INTERVIEW CORNER #47: Dave Gibbons

Το να καταφέρεις να δημιουργήσεις μια τεράστια επιτυχία και να γίνεις υπερβολικά γνωστός από ένα μόλις έργο σου, είναι σίγουρα μια σπουδαία υπόθεση, κρύβει, όμως, και κάποιες παγίδες. Για παράδειγμα, είναι οπωσδήποτε δύσκολο (και για πολλούς ακατόρθωτο) όχι μόνο να ξεπεράσεις αυτή την τεράστια επιτυχία, αλλά και να ξεκινήσεις το επόμενο project σου, φοβούμενος ότι αυτό θα ωχριά μπροστά στο προηγούμενο. Επιπλέον, υπάρχει πάντα ο φόβος να παραμείνεις, ίσως και δεκαετίες καριέρας μετά, “ο τύπος που σχεδίασε το WATCHMEN”.

Όχι, βέβαια, ότι ο συγκεκριμένος τίτλος είναι άσχημος. Και ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, ο Dave Gibbons, είναι ο καταλληλότερος για να συνηγορήσει σε αυτό. Το μυστικό της επιτυχίας του Βρετανού δημιουργού, όμως, είναι ότι δεν είναι απλά “ο τύπος που σχεδίασε το WATCHMEN”, αλλά πολλά περισσότερα. Ενώ, λοιπόν, το WATCHMEN παραμένει το γνωστότερο έργο του, ο Gibbons είναι γνωστός και για πολλά ακόμη εξαιρετικά comics και, ενώ έχει αφήσει το υπερ-επιτυχημένο graphic novel που υπέγραψε μαζί με τον Alan Moore στο ψηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης του παρελθόντος, τα υπόλοιπα ράφια είναι επίσης γεμάτα, με έργα που δικαιολογούν απόλυτα τη φήμη του.

Άλλωστε, ο Gibbons ήταν από τους πρώτους Βρετανούς που πέρασαν στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και έστρωσαν το έδαφος για αυτό που έμεινε αργότερα γνωστό ως “British Invasion” στα αμερικανικά comics. Η φήμη που δημιούργησε οφείλεται, πρωτίστως, στις δεκάδες δουλειές του για το 2000AD. Ανάμεσα σε αυτές, ξεχώρισε η αναβίωση του strip του Frank Hampson, DAN DARE. Το συγκεκριμένο strip αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα αγαπημένα του Gibbons, ωστόσο, όπως δηλώνει και ο ίδιος, υπήρχαν πολλά περισσότερα πράγματα που ήθελε να κάνει και να δείξει, τα οποία, όμως, δεν έγιναν στην πράξη.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Gibbons συνεργάστηκε με τη DC, αναλαμβάνοντας να σχεδιάσει τα backup stories του GREEN LANTERN CORPS. Το 1985, ήρθε για τον Βρετανό καλλιτέχνη η πρώτη μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ, η ιστορία “For The Man Who Has Everything”, για το SUPERMAN ANNUAL #11, σε σενάριο του Alan Moore.

Οι δύο Βρετανοί καλλιτέχνες συνεργάστηκαν ξανά, λίγο καιρό μετά, όταν ξεκίνησε να κυκλοφορεί το πασίγνωστο, εντός και εκτός της κοινότητας των comics, WATCHMEN. Και εδώ έρχεται ο σκόπελος που ανέφερα παραπάνω. Οι δύο δημιουργοί απογείωσαν την καριέρα τους με το συγκεκριμένο comic και η επόμενη μέρα για τον Gibbons θα μπορούσε να αποτελεί αφορμή για μεγάλες δόσεις άγχους και προβληματισμού. Ωστόσο, η λύση ήρθε από την πένα του Frank Miller και τη σειρά GIVE ME LIBERTY, η οποία αποτέλεσε ένα εξίσου επιτυχημένο project για τον δημιουργό. Πολιτική σάτιρα, φουτουριστικές αναφορές, δράση και πολλά νεύματα σε ετερόκλητα genres, συνέβαλλαν στην επιτυχία της σειράς και επέτρεψαν στον Gibbons να αποφύγει τον χαρακτηρισμό του one-hit wonder.

Κι αν σκέφτεστε κάποιοι “σιγά το πράγμα, με σενάρια του Alan Moore και του Frank Miller κι εγώ μπορώ να κάνω επιτυχία”, ο Dave Gibbons σας έχει διαψεύσει εδώ και πολύ καιρό. Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90, ο Βρετανός καλλιτέχνης ξεκίνησε να γράφει τα δικά του σενάρια, τα οποία εικονογράφησαν σπουδαίοι σχεδιαστές, όπως οι Steve Rude (WORLD’S FINEST), Andy και Adam Kubert (BATMAN vs. PREDATOR) και Mike Mignola (ALIENS: SALVATION).

