RUSE #1

Writer: Mark Waid
Artist: Mirco Pierfederici
Marvel/Crossgen

Μας το είχε ανακοινώσει ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, γύρω στα Χριστούγεννα: η Crossgen επιστρέφει στην εκδοτική δραστηριότητα. Ο Αντώνης Σουβατζής, γύρω στο Πάσχα, είχε κάνει ένα “αναστάσιμο” review για τις δυο σειρές που επανακυκλοφορεί η εταιρία. Σε αυτή τη μακρά σειρά, έρχομαι να προστεθώ και εγώ, με μια κοντινότερη ματιά στο RUSE.

Το RUSE υπήρξε, μαζί με το SIGIL, ένα από τα top sellers της Crossgen. Όταν η Crossgen χρεοκόπησε, η Disney αγόρασε τα δικαιώματά των τίτλων της. Και τώρα που η Disney αγόρασε την Marvel, ήρθε η αναστάσιμη ώρα για το RUSE. Εξαιρετικό είναι και το γεγονός ότι ο δημιουργός της σειράς, Mark Waid (AMAZING SPIDER-MAN) επιστρέφει για αυτό το mini-series των 4 τευχών του αναγεννημένου RUSE.

Λοιπόν, αρκετά με τις νεκραναστάσεις και άλλα τέτοια. Ας δούμε αν άξιζε αυτό το “φιλί της ζωής” (τελευταίο αστειάκι).

Η εποχή είναι Victorianesque, και εμείς βλέπουμε τον Simon Archard, τον ευφυή, δαιμόνιο detective επί το έργον. Με το δυνατό μυαλό του και την ανεπτυγμένη αφαιρετική του ικανότητα, λύνει τα προβλήματα. Στο πλευρό του, η βοηθός του, Emma Bishop, για να τον βγάζει από τη δύσκολη θέση, να τον κρατά συγκεντρωμένο και να ρίχνει και καμιά ψιλή, αν παραστεί ανάγκη. Όπως λέει και η ίδια, “struggling day and night to keep the world’s most brilliant detective mind focused on the problems of OTHERS is hardly a part-time dalliance”. Μια αόριστη απειλή κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των δύο ηρώων και το τέλος τους βρίσκει σε δεινή θέση, με τη ζωή τους να απειλείται. Έχει, δηλαδή, το παλιό, καλό, κλασικό cliffhanger, όπως οφείλει ένα comic του είδους, που σέβεται τον εαυτό του.

Διαβάζοντας την υπόθεση δεν ξέρω αν ενθουσιαστήκατε, υποθέτω όχι. Και για να λέμε και τη μαύρη αλήθεια, δεν είναι και το πιο συναρπαστικό, εξαιρετικό ανάγνωσμα. Βασίζεται, ωστόσο, στους χαρακτήρες, και αυτό είναι κάτι που εκτιμώ σε ένα comic. Παραδέχομαι ότι ο Simon Archard δεν είναι και μια πρωτότυπη σύλληψη. Είναι μια καλή αντιγραφή του μοναδικού, ανεπανάληπτου και ανυπέρβλητου Sherlock Holmes. Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, λατρεύω τον ήρωα του Sir Arthur Conan Doyle, έχω διαβάσει πολλές, πολλές φορές τις περιπέτειες του ενοίκου της Baker Street. Και ο ήρωας του Mark Waid δε διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από τον Holmes. Το ίδιο ψυχρό χιούμορ, η ευφυής σκέψη, η μισάνθρωπη διάθεση. Το πράγμα αλλάζει άρδην, όταν μιλάμε για την Emma Bishop, που είναι η βοηθός (αν και η ίδια χτυπιέται ότι είναι συνεργάτης) του Simon, η… Watson του. Καλοφτιαγμένη και ξανθιά είναι – κατά την ταπεινή μου άποψη – η πρωταγωνίστρια της σειράς. Δραστήρια, θαρραλέα, επίμονη, πεισματάρα και εξίσου έξυπνη με το αφεντικό της. Είναι απολαυστική.

Το σχέδιο του Pierfederici είναι ΟΚ, με όλη την κακή διάσταση που μπορεί να έχει αυτό. Όσο ωραίο και παλιομοδίτικο είναι το εξώφυλλο των Butch Guice, Mike Perkins και Laura Martin, τόσο αδιάφορο είναι το εσωτερικό. Και αυτό, πάντα, είναι μεγάλη απογοήτευση. Να βλέπεις, δηλαδή, ένα ωραίο εξώφυλλο και μετά το σχέδιο του υπόλοιπου τεύχους να είναι… μάπα. Δεν είναι κακό, απλά αδιάφορο και για να είμαι και ειλικρινής ασαφές. Υπάρχει κάτι μουτζουρωμένο στο φόντο, όχι ιδιαίτερες λεπτομέρειες και υπάρχουν και δυσαναλογίες. Δεν είναι ενοχλητικό, όμως, και αυτό μου αρκεί.

Θα διαβάσω τη σειρά μόνο και μόνο γιατί η Emma είναι πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας. Ελπίζω να αποζημιωθώ με αυτό που πάει να διαγράψει ο Mark Waid, ήτοι ένα βικτωριανό murder mystery with a twist. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.