INTERVIEW CORNER #64: Alex Robinson

Η επιτυχία είναι, οπωσδήποτε, πάντα καλοδεχούμενη, ωστόσο, μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις να μετατραπεί σε δίκοπο μαχαίρι. Ο καλλιτέχνης που θα ολοκληρώσει ένα επιτυχημένο έργο (στην περίπτωση που μας ενδιαφέρει, ένα επιτυχημένο comic), θα δρέψει τις δάφνες της επιτυχίας του, αλλά το κοινό θα είναι πολύ πιο αυστηρό μαζί του, στην επόμενη δουλειά του. Και ο ίδιος θα το γνωρίζει αυτό, με κίνδυνο είτε να πέσει στην επιτυχία της επανάληψης, είτε να επηρεαστεί αρνητικά από την πίεση.

Ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, όμως, ο Alex Robinson, μοιάζει να έχει ξεφύγει αλώβητος από τις παγίδες της επιτυχίας, για σχεδόν δύο δεκαετίες. Η εν λόγω επιτυχία ήρθε με το πρώτο του κιόλας “επαγγελματικό” comic, BOX OFFICE POISON. Το συγκεκριμένο comic ξεκίνησε να εκδίδεται σε συνέχειες, το 1996, από την Antarctic Press και συγκεντρώθηκε σε έναν τόμο από την Top Shelf (ο οποίος έκλεισε πριν μερικές ημέρες 10 χρόνια κυκλοφορίας). Στις σελίδες του, ο Robinson αναπτύσσει με μαεστρία τους χαρακτήρες του μεγάλου cast και διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, με μια ιστορία γοητευτική από άποψης ενδιαφέροντος, αλλά και τεχνικής. Αν και δεν κατάφερε να βραβευτεί, το BOX OFFICE POISON υπήρξε υποψήφιο για μια πλειάδα βραβείων (Harvey, Eisner, Ignatz και Firecracker).

Ακολούθησε το δεύτερο, ιδιαίτερα δύσκολο λόγω της επιτυχίας αυτού που προηγήθηκε, comic του Robinson, το TRICKED. Σε αυτό, ο δημιουργός ξέφυγε από τις προηγούμενες φόρμες του και απέφυγε, σε μεγάλο βαθμό, τον σκόπελο της επανάληψης. Αυτή τη φορά, το comic του Robinson κέρδισε ένα Harvey και ένα Ignatz, ενώ ήταν υποψήφιο και για Eisner Award.

Ακολούθησαν, τα επόμενα χρόνια, τρία ακόμη έργα του δημιουργού, τα οποία μπορεί να μην αποδείχθηκαν το ίδιο επιτυχημένα, ωστόσο, διατήρησαν σταθερή την τροχιά του Robinson γύρω από την επιτυχία. Το LOWER REGIONS, ένα comic που ασχολείται με D&D κόσμους και μοιάζει να αποτέλεσε το αγχολυτικό του δημιουργού, το TOO COOL TO BE FORGOTTEN, το οποίο κέρδισε επίσης ένα Harvey και το A KIDNAPPED SANTA CLAUS, μια μεταφορά του ομότιτλου διηγήματος του L. Frank Baum. Επιπλέον, συμμετείχε πέρσι στο δεύτερο volume του STRANGE TALES της Marvel.

Λίγο πιο πρόσφατα, τέλος, ο Robinson επιχείρησε να συνεχίσει τις ιστορίες των πρωταγωνιστών του BOX OFFICE POISON, με ένα mini comic που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες, ενώ η Top Shelf ανακοίνωσε ότι το TOO COOL TO BE FORGOTTEN θα μεταφερθεί σύντομα στον κινηματογράφο.

Όπως φαίνεται, λοιπόν, ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, Alex Robinson, αποφεύγει τόσο καιρό τις παγίδες που κρύβει η επιτυχία – και χωρίς μεγάλη προσπάθεια, όπως φαίνεται. Διαβάστε, λοιπόν, τη συνέντευξη που ακολουθεί, ώστε να μάθετε πώς κατάφερε κάτι τέτοιο, αλλά και τι ετοιμάζει για το μέλλον:

Σου λείπει η έκδοση σε συνέχειες του BOX OFFICE POISON ή προτιμάς να γράφεις ολοκληρωμένες ιστορίες σε μορφή graphic novel;