Επιπλέον, ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου τη δημιουργία του πιο προσωπικού του project μέχρι σήμερα, του graphic novel THE ORIGINALS, μιας φουτουριστικής ιστορίας που αντλεί έμπνευση από τις μάχες των mods και των rockers.

Τα τελευταία χρόνια, ο Gibbons συνεργάστηκε ουκ ολίγες φορές με τη DC, ενώ το 2009 αποτέλεσε σύμβουλο της μεταφοράς του WATCHMEN στη μεγάλη οθόνη, δηλώνοντας ότι η μεταφορά έγινε όσο καλά θα μπορούσε να γίνει. Τέλος, πριν λίγους μήνες, ο Mark Millar ανακοίνωσε ότι ο Dave Gibbons θα εικονογραφήσει ένα από τα επόμενα creator-owned projects του.

Διαβάστε, λοιπόν, τη συνέντευξη (την οποία εξασφάλισα χάρη στη βοήθεια της παντογνώστριας, όσον αφορά στα e-mail addresses των δημιουργών, Λήδας Τσενέ) του καλεσμένου αυτής της εβδομάδας, Dave Gibbons, στην οποία μιλά για τα παλαιότερα έργα του και τα επόμενα projects του. Και, φυσικά, για το WATCHMEN.

Διάβασα σε μία παλιότερη σου συνέντευξη ότι όταν ανέλαβες το DAN DARE – ένα strip που πραγματικά λάτρευες – για τη 2000AD, τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως θα ήθελες. Μπορείς να μας πεις τι θα έκανες διαφορετικά αν σου είχε δοθεί η δυνατότητα;

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, αλλά θυμάμαι ότι όταν μου είχαν πει ότι θα σχεδίαζα τον DAN DARE, η πρώτη μου σκέψη ήταν να επαναφέρω σε αυτό πολλά από τα πράγματα που αγαπούσα όταν το διάβαζα όντας παιδί, όπως τον Mekon και τους Treens, καθώς και την ιδέα του Space Fleet ως στρατιωτικής οργάνωσης. Σκέφτηκα και κάποια άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν με κάποιο τρόπο να αποτελούν φόρο τιμής στην κληρονομιά του strip. Έτσι, έγραψα γενικά περιγράμματα όλων αυτών των ιδεών και σχεδίασα πολλά προσχέδια. Τα πήγα έπειτα στη 2000AD, μόνο και μόνο για να μάθω ότι το σενάριο είχε ήδη γραφτεί και ότι δεν χρειαζόντουσαν τις ιδέες μου, πράγμα που ήταν κάπως αποθαρρυντικό για εμένα. Δεν ξέρω αν η σειρά θα ήταν καλύτερη με όλες τις ιδέες που είχαμε κατεβάσει, αλλά, κατά πάσα πιθανότητα, εγώ θα είχα διασκεδάσει περισσότερο το να το σχεδιάζω αν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να βάλω σε αυτό μερικές παραπάνω ιδέες μου.

Πόσο δύσκολο ήταν να σχεδιάσεις το WATCHMEN, ένα πυκνογραμμένο comic γεμάτο με συμβολισμούς; Σε βοήθησε στο να δεις το Μέσο των comics με διαφορετικό τρόπο;

Λοιπόν, σίγουρα στο WATCHMEN έπεσε πολύ σκληρή δουλειά. Δεν θα έλεγα ότι ήταν δύσκολο, γιατί δεν βασανίστηκα με αυτό. Το όλο ζήτημα ήταν να δουλέψω πολύ σκληρά σε αυτό, έτσι ώστε να δικαιώσω την τελειότητα του σεναρίου που είχε γράψει ο Alan Moore. Ήταν μεγάλη πρόκληση να στριμώξω όλον αυτόν τον συμβολισμό και να του δώσω την πυκνή λεπτομέρεια που χρειαζόταν, ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να κάνω τα σχέδια να φαίνονται πεντακάθαρα και να μεταδίδουν την υπόθεση και το νόημα της ιστορίας.

Υποθέτω ότι είχαμε φτάσει στο τρίτο τεύχος, όταν ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε πλήρως το Μέσο των comics και να εκμεταλλευτούμε όλα τα κόλπα και τις τεχνικές αφήγησης που αγαπούσαμε σε αυτό. Ξέρεις, το ακίνητο φόντο με τις κινούμενες φιγούρες σε στιλ Harvey Kurtzman ή την κίνηση με τις φιγούρες στο φόντο, την εστίαση και απομάκρυνση και όλα αυτά τα κόλπα που είχαμε μάθει από το να διηγούμαστε ιστορίες comics, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να εντάξουμε ένα δεύτερο comic μέσα στην αφήγηση του υπάρχοντος comic και να το χρησιμοποιήσουμε ως αναλογία για την κύρια δράση. Πιστεύω ότι εκεί ήταν και το πρόβλημα της κινηματογραφικής του μεταφοράς, επειδή κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να το κάνουμε να είναι ένα δυνατό comic και να τονίσουμε όλους τους μηχανισμούς αφήγησης που υπήρχαν στο εσωτερικό της δημιουργίας του strip, πράγμα που από μόνο του δε θα μπορούσε να αποδοθεί καλά σε ταινία, η οποία σαν μέσο χρησιμοποιεί άλλον τύπο αφήγησης.

