RIGBY THE BARBARIAN

Writer/Artist: Lee Leslie
Colors: Kevin Gritzke
http://rigbythebarbarian.com/

Θυμάστε τότε που είχα γράψει τα 5 ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΝΕΑ, V. 76; Θυμάστε που σας είχα πει για το αφιέρωμα του Brian Cronin, στο CBR, για τα webcomics; Μπράβο! Έ, λοιπόν, άρχισα και εγώ τη βόλτα στα webcomics που προτείνει ο αρθρογράφος και την άρχισα με έναν αλάνθαστο, βαθιά επιστημονικό, συστηματικό τρόπο: έπιασα τυχαία όποιον τίτλο μου έκανε κλικ. Σας παρουσιάζω εδώ, ένα από αυτά τα “κλικ” που τους έκανα κλικ. (Το πιάσατε το αστείο; Κλικ, μου αρέσει – κλικ του mouse; Επειδή είναι webcomic; Το κλικ, δηλαδή… Αφήστε το, δε πειράζει). Μου τράβηξε την προσοχή ο τίτλος, καθώς ακούγεται τουλάχιστον αστείος. “Beatles και βαρβαρότητα”, σκέφτηκα. Και έπεσα μέσα. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Η Frances Rigby (και όχι Eleanor Rigby) είναι μια αρχαιολόγος, που λόγω του ότι είναι γυναίκα, αρκείται να ξεσκονίζει κρανία και κανένας δε της δίνει σημασία. Σκοντάφτει, ωστόσο, σε μια αρχαία κατακόμβη και εκεί βρίσκει ένα περίεργο σπαθί, με σκαλίσματα επάνω του. Της αποκαλύπτεται από ένα ομιλούν κρανίο ότι είναι η “Εκλεκτή”. Η Rigby δε θα αργήσει να ανακαλύψει ότι έχει μεταφερθεί σε έναν άλλο κόσμο, λίγο μεσαιωνικό, αλλά αλλά που για κατοικίδια ο κόσμος έχει δεινόσαυρους. Νέες προκλήσεις έχει να αντιμετωπίσει, μιας και, ως Εκλεκτή, μπαίνει στο στόχαστρο εκείνων που, συνήθως σε τέτοιες περιστάσεις, έχουν μια μανία να εξοντώνουν τους Εκλεκτούς. Και όλα αυτά, πασπαλισμένα με μια δόση μυστηρίου, καθώς τίποτε δεν φαίνεται να είναι τυχαίο και η Rigby δεν βρίσκεται κατά λάθος στον κόσμο με τους δεινόσαυρους.

Ναι, ναι, ξέρω. Been there, heard that. Χιλιοειπωμένη ιστορία, που την έχουμε ακούσει άπειρες φορές, ξανά και ξανά. Σκεφτήκατε ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί, απλά, μας αρέσουν τέτοιες ιστορίες. Έχω ξαναπεί πολλές φορές, ότι δε με ενδιαφέρει η πρωτοτυπία των ιστοριών. Απλά γιατί ξέρω ότι, στην ουσία, στο βάθος, λέμε και ξαναλέμε τις ίδιες ιστορίες. Αυτό που αλλάζει είναι η οπτική, ο τρόπος που ο καθένας τις λέει. Και αυτό με ενδιαφέρει πιο πολύ.

Η συγκεκριμένη ιστορία, λοιπόν, πέρα από χιλιοειπωμένη, είναι και καλοειπωμένη. Και αυτό γιατί έχει χιουμαράκι τρελό, που σχετίζεται, κυρίως, με την bad-ass πρωταγωνίστρια, η οποία είναι τσαντίλω και δε μασάει. Ξεκαρδίστηκα από τα γέλια, όταν προσπαθεί, εντελώς μα εντελώς αποτυχημένα, να αφηγηθεί τον Macbeth και τελικά αποφασίζει να παίξει Beatles, αλλά όχι το “Eleanor Rigby”. (“Beatles και βαρβαρότητα”, σας το είπα!)

Το σχέδιο μου αρέσει πολύ, είναι όσο fantasy επιβάλλεται και σχεδιαστικά γίνονται κάποιες αλλαγές σε flash forward, που είναι απίθανες. Το χρώμα είναι πραγματικά εξαιρετικό και δίνει μια ωραία νότα. Η πρωταγωνίστρια μπορεί να μην είναι καμιά κούκλα, είναι, όμως, αντράκι (πολύ αντράκι, υποψιάζομαι, αν με πιάνετε), έχει τύπο, χιούμορ και θάρρος.

Το μόνο κακό είναι ότι το project έχει μείνει λίγο πίσω. Ελπίζω να επανέρθει γρήγορα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μας έχει αφήσει και στο καλύτερο.