INTERVIEW CORNER #61: R. Sikoryak

Ένα από τα αγαπημένα μου χαρίσματα των comics είναι το γεγονός ότι πρόκειται για ένα Μέσο που σου επιτρέπει να κάνεις σχεδόν τα πάντα. Ακόμη κι αν αυτό σας φαίνεται κάπως υπερβολικό, δε μπορείτε παρά να παραδεχθείτε ότι στα comics μπορούν να γίνουν περισσότερα πράγματα απ’ ότι σε άλλα Μέσα. Εάν, τώρα, θέλετε να το αμφισβητήσετε και αυτό, θέλω να ξέρετε ότι ήμουν προετοιμασμένος και για αυτό το ενδεχόμενο, οπότε φρόντισα να μιλήσω με έναν άνθρωπο που το έχει, λίγο-πολύ, αποδείξει.

Πρόκειται για τον καλεσμένο αυτής της εβδομάδας, R. Sikoryak. Ο Sikoryak είναι γνωστός κυρίως για μια σειρά adaptations κλασικών έργων λογοτεχνίας σε comics, η οποία έχει εμφανιστεί σε διάφορες ανθολογίες και έχει συγκεντρωθεί στη συλλογή MASTERPIECE COMICS. Η διαφορά των comics αυτών, σε σχέση με άλλα adaptations (τα οποία δεν αποτελούν κάτι πρωτότυπο) είναι ο τρόπος που συνδυάζεται το comic με το λογοτεχνικό έργο. Στα comics του Sikoryak, γνωστοί ήρωες comics (μαζί με την τεχνοτροπία του δημιουργού τους) εισάγονται μέσα στον κόσμο του λογοτεχνικού έργου. Έτσι, για παράδειγμα, στο CRIME AND PUNISHMENT του Fyodor Dostoyevsky πρωταγωνιστεί ο Batman και η τεχνοτροπία του Bob Kane, με αποτέλεσμα το DOSTOYEVSKY COMICS και στο ΤΗΕ STRANGER του Albert Camus, τον ομώνυμο ρόλο κατέχει ο Superman της δεκαετίας του ’30, με αποτέλεσμα το ACTION CAMUS.

Φαντάζομαι μπήκατε στο νόημα και μπορείτε να καταλάβετε γιατί κάτι τέτοιο είναι – εκτός από φοβερά διασκεδαστικό – σημαντικό. Αλλά αποτελεί ένα μόνο από τα επιτεύγματα του R. Sikoryak στο Μέσο. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε παρά να είναι αναμενόμενο για έναν καλλιτέχνη, ο οποίος, στα πρώτα βήματα της καριέρας του, εργάστηκε στο ριζοσπαστικό RAW του Art Spiegelman. Έπειτα, έγινε γνωστός κυρίως για μια άλλη πρωτοποριακή του ιδέα. Πρόκειται για το CAROUSEL, μια σειρά live παρουσιάσεων comics, strips και slideshows σε διάφορες πόλεις της Αμερικής. Από το 1997, ο Sikoryak αναμειγνύει τα comics με τη live παρουσίαση σε κοινό και στην προσπάθειά του αυτή, έχουν συμμετάσχει, κατά καιρούς, καλλιτέχνες όπως ο Michael Kupperman, η Lauren Weinstein και ο Jason Little.

Παράλληλα, ο Sikoryak έχει συνεισφέρει με έργα του στην τηλεόραση (THE DAILY SHOW WITH JON STEWART), αλλά και στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Διδάσκει στο Parsons New School for Design (από εκεί αποφοίτησε κι ο ίδιος) και – εσχάτως – στο The Center For Cartoon Studies, ανοίγοντας, είμαι σίγουρος, νέους ορίζοντες σε πολλούς φοιτητές. Επιπλέον, συνεχίζει να συμμετέχει σε ανθολογίες όποτε του δίνεται η ευκαιρία, αλλά και στη σχετικά νέα σειρά SPONGEBOB COMICS, όπου συνεισφέρει strips με πειρατικό περιεχόμενο.