Θεωρείς ότι το WATCHMEN μπορεί να είναι επίκαιρο σήμερα, παρ’ ότι ασχολείται με ορισμένα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της δεκαετίας του ’80;

Θεωρώ ότι μπορεί ακόμη να είναι επίκαιρο και, μάλιστα, μου έκανε εντύπωση το πόσο επίκαιρο φάνταζε στην κινηματογραφική εκδοχή του. Πιστεύω ότι, μιας και έχει τοποθετηθεί σε μία επαρκώς παλιά χρονική περίοδο, έχει σχεδόν αποκτήσει μία αίσθηση διαχρονικότητας. Είμαι σίγουρα της γνώμης ότι η βάση της ιστορίας, η οποία είναι το “πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του κόσμου” και η λύση της, που είναι “ενώνουμε τον κόσμο ενάντια σε μία κοινή απειλή” – στην περίπτωση μας εναντίον του γιγαντιαίου καλαμαριού από την Πέμπτη Διάσταση – είναι διαχρονικά ζητήματα. Για την ακρίβεια, πιστεύω ότι αυτό είχαν συζητήσει ο Ronald Reagan και ο Mihail Gorbatsov, όταν προσπαθούσαν να επιβάλλουν την ειρήνη μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού μπλοκ. Νομίζω ότι ο Reagan είχε πει “αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε τώρα είναι μία εισβολή από το διάστημα. Αυτό θα μας έφερνε κοντά”. Φαντάζομαι ότι αυτό συνέβαινε σε ολόκληρη την Ιστορία, πάντα οι αντίπαλοι λαοί ενώνονταν ενάντια σε μία μεγαλύτερη εξωτερική απειλή. Έτσι, πιστεύω ότι το γενικό μήνυμα του comic παραμένει το ίδιο, και, παρ’ ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ έχει λήξει εδώ και πάρα μα πάρα πολύ καιρό, εξακολουθεί να δείχνει το πώς οι Αμερικανοί νιώθουν για τους πολέμους σε ξένα εδάφη, άρα διατηρεί ακόμη τον επίκαιρο χαρακτήρα του. Υποθέτω ότι η απειλή της πυρηνικής καταστροφής έχει ξεθωριάσει πλέον, αν και δεν πιστεύω ότι είναι αδύνατον να συμβεί, θεωρώ ότι είναι μία απειλή που θα μπορούσαμε κάλλιστα να αντιμετωπίσουμε. Είναι φανερό ότι ο αποκαλούμενος Πόλεμος Κατά της Τρομοκρατίας είναι στο μυαλό όλων, ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό, αλλά πιστεύω ότι αν η ταινία προσπαθούσε να είναι εντελώς επίκαιρη και συγχρονισμένη με τα τελείως τωρινά ζητήματα, τότε θα μπορούσε να είχε καταρρεύσει τελείως, κι ακριβώς επειδή τα γεγονότα κινούνται τόσο γρήγορα, μπορούν εύκολα να θεωρηθούν ξεπερασμένα ή περιττά, ενώ το γεγονός ότι τοποθετείται στο παρελθόν έχει στην πραγματικότητα μία διαχρονικότητα που πάντα θα είναι επίκαιρη.

Πολλοί πιστεύουν ότι το WATCHMEN είναι το καλύτερο και μεγαλύτερο έργο σου. Συμφωνείς με αυτό; Δυσκολεύτηκες στο να δικαιώσεις τη φήμη σου με το επόμενο σου project;

Ναι, πιστεύω ότι αναπόφευκτα το WATCHMEN θα θεωρείται ως το καλύτερο και μεγαλύτερο έργο μου και υποθέτω ότι όντως είναι. Θέλω να πω ότι έχει μία γοητεία που λίγα πράγματα μπορούν να ανταγωνιστούν, πιθανότατα πολύ λίγα από αυτά που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν της ίδιας συνομοταξίας. Και όντως πέρασα από μία φάση, όπου ανακάλυψα ότι είναι δύσκολο να συνεχίσω στο ίδιο επίπεδο. Αυτό δεν κράτησε πολύ και είμαι ευχαριστημένος με το επόμενο πράγμα που έκανα, που ήταν το GIVE ME LIBERTY με τον Frank Miller, το οποίο και πήγαινε σε μία τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Πιστεύω ότι αν κάναμε μία ιστορία με superheroes που είχαν αποσυρθεί, τότε το βιβλίο θα είχε πατώσει πολύ άσχημα. Έτσι, θεωρώ ότι αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να έχεις μία άποψη που σχετίζεται με αυτό που θέλεις να κάνεις, αντί με αυτό που θα καταλάβουν όσοι το παρατηρούν απ’ έξω. Όμως, ναι, μπορεί να αποδειχτεί πρόβλημα.

