INTERVIEW CORNER #48: Tom Pinchuk

Φαντασία και δημιουργικότητα. Δύο έννοιες που, λίγο-πολύ, όλοι κατέχουν και προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του, να εκμεταλλευτούν. Ειδικά στον τομέα των comics, μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί ξανά στο παρελθόν είναι ένας τρόπος όχι μόνο να εκμεταλλευτείς τη δημιουργικότητά και τη φαντασία σου, αλλά και να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες προτάσεις.

Και αυτό φαίνεται πως προσπαθεί συνεχώς να κάνει ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, Tom Pinchuk. Ο Pinchuk είναι υπεύθυνος για δυο από τα πιο πρωτότυπα σενάρια των τελευταίων ετών, αυτά του HYBRID BASTARDS! (Archaia Press) και του UNIMAGINABLE (Arcana Studios). Στην πρώτη περίπτωση, σε ένα comic έντονα βασισμένο στην ελληνική μυθολογία, τα νόθα παιδιά του Δία (τα οποία αποτελούν παραμορφωμένα υβρίδια, μετά από μάγια που έκανε η Ήρα στον πατέρα των θεών) αποφασίζουν να αναζητήσουν τον πατέρα τους. Στη δεύτερη, αυτή του UNIMAGINABLE, μια κοπέλα βρίσκεται σε έναν παράξενο κόσμο, όπου όλα λειτουργούν μέσα σε φόρμες και κανόνες, χωρίς πρωτοβουλία ή φαντασία.

Και στις δυο περιπτώσεις, το σενάριο διαθέτει δόσεις πρωτοτυπίας και ο Pinchuk εκμεταλλεύεται τις ιστορίες του για να παρωδήσει, ή να δείξει τη σημασία της δημιουργικότητας. Άλλωστε, κι ο ίδιος, φαντάζομαι, έχει κρίνει ουκ ολίγες φορές τη δημιουργικότητα (και τα αποτελέσματα αυτής) των άλλων, μιας και συχνά συμβάλλει με reviews ή άρθρα, σε comic related sites (και όχι μόνο), όπως το Comic Vine.

Ένα τελευταίο χαρακτηριστικό του Pinchuk, όπως τουλάχιστον το βίωσα εγώ, είναι η αποφασιστικότητά του. Ομολογώ ότι δεν τον γνώριζα ως συγγραφέα, μέχρι που, πριν από μερικές εβδομάδες, μου έστειλε ένα mail και μου πρότεινε να του πάρω συνέντευξη. Φυσικά, δεν έχασα την ευκαιρία (δε μου ζητάνε κάθε μέρα να τους πάρω συνέντευξη – συνήθως παρακαλάω), έριξα μια ματιά στα δύο βασικότερα έργα του (εκτός από αυτά που ανέφερα είναι και το RUIN) και σας παρουσιάζω τη συνέντευξη του καλεσμένου αυτής της εβδομάδας, Tom Pinchuk:

Υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες επιρροές στα έργα σου;

Σ’ ό,τι αφορά τα comics, οι συνήθεις ύποπτοι: Alan Moore, Frank Miller, Grant Morrison, Garth Ennis, Joe Kelly, Alejandro Jodorowsky. Αυτοί είναι όλοι τους συγγραφείς των οποίων την τέχνη μελέτησα συνειδητά κι επίσης θεωρώ επιρροή μου το 2000AD MAGAZINE ως σύγγραμμα. Βέβαια, κάθε project έχει επιρροές από διαφορετικούς τομείς. Το HYBRID BASTARDS! είχε επηρεαστεί από τους μη λογοκριμένους Ελληνορωμαϊκούς μύθους που διάβασα στο MYTHOLOGY της Edith Hamilton, καθώς και από κλασικές τραγωδίες όπως η ΟΡΕΣΤΕΙΑ και ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ. Υποθέτω ότι οι περισσότερες επιρροές γι’ αυτά τα comics ήταν από αυτούς τους χώρους. Μία από τις προθέσεις μου στο UNIMAGINABLE ήταν να κατασκευάσω μία όσο το δυνατόν χειρότερη και διεστραμμένη εκδοχή των φιλοσοφικών σεναρίων που βρίσκει κανείς στους Σωκρατικούς διαλόγους του Πλάτωνα.

