Top 50 Manga: 5. APOLLO’S SONG

Writer/Artist: Osamu Tezuka
Vertical, Inc.

Σε μια ιστορία που είχα γράψει κάποτε, ένας χαρακτήρας έλεγε σχετικά με την αγάπη: “Ξέρεις, το ζήτημα με την αληθινή αγάπη είναι ότι όλα όσα λένε γι’ αυτήν είναι αλήθεια. Ο καθένας έχει το άλλο του μισό, ένα και μοναδικό σε κάθε ζωή που διανύει κι αν δεν καταφέρει να το βρει ή να το κρατήσει, τότε το χάνει για πάντα”. Αυτό ήταν πριν διαβάσω το APOLLO’S SONG, όπου περιγράφεται μια μοίρα πολύ, μα πολύ χειρότερη, αενάως χειρότερη θα μπορούσε να πει κανείς.

Ο Shogo Chikaishi ήταν προϊόν μιας ανεπιθύμητης γέννας, γόνος ενός άγνωστου πατέρα ανάμεσα στους πάμπολλούς εραστές της μητέρας του, ο οποίος δεν γνώρισε ποτέ στοργή και, όταν είδε κατά λάθος τη μάνα του σε ερωτικές περιπτύξεις με έναν ακόμα “μπαμπά”, εκείνη τον αντάμειψε με ένα καντάρι ξύλο. Σαν αποτέλεσμα, ο Shogo, όχι απλά δεν πιστεύει στην αγάπη, αλλά μισεί κάθε της έκφραση.

Η ιστορία του ξεκινά, όταν τον κλείνουν σε ψυχιατρείο για επίδειξη σαδιστικών τάσεων και επαναλαμβανόμενη κακοποίηση ζώων, αποκλειστικά δε όταν αυτά βρίσκονται ζευγαρωμένα. Στη διάρκεια θεραπείας με ηλεκτροσόκ μοιάζει να ανοίγει από κάτω του μια άβυσσος, η οποία τον ρίχνει στο Ναό της Αφροδίτης. Οι αρχαιοελληνικοί θεοί είναι διαβόητοι για τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους – ανάμεσά τους την ευθιξία, τη μικρότητα, την έλλειψη κατανόησης και κυρίως την οργή. Έτσι, όταν η θεά τον ρωτά γιατί μισεί και διώκει κάθε μορφή αγάπης, η παράθεση της τραυματικής παιδικής του ηλικίας δεν τη συγκινεί στο ελάχιστο. Καταδικάζει τον Shogo στην επαναλαμβανόμενη εύρεση και απώλεια της μίας, αληθινής αγάπης, σε ατέρμονες ζωές και μετενσαρκώσεις.

Ξεκινώντας από αυτή την ομηρικών διαστάσεων κατάρα, ο Tezuka χτίζει μια σειρά ιστοριών από το παρελθόν και το μέλλον, αλληλένδετων μέσω των οραμάτων / αναμνήσεων που έχει ο Shogo στο παρόν από όπου ξεκίνησε η ιστορία. Ένας ναζί και μια εβραία, ένας πιλότος υδροπλάνου και μια φωτογράφος ναυαγημένοι σε ένα ηφαιστειακό νησί, ένας μαραθωνοδρόμος και μια παντρεμένη γυναίκα, ένας άνθρωπος και η Βασίλισσα των Synthoids, κατ’ επέκταση κάθε ανθρώπινο δράμα σχετικό με την αγάπη. Ο Shogo και η Ηiromi γίνονται το αρχέτυπο των καταραμένων εραστών, φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο και προορισμένοι να γνωρίζουν την απώλεια, όσο υπάρχει το γένος των ανθρώπων.

Όπως το συνηθίζει ο Tezuka στις πιο σκοτεινές, ή ενδεχομένως “gekiga” δουλειές του, δεν επιβάλλει στον εαυτό του κανένα όριο. Στην πραγματική ζωή η απώλεια, πόσο μάλλον αυτή της αγάπης, μας κλείνει στον εαυτό μας, μας τρελαίνει, μας κάνει έτοιμους να δεχτούμε τον θάνατο, παρά να ζήσουμε έστω και μια στιγμή ακόμα με τις σκέψεις μας. Το APOLLO’S SONG χτυπάει εκεί που πονάει, με το χαρακτηριστικό, καρτουνίστικο στυλ του Tezuka να κάνει τη σκληρότητα των εικόνων ακόμα πιο δυσβάσταχτη, δεδομένης της πλαστής “ελαφρότητας” με την οποία μας δίνονται.

Πρόκειται για τον τρίτο τίτλο του Tezuka στο Top 10 με ακόμα μία διαφορετική κατεύθυνση και αυτό δεν είναι τυχαίο: ο δικαίως αποκαλούμενος “θεός των manga” φαίνεται να έχει θέσει τα θεμέλια κάθε δυνατής ιστορίας που ακολούθησε από τους επιγόνους του. Όπως όλες του οι δουλειές και ενδεχομένως η συγκεκριμένη ακόμα περισσότερο λόγω του κεντρικού της άξονα, το APOLLO’S SONG έχει έναν λυρισμό και μια ποιητική δύναμη που δύσκολα βρίσκουν όμοια. Δεν προτείνεται σε καμία περίπτωση σε όσους πάσχουν από κατάθλιψη!

(Ανδρέας Μιχαηλίδης)