Σχεδίασες το GIVE ME LIBERTY του Frank Miller (και τις συνέχειες του), το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ως πολιτική σάτιρα. Αισθάνεσαι ότι το σχέδιο σου συνέβαλε σε αυτό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ή οφείλεται απλά και μόνο στην πένα του Frank Miller;

Το GIVE ME LIBERTY ήταν μεν πολιτική σάτιρα, αλλά ήταν επίσης και πολλά ακόμη πράγματα πέρα από αυτήν. Ήταν μία ιστορία που δεν είχε συγκεκριμένη κατηγορία: Ήταν σάτιρα, ήταν western, ήταν πολεμική και ερωτική ιστορία, ήταν επίσης και ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Πιστεύω ότι η συνεισφορά μου στο σχέδιο ήταν απλά να πάω και να σχεδιάσω τα πάντα χωρίς να γελάω (όσο μπορούσα). Ο Frank [Miller] είχε μεν κάποια θεοπάλαβα και εξωφρενικά πράγματα που έπρεπε να σχεδιάσω, αλλά εγώ προσπάθησα να τα σχεδιάσω σαν να ήταν όντως υπαρκτά όντα και πράγματα. Αν είναι να κάνεις τον κόσμο να πιστέψει κάτι θεότρελο, τότε θα πρέπει να του το παρουσιάσεις όσο πιο ψυχρά και ρεαλιστικά γίνεται και αυτό ήταν που προσπάθησα να κάνω κι εγώ.

Έχεις επίσης γράψει κάποια comics τα οποία δεν σχεδίασες εσύ. Πως νιώθει ένας καλλιτέχνης που έχει τη δυνατότητα να σχεδιάσει τα σενάρια του, όταν κάποιος άλλος αναλαμβάνει να τα εικονογραφήσει;

Πάντα ήμουν ενθουσιασμένος με αυτά. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πάντα μου άρεσαν οι συνεργασίες. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο απολαυστικά πράγματα στα comics και νιώθω υπέροχα που γράφω για τόσο απίθανους καλλιτέχνες, μιας και είχα την τύχη να δουλέψω με άτομα όπως ο [Jose Luis] Garcia-Lopez, ο Mike Mignola ή ο Steve Rude. Όλοι τους προσέφεραν στις ιστορίες αυτό το κάτι παραπάνω που δε θα μπορούσα ποτέ να είχα προσφέρει μόνος μου. Ξέρεις, μου αρέσει να λέω ότι αυτοί οι καλλιτέχνες σχεδίασαν τις ιστορίες όπως θα τις σχεδίαζα κι εγώ αν μπορούσα να σχεδιάσω τόσο καλά όσο αυτοί, οπότε ήταν μεγάλη χαρά για εμένα και πραγματικά το απόλαυσα.

Το THE ORIGINALS ήταν πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές σου. Τι σε οδήγησε στο να σχεδιάσεις ένα τέτοιο comic και από πού πήρες έμπνευση γι’ αυτό;

Λοιπόν, για πολύ καιρό είχε ξεκαθαριστεί μέσα μου ότι θα έπρεπε να γράψω και να σχεδιάσω κάτι που θα ήταν τελείως προσωπικό, αλλά δεν ήθελα να κάνω μία ακόμη ιστορία επιστημονικής φαντασίας, ούτε μία ιστορία με superheroes, και υπήρχαν πολλά πράγματα στο THE ORIGINALS, τα οποία θύμιζαν γεγονότα που είχαν συμβεί σ’ εμένα καθώς μεγάλωνα. Είχα ένα scooter, ήμουν mod και ακόμη και σήμερα έχω πολλά στοιχεία τους στην συμπεριφορά μου. Ήθελα στ’ αλήθεια να εξερευνήσω τους λόγους που όλα αυτά είχαν τόση σημασία, τους λόγους που σήμερα με κάνουν να νιώθω το ίδιο όπως και τότε και δεν μπορούσα παρά να το γράψω και να το σχεδιάσω όλο αυτό μόνος μου, ακριβώς επειδή ήταν τόσο προσωπικό. Από την άλλη μεριά, δεν ήθελα να είναι απλά και μόνο κάτι το αυτοβιογραφικό, οπότε έβαλα σε αυτό διάφορα περίεργα και θαυμάσια στοιχεία, όπως οι αιωρούμενες μηχανές, κι αυτό κατά κάποιον τρόπο έκανε το όλο σκηνικό κάπως διφορούμενο, αν και είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μία μεταπολεμική Βρετανία. Ήθελα, επίσης, να του δώσω τη χροιά ενός ντοκιμαντέρ και γι’ αυτό το λόγο το σχεδίασα με τόσο καθαρό περίγραμμα και χρησιμοποίησα γκρίζους τόνους αντί για χρώμα, προκειμένου να το κάνω να δείχνει πιο απτό και σε στιλ ντοκιμαντέρ. Άρα, η έμπνευση μου προήλθε από αυτά που συνέβησαν σ’ εμένα και στην επιθυμία μου να τους δώσω μία ξεκάθαρη και διαφοροποιημένη παραστατική όψη.