Όντως μου λείπει, καθώς ήταν ωραίο να κυκλοφορώ κάτι καινούργιο κάθε λίγους μήνες. Υπάρχουν πλεονεκτήματα στο να κυκλοφορείς μία ιστορία μία κι έξω – όπως το να την αναπτύσσεις με τέτοιο τρόπο που να μην χρειάζεται να τραβήξεις την προσοχή του αναγνώστη στις πρώτες είκοσι σελίδες, το γεγονός ότι θα καταλάβει την συνολική ιστορία κτλ – αλλά υπάρχει και κάτι το γοητευτικό με το κυκλοφορείς την ιστορία σε κομμάτια. Από τη μία, αυτό αναγκάζει τον αναγνώστη να πατήσει φρένο και να χωνέψει την ιστορία, αντί απλά να την περάσει στο τροχάδην. Είχα κυκλοφορήσει ένα νέο graphic novel που μου πήρε χρόνια να το δημιουργήσω και υπήρχαν άνθρωποι που μου έλεγαν ότι το διάβασαν ολόκληρο μέσα σε μία ημέρα. Η περιοδική έκδοση σε συνέχειες έχει λίγο-πολύ εκλείψει όσον αφορά τα εναλλακτικά comics, αλλά επεξεργάζομαι στο μυαλό μου την ιδέα να εκδώσω το επόμενο μου βιβλίο ψηφιακά με τη μορφή σειράς. Ίδωμεν.

Δεν μπορώ να φανταστώ έναν συγγραφέα που γράφει για τον Superman ή τον Spider-Man να ταυτίζεται απόλυτα με τον πρωταγωνιστή του, αλλά τι γίνεται στην περίπτωση που εκείνος γράφει για καθημερινούς ανθρώπους; Έως ποιο βαθμό ταυτίζεσαι με τους χαρακτήρες σου;

Πιστεύω ότι ένας καλός συγγραφέας (ή μία καλή συγγραφέας) μπορεί να ταυτιστεί με οποιονδήποτε χαρακτήρα δημιουργεί. Θα έλεγα ότι, αν θέλεις ο χαρακτήρας σου να έχει μία κάποια υπόσταση, τότε θα πρέπει να μπορείς να σκεφτείς όπως εκείνος και να μπεις στο πετσί του, ακόμη κι αν είναι διαφορετικός από εσένα ή αν έχει ηθικές πεποιθήσεις που εσύ τις βρίσκεις αποκρουστικές. Ως συγγραφέας, θα πρέπει να “παίζεις” πολλούς διαφορετικούς ρόλους με πειστικό τρόπο. Φαντάζομαι ότι και οι καλοί συγγραφείς υπερηρώων μπορούν να βρουν το “κουμπί” του Superman και του Spider-Man, αλλά αν δεν το κάνουν, τότε αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το γεγονός ότι αυτοί έχουν υπερδυνάμεις, όσο με το γεγονός ότι αποτελούν ιδιοκτησία μίας εταιρείας κι όχι του ίδιου του συγγραφέα. Ο Superman έχει περιορισμούς σε αυτά που μπορεί πραγματικά να κάνει (κι είναι ειρωνικό αν το σκεφτείς), αφού η DC δεν θα τον βάλει να κάνει κάτι που θα κατέστρεφε την αξία του ως εμπορικό περιουσιακό στοιχείο. Θεωρώ ότι αυτή είναι μία ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση προς έναν συγγραφέα: σε μία παραδοσιακή ιστορία, ο πρωταγωνιστής κατά κάποιο τρόπο αλλάζει από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται σε αυτήν, ο Superman όμως δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει.

Χρησιμοποιείς αυτοβιογραφικά στοιχεία στα comics σου;