Οι περισσότεροι σε γνωρίζουν από το γράψιμο σου σε ιστοσελίδες όπως το Comic Vine. Θυμάσαι πότε αποφάσισες ότι ήθελες να γράψεις τα δικά σου comics;

Ειλικρινά όχι. Γράφω comics απ’ όταν ήμουν 14 χρονών τουλάχιστον και είχα κάνει μία καταστροφική πρόταση για σειρά όταν ήμουν 18. Εκείνη η πρόταση αφορούσε ένα από τα πιο πρώιμα projects που είχα κάνει με τον Kurt Belcher, το σχεδιαστή του UNIMAGINABLE. Ήταν ένα μεταμυθοπλαστικό, αλληγορικό παραμύθι που περιλάμβανε διαφημιστικές μασκότ και την καταναλωτική κουλτούρα, και που εν τέλει δεν κατέληξε πουθενά. Αλλά η απαρχή όλων αυτών; Δεν ξέρω… όταν προσπαθώ να θυμηθώ το πότε πήρα την απόφαση, τότε είναι σαν να προσπαθώ να βρω αν πρώτα ήταν το αυγό ή η κότα. Ωστόσο, θα πρέπει να δηλώσω ότι έγραφα comics πολύ πριν ακούσω να γίνεται λόγος για το Comic Vine. Στην πραγματικότητα, κατέληξα να συνεργάζομαι μαζί τους, αφού έδωσα μία συνέντευξη για να προωθήσω το ΗΒ!

Ξεκίνησες την καριέρα σου στα comics με μικρές ιστορίες όπως το RUIN. Ήταν δύσκολο να στήσεις μία ιστορία μεγέθους graphic novel;

Στην πραγματικότητα, το RUIN ήταν μία μίνι σειρά τριών τευχών που ήταν στο προσκήνιο όσο τα HB! και UNIMAGINABLE. Ωστόσο, ποτέ δεν εκδόθηκε σαν συλλογή. Θα έλεγα ότι η πιο μεγάλη πρόκληση ήρθε αργότερα, όταν οι μετέπειτα σειρές ήταν έγχρωμες και αυτό απαίτησε να δοθούν νέες υποδείξεις στον colorist και να παρακολουθώ στενά τη δουλειά του. Ειλικρινά, όμως, η πιο μεγάλη πρόκληση απ’ όλες ήταν να προσπαθώ να διηγηθώ ιστορίες που δεν ήταν τόσο προσανατολισμένες στις μάχες. Όπως σε όλους, έτσι κι εμένα μου αρέσει μία φοβερή σκηνή μάχης, αλλά προσπάθησα πολύ σκληρά να μην βασιστώ σε αυτές στα νεότερα μου βιβλία. Οπότε, η “μάχη” έρχεται με τη μορφή του δράματος ενώπιον του δικαστηρίου και της γιγαντιαίας, αφηρημένης επίλυσης γρίφων, παρά με οποιαδήποτε μονομαχία πολεμικών τεχνών. Ήταν πολύ πιο δύσκολο να δημιουργήσω συγκρούσεις με αυτόν τον τρόπο, αλλά σίγουρα εν τέλει άξιζε τον κόπο.

Πώς σου ήρθε η ιδέα της ιστορίας του HYBRID BASTARDS!;

Όταν μεγάλωνα, η επαφή μου με την ελληνική μυθολογία περιορίζονταν στις λογοκριμένες εκδοχές που παρακολουθούσα σε τηλεοπτικές εκπομπές όπως η JIM HENSON’S MYTHOLOGY. Έτσι, όταν επέλεξα το μάθημα των Λατινικών στο Λύκειο και είχα την ευκαιρία να διαβάσω τις μη λογοκριμένες εκδοχές των ίδιων μύθων, η όλη εμπειρία ήταν ιδιαίτερα σοκαριστική, αλλά και αφυπνιστική για το τότε δεκατετράχρονο μυαλό μου. Έβρισκα γαργαλιστική όλη αυτή τη διεστραμμένη σεξουαλικότητα των ιστοριών – την αιμομιξία, την κτηνοβασία και τις παράδοξες εγκυμοσύνες – και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε κανείς να τα προσθέσει όλα αυτά στο πιο εξευτελιστικό σχέδιο εκδίκησης που μπορούσε κανείς να φανταστεί, αν η Ήρα αποφάσιζε ποτέ να εκδικηθεί τον Δία για τις αναρίθμητες απιστίες του. Μπορείς να πεις ότι αυτός ήταν ο σπόρος της όλης ιδέας.

