτό, θα ενοχληθώ και θ’ αρχίσω να αναρωτιέμαι πώς μπορώ να την ξυπνήσω και να την στείλω σπίτι της. Και μετά απ’ αυτό, θα τσακωθώ μαζί της σχετικά με τ’ ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να την πάω με το αμάξι μέχρι το σπίτι της κι ότι η δημόσια συγκοινωνία είναι αρκετά καλή. Και μετά θα σκεφτώ ότι θα έπρεπε να ήμουν πιο ευγενικός μαζί της και πως θα έπρεπε να την είχα πάει στο σπίτι της με το αμάξι, έτσι ώστε να ξανακοιμόταν μαζί μου στο μέλλον. Πέρα απ’ αυτό, δεν έχω καθόλου σχέδια.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

Being provocative through your work is a rather tough mission, since you have to keep things balanced at many levels, trying to avoid becoming spiteful, or becoming just plainly oddball. There are many artists struggling to keep the balances between provocation and what Americans call “just plain mean”. On the other hand though, for some people challenging the norm is just in their blood. This tendency to provoke isn’t just typical of their work; it’s also a part of their very lifestyle. They could be considered luckier than the rest and since they are full-time provocative, it’s easier for them to draw the line and cross it whenever they see fit.

One of these artists is this week’s guest, Douglas Paszkiewicz. Paszkiewicz has been declared king of dark humor thanks to his comic book, ARSENIC LULLABY (which we voted as the 50th best comic of the 00s) and few would disagree with that. ARSENIC LULLABY contains short stories which for the greatest part cannibalize sensitive and not-so-sensitive subjects such as voodoo, abortions, handicapped people, child innocence or its lack thereof, and almost anything else other creators wouldn’t dare touch. ARSENIC LULLABY has caused many reactions, but has attracted a fanatical following that enjoys Paszkiewicz’s constant provocations.

Unfortunately, this comic has been placed on a permanent hiatus during the recent months, since, according to its creator, its animated version is in the works. At the same time, Paszkiewicz is contributing to MAD MΑGAZINE, featuring single-page strips in the same spirit. In fact, Paszkiewicz was for a short while contributing to MAD KIDS, which unfortunately soon stopped getting published (for financial reasons – don’t think that there were any angry parents burning issues and mock-ups of the creator…)

Paszkiewicz’s provocative stance doesn’t end in his comic books. He is known for his regular provocative statements in interviews or posts uploaded in his blog, statements turning against everyone and concern, among others, the lack of humor in contemporary Art, equal rights of women at being beaten by a guy and lots more.

So, having prepared my questions for the following interview (done with the precious help of Myrto Tselenti) I did consider deviating in several questions from the beaten path and ask him a few things that would allow him to live up to the reputation that precedes him. And, by the looks of it, he lived up to his name.

Read on, then, the interview granted by this week’s guest, Douglas Paszkiewicz, where he, among others, turns on today’s comics, major publishing houses, Comicdom Awards (ARSENIC LULLABY, more specifically its version in Greek by Jemma Press, was nominated yet didn’t won any awards) and Will Eisner! Then, you can judge for yourselves whether this is a man who can’t help being provocative, or just a loudmouth artist who’s just seeking attention.

You seem to be ripping on anything; from abortions to paraplegics. Are there any topics that people shouldn’t laugh at?

I’m not so sure that if you laugh at something it is your fault. Laughing is a visceral thing so if you laugh then that by definition makes that thing funny as so it is sort of on the shoulders of the person who made or said the thing in the first place. You can’t really blame someone for laughing at a joke any more that you can blame someone for being afraid of heights… it’s a gut reaction. I think jokes done out of malice should probably be stayed away from. If the joke is meant to bring joy and not to harm… then what’s the problem?

How would you describe the humor of ARSENIC LULLABY?

It’s basically a collection of the worst things imaginable told in a way that makes you laugh.

Aren’t people bothered by your humor? Have there been any reactions?

I have pissed off everyone at one point or another. Each person has a line they don’t want to cross so even hard core fans of ARSENIC LULLABY get offended at some page or another… I have to constantly replenish my fan base as readers get whittled away here and there.