Σε διάφορους βαθμούς. Στο πιο εμφανές, επιφανειακό επίπεδο, θα μου συμβεί κάτι ενδιαφέρον ή αστείο και θα καταχωρήσω νοητικά το ανεκδοτολογικό περιστατικό, προκειμένου κάποια στιγμή να το χρησιμοποιήσω σε μία ιστορία. Σε ένα πιο βαθύ επίπεδο, πιστεύω ότι όλες μου οι ιστορίες είναι αυτοβιογραφικές υπό την έννοια ότι τις χρησιμοποιώ προκειμένου να εξερευνήσω ιδέες που είναι σημαντικές για εμένα. Θεωρώ πως, όταν ήμουν νεότερος, όπως τότε με το BOX OFFICE POISON, οι ιστορίες ήταν σα σύνολο πιο αυτοβιογραφικές, λες και με κάποιο τρόπο μπορούσα να χωρίσω τον εαυτό μου σε πολλούς χαρακτήρες. Τώρα που μεγάλωσα, έχω κάπως φιλτράρει και μεταμφιέσει το αυτοβιογραφικό υλικό, έτσι ώστε να μην είναι τόσο εμφανές – αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο – αν και πιστεύω ότι τα πρώτα βιβλία κάποιου πάντα τείνουν να είναι μια κρυφή αυτοβιογραφία, μιας κι εξ ορισμού οι νέοι συγγραφείς δεν έχουν και πολύ υλικό, από το οποίο μπορούν να αντλήσουν έμπνευση.

Πόσο δύσκολο είναι να παραμείνεις συγκεντρωμένος και να γράψεις όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου σε μία ιστορία με πολλούς πρωταγωνιστές, όπως το BOX OFFICE POISON ή το TRICKED;

Έχει μεν τις προκλήσεις του, αλλά συνολικά δε νομίζω ότι είναι δα και τόσο δύσκολο. Αν μη τι άλλο, το πιο πρόσφατό μου βιβλίο, το TOO COOL TO BE FORGOTTEN, είχε έναν μόνο πρωταγωνιστή που ήταν σε κάθε σκηνή, και ανακάλυψα ότι αυτό ήταν πολύ πιο δύσκολο να το κάνω απ’ ότι τα άλλα μου βιβλία. Το καλό με το να έχεις ένα μεγάλο cast είναι το ότι πάντα υπάρχει ένας ακόμη χαρακτήρας ή μία υποενότητα του σεναρίου, όπου μπορείς να προχωρήσεις αν κολλήσεις με μία συγκεκριμένη ιστορία. Ή, στην περίπτωση που κάποιος αναγνώστης δεν έχει ιδιαίτερη προτίμηση σε έναν χαρακτήρα, τότε θα ξέρει ότι κάποιος άλλος απ’ το cast θα καταφτάσει σε μερικές σελίδες.

Το TRICKED ήταν ασυνήθιστο από την άποψη του ότι κατασκεύασα για τον εαυτό μου μία πολύ αυστηρή δομή, πάνω στην οποία θα καθόμουνα να δουλέψω. Το κάθε κεφάλαιο εστίαζε πάνω σε έναν από τους έξι πρωταγωνιστές. Ήταν πολύ δύσκολο, επειδή δεν είχα την ελευθερία να περάσω στους άλλους χαρακτήρες κι επίσης δεν μπορούσα να εισαγάγω κάτι που δε θα περιλάμβανε έστω κι έναν από τους έξι κύριους χαρακτήρες. Όταν έφτασα στο τελευταίο κεφάλαιο, στο οποίο όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν μαζί, και μπορούσα απλά να αφήσω την ιστορία να κυλήσει εκεί που ήθελα, ήταν λες και μπορούσα να αναπνεύσω αφού είχα κρατήσει την αναπνοή μου για 200 σελίδες. Χαίρομαι που είχα την πειθαρχεία να μείνω εντός της καθορισμένης δομής, αλλά ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο.

Χρησιμοποιείς συχνά στα comics σου αναφορές στην pop κουλτούρα ή σε στίχους τραγουδιών. Τι προσφέρουν αυτά στον αναγνώστη;