Ήσουν επίσης σύμβουλος στην ταινία του WATCHMEN. Ποια ήταν ακριβώς τα καθήκοντα σου; Είσαι ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα;

Ήμουν μία κατά κάποιο τρόπο πατρική φιγούρα στην διαδικασία δημιουργίας της ταινίας, αντί να εμπλακώ βαθύτερα στο στήσιμο. Με ρωτούσαν αν έχω κάνει καθόλου σκίτσα για την ταινία και τους απαντούσα “ναι, έχω κάνει χιλιάδες σκίτσα, αλλά τα έκανα 20 χρόνια πριν”. Ο Zack [Snyder] χρησιμοποίησε την δική μου οπτική αναπαράσταση των πραγμάτων στο storyboard και στην τελική μορφή της ταινίας και, βασικά, για να ευλογήσω λίγο τα γένια μου, η δική μου συνεισφορά στην ταινία ήταν τ’ ότι ήμουν εκεί και έδινα την περιστασιακή μου έγκριση στο πώς έκαναν τα πράγματα, καθώς και την τρόπον τινά ευλογία μου στο όλο πράγμα. Είδα κάποιες σκηνές που είχαν γυρίσει και μπόρεσα να δώσω μερικές υποδείξεις στους ηθοποιούς και στους τεχνικούς. Κατά κύριο λόγο, νομίζω ότι αυτό που ήθελαν από εμένα ήταν να χαμογελάσω και να τους επιβεβαιώσω ότι τα κάνουν όλα σωστά και υπήρξε μεγάλη ανακούφιση όταν είδαν ότι ενέκρινα αυτά που έκαναν.

Ήμουν όντως πολύ ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα αφού, όπως είπα και πριν, ήταν ένα comic που δύσκολα μπορούσε να μεταφερθεί σε ταινία και πιστεύω ότι ο Zack Snyder και η ομάδα του έκαναν το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε και, σίγουρα, οτιδήποτε είναι στραβό στην περίπτωση της ταινίας – και υπάρχουν πράγματα που είναι λάθος, όπως υπάρχουν και πράγματα που στην πραγματικότητα είναι λάθος στο graphic novel – δεν έγινε επειδή δεν προσπάθησαν αρκετά. Πιστεύω ότι πραγματικά έπραξαν το καλύτερο δυνατό και αφιέρωσαν σε αυτό όλο τους τον ενθουσιασμό, την εξειδίκευση, την εμπειρία και το θαυμάσιο ταλέντο τους. Οπότε, δεν μπορώ παρά να είμαι ικανοποιημένος με αυτό που έκαναν.

Θα είσαι ο σχεδιαστής στο νέο creator-owned project του Mark Millar. Μπορείς να μας πεις κάτι γι’ αυτό;

Λοιπόν, πρόκειται για ένα από τα καινούργια creator-owned projects του Mark. Δυστυχώς, για κάποιος ιδιαίτερα βαρετούς νομικούς και τεχνικούς λόγους, δε μπορώ να πω περισσότερα για όσα κάνουμε επί του παρόντος, πέραν του ότι δεν πρόκειται για μία ιστορία με superheroes, αλλά για μία που είναι βασισμένη στον υπαρκτό κόσμο, με πραγματικούς ανθρώπους και πραγματικές καταστάσεις. Έχω λάβει το πρώτο σενάριο και έχω ενθουσιαστεί με αυτό, πιστεύω ότι αποτελεί πρόκληση για εμένα. Θεωρώ ότι θα μου δώσει μία ευκαιρία να κάνω κάποια πράγματα και να σχεδιάσω με ένα τρόπο που δεν έχω ξανασχεδιάσει ως τώρα. Όμως, επί του παρόντος, φοβάμαι – και δεν μ’ αρέσει καθόλου να αφήνω τους άλλους με την απορία – ότι πραγματικά δεν μπορώ να σου πω άλλα γι’ αυτό.