Το νέο σου comic ονομάζεται UNIMAGINABLE. Μπορείς να μας πεις περισσότερα γι’ αυτό;

Η επίσημη σύνοψη έχει ως εξής: Η χαμένη και πάσχουσα από αμνησία Stump, αποκαλούμενη “επιλύτρια προβλημάτων”, βρίσκει τον εαυτό της σε μία εφιαλτική πόλη τεράτων και θα πρέπει να βάλει την “πιατσαδόρικη” λογική της να δουλέψει για να αντιμετωπίσει την ανατρεπτική ονειρική λογική και να λύσει κάποια απίστευτα παράδοξα “προβλήματα”. Αλλά, όταν φτάνει στο Ασύλληπτο, το εξυπνοπούλι αυτό μπορεί να έρθει αντιμέτωπο με ένα πρόβλημα που ούτε καν αυτή δεν μπορεί να λύσει – πλάσματα πολύ φριχτά για να μπορεί να τα συλλάβει η ανθρώπινη φαντασία.

Ποιες προκλήσεις συνάντησες κατά τη δημιουργία ενός ολότελα καινούργιου κόσμου για το UNIMAGINABLE;

Η μία και μόνη τεράστια πρόκληση ήταν να διατηρήσω μία λεπτή ισορροπία σ’ ό,τι αφορά το ύφος. Ήθελα το όλο πράγμα να ρέει και να δίνει την αίσθηση ενός μανιασμένου εφιάλτη που είχε αποτυπωθεί στο χαρτί, αλλά ταυτόχρονα ήθελα να έχει δομή όπως μία κανονική ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος. Πρόκειται για μία εκούσια αντίφαση, δηλαδή διηγούμαι μία παράλογη ιστορία που στο τέλος έχει κάποια λογική, ενώ το να έχει κανείς κατά νου δύο τέτοιες συγκρουόμενες σκέψεις είναι σίγουρο ότι θα πυροδοτήσει όλων των ειδών τις συνάψεις στον εγκέφαλο του. Το δικό μου βίωμα είναι σε πολλά σημεία παρόμοιο με αυτό της Stump στο comic, οπότε ίσως πρόκειται για μία ιστορία που έγινε πιο προσωπική κατά τη συγγραφή της.

Και τα δύο σου βιβλία, τα HYBRID BASTARDS! και UNIMAGINABLE, χρησιμοποιούν ορισμένες ιδιαίτερα ασυνήθιστες ιδέες. Ήταν κάτι που έγινε επίτηδες (έτσι ώστε να μπορούν να ξεχωρίσουν απ’ όλα τ’ άλλα ) ή αυτές είναι οι ιστορίες που θέλεις να γράφεις και να διαβάζεις;

Υποθέτω πως έχει να κάνει και με τα δύο. Τα δύο αυτά βιβλία δημιουργήθηκαν από την κατά κάποιο τρόπο παράτολμη ιδέα του να βουτάς απλά σε μία ιδέα κι όπου αυτή σε βγάλει. Τώρα που το φέρνω στο νου μου, συνειδητοποιώ ότι η ίδια αυτή τάση προέκυψε από το γεγονός ότι τα THE PHANTOM TOLLBOOTH και το CHARLIE & THE CHOCOLATE FACTORY ήταν μεταξύ των αγαπημένων μου comics, όταν ήμουν μικρός, καθώς και από την συνεπή μου έλξη προς το ξέφρενο και σουρεαλιστικό υλικό, όπως είναι τα SCUD THE DISPOSABLE ASSASSIN, AQUA TEEN HUNGER FORCE, αλλά και το πέρασμα των Morrison/Case στο DOOM PATROL. Μάλλον παραήταν κοντά στο προσωπικό μου γούστο για να συνειδητοποιήσω το πόσο ασυνήθιστα ήταν όλα αυτά. Το ΗΒ! έγινε προτεραιότητα μου εν μέρει ως απάντηση στα διάφορα σχόλια που μου έκαναν οι ανεξάρτητοι εκδότες σχετικά με τ’ ότι οι ιστορίες μου, όπως το RUIN, παραήταν “δράση και περιπέτεια” για εκείνους, οπότε ξεκίνησα να σκέφτομαι τι είδους ιστορίες θα μπορούσα να κάνω για κάποιον που δεν του αρέσει η δράση και η περιπέτεια. Επίσης, προσπαθώ να γράψω σε αντιστοιχία με την τεχνοτροπία του εκάστοτε σχεδιαστή και, δεδομένου του πόσο ασυνήθιστα είναι τα σχέδια του Kurt και της Kate, μου φάνηκε λογικό να προσπαθώ να αντιστοιχήσω σε αυτά εξίσου ασυνήθιστες ιστορίες.