Δεν είχα συνειδητοποιήσει σε τι βαθμό το έκανα, έως ότου το BOX OFFICE POISON μεταφράστηκε στα ισπανικά και ο μεταφραστής μου έστειλε μία λίστα με ερωτήσεις, η οποία κατά κύριο λόγο αφορούσε τα πιο απόκρυφα κομμάτια της αμερικάνικης pop κουλτούρας. Είχα αισθανθεί μεγάλη ντροπή, επειδή δεν είχα καταλάβει σε τι βαθμό αυτή είχε μετατραπεί σε δεκανίκι. Έτσι, όταν έκανα το TRICKED, αποφάσισα να μην χρησιμοποιήσω κανένα απολύτως υπαρκτό πολιτιστικό στοιχείο. Το κάθε ένα συγκρότημα, η κάθε μία ταινία, τηλεοπτική εκπομπή κτλ. ήταν φανταστική. Με το TOO COOL… έπρεπε να χρησιμοποιήσω την pop κουλτούρα προκειμένου να δώσω έμφαση στο γεγονός ότι όλο το βιβλίο διαδραματίζεται στην δεκαετία του ’80. Οι αναφορές στην pop κουλτούρα μπορούν να φανούν χρήσιμες, σαν μία δυνατότητα να μπορέσεις γρήγορα να γνωρίσεις τον χαρακτήρα, αλλά έχουν κι αυτές τα προβλήματα τους. Ένας λόγος που κάνουν δουλειά είναι τo ότι κάνουν το ακροατήριο να νιώσει έξυπνο, να νιώσει ότι έχει πιάσει το αστείο, του στιλ “Για κοίτα, θυμάμαι κι εγώ εκείνη την παλιά εκπομπή στην τηλεόραση!”, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν κι από τεμπέληδες συγγραφείς, έτσι ώστε να δώσουν χρώμα σε μία κατά τ’ άλλα βαρετή σκηνή ή βαρετό χαρακτήρα. Βασίζεσαι στo ότι ο αναγνώστης θα πιάσει εκείνη την στιγμιαία αναφορά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τις αναφορές στην pop κουλτούρα είναι το πώς αυτές μπορούν να διατηρηθούν στον χρόνο (ή, στην περίπτωση των μεταφράσεων σε ξένες γλώσσες, το πόσο μπορούν να διατηρηθούν σε διαπολιτισμική βάση). Παραδείγματος χάρη, στο BOX OFFICE POISON αναφέρομαι στην Anna Nicole Smith, η οποία το 1997 που εργαζόμουν πάνω στο βιβλίο, ήταν μία παχουλή μοντέλα για τζιν. Μερικά χρόνια αργότερα, είχε μία εκπομπή reality και είχε γίνει μία τετράπαχη χρήστρια ουσιών και ανέκδοτο στους κοινωνικούς κύκλους, πράγμα που άλλαξε παντελώς το περικείμενο της αρχικής μου αναφοράς. Μερικά χρόνια αργότερα, πέθανε από υπερβολική δόση, προσδίδοντας στο όλο πράγμα μία αίσθηση θλίψης. Επίσης, όπως είναι φυσικό, οι περισσότερες αναφορές στην pop κουλτούρα απλά ξεχνιούνται με τον καιρό, οπότε μία αρχικά περίτεχνη αναφορά καταντά άνευ νοήματος, έπειτα από μερικά χρόνια. Αν έγραφα σήμερα το BOX OFFICE POISON, δε θα είχα συμπεριλάβει μία αναφορά στις Spice Girls.

To BOX OFFICE POISON συνεχίστηκε για λίγο σε ένα mini-comic. Μπορείς να μας πεις περισσότερα για αυτό;

Κοίτα, το να πεις ότι συνεχίστηκε είναι ολίγον τι υπερβολή. Το 2010 πέρασα από μία πολύ άσχημη περίπτωση συγγραφικού μπλοκαρίσματος, κατά τη διάρκεια του οποίου καμία από τις ιδέες που είχα δεν μπορούσε να διατηρήσει το ενδιαφέρον μου. Σε κάποιο σημείο, σκέφτηκα να δουλέψω πάνω σε μία συνέχεια του BOX OFFICE POISON. Είναι το πιο δημοφιλές μου βιβλίο και ήμουν περίεργος να δω αν μπορούσα να πάρω τους ίδιους χαρακτήρες που είχαν τόση σημασία για εμένα, όταν ήμουν είκοσι χρονών, και να τους χρησιμοποιήσω για να ασχοληθώ με πράγματα που έχουν τώρα σημασία για εμένα. Μόλις ολοκλήρωσα αυτό που επρόκειτο να είναι το πρώτο κεφάλαιο, με πρωταγωνιστή τον Sherman, έχασα κάθε ενδιαφέρον και εγκατέλειψα το όλο εγχείρημα. Έτσι, πήρα εκείνο το ένα κεφάλαιο και το κυκλοφόρησα ως mini-comic, παριστάνοντας ότι η αρχική σειρά δεν είχε ολοκληρωθεί ποτέ. Ωστόσο, πέρα από εκείνο το ένα comic δεν έκανα ποτέ καμία άλλη ιστορία με εκείνο το cast κι ούτε έχω σχέδια να κάνω κάτι τέτοιο στο προσεχές μέλλον.