Διαβάστε, λοιπόν, τη συνέντευξη του καλεσμένου αυτής της εβδομάδας, R. Sikoryak, και ανακαλύψτε κάποια νέα όρια του Μέσου των comics, αλλά και το πόσο δύσκολο είναι να τοποθετήσεις ένα χαρακτήρα comics μέσα σε ένα έργο κλασικής λογοτεχνίας:

Στην αρχή της καριέρας σου είχες εργαστεί για το περιοδικό RAW. Μπορείς να μας περιγράψεις την εμπειρία;

Έμεινα στο RAW πολλά χρόνια και ήταν μία σπουδαία εμπειρία σε όλους τους τομείς. Πρόκειται για μία πολύ μικρή εταιρεία, σ’ αυτήν δεν υπάρχουν παρά μόνο ο Art Spiegelman και η Francoise Mouly, συν μερικοί βοηθοί. Αυτό σήμαινε ότι εγώ δεν εμπλεκόμουν άμεσα στην διαδικασία παραγωγής, αλλά μπορούσα να παρακολουθώ πώς γίνονταν τα πράγματα. Ο Art και η Francoise είναι πανέξυπνοι αρχισυντάκτες και γραφίστες, το να τους βλέπω να στήνουν τα βιβλία και τα περιοδικά τους ήταν τόσο συναρπαστικό, όσο ήταν και επιμορφωτικό. Αδυνατώ να βάλω φρένο στους επαίνους μου γι’ αυτούς τους δύο. Επιπλέον, με επηρέασε πάρα πολύ το να παρατηρώ το πώς συγκροτείται το καλλιτεχνικό κομμάτι του κάθε project, όπως επίσης και το να παρατηρώ το πώς ο Art έφτιαχνε τα δικά του comics. Συν τοις άλλοις, τα δικά μου comics που εμφανίστηκαν στο RAW ήταν τουλάχιστον συγκλονιστικά!

Είναι δυνατόν να αναμειχθούν τα δημοφιλή comics με την κλασική λογοτεχνία; Από πού σου ήρθε αυτή η ιδέα;

Λατρεύω τόσο τα comics όσο και την κλασική λογοτεχνία, οπότε γιατί να μην τα συνδυάσω; Στην Αμερική υπάρχει, βέβαια, μία προϊστορία του συνδυασμού των δύο, από τις παρωδίες του περιοδικού MAD έως τις επιτηδευμένες, σοβαρές διασκευές των έργων αυτών στο CLASSICS ILLUSTRATED. Στην αρχή, ήθελα εν μέρει να σατιρίσω την ιδέα των “πιστών” μεταφορών. Μπορεί μεν να μην αλλάζω τη βασική πλοκή (ή ακόμη και τους ίδιους τους διαλόγους σε κάποιες περιπτώσεις), αλλά προσπαθώ να βρω τους φαινομενικά πιο παράταιρους συνδυασμούς ιστορίας και σχεδιαστικής τεχνοτροπίας. Ελπίζω πως, αφού κάποιος θα διαβάσει τα comics μου, θα μπορέσει να βρει κάποιες διασυνδέσεις μεταξύ των αρχικών υλικών που δεν είχε παρατηρήσει με την πρώτη ματιά. Επίσης, ενώ με ενδιαφέρει να καταπιάνομαι με μεγάλη θεματολογία, δε θέλω η δουλειά μου να δείχνει φιγουρατζίδικη, οπότε πάντα προσπαθώ να δίνω έμφαση στην αστειότητα των αντιπαραθέσεων.