Κάτι που είναι επίσης ασυνήθιστο και στα δύο comics είναι το στήσιμο της σελίδας, κυρίως λόγω της έλλειψης gutters μεταξύ των panels. Πρόκειται για πείραμα δικής σου σύλληψης;

Τα σενάρια μου δεν είναι ποτέ αρκετά λεπτομερή, έτσι ώστε να μπορώ να περιγράψω το τι συμβαίνει με τη χρήση gutters, οπότε το άφησα στη διακριτική ευχέρεια του Kurt και της Kate. Σε γενικές γραμμές, πάντως, ενθάρρυνα και τους δύο να γίνουν πιο δημιουργικοί με τα στησίματα, τους περιέγραφα κιόλας κάποιες γενικές ιδέες που είχα και τις οποίες μετά εφάρμοζαν. Τα δημιουργικά στησίματα των Duncan Rouleau και Chris Bachalo μου είχαν κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση, όντας αναγνώστης, και σε μετέπειτα χρόνια άρχισα να εκτιμώ αυτά που έκανε ο Windsor McCay στο LITTLE NEMO. Παρ’ ότι δεν πιστεύω ότι λειτουργούν εξίσου καλά για όλα τα comics, θεωρώ ότι είναι χάσιμο ευκαιρίας όταν μία δημιουργική ομάδα επιλέγει να φτιάξει ένα storyboard, αντί για μία σελίδα που μπορεί να σταθεί από μόνη της ως έργο Τέχνης.

Μία από τις κεντρικές ιδέες του UNIMAGINABLE είναι η ρήξη με τους κανόνες. Πώς αισθάνεσαι όταν έρχεσαι σε ρήξη με τους κανόνες στο Mέσο των comics;

Πάντα θα θυμάμαι ένα τσιτάτο από την συνέντευξη (μεγέθους βιβλίου) του Frank Miller με τον Will Eisner. Είχε πει, με τον χαρακτηριστικό σκληρόπετσο του τρόπο, ότι “τα Αμερικάνικα comics είναι απίστευτα δυσκοίλια”. Αν και δεν είμαι της άποψης ότι αυτό είναι καθολικό, πιστεύω ότι τα ευρωπαϊκά comics δεν έχουν αυτή την έντονη τάση να χωρέσουν τις ιστορίες σε κουτάκια. Τα manga μπορούν να είναι πολύ αυστηρά με τις προδιαγραφές τους, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται (shoen, shojo, seinen και πάει λέγοντας), αλλά το αναπληρώνουν κάπως, αναμειγνύοντας τα είδη με έναν σχεδόν άγριο ενθουσιασμό. Αυτό που είναι υπέροχο με τα comics ως Μέσο είναι τ’ ότι δε δεσμεύονται από τις ίδιες ανησυχίες για ομάδες εστίασης και προσμονές ανάλογα με το είδος, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της τηλεόρασης ή των ταινιών. Θα ήθελα περισσότεροι δημιουργοί να καταλάβουν ότι πολλά από τα δεσμά αυτά δεν υφίστανται στ’ αλήθεια, αντί να νιώθουν αναγκασμένοι να φτιάξουν βιβλία που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μεγαλοποιημένα καταναλωτικά προϊόντα. Δεν έγραψα το UNIMAGINABLE έχοντας κατά νου κάποιο ακροατήριο κι ακόμη δεν είμαι σίγουρος για ποιους προορίζεται. Ίσως για ανθρώπους σαν εμένα; Πάντως, βρήκε ένα ακροατήριο και πιστεύω πως αυτό είναι πιο ανταποδοτικό απ’ το να καθόμουν και να έλεγα “ΟΚ, τώρα γράφω αυτό για εκείνο το συγκεκριμένο ακροατήριο με εκείνα τα συγκεκριμένα ενδιαφέροντα”.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το άμεσο μέλλον;

Η Kate κι εγώ δουλεύουμε στη συνέχεια του ΗΒ! με τίτλο VULTURE SCOUTS. Θα είναι ένα μεγάλο, βαρύ OGN που θα αποτελεί ένα ακόμη μεγαλύτερο βουνό που θα πρέπει να σκαρφαλώσουμε. Σίγουρα θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή, αλλά, προς το παρόν, δε μπορώ να πω το πότε θα γίνει αυτό. Κάνουμε, επίσης, μία απεχθή και αιματηρή διαστημική όπερα για μια ανθολογία, με τίτλο NEW BREED. Σκοπεύουμε να την κάνουμε τόσο καταιγιστική όσο αυτά που θα διαβάζατε στο περιοδικό HEAVY METAL.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

Imagination and creativity. Two notions possessed by more or less everyone, and anyone tries in his own way to take advantage of them. Especially when it comes to comics, a story that’s never been told before is not only a way to take advantage of your creativity and imagination, but also to pick something out of thousands of other suggestions.