Είμαι πολύ ευγνώμων που ο κόσμος εξακολουθεί να απολαμβάνει το BOX OFFICE POISON και ακόμη το ανακαλύπτει έπειτα από τόσα χρόνια μετά, αλλά ανακάλυψα ότι δεν έχω κάτι καινούργιο να πω σχετικά με τους χαρακτήρες του. Ήταν καλύτερο να ξεκινήσω μ’ ένα ολοκαίνουργιο cast, χωρίς το βάρος και τις προσδοκίες της προηγούμενης ιστορίας.

Το TOO COOL TO BE FORGOTTEN έχει προταθεί για κινηματογραφική μεταφορά. Υπάρχουν καθόλου νέα από αυτό το μέτωπο;

Τίποτα που να μπορώ στ’ αλήθεια να μοιραστώ μαζί σου. Οι τροχοί του Hollywood γυρνάνε πολύ αργά μερικές φορές και, ενώ τα πράγματα προοδεύουν, μέχρι στιγμής δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο. Είναι αστείο, γιατί πάντα ήμουν πολύ αδιάφορος απέναντι σε οποιονδήποτε μετέφερε τα βιβλία μου σε άλλο Μέσο, αλλά τώρα που αυτό κοντεύει να γίνει πραγματικότητα – τουλάχιστον πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο μου – βρίσκω τον εαυτό μου να ανυπομονεί ολοένα και περισσότερο να γίνει πραγματικότητα. Δεν είναι ότι πιστεύω πως θα γίνει μία φοβερή ταινία, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται ότι θα είναι μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Πάντα αισθανόμουν ότι τα βιβλία είναι το μέσο δια του οποίου θέλω να διηγηθώ αυτές τις ιστορίες. Από τη στιγμή που τα αρχικά βιβλία είναι οι δικές μου εκδοχές αυτών των ιστοριών, τότε δεν έχω καμία αντίρρηση αν οποιοσδήποτε κινηματογραφιστής θέλει να πειράξει το υλικό και να αλλάξει ό,τι εκείνος ή εκείνη πιστεύει ότι πρέπει να αλλάξει.

Ποιες ήταν οι προκλήσεις του να μεταφέρεις το A KIDNAPPED SANTA CLAUS σε comic;

Δεν ήταν δύσκολο και χάρηκα την όλη εμπειρία. Η αρχική ιστορία του Baum είναι πολύ απλή, σχεδόν στοιχειώδης, μιας και περιγράφει την πλοκή με ελάχιστη ανάπτυξη χαρακτήρων. Έτσι, έπρεπε να αναπτύξω τους χαρακτήρες από το μηδέν, πράγμα που μου άρεσε. Ήταν επίσης ενδιαφέρον να δημιουργώ ένα comic που στόχευε σε παιδικό ακροατήριο, μιας και τα βιβλία μου πάντα ασχολούνται με πιο ενήλικη θεματολογία.

Η επιτυχία των προηγουμένων βιβλίων σου και τα βραβεία και οι προτάσεις για βράβευση που έλαβαν άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείς comics; Είναι πλέον ευκολότερο ή δυσκολότερο;

Έχει τα υπέρ και τα κατά του. Κάθε επιτυχία σημαίνει περισσότερη πίεση, ακόμα κι όταν η πίεση αυτή έρχεται από μέσα σου. Άρα, όταν ξεκινάω ένα νέο βιβλίο, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να επιστρέψω στην εποχή που κανένας δεν ήξερε ποιος ήμουν και να ξαναμπώ σε εκείνη την διανοητική κατάσταση, στην οποία κάνεις comics επειδή τα αγαπάς. Έδωσα στο πρώτο μου βιβλίο τον τίτλο BOX OFFICE POISON, επειδή ήμουν ειλικρινά πεπεισμένος ότι θα πάτωνε. Είναι ένας τρόπος να διώχνω αυτή την πίεση από πάνω μου, την πίεση να δημιουργήσεις ένα αριστούργημα, και απλά να διασκεδάσω διηγούμενος το είδος ιστορίας που θα ήθελα να διαβάσω