Ήταν δύσκολο να διατηρηθούν άθικτα το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής και των διαλόγων σε αυτά τα κλασικά έργα;

Αυτό που με συναρπάζει περισσότερο είναι το να κρατώ την πλοκή και τους διαλόγους ως έχουν. Δεν μ’ ενδιαφέρει να επιβάλω την προσωπικότητα μου στις ιστορίες, θέλω πραγματικά να δω τι είναι αυτό που κάνει το υλικό των αρχικών πηγών να λειτουργεί, όπως και το τι θα συμβεί όταν το ένα έρχεται σε αναγκαστική επαφή με το άλλο. Ήταν δύσκολο; Μάλλον, αλλά από την άλλη, δεν υπάρχει και κάτι που να μην είναι δύσκολο!

Πώς μπορείς να καταλάβεις πότε ένας συγκεκριμένος χαρακτήρας των comics είναι απολύτως ταιριαστός για μία διασκευή ενός κλασικού βιβλίου;

Συνήθως δεν μπορώ να ξέρω αν ο συνδυασμός τους όντως ταιριάζει παρά μόνο αφού έχω ολοκληρώσει την ιστορία! Όταν άρχισα την δική μου εκδοχή της GENESIS με πρωταγωνιστές τους Dagwood και Blondie στους ρόλους του Αδάμ και της Εύας, ανησυχούσα μήπως η όλη ιδέα παραήταν ελαφριά. Παρ’ όλα αυτά, έκανα μία έρευνα, βρήκα μπόλικα εικαστικά σχήματα από το strip (τον Dagwood να κοιμάται, να τρώει σωρούς τροφής, αλλά και ξύλο από το αφεντικό του) που ταίριαζαν γάντι μέσα στην ιστορία που διηγούμουν. Η δημιουργία των δικών μου comics αποτελεί μία διαδικασία ανεύρεσης ενός καλού τίτλου ή μίας ενδιαφέρουσας ιδέας – στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτήν της BLONDIE ως BLOND-EVE – κι έπειτα αργά -αργά, να σχηματίζω τις συνδέσεις ανάμεσα στο κλασικό έργο και το comic, όσο το δυνατόν πιο απροκάλυπτα γίνεται, μέσω της συγγραφής και του σχεδίου.

Υπάρχουν άλλα έργα της κλασικής λογοτεχνίας που θα ήθελες να συνδυάσεις με τα comics; Έχεις τίποτα ιδέες κλειδωμένες σε κάποιο συρτάρι που περιμένουν τη σειρά τους;

Έχω κάποιες ιδέες στα σκαριά! Υπάρχουν πολλοί διάσημοι χαρακτήρες και συγγραφείς, πάνω στους οποίους θέλω να δουλέψω. Από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο μου με τίτλο MASTERPIECE COMICS, έχω σχεδιάσει εκδοχές του Άμλετ ως “Dennis the Menace” (για το HOTWIRE #3) και της Μήδειας για το strip MOMMA (για το BLACK EYE #1)). Επί του παρόντος, επεξεργάζομαι περισσότερες μεταφορές (από έργα του Charles Dickens και του Herman Melville), αλλά δεν πρόκειται να αποκαλύψω λεπτομέρειες προτού τελειώσω!

Πως μπορεί ένας cartoonist που έχει συνηθίσει μία διαφορετικού τύπου ανταπόκριση να αντιδράσει στην επιτόπου ανταπόκριση του ακροατηρίου, όπως αυτή συμβαίνει στην σειρά multimedia comics CAROUSEL;

Ε, αυτό είναι το συναρπαστικό με τις ζωντανές παραστάσεις – αν το υλικό είναι καλό, τότε θα ακούσεις τα γέλια, την έκπληξη και το χειροκρότημα του κοινού. Αν όλα πάνε καλά, τότε θα δεις και κάποιον συνδυασμό αυτών των τριών. Το CAROUSEL που έχω κάνει παρουσιάζει καλλιτέχνες και άλλους εικαστικούς αφηγητές που παρουσιάζουν διαφάνειες στο κοινό. Έχω ασχοληθεί αρκετά με θεατρικές και παραστατικές εκδηλώσεις από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και μετά και με συναρπάζει πολύ η ιδέα του να διαβάζω comics μπροστά σε κοινό, με προβολές του κάθε panel ξεχωριστά. Τώρα που η τεχνολογία έχει γίνει τόσο απλή στη χρήση, είναι εύκολο να πείσεις τους καλλιτέχνες να το δοκιμάσουν. Υπάρχει τέχνη στο να διαβάζεις τα δικά σου έργα, αλλά υπάρχει και κάτι πολύ ικανοποιητικό στο να βλέπεις και να ακούς κάποιον συγγραφέα ενώ απολαμβάνεις τα σχέδια του.