It seems that this week’s guest, Tom Pinchuck, is constantly trying to do just that. Pinchuck is responsible for two of the original scripts published in recent years, those of HYBRID BASTARDS! (Archaia Press) and UNIMAGINABLE(Arcana Studios). The first one is a comic book very much based in Greek mythology, in which Zeus’s illegitimate children (who are now deformed hybrids after a spell cast to the father of the gods by Hera) decide to seek their father. In the second one, UNIMAGINABLE, a girl finds herself in a bizarre world where everything functions solely within norms and rules, without any initiatives or imagination.

In both cases, the script contains great doses of originality and Pinchuck exploits his stories in order to parody or highlight the significance of creativity. Besides, I’m sure that he himself has criticized creativity (and its results) a lot of times, since he frequently contributes to comic related sites (and not only), such as Comic Vine, with articles and reviews.

One last characteristic of Pinchuck, at least how I came to experience it, is his decisiveness. I must confess that I didn’t know him as a writer prior to a few weeks ago, when he e-mailed me and suggested I should interview him. Naturally, I didn’t miss the opportunity (it’s not like I get regular requests to interview someone – I usually have to beg them for one), so I took a look at his two major works (RUIN is another one, other than the ones I’ve mentioned) and I hereby present you with the interview of this week’s guest, Tom Pinchuck:

Are there any particular influences in your work?

For comics, it’s the usual suspects. Alan Moore. Frank Miller. Grant Morrison. Garth Ennis. Joe Kelly. Alejandro Jodorowsky. Those are all writers whose craft I’ve consciously studied and I treat 2000AD Μagazine as my textbook. Of course, each project pulls in some influences from different areas. HYBRID BASTARDS! drew from the uncensored Greco-Roman myths I read in Edith Hamilton’s MYTHOLOGY and from classical tragedies like THE ORESTEIA and OEDIPUS REX. I suppose

I drew the most inspiration from that area of literature for these comics, actually. One of my many intentions with UNIMAGINABLE was to craft a seriously demented take-off of the philosophical scenarios you’d find in Plato’s Socratic dialogs.

Most people know you from your writing for websites, such as Comic Vine. Do you remember the time you decided you wanted to write your own comics?

I honestly don’t. I’ve honestly been writing comics since I was 14, at least, and I put together a disastrous pitch for a series when I was 18. That was one of my earliest projects with Kurt Belcher, the artist of UNIMAGINABLE. It was a metafictional, allegorical fable with advertising mascots and consumer culture, and it really didn’t go anywhere. But as for the start? I don’t know… it becomes something of a chicken or egg scenario when I try to remember when the actual decision was made. I was writing comics long before I ever even heard of Comic Vine, though. I actually ended up working with them after I did an interview with them to promote HB!

You began your career in comics with shorter stories, like RUIN. Was it difficult to put together a graphic novel-sized story?

Actually, RUIN was a three-issue mini that was around as long as about HB! and UNIMAGINABLE. It never got collected, though. I’d say a greater challenge came in how those latter series are in color and how that necessitated a new step of notes and supervision for the colorist. The greatest challenge, honestly, was in trying to tell stories that weren’t as combat-oriented. I love a kick ass fight scene as much as the next guy, but I tried hard not to make that a crutch for these new books. Hence, the “fighting” comes in courtroom drama and in giant, abstract puzzle solving than in any martial arts showdown. It was a lot harder to create conflict that way, but certainly worthwhile by the end.

How did you come up with the story for HYBRID BASTARDS!?

Growing up, my exposure to Greek mythology was limited to censored versions I watched on shows like JIM HENSON’S MYTHOLOGY. Thus, when I took Latin in high school and got the chance to read the uncensored versions of those same myths, the experience was a pretty shocking, rude awakening for my 14-year-old mind. I was just tickled by all the twisted sexuality in the stories – – the incest, bestiality and bizarre conceptions – – and I figured it could all add up to the most embarrassing revenge scheme imaginable, if Hera ever decided to get even with Zeus for his countless infidelities. You might say that was the seed of the idea.