Από την άλλη πλευρά, όντως νιώθεις υπέροχα όταν ξέρεις ότι τα προηγούμενα βιβλία σου έχουν πετύχει και μάλλον απέκτησα λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση τώρα που ξέρω τι κάνω. Όντως γίνεται δυσκολότερο, επειδή τα comics απαιτούν πολλή σκληρή δουλειά, κι εγώ απλά έχω επιβραδύνει καθώς μεγαλώνω. Όταν κοιτάω το BOX OFFICE POISON τώρα, βλέπω έναν πολύ ενθουσιώδη πιτσιρικά που ανυπομονεί να δοκιμάσει όλα τα αφηγηματικά κόλπα και να παίξει με όλα τα παιχνίδια στο δοκιμαστικό πεδίο των comics. Τώρα είμαι λίγο πιο συνειδητοποιημένος και δε μου βγαίνει τόσο εύκολα. Μάλλον είναι όπως όλα τα πράγματα. Δε θέλεις να επαναλαμβάνεσαι, τουλάχιστον όχι πάρα πολύ. Σκεπτόμενος το παρελθόν, μπορώ να δω πως έπειτα από το BOX OFFICE POISON έθετα στον εαυτό μου επίσημες προκλήσεις, έτσι ώστε να προσπαθώ να διαφοροποιούμαι από το ένα βιβλίο στο άλλο: το TRICKED έχει μία πολύ πιο σφιχτή δομή, και το TOO COOL… επικεντρώνεται σε έναν μόνο χαρακτήρα αντί για ένα σύνολο πρωταγωνιστών.

Υπάρχουν τίποτε projects με τα οποία ασχολείσαι τώρα; Μπορείς να μας πεις κάτι για αυτά;

Είναι κάπως ειρωνικό, γιατί μόλις είπα ότι δε θέλω να επαναλαμβάνομαι, αλλά μόλις ξεκίνησα να δουλεύω πάνω σε ένα νέο βιβλίο που μου θυμίζει κάπως το BOX OFFICE POISON (αν και δεν έχει τους ίδιους χαρακτήρες). Με τον ίδιο τρόπο που το βιβλίο εκείνο εστίαζε στα πράγματα που είχαν σημασία για εμένα όταν ήμουν είκοσι – τις σχέσεις, την σταδιοδρομία, την ενηλικίωση – ήθελα να κάνω ένα βιβλίο για τα πράγματα που είναι σημαντικά για εμένα επί του παρόντος, όπως το γεγονός ότι μεγαλώνω, έχω οικογένεια, μακροχρόνιες φιλίες. Μέχρι στιγμής, είμαι πολύ ενθουσιασμένος με αυτό. Δυστυχώς, όμως, δεν το βλέπω να ολοκληρώνεται πριν το 2013 ή κάπου εκεί. Προσπαθώ να μην σκέπτομαι πόσο μακρινό είναι ακόμη!

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

Success is certainly always welcome, although in some cases it might turn out to be a double-edged knife. The artist who’ll complete a successful work (in our case of interest, a successful comic book) will reap the laurels of his success, but the audience will be more severe towards him in his next work. And the artist knows this to be true, and faces either the danger of success through repetition, or the danger of being negatively influenced by all this pressure.

However, this week’s artist, Alex Robinson, appears to have escaped the traps of success quite unscathed for almost two decades now. Success paid him a visit with BOX OFFICE POISON, his very first “professional” comic book. This particular comic was first published in episodes back in 1996 from Antarctic Press and was later collected in a single volume by Top Shelf (just a few days ago, this volume reached its 10th consecutive year of reprint). Within its pages, Robinson masterfully develops the characters of his big cast and ceaselessly manages to keep things interesting for the reader with a story that is charming in terms of both retaining the reader’s interest, as well as in terms of technique. Even if it failed to win an award, BOX OFFICE POISON was nominated for a multitude of them (Harvey, Eisner, Ignatz and Firecracker).

Then came TRICKED, the second comic book by Robinson, arriving in a then particularly more difficult environment due to the success of his first one. In that comic book, the creator abandoned his previously used formulas and largely managed to avoid the obstacle of repetition. This time around, Robinson’s comic book won a Harvey and an Ignatz, while it was also nominated for an Eisner Award.

Over the course of the next three years, three more of his works were released, which may not have proven to be as successful as the previous ones, but they did keep Robinson’s orbit around success in a steady motion. Those comics were LOWER REGIONS, who dealt with D&D worlds and seems to have been Robinson’s stress relief, TOO COOL TO BE FORGOTTEN, which also won a Harvey, and A KIDNAPPED SANTA CLAUS, an adaptation of the same-titled short story by L. Frank Baum. Moreover, last year he participated in the second volume of Marvel’s STRANGE TALES.