What’s the status of the ARSENIC LULLABY comic series? What about the ARSENIC LULLABY cartoon?

The comic book is on a permanent hiatus as I focus on the cartoon. I still do work for MAD and other freelance stuff. I’ll keep putting out collections of previous work and maybe stick some bonus pages in there. The cartoon pilot is done and we are working on future episodes that will either be seen on TV somewhere or sold on DVD.

Have you ever thought of incorporating real people in your comics? Who would you love to make fun of?

I use historical figures from time to time – Abe Lincoln, Teddy Roosevelt, but I try to stay away from using people who are still alive or ever current news items. Topical stuff has a short shelf life. If I do a joke about Obama it’s only good for the next two years, but if I do a joke about George Washington then I can keep reprinting and making money off the bastard for the rest of my life. Those last two names were U.S. presidents by the way… I’m not sure how up to date the Greek population is on other world leaders… I know I don’t bother learning any, I know China is run by some weird little guy with big glasses, or is that Korea, I dunno – which ever it is he must be a pretty awful leader, because I get spam all the time from women in asian, looking for U.S. husbands so they can move here. Asian people give me the creeps so I haven’t responded… yet.

You also contribute to MAD Magazine. What is it exactly that you do there?

I do one-page stories very similar to the stories I do in ARSENIC LULLABY.

On the other hand, there are comics of yours in MAD KIDS. How can the writer of ARSENIC LULLABY write something for kids?

Oddly enough they stopped publishing MAD KIDS in the States shortly after I started contributing to it… a coincidence?

Are there any comics out there that make you laugh?

None. You think I’m gonna waste time on this interview helping someone else’s book? HA! I don’t think so, my friend. Let them get their own interviews. There hasn’t been a funny comic book published since 1999 other than ARSENIC LULLABY.

Let’s say that you suddenly acquire total power over the comics industry (maybe you become the chosen one by Kirby’s or Eisner’s ghost or something). What would you do?

First off Eisner gets way to much credit…or should I say TOOK way too much credit. If his ghost gave me power over the industry the first thing I would do is give all the credit he got to the guys who worked for him who did the heavy lifting, like Jack Cole and Lou Fine, and many others. If Jack Kirby gave me the power, I’d make sure not one more single superhero book was published. Spider-Man, Superman, Batman… we’ve beaten these characters to death. This industry has wrung every last drop of possibilities out of the concept of superheroes decades ago, but they keep squeezing. It’s an outdated ridiculous concept that was created to entertain Eisenhower Era children (Eisenhower was also a President… AND one of the generals who saved France in WWII… a questionable exercise). The fact that they are still trotting out these over licensed characters in 2011 is a sad statement on their abilities as writers, and even as businessmen.

I regret to inform you that ARSENIC LULLABY was nominated for the Best Foreign Edition Comicdom Award but lost to David Prudhomme’s REBETIKO. Was the Awards committee wrong?

Well, from what I understand the winner was some French suck up who wrote a book about Greek music… I did find it odd that the award for best “foreign” publication was given to a guy writing about GREEK things… when you break it down, it’s not exactly “foreign”, is it? If the U.S. gave the best “foreign” publication award to someone writing about the U.S., we’d look like a bunch of narcissists. So, in a way, it was a miscarriage of justice. I understand that the Greek population are no strangers to rioting so my first instinct is to suggest that this might be worth throwing a rock at a cop car or two… but seeing as how the guy is French and that country has so little to be proud of in the last century I figure “feh, let the baby have his bottle”.

What are your plans for the immediate future?

“Immediate future”? Well, once I am done with this interview I’m going to go to some club and try to impress some young woman with how I was interviewed overseas about my award nominated book in an attempt to have sex with her. Shortly after that I will be feeling bad about myself for using some woman I barely know for sex, and treating her like a sex object instead of a person. And shortly after that I will be annoyed and wondering how to get her to wake up and go home. And shortly after that I will be arguing with her about how I should not be expected to drive her home and that public transportation is good enough. And shortly after that I will be thinking that perhaps I should have been kinder to her and driven her home so that she would sleep with me again in the future. Beyond that I have no plans.

[Translated by Alexandros Tsantilas]