Έχεις κάποια άλλα σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Ναι, συνεργάζομαι με την Revolution Software πάνω σε κάποια παιχνίδια που βρίσκονται στο στάδιο παραγωγής. Ένα από αυτά είναι η συνέχεια της πολύ επιτυχημένης σειράς BROKEN SWORD, ενώ ένα άλλο είναι ένα τελείως καινούργιο project που φτιάχνουμε από το μηδέν και που θα περιλαμβάνει πολλές δικές μου ιδέες. Επίσης, συνεργάζομαι με κάποιους φίλους μου πάνω σε μία ιστορία βασισμένη στο διαδίκτυο, για την οποία για μία ακόμη φορά δεν μπορώ να μιλήσω – είναι πολύ δύσκολο, επειδή τα πράγματα είναι σε κάποιο στάδιο ανάπτυξης και πρέπει να είσαι ιδιαίτερα κρυψίνους γι’ αυτά. Πέραν τούτου, ίσως να έχω την δυνατότητα να κάνω κάτι που θα σχετίζεται ελαφρώς με το THE ORIGINALS. Δεν πρόκειται ακριβώς για συνέχεια, αλλά για κάτι που τοποθετείται στον ίδιο κόσμο, και θέλω σε κάποιο σημείο να γράψω μία επίσημη αυτοβιογραφία. Μου άρεσε πολύ το βιβλίο WATCHING THE WATCHMEN, και μου ήρθε η όρεξη να εξερευνήσω αυτές τις περιοχές, οπότε αυτό μπορεί να είναι κάτι που θα το κάνω στο μέλλον. Δεν θα είναι αυστηρά μία αυτοβιογραφία ή ένα εκπαιδευτικό ή φιλοσοφικό βιβλίο, αλλά ελπίζω ότι θα μπορέσω να συγκεντρώσω πολλές από τις ιδέες και τις εμπειρίες που είχα, έτσι ώστε να δημιουργήσω κάτι που, όσοι ενδιαφέρονται για τη δουλειά μου και γενικά για τα comics, θα βρουν ενδιαφέρον.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

Having managed to create a huge success and being overtly famous from merely a single work is definitely an amazing case scenario, although it does hide certain traps along the way. For example, it’s surely difficult (and unattainable for many people) not only to surpass that huge success, but also to start your new project fearing that it will be a pale shadow of the previous one. In addition, there’s always the fear of still being considered “the guy who drew WATCHMEN” for many decades later.

This doesn’t mean that the title is bad, of course. This week’s guest, Dave Gibbons, is perhaps the most appropriate person in the world to agree with that. The secret of the British’s creator success is that he’s not simply “the guy who drew WATCHMEN”, but a whole lot more than that. So, while WATCHMEN remains his most famous work, Gibbons is also known for his many more exceptional comics, and while he has indeed left the ultra successful graphic novel he made with Alan Moore in the highest shelf of his past bookcase, the other shelves are just as full with works that most certainly do absolute justice to his reputation.

Besides, Gibbons was one of the first British creators to cross the other side of the Atlantic Ocean and pave the way for what was subsequently known as the “British Invasion” in American comics. His fame is mainly the result of his dozens of works for 2000AD, the most significant of those being the revival of the Frank Hampson script DAN DARE. This particular script was always one of Gibbons’s favorites although, as he himself states, there were many other things he wanted to do and show, which unfortunately never came to be.

A few years later, Gibbons worked with DC taking up to draw the backup stories in GREEN LANTERN CORPS. The first great hit for the British artist came in 1985 with the story “For The Man Who Has Everything” for SUPERMAN ANNUAL #11, in a script by Alan Moore.

The two British creators worked together again a while later, when the widely known in and out of the comics community WATCHMEN book began its publication. This is the part where the hitch I mentioned before comes into place. Both creators gave their career a huge push with this particular comic, and the next day for Gibbons could’ve been the cause for large doses of stress and pondering. Nevertheless, the solution came from Frank Miller’s scripting pen and the series GIVE ME LIBERTY, which was just as successful a project for the creator. Political satire, futuristic references, action and lots of nods to many different genres contributed to the series’ success and saved Gibbons from being called a one-hit wonder.

And if some of you are thinking “big deal, I could be just as successful if I got scripts by Alan Moore and Frank Miller”, Dave Gibbons has proved you wrong a long, long time ago. From the beginning of the 90s, the British artist started writing his own scripts which were subsequently illustrated by great artists such as Steve Rude (WORLD’S FINEST), Andy and Adam Kubert (BATMAN vs PREDATOR) and Mike Mignola (ALIENS: SALVATION).

Moreover, he handled all by himself the creation of his most personal project to this day, a graphic novel called THE ORIGINALS, a futuristic story drawing its inspirations from the fights between mods and rockers.