Finally, a bit more recently, Robinson attempted to follow up the stories of his main characters in BOX OFFICE POISON with a mini-comic that was released just a few months ago, while Top Shelf announced that TOO COOL TO BE FORGOTTEN has been optioned for a movie release.

So, it would appear that this week’s guest, Alex Robinson, has been avoiding all of the traps set by success during all this time, and from the looks of it, he doesn’t even have to try all that hard to achieve that. You should, therefore, read the following interview just so you can learn how he managed to do it, and also to find out what he’s planning for the future.

Do you miss BOX OFFICE POISON’s serialized format or do you prefer writing complete stories in graphic novels?

I do miss it, since it was nice having something new out every few months. There are advantages to having a story come out in one big chunk — you can pace it in such a way where you don’t have to grab the reader in the first 20 pages, the reader will get the complete story, etc — but there’s something appealing about releasing it in pieces. For one thing, it forces the reader to slow down and digest the story, rather than just barrel through it. I’ve had a new graphic novel which took me years to create come out and people will tell me they read the entire thing within a day.

The serialized magazine format is pretty much extinct when it comes to alternative comics, but I’m exploring the idea of releasing my next book in a digital serialized format. We’ll see.

I can’t imagine a writer who’s writing Superman or Spider-Man relating totally to his main character, but how about someone who writes about everyday people? In what extent do you relate to your characters?

I think a good writer can identify with any character he or she creates. It seems that if you want your characters to have any kind of dimension you have to be able to think like them and get inside their skin, even if they’re different from you or have moral beliefs you may find repugnant. As a writer you have to convincingly “play” many different roles. I imagine that even good superhero writers can tap into what makes Superman and Spider-Man tick, but if they don’t it probably has less to do with their superpowers and more to do with the fact that they’re owned by corporations rather than the author. Superman is limited in what he can truly do (ironically) since DC is not going to have him do anything which would ruin his value as a commercial property. I think that’s a bigger challenge to a writer: in a traditional story the main character is somehow changed by events of the story, but Superman can never change.

Do you use autobiographical elements in your comics?

To varying degrees. On the most obvious, surface level something interesting or funny will happen to me and I’ll mentally file the anecdote away to use in a story someday. At the deepest level, I think all my stories are autobiographical in the sense that I’m using them to explore ideas that are important to me. I think when I was younger, like with BOX OFFICE POISON, the stories were more overtly autobiographical, though I would kind of split myself into many characters. As I’ve gotten older, I’ve kind of filtered and disguised the autobiographical material so it’s hopefully not as obvious, but I think most first novels tend to be veiled autobiography since, by definition, young authors don’t have much else to draw on.

How difficult is it to stay focused and write all the things you have in mind, in a story with many lead characters, like BOX OFFICE POISON or TRICKED?

It has it’s challenges but overall I don’t think it’s that difficult. If anything, my last book, TOO COOL TO BE FORGOTTEN, only had one main character who was in every scene and I found that to be much harder than my other books. The good part about having a large cast is that there’s always another character or subplot to go to is you become stuck or bored with a particular story line, or if the reader doesn’t especially like one character they know that someone else will be coming on in a few pages.

TRICKED was unusual in that I gave myself a very rigid structure to work with: each chapter focused on one of the six main characters. It was very difficult without having the freedom to cut away to other characters, and I couldn’t introduce anything that didn’t involve one of the six principal characters. When I got to the last chapter, in which they were all together and I could just let the story flow where it wanted, it was like I was finally able to exhale after holding my breath for 200 pages. I’m glad I had the discipline to stick to the structure but it was challenging.

You frequently use pop culture references or song lyrics in your comics. What do they offer to the reader?

I didn’t realize the extent of it until BOX OFFICE POISON was translated into Spanish and the translator sent me a list of questions, mostly pertaining to arcane bits of American pop culture. I was pretty embarrassed, since I didn’t know how much of a crutch it had become. As a result, when I did TRICKED, I resolved not to use any real pop culture in it. Every single band, movie, TV show, etc, was fictional. With TOO COOL… I had to use pop culture to emphasize that it took place in the 1980s.

Pop cultural references can come in handy, as a kind of shorthand to quickly know a character, but it’s not without its problems. Part of the reason they work is that it can make the audience feel smart and in-on-the-joke. “Hey, I remember that old TV show, too!” but it can also be used by lazy writers to add some color to an otherwise dull character or scene. You’re counting on the reader getting that momentary charge.