Δουλεύεις κυρίως ως ελεύθερος επαγγελματίας ή εξωτερικός συνεργάτης σε ανθολογίες; Πώς και δεν σε βλέπουμε πιο συχνά να κάνεις ένα ολόκληρο comic μόνος σου;

Οι περισσότερες εργάσιμες ώρες μου αφιερώνονται σε εμπορικές δουλειές, οι οποίες έχουν πλάκα και μου πληρώνουν το νοίκι, ενώ οι διασκευές κλασικών έργων σε comic καταναλώνουν πολλές ώρες και πρέπει να γίνονται όποτε έχω “ελεύθερο χρόνο”. Ίσως αν είχα έναν μόνιμο χώρο για να συνεισφέρω με αυτές τις ιστορίες, τότε θα τις έκανα πιο συχνά. Θα ήθελα πολύ να συγκεντρώσω σ’ ένα βιβλίο και τις υπόλοιπες δουλειές που έχω κάνει ως ελεύθερος επαγγελματίας στα comics, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται ένα κεντρικό θέμα που να δίνει συνοχή σ’ όλες τις ιστορίες. Δεν έχω βρει ακόμη τον τρόπο να τα συνδέσω όλα σε μία συλλογή. Το στοχευμένο ακροατήριο, αλλά και η θεματολογία των έργων αυτών διαφέρουν εντελώς, μιας και οι δουλειές αυτές ξεκινούν από παιδικά comics και φτάνουν σε πολιτικά strips και σε cartoons με τραπεζίτες (και κάποια υπερτερούν κατά πολύ σε σχέση με κάποια άλλα…).

Τα τελευταία χρόνια έχω κάνει επίσης και κάποιες δουλειές για την τηλεόραση, κάποια σκίτσα για την εκπομπή THE DAILY SHOW WITH JON STEWART και ορισμένα storyboards και γραφιστική δουλειά πάνω στους χαρακτήρες του UGLY AMERICANS. Μου αρέσει πολύ να εργάζομαι σε διαφορετικά μέσα, όπως μου αρέσει και η όλη διαδικασία της συνεργασίας.

Πρόσφατα εντάχθηκες στο διδακτικό προσωπικό του The Center For Cartoon Studies ως επισκέπτης καθηγητής. Μπορείς να μας πεις με τι ασχολείται το μάθημα σου;

Το εξάμηνο αυτό θα διδάσκω από κοινού με τον Jason Lutes ένα μάθημα με τίτλο “Μεθοδολογία Πτυχιακής Εργασίας”, όπου οι τελειόφοιτοι θα δουλεύουν πάνω στην εκπόνηση των πτυχιακών τους εργασιών. Θα κάνω, επίσης, και κάποιες παρουσιάσεις σχετικά με την ιστορία των μεταφορών κλασικών έργων, στην πολιτική θεματολογία σε strip εφημερίδων, καθώς και πάνω στην δική μου σταδιοδρομία και την εργασιακή διαδικασία που ακολουθώ.

Διδάσκεις επίσης και στο Parsons New School for Design. Ποια είναι η πρωταρχική και σημαντικότερη συμβουλή που δίνεις στους μαθητές σου;

Πρωταρχική συμβουλή: Να μην αργείτε στο μάθημα! Πιο σημαντική συμβουλή: Να σχεδιάζετε όσο πιο πολύ μπορείτε.