During the recent years, Gibbons has worked together with DC quite a few times, while in 2009 he obtained an advisory position for the film adaptation of WATCHMEN, declaring that the movie was done as good as it could be possibly done. Lastly, a few months ago, Mark Millar announced that David Gibbons will illustrate one of his upcoming creator-owned projects.

So, read the following interview (which was granted to me thanks to the help of the all-knowing – when it comes to creators’ e-mail addresses – Leda Tsene) of this week’s guest, Dave Gibbons, in which he talks to us about his older works and his forthcoming projects. And, of course, WATCHMEN.

I read in one of your previous interviews that when you took on DAN DARE – a strip you really loved – for 2000AD, things didn’t go exactly as you wished. Can you tell us what you would have done differently, had you been given the opportunity?

This is a long while ago now, but I remember when this was mentioned to me, that I could draw DAN DARE, and my first thought was to reintegrate into it a lot of the things that I loved when I was reading DAN DARE as a kid, the Mekon and the Treens and the idea of the Space Fleet as a military organization and I thought of some interesting things you could do to, sort of, give a tip of the hat to the heritage that had come before. So I wrote outlooks of these ideas and I drew lots of them as sketches and took them in to 2000AD, only to be told that the script had already been written and they really didn’t need my input, which was a little bit disappointing. I don’t know if it would have been all that better than the thing we did come up with but, possibly, I would have enjoyed drawing it more if I had a little bit more input.

How difficult was it to illustrate WATCHMEN, a dense comic full of symbolism? Did it help you to look at the comics medium in a different way?

Well, there was a lot of hard work in WATCHMEN. I wouldn’t say it was difficult, you know, I didn’t really struggle with it, it was just a question of having to put a lot of hard work into it and live up to the excellence of the script that Alan Moore had written. It became a bit of a challenge to cramp all the symbolism in and give it the dense detail that it required, while still making the drawings read clear and communicating the story clearly.
I suppose when we got to about issue three, we started to think of how we could most fully exploit the medium of comics, to use all the tricks and all the storytelling devices that we loved about comics, you know, the kind of Harvey Kurtzman fixed background with moving figures or the moving with the figures against the background and zooming in and zooming out and all these kind of tricks that we’d learned from telling comic book stories, even to the point of actually integrating a second comic within the comic strip narrative, to use as a kind of analogy for the main action. And I think that’s why there was some difficulty in translating it into a movie, because we’d really done as much as we could to make it a strong comic, to actually accentuate all the storytelling devices that existed within doing the comic strip, which didn’t necessarily translate easily to storytelling in a movie.

Do you think that WATCHMEN can still be relevant today, in spite of the fact that it deals with some political and social issues from the 80s?

I think it can still be relevant and I was surprised actually how relevant it felt in the movie. I think, because it set back a sufficient distance in time, that it almost has gained a kind of a timeless feel. I certainly think that the basis of the story, which is “how do we deal with the problems of the world” and the resolution being that “we unite the world against a common menace”, in this case this alien squid from the Fifth Dimension, has always been an issue. In fact, I believe that Ronald Reagan and Mikhail Gorbachev talked about just that when they were trying to make peace between the Eastern and Western Blocks – I think that Reagan actually said “what we really need is an invasion from space. That would draw us together.” And I imagine that has probably always been the case throughout history, that people in opposition have always united against a greater outside threat. So, I think the general thrust of it remains the same and I think although the Vietnam War is a long long time ago that it still informs the way Americans feel about foreign wars and I think that that had still had a relevance. I suppose actually the threat of nuclear destruction has now faded, although I don’t think it’s by any means impossible, it’s a threat we could face. Obviously this so called War On Terror is in the forefront of people’s minds, particularly so these days, but I think, had the movie tried to be very relevant and up to date about completely modern issues, that it might have fallen down completely and because politics and events can move so fast it can easily become outdated or redundant, the fact that it is set in the past actually has a timelessness that will always be relevant.

Many people believe WATCHMEN to be your magnum opus. Do you agree? And did you find it difficult to follow up with your next project?

Yes, inevitably I think WATCHMEN will be perceived as my magnum opus and I suppose it is. I mean, it certainly has an appeal that few things can match – probably few things I could ever do would match. And I did go through phase of finding it difficult to follow it. That didn’t last for very long and I’m pleased with the next thing that I did do, which was GIVE ME LIBERTY with Frank Miller, which went on a completely different direction. I think, had we tried to do a retired superhero story, that would have fallen very very flat. So I think what you really need to do is to have a point of view which relates to what you want to do rather than how it’s going to be perceived outside. But yes, it can be a problem.

You have illustrated Frank Miller’s GIVE ME LIBERTY (and its sequels), which can be seen also as a political satire. Do you feel that your art contributed in this particular attribute, or was it just Frank Miller’s writing?

