Top 50 Manga: 9. MW

Writer/Artist: Osamu Tezuka
Vertical Inc.

Πρέπει να ομολογήσω ότι οι γνώσεις μου για την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου είναι περιορισμένες. Είναι ένα από τα θέματα που κρατάω στην άκρη του μυαλού μου και συνεχώς λέω ότι κάποια στιγμή θα κάτσω να μελετήσω. Δυστυχώς, πάσχω από μία ανίατη ασθένια που ονομάζεται ζωή, η οποία με εμποδίζει από το να το πραγματοποιήσω. Πού θα μου πάει όμως, είτε θα κερδίσω το Joker είτε θα πάρω σύνταξη (που πάνω-κάτω τις ίδιες πιθανότητες έχω και για τα δύο) και θα έχω όλο το χρόνο μπροστά μου να γίνω ιστοριοδίφης. Θα μου πείτε, τότε που θα αποφασίσω να το κάνω θα είναι αργά, καθώς πολλά από τα γεγονότα που συνέβησαν τότε, εξηγούν και επηρεάζουν αυτά που ζούμε σήμερα, τα οποία τότε θα είναι παρελθόν.

Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που έχει κανείς να μελετήσει, είναι οι σχέσεις Αμερικής-Ιαπωνίας, οι οποίες ήταν ήδη αρκετά περίεργες. Πηδώντας σε ένα κάπως διαφορετικό θέμα τώρα, το οποίο είναι διαφορετικό μεν, όχι εντελώς άσχετο δε, οι σχέσεις αλλά και τα γεγονότα εκείνης της περιόδου επηρέασαν πολύ βαθιά και την Τέχνη. Πολύ μεγάλο μέρος της νεότερής μας λογοτεχνίας, για παράδειγμα, στρέφεται γύρω από αυτό το θέμα. Άπειρες ταινίες, βιβλία, comics και σχεδόν οτιδήποτε άλλο έχουν ασχοληθεί με τους Ναζί, είτε σε ρεαλιστικό είτε σε μεταφυσικό επίπεδο, ενώ εξίσου άπειρες είναι οι εμφανίσεις της Ατομικής Βόμβας. Κάπου μέσα σε όλη αυτή την ομίχλη που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο κεφάλι μου, έρχεται και το MW, καθώς ασχολείται με ένα επίσης αγαπημένο θέμα σεναριογράφων και σκηνοθετών, αυτό του χημικού πολέμου.

Το MW είναι ένα δηλητηριώδες αέριο (και όχι νανούρισμα) που κατασκεύασαν Αμερικανοί επιστήμονες σε ένα νησάκι της Ιαπωνίας, όσο αυτό βρισκόταν υπό κατοχή και μετά εγκατέλειψαν εκεί. Για πολλά χρόνια, δεν είχα ιδέα (και δεν είχα ασχοληθεί να ψάξω) γιατί ο Tezuka ονόμασε το MW έτσι, αλλά κάποια στιγμή, διαβάζοντας μια κριτική για το CALL OF DUTY, με χτύπησε κατακέφαλα: MODERN WARFARE. Ναι, πολύ λογικό δεν ακούγεται;

Πρωταγωνιστές του MW, είναι ένας ιερέας και ένας δολοφόνος. Προλαβαίνοντας τα πονηρά χαμογελάκια και τα μυαλά πίσω από αυτά, που θα σκεφτούν κάτι για Ιερά Εξέταση και άλλα παραδείγματα που κάνουν τις δύο λέξεις συνώνυμα, θα σας πω ότι οι δυο τους δεν είναι καθόλου άσχετοι μεταξύ τους. Όχι μόνο γνωρίζονται, αλλά ένα συγκεκριμένο μέρος του σώματος του ιερέα και ένα επίσης συγκεκριμένο μέρος του σώματος του άλλου, ήρθαν πολύ πολύ κοντά. Ναι, ναι, ξεστόμισα το ανήκουστο, ιερέας να βιάζει ένα (τότε) ανήλικο αγόρι. Μόνο ο Tezuka και οι Parker και Stone (SOUTH PARK) τόλμησαν να υπονοήσουν ότι μπορεί να γίνεται κάτι τέτοιο.

Για να μπερδέψουμε τα πράγματα ακόμα χειρότερα, η γνωριμία των δυο ανδρών δεν έγινε οπουδήποτε, αλλά σε ένα μικρό νησάκι που κάποτε βρισκόταν υπό Αμερικάνικη κατοχή. Τι είπατε; Ναι, είναι το ίδιο νησάκι για το οποίο μιλούσαμε δυο παραγράφους πιο πάνω. Αυτό με το αέριο. Όσο για το τι δουλειά είχαν αυτοί οι δυο εκεί πέρα, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία όμως, είναι ότι κάποτε σε εκείνο το νησάκι ζούσε αρκετός κόσμος, αλλά οι μόνοι που έμειναν είναι αυτοί οι δυο. Και ο βιασμός.

Έχουμε, λοιπόν, όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κατατάξουμε το MW στην κατηγορία thriller και νομίζω ότι έχουν δίκιο όσοι το κατατάσσουν εκεί.

Αυτό που κάνει το MW τόσο σημαντική κυκλοφορία δεν είναι ούτε το σενάριο ούτε το σχέδιο. Fans του Tezuka μην πέσετε να με φάτε ακόμα. Αφήστε με να εξηγήσω πρώτα και με τρώτε αργότερα, κατά προτίμηση βουτηγμένο σε σοκολάτα. Θυμάστε που ο Will Eisner ονόμαζε τις δουλειές του graphic novels αντί για comics; Αυτό το έκανε γιατί ήθελε να βγάλει από πάνω του τη “ρετσινιά” του ότι το comic είναι κάτι ρηχό, διασκεδαστικό και φτηνό (σε ποιότητα, όχι σε αξία). Στην απέναντι μεριά της Μεγάλης Θάλασσας, υπήρχε μια αντίστοιχη νοοτροπία για το τι είναι manga και σε ποιους απευθύνεται, με αποτέλεσμα κι εκεί να βρεθούν κάποιοι καλλιτέχνες που θέλησαν να διαφοροποιήσουν τη δουλειά τους. Αυτό ονομάστηκε Gekiga (μεταφράζεται ως “δραματική εικόνα”) και εκτός από την διαφορά σε περιεχόμενο, διέφερε και σχεδιαστικά με το επηρεασμένο από Disney στιλ του Tezuka.

Ε, λοιπόν το MW ήταν η απάντηση του Tezuka στο Gekiga. Αν λάβει κανείς υπόψιν του και το γεγονός ότι ο Tezuka όχι μόνο περιλαμβάνει ομοφυλοφιλικές σχέσεις μέσα στο MW, αλλά απεικονιζει έναν ιερέα ομοφυλόφιλο, σε μια εποχή που αυτό απείχει χιλιόμετρα από το συνηθισμένο, δε νομίζω να υπάρχει αμφιβολία ότι καλώς βρίσκεται εδώ που βρίσκεται.

(Κώστας Λαμπρόπουλος)