Πότε να αναμένουμε νέα έργα από εσένα;

Θα συμμετάσχω με μία παρωδία του Popeye σε μία γαλλική ανθολογία που πρόκειται να κυκλοφορήσει (από την Onapratut). Επίσης, θα σχεδιάσω strips με πειρατές για μία σειρά που λέγεται SPONGEBOB COMICS. Πέραν αυτών, δεν είμαι σίγουρος για το πότε θα εμφανιστούν οι επόμενες μεταφορές που κάνω, αλλά τις επεξεργάζομαι…

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

One gift possessed by comics which is my most favorite is the fact that comics are a Medium that allows you to do practically anything. Even if that seems like an exaggeration, it is impossible not to admit that more things can be done in comics than in any other Medium. Now, if you still feel like doubting that, I’d like you to know that I was prepared for this possibility, so I talked to somebody who has more or less proven this to be true.

This particular somebody is this week’s guest, R. Sikoryak. Sikoryak is mostly known for a series of adaptations of classical works of literature in comic book form, which have appeared in various anthologies and have been collected in the volume MASTERPIECE COMICS. The difference between these comics and other adaptations (the altogether non-original ones) lies in how the original work has been combined with comics. In Sikoryak’s comics, established comic book heroes (along with their creator’s artistic style) are placed in the world of the literary work. So, for example, Batman and Bob Kane’s style of art star in Fyodor Dostoyevsky’s CRIME AND PUNISHMENT, resulting in DOSTOYEVSKY’S COMICS, while 30s Superman is the main character in Albert Camus’s THE STRANGER, resulting in ACTION CAMUS.

I reckon you’ve understood how this whole thing works, and you can understand why something like that is also very important other than being amazingly entertaining. However, this is merely one of R. Sikoryak’s achievements in the Medium. Besides, one could expect nothing less from an artist who, in the first steps of his career, worked in Art Spiegelman’s radical RAW magazine. He afterwards became known due to another innovative idea, that of a href=”http://carouselslideshow.com” target=”_blank”>CAROUSEL, a series of live presentations of comics, strips, and slideshows, taking place in various American cities. From 1997 onwards, Sikoryak mixes comics with live audience presentations, from time to time featuring contributions from other artists as well, artists such as Michael Kupperman, Lauren Weinstein and Jason Little.

At the same time, Sikoryak has contributed his works to television (THE DAILY SHOW WITH JON STEWART), as well as to the academic community. He teaches in Parsons New School for Design (of which he is also a graduate) and – more recently – in The Center For Cartoon Studies, where I’m sure he broadens plenty of student’s artistic horizons. Moreover, he continues to participate in anthologies whenever he gets the chance, not to mention the relatively new series called SPONGEBOB COMICS, where he contributes strips with more experimental content.

So, read the following interview of this week’s guest, R. Sikoryak, and discover new frontiers of the comics Medium, as well as how hard it is to place a comics character in a work of classical literature:

At the beginning of your career, you worked for RAW magazine. Can you describe the experience?

I was with RAW for many years, and it was a great experience all around. It’s such a small company — just Art Spiegelman and Francoise Mouly, plus a few assistants. This meant that if I wasn’t directly involved in part of the production process, I could watch how it was done. Art and Francoise are such smart editors and designers; it was very exciting and educational to help them put together all their books and magazines. I can’t say enough nice things about them. Additionally, seeing the artwork come in for each project, as well as seeing how Art made his own comics, was hugely inspiring. And that my comics actually appeared in RAW was thrilling, to say the least!

Can popular comics and classic literature be mixed? What gave you the idea?

I really love popular comics and classic literature, so why not put them together? There’s a certainly a history in America of mixing the two, from MAD magazine parodies to the stilted, earnest renderings in CLASSICS ILLUSTRATED. Originally, I was partly making fun of the idea of “faithful” adaptations. While I don’t change the plots (or even the dialogue in some cases), I try to find the most seemingly incongruous pairings of story and art style. Hopefully, after you read my comics, you’ll find connections between the source materials that you didn’t notice at first. Also, while I’m interested in dealing with big themes, I really don’t want my work to be pretentious. So I always try to emphasize the absurdity of the juxtapositions.