The biggest problem with pop cultural references is how they hold up over time (or in the case of foreign translations, across cultures). For instance, in BOX OFFICE POISON I refer to Anna Nicole Smith who — way back in 1997, when I was working on the book — was a buxom jeans model. A few years later she had a reality show and had become a bloated drug addict and a joke, completely changing the context of my original reference. A few years after that she died of a drug overdose, adding a sadness to the whole thing. And, of course, most pop cultural things are just plain forgotten over time, so what might’ve been a well-crafted reference becomes meaningless after a few years. If writing BOX OFFICE POISON today I would not include a reference to the Spice Girls.

BOX OFFICE POISON was briefly continued in a mini-comic. Can you tell us more about it?

Well, being continued might be overstating it. In 2010 I was going through a very bad case of writer’s block in which none of the ideas I had were able to maintain my interest. At one point I considered the idea of working on a sequel to BOX OFFICE POISON. It’s my most popular book and I was curious if I could take the same characters that were important to me in my twenties and see if I could use them to address things that are important to me now. By the time I completed what was going to be the first chapter, featuring Sherman, I had lost interest and abandoned the project. So I took that one chapter and released it as a mini-comic, with the gimmick of pretending that the original series had never ended. But other than that one comic I never did any more stories with the cast and don’t have any plans to do so in the foreseeable future.

I’m very gratified that people still enjoy BOX OFFICE POISON and are still discovering it all these years later, but I found that I didn’t have anything new to say about the characters. It was better to start with a brand new cast, without the baggage and expectations.

TOO COOL TO BE FORGOTTEN was optioned for a movie. Are there any news from that front?

Nothing I can really share. The wheels of Hollywood grind very slowly sometimes and while things are progressing there’s nothing concrete yet. It’s funny because I’ve always been very indifferent to anyone adapting my books but now that this one is getting closer to actually getting made — farther than any of my other books, anyway — I find myself getting more eager for it to happen. It’s not that I think it will be a great movie but it seems like it will be an interesting experience. My feeling has always been that the books are the way I want to tell these stories. As long as the original books are my versions, I’m open to moviemakers tinkering around and changing what they want.

What were the challenges in adapting A KIDNAPPED SANTA CLAUS in comic format?

It wasn’t difficult, and I enjoyed the experience. Baum’s original story is very simple, almost skeletal, in that it pretty much just described the plot with very little characterization. So I essentially got to build the characters from scratch, which I liked. It was also interesting creating a comic aimed at kids, since my books have always dealt with more mature subject matter.

Has the success of your previous books and all the awards and nominations you received, changed the way you make comics? Is it harder or easier now?

It has its pros and cons. Any kind of success means more pressure, even if that pressure only comes from within. So when I start a new book I have to sort of take myself back to a time before anyone knew who I was, to get to that state of mind where you’re doing comics because you love them. I called my first book BOX OFFICE POISON because I honestly thought it would flop. It’s a way of taking that pressure off, that pressure to create a masterpiece and just have fun telling the kind of story I would want to read.

On the other hand, it does feel great knowing the previous books have succeeded and I’ve probably built up a little bit of confidence that I know what I’m doing. It does become harder, because comics take a lot of work and I’ve just slowed down as I get older. When I look at BOX OFFICE POISON now, I see a very enthusiastic kid eager to try every storytelling trick and play with every toy in the comics sandbox. Now I’m a bit more self-conscious and it doesn’t come as easily. It’s like anything, I guess. You don’t want to repeat yourself, at least not too much. Looking back, I can see how in every book after BOX OFFICE POISON I gave myself formal challenges to try and make the books different: TRICKED is much more tightly structured, and TOO COOL… focuses on one character instead of an ensemble.

Are there any projects you’re working on now? Can you tell us anything about them?

It’s kind of ironic since I just talked about not wanting to repeat myself but I’ve just started working on a new book that kind of reminds me of BOX OFFICE POISON (though not with those characters). In the way that that book focused on things that were important to me in my 20s — relationships, building a career, entering adulthood — I wanted to do a book about the things I think about now — getting older, family, long term friendships. So far I’m very excited about it. Unfortunately, I don’t imagine it will be completed until 2013 or so. I try not to think about how far away that is!

[Translated by Alexandros Tsantilas]