FF #1

Writer: Jonathan Hickman
Artist: Steve Epting
Marvel

Ε, πια νομίζω το ξέρουν και οι πέτρες, ας μην το κρύβουμε. Ένας από τους Fantastic Four πέθανε. Και είναι ο Human Torch! Αχ, το είπα και ησύχασα. Αντίθετα, λοιπόν, με το αναστάσιμο πνεύμα των ημερών, ο Human Torch παραμένει – μέχρις ώρας – νεκρός. Με αυτό το συγκλονιστικό γεγονός έκλεισε το – κατά την ταπεινή γνώμη μου – απίθανο run του Hickman, στην αγαπημένη αυτή σειρά. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα, οι εναπομείναντες της ομάδας να συνεχίσουν, να αποδεχτούν το πένθος, να βγάλουν τα μαύρα και να προχωρήσουν με τη ζωή τους. Βέβαια, εν προκειμένω, έβγαλαν τα μπλε και έβαλαν ασπρόμαυρα. Θα επανέλθω στο αισθητικό ζήτημα…

Αφού οι Fantastic Four μείνανε τρεις, έπρεπε να βρεθεί αντικαταστάτης. Και ο αντικαταστάτης είναι ο Spider-Man. Όμως, δεν υπάρχουν πια Fantastic Four. Ο τίτλος καταργήθηκε και η Marvel εμπιστεύτηκε στον Hickman (NIGHTLY NEWS, FANTASTIC FOUR) έναν νέο τίτλο: και εγένετο Future Foundation. Αυτό είναι και το FF του τίτλου, που απηχεί τα αρχικά των Fantastic Four. (Εντυπωσιαστήκατε από την αφαιρετική μου ικανότητα, σωστά;) Ο ίδιος ο Johnny Storm προτείνει τον Spidey για τη θέση του, όπως βλέπουμε και στις πρώτες σελίδες, όπου ο Richards βλέπει ένα ολόγραμμα-αποχαιρετιστήριο μήνυμα του γαμπρού του. Στο πρώτο μέρος, λοιπόν, κάνουμε μαζί με τον άρτι αφιχθέντα στο Baxter Building, Spider-Man, μια ξενάγηση στους χώρους. Μαζί με αυτή την ξενάγηση, οι αναγνώστες εντάσσονται στην ιστορία και βλέπουν πώς αντιμετωπίζουν οι συγγενείς και οι φίλοι το θάνατο του Johnny. Στο δεύτερο μέρος, η νεοσυσταθείσα ομάδα αντιμετωπίζει τον Wizard, τον οποίο βγάζουν από τη φυλακή μέλη της ομάδας A.I.M.

Είναι ένα πολύ καλό 1^ο τεύχος και αρκετά καλό σημείο να μπουν οι αναγνώστες στο κόσμο των Fantastic Four – αν και θα έχουν χάσει τον γοητευτικό Johnny. Θα καταλάβουν αρκετά από όσα διαδραματίστηκαν πριν ολοκληρωθεί η σειρά και θα γνωρίσουν τους βασικούς χαρακτήρες. Υπάρχει και ένα βοηθητικό key στο τέλος, με όλα τα μέλη της οικογένειας, τις σχέσεις μεταξύ τους και μια λίστα του Future Foundation. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, καθώς αδυνατώ να θυμηθώ τα ονόματα των εξωγήινων πιτσιρικιών – Wu, Vii, Mik κ.λπ. Ρατσιστικό, το ξέρω, αλλά τί να κάνω; Θεωρώ ότι όταν το Future Foundation πάρει σάρκα και οστά και αρχίσουν και τα πιτσιρίκια να έχουν ρόλο στη δράση, θα τα θυμάμαι. Τέλος πάντων, συνεχίζω το review.

Από τα επίθετα “πολύ καλό” και “αρκετά καλό”, θα καταλάβατε ότι μου άρεσε, αλλά δεν ξετρελάθηκα. Έχει αυτό το αμήχανο του 1^ου τεύχους που είναι κατανοητό. Μοιάζει λίγο σαν να διοργανώνεις ένα πάρτι και έχεις καλεσμένους που σε ξέρουν από παλιά και έχετε κάνει και στρατό μαζί, αλλά και κάποιους που τους γνώρισες και φέρανε φίλους που δε σε ξέρουν καθόλου. Έχει ο Hickman να σκεφτεί αυτούς που είναι φανατικοί των FF, αλλά και αυτούς που με το θάνατο του Johnny τσιμπήσανε και μόλις μπήκαν στο story. Με βάση αυτό το πρόβλημα, μια χαρά τα καταφέρνει ο Hickman. Νομίζω ότι με βάση αυτό το πρώτο τεύχος, η συνέχεια θα είναι συγκλονιστική.

Επίσης, και αυτό που θα ξεστομίσω το λέω με όλη τη συνείδηση ότι θα φάω κράξιμο, δε μου αρέσει ο Spider-Man. Τον λάτρευα, λάτρευα όμως, σαν εφηβάκι και, granted, έχει ένα χιουμοράκι σαν ήρωας που το γουστάρω, αλλά τελευταία δεν… δεν. Και εδώ είναι ακόμα ξένος και προσέχει τις κινήσεις του μέσα στην ομάδα και το σπίτι. Αυτό ακριβώς μου άρεσε πολύ.

Μου άρεσε, επίσης, το γεγονός ότι ο Hickman επένδυσε πολλά και σε αυτό το κομμάτι της ιστορίας, τη διάδραση μεταξύ των ηρώων, τον πόνο και την αγωνία τους για το μέλλον. Απεικονίζεται καθαρά το πένθος της οικογένειας, όπου ο καθένας αντιμετωπίζει το θάνατο διαφορετικά, την αμηχανία του Peter που δε θέλει να φανεί ότι αντικαθιστά τον Johnny. Όλα αυτά αποδίδονται ρεαλιστικά και αποδεικνύουν ότι ο Hickman είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας. Οι δυναμικές της ομάδας είναι πολύ καλοδουλεμένες. Ο για χρόνια χαμένος πατέρας του Reed έχει επανέλθει και η σχέση μεταξύ τους, τρυφερότητας και κόντρας, έχει ενδιαφέρον. Τα δυο παιδιά της Susan και του Reed, με τις τεράστιες δυνάμεις που έχουν ήδη προαναγγελθεί, παίρνουν τη θέση τους στην ομάδα. Ειδικότερα η Val, αν εξελιχθεί σωστά, θα γίνει ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας.

Το σχέδιο του Epting, που παίρνει, όπως και ο Hickman, τη σκυτάλη από το FANTASTIC FOUR, έχει φάει ένα κραξιματάκι σε άλλα reviews ότι δεν είναι και πολύ “wow” και δε ταιριάζει στο φανταχτερό κόσμο των FF. Ε, εμένα μου αρέσει. Επειδή ακριβώς δεν είναι “wow” και δεν είναι φανταχτερό. Είναι ρεαλιστικό, με καθαρές γραμμές, ωραία κίνηση και εκφραστικότατα πρόσωπα. Όσο για τη στολή, είναι υπέροχη, μου αρέσει αυτό το black ‘n’ white και σαν αισθητική και ως συμβολισμός (“it certainly feels like a black and white world”, λέει η Susan, σχολιάζοντας τη νέα στολή).

Και για να κλείσω, το FF #1 μου άρεσε, αλλά δε με ξετρέλανε. Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια της σειράς. Είμαι σίγουρη ότι ο Hickman δε θα με απογοητεύσει.