Was it difficult to maintain most of the plot and dialogue of these classic works intact?

Keeping the plot and dialogue intact makes it more exciting for me. I’m not interested in imposing my personality on the stories, I really want to see what makes the original sources work and to watch what happens when they’re forced together. Was it difficult? I guess so, but it’s all pretty difficult!

How can you tell when a specific comic book character is perfect for a specific classic book adaptation?

Sometimes it’s hard to know if the combination is going to work until I’m done with the story! When I was starting my version of GENESIS starring Dagwood and Blondie as Adam and Eve, I worried that the idea was too slight. But as I researched it, I found plenty of visual tropes from the strip (such as Dagwood napping, eating piles of food, and getting beat up by his boss) that played perfectly into the story I was telling. Creating my comics is a process of coming up with a good title or intriguing idea– in that case, BLONDIE as BLOND-EVE — then slowly making the classic and comic connections as overt as possible through the writing and drawing.

Are there any other literature classics you want to combine with comics? Do you have any ideas tucked in a drawer or something, waiting for their turn?

I have a number of ideas in the works! There are a lot more famous characters and authors that I want to work with. Since my book MASTERPIECE COMICS was published, I’ve drawn versions of Hamlet as “Dennis the Menace” (for HOTWIRE #3) and Medea as the strip MOMMA (for BLACK EYE #1). I’m currently working on more adaptations (of Charles Dickens and Herman Melville), but I can’t reveal the details until I’m done!

How does a cartoonist who is used to a different kind of feedback react to the “on the spot” audience feedback that occurs at the CAROUSEL multimedia comics series?

Well, that’s the thrill of performing live — if the material works, you get laughs or gasps or applause. Hopefully, some combination of those. My CAROUSEL series features artists and other visual storytellers presenting slide shows. I’ve been involved in many theater and performance events since the late 1980’s, and I became very excited about the idea of reading comics live, with projections of the individual panels. Now the technology is so simple, it’s very easy to convince artists to try it out. There’s an art to reading your own work, but there’s something very satisfying about seeing and hearing an author while you’re admiring their drawings.

You mostly work as a freelancer or as a contributor to anthologies. How come we don’t see you doing a whole comic book on your own more often?

Most of my working hours are spent on commercial jobs, which are fun and pay the rent, while my classic/comic adaptations are very time consuming and have to be done in my “free time.” Perhaps if I had a regular place to contribute those stories I’d produce more. I’d love to do a book collection of my other freelance comics work, but I feel strongly that it would need a coherent theme. I haven’t figured out how to link them all into one collection. Their intended audiences and subject matter are wildly different, from kids comics to political strips to banking cartoons. (Some are far better than others…)

Over the last few years, I’ve also done some work for television, drawing pieces for THE DAILY SHOW WITH JON STEWART and doing storyboards and designing characters for UGLY AMERICANS. I really enjoy working in different media and the process of collaboration.

You have recently joined the faculty at The Center For Cartoon Studies as a visitor. Can you tell us what your class is about?

This semester, I’m co-teaching a class with Jason Lutes called “Thesis Seminar”, where the seniors work on their final projects. I’ll also be doing some presentations on the history of classic adaptations, on political themes in newspaper comics, and on my career and working process.

You also teach at Parsons New School for Design. What is the first and most important advice you give to your students?

First piece of advice: don’t be late for class! Most important piece of advice: draw as much as you can.

When should we expect regarding new projects from you?

I’m contributing a Popeye parody to an upcoming French anthology (published by Onapratut). And I’m drawing pirate strips for the ongoing series, SPONGEBOB COMICS. Beyond that, I’m not sure where my next adaptations will appear, but I’m working on them…

[Translated by Alexandros Tsantilas]