GIVE ME LIBERTY was a political satire but it was a lot of things beyond that. It was a kind of a story without a genre – it was a satire, it was a western, it was a war story and a romance story and a science fiction story. I think my contribution with the art was just to come and draw everything as straightest faced as possible. Frank (Miller) had some wild and wacky things to draw but I tried to draw these things as if they actually existed. If you’re going to get people to believe something outrageous you really have to present it to them in a really straightforward way and that’s what I tried to do.

You have also written some comics you haven’t illustrated yourself. How does an artist capable of drawing his own scripts feel when someone else illustrates them?

I was always tremendously excited. I mean, I really like to collaborate – that to me is one of the most enjoyable things about comics and it’s been wonderful to write for such incredible artists, as I have been lucky enough to work with people like (Jose Luis) Garcia-Lopez or Mike Mignola or Steve Rude. They have all brought something to these stories that I never could have brought to them myself. You know, I like to say that these artists drew the stories just the way I would have drawn them if I could draw as well as them, so that has been a great joy and I really enjoyed it.

THE ORIGINALS was pretty different from your previous works. What drove you to create such a comic and what were your inspirations?

Well, for a long time it had been apparent to me that I should really write and draw something that it was completely me, but I didn’t want to do just another superhero or science fiction story and there were a lot of things in THE ORIGINALS that resonated with things that actually happened to me in real life when I was growing up. I did have a scooter, I was a mod and I still carry a lot of these attitudes. I really wanted to explore why that was so important to me, why in many ways I felt how I used to do then and I really could only write and draw that myself, because it was so personal. On the other hand, I didn’t want it to be just an autobiographical thing, so I introduced some weird and wonderful elements, like the floating hover bikes, and kind of made the setting of it a little ambiguous, although it clearly is a kind of post-War Britain. Also, I wanted it to look very documentary, which is why I drew it in that kind of clean outline and used gray tones rather than color, to make it seem factual and documentary. So my inspirations were really what happened to me and my own desire to give it a clear and differentiated graphic look.

You were also a consultant to the WATCHMEN movie. What did you do exactly? Were you satisfied with the final result?

I was more of a kind of a fatherly figure to it than being actually being deeply involved in the design. People said to me had I done any drawings for the WATCHMEN movie and I said “yeah, I’ve done thousands of them, but I did them 20 years ago”. Zack (Snyder) actually used my visualization of things in the storyboard and the way the final movie looked and, certainly, I think the fact that I was there to give occasionally nods and, basically, to give a kind of blessing to what they were doing was my contribution to the movie. I saw some scenes filmed and I was able to give the actors and the technicians some directions. Mainly, I think just a nod and smile to what they were doing was what they needed from me and there was a great sense of relief when they saw that I did kind of approved.

And I was very satisfied with the final result, since, as I said earlier, it was a very difficult thing to film and I think that Zack Snyder and his crew did it as good as anyone possibly could ever have done and, certainly, any things that are wrong with it – and there are things that are wrong with it, just as actually there are things wrong with the graphic novel – are not for lack of trying. I think they really did give it their absolute best shot and their great enthusiasm and their expertise and experience and wonderful talents. So I really don’t think I can help not being satisfied with what they did.

You will be the artist on Mark Millar’s new creator owned project. Can you tell us anything about it?

Well, it’s one of Mark’s new creator-owned projects. Unfortunately, for kind of very boring legal and technical reasons, we can’t really say anything about what we’re doing at the moment, other than it’s not a superhero story and it’s set very much in the real world with real people and real situations. I’ve got the first script and I’m really excited about it, it’s a challenge to me. I think it’ll give me a chance to do some things and draw in a way that I haven’t exactly done before. But in the moment, I’m afraid – I hate to be a tease – I really can’t tell you anything more about it.

Do you have any other projects for the immediate future?

Yes, I’m collaborating with Revolution Software on some games that they’re producing. One is a continuation of their very successful BROKEN SWORD series and another one is a completely new project that we’re dreaming up which will have a lot of input from me. I’m also collaborating with a couple of friends of mine on an internet-based story, which again I can’t really say too much about – it’s very difficult when things are in a certain stage of development, you have to be fairly secretive about them. Beyond that, I may well be able to do something that is slightly related to THE ORIGINALS. It’s not exactly a sequel, but something in the same kind of world, and I do at some point want to write a formal autobiography – I really did enjoy the WATCHING THE WATCHMEN book and got the taste for short of exploring those kind of areas, so that may be something that I’ll do in the future. It won’t be strictly an autobiography or an instructional book or a philosophical book, but hopefully I’ll be able to put together a lot of ideas and experiences that I’ve had and produce something that people who are interested in my work and comics in general would find interesting.

[Translated by Alexandros Tsantilas]