Your new comic is titled UNIMAGINABLE. Can you tell us more about it?

The official synopsis shakes out like this…

Appointed “Problem Solver” in a nightmarish city of monsters, the lost amnesiac Stump must pit street smarts against baffling dream logic to solve some outrageously bizarre “problems.” But this smart ass may face a problem even she can’t solve in the Unimaginable – creatures too terrible for anyone to even imagine.

What were the challenges in creating a whole new world for UNIMAGINABLE?

The single biggest challenge was maintaining a delicate balance of tone. I wanted this to flow and feel like a frenzied nightmare that had been committed to paper but, at the same time, I wanted it structure like a proper story with a beginning, middle and end. That’s an intentional contradiction – – telling a nonsensical story that still has some sense to it by the end – – and holding two conflicting thoughts in your head like that will cross all kinds of wires in your brain. In a lot of ways, my experience was a lot like what Stump goes through in the comic, so it might’ve been a case of the story becoming more personal in the writing of it.

Both your books, HYBRID BASTARDS! and UNIMAGINABLE, use some pretty unusual concepts. Was that on purpose (so they would stand out from everything else) or this is the kind of stories you like to write and read?

A little bit of both, I suppose. Both of those books were born of a somewhat reckless notion to just take an idea and run with it. On reflection, I’ve realized that tendency was certainly shaped out of THE PHANTOM TOLLBOOTH and CHARLIE & THE CHOCOLATE FACTORY being favorite books of mine as a boy and then my consistent gravitation to manic and surreal material like SCUD THE DISPOSABLE ASSASSIN, AQUA TEEN HUNGER FORCE and the Morrison/Case run on DOOM PATROL. I might’ve been just too close to my own tastes to realize how unusual this kind of stuff was. HB! was pushed forward on my plate partly in response to me getting told by indy publishers that my stories, like RUIN, were “too action and adventure” for them and I started to think about what stories I’d have that would appeal to somebody turned off by action and adventure. I also try to write to my artists’ style and, considering how unusual Kurt and Kate’s art is, it made sense to match them with suitably unusual stories.

Also, in both comics the panel layout is pretty unusual, mostly due to the absence of gutters. Is this an experiment on your part?

My scripts don’t ever get detailed enough to describe what’s going on with the gutters, so that was left to Kurt and Kate’s discretion. In general, though, I encouraged both of them to go for more creative layouts and would even describe some general ideas I had that they then ran with. Duncan Rouleau and Chris Bachalo’s creative layouts had a big impact on me a reader and, in latter years, I developed an appreciation for what Windsor McCay was doing on LITTLE NEMO. While I don’t think it would work for every comic, I do think it’s often a wasted opportunity when a creative team opts to basically make a storyboard instead of a page that’s a work of art in itself.

One of the main notions in UNIMAGINABLE is the breaking of rules. How do you feel about breaking the rules in the comics medium?

I’ll always remember a pull quote from Frank Miller’s book-length interview with Will Eisner. He said, in characteristically hard boiled fashion, “American comics are so constipated.” While I obviously don’t think that applies across the board, I do think European comics are less often inclined to fit stories into boxes. Manga can get pretty rigid about their audience classifications – – shonen, shojo, seinen and so on – – but they make up for a bit by mixing genres with an almost ferocious enthusiasm. What’s great about comics as a medium is that they aren’t bound by the same kind of concerns about focus groups and genre expectations as TV and film are. I do wish more creators would see that a lot of the chains aren’t actually there instead of feeling compelled to make books that are basically just glorified pitches. I didn’t write UNIMAGINABLE with any audience any mind. I’m still not sure who’s it for – – people like me, maybe? It’s found an audience, though, and I think that’s more rewarding to me than it would’ve been if I’d sat down and said, “OK, I’m writing this for that specific audience with these specific interests.”

What are your plans for the immediate future?

Kate and I are working on a follow-up to HB! called VULTURE SCOUTS. It’ll be a big, thick OGN that’s going to be an even bigger mountain to climb. It’ll come out eventually, for sure, but I just can’t say when, yet. We’re also doing a nasty, bloody space opera short for an anthology called NEW BREED, now. We’re aiming to make it as intense as anything you’d see in HEAVY METAL Magazine.

[Translated by Alexandros Tsantilas]