The X-Reviews Week: UNCANNY X-MEN #1

Writer: Kieron Gillen
Penciller: Carlos Pacheco
Marvel Comics

Spoiler Warning: Το συγκεκριμένο review ενδέχεται να περιέχει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση που διαδραματίζεται στο τεύχος.

Να λοιπόν που μόλις δύο εβδομάδες μετά το “τέλος” της ιστορικής σειράς UNCANNY X-MEN, με το #544, ήρθε στα χέρια μας το πρώτο τεύχος του relaunched τίτλου, ή αλλιώς UNCANNY X-MEN Vol 2. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί όταν αρχικά η Marvel διαφήμισε εκείνο το τελευταίο τεύχος και για το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε πριν ανακοινωθεί η επανέναρξη της σειράς, για πολλούς fans, φαντάζομαι, σκοτείνιασε το σύμπαν.

Η νέα ομάδα των Uncanny X-Men είναι κυριολεκτικά παντοδύναμη. Με μέλη της τους Namor, Magneto, Emma Frost, Danger, Magik, Colossus (με το Cyttorak gem), Hope, Storm και Cyclops, δεν είναι τυχαίο που ο Kieron Gillen αναφέρεται δύο φορές  σε αυτήν ακριβώς τη συγκέντρωση δύναμης. Μία λέγοντας ότι αυτοί είναι οι “Earth’s Mightiest Heroes” και μια ότι “εάν δεν τα καταφέρουμε εμείς, τι ελπίδα έχουν οι Avengers;”. Εκεί βρίσκεται και μια από τις κεντρικές ιδέες του δρόμου που θα ακολουθήσει η νέα ομάδα, με το όνομα Extinction Team, μια ομάδα που τα 2/3 της αποτελούνται από πρώην (super) villains.

Η ιδέα είναι ότι θα προστατεύουν την ανθρωπότητα από extinction events, σαν τους Avengers, αλλά παράλληλα – οι X-Men – θα προκαλούν τον φόβο αλλά και το σεβασμό, όπως ακριβώς οι Avengers. Ιδεολογικά, ο Cyclops φαίνεται ότι ακολουθεί το σωστό δρόμο για την επιβίωση των mutants, σε αντίθεση με την στρουθοκαμηλική και τελείως out of character τοποθέτηση του Wolverine. Σχολιάζοντας, μάλιστα, ο Cyclops λέει ότι “πρέπει να μας φοβούνται, αλλιώς κινδυνεύει το Σχολείο του Wolverine και ολόκληρη η γενιά των μεταλλαγμένων”. Για άλλη μια φορά, η ψυχραιμία και η διαύγεια του Cyclops επικρατεί και δείχνει έτσι τον ειρηνικό τρόπο αντιμετώπισης του σχίσματος, συνεχίζοντας να θεωρεί όλους τους mutants μια ομάδα, όπως πρέπει.

Στον συγγραφέα της σειράς, Kieron Gillen, αναγνωρίζω τη μεγάλη του ικανότητα να χειρίζεται πολλούς χαρακτήρες και να δίνει τη “σωστή φωνή” σε κάθε έναν από αυτούς. Γράφει ένα τεύχος που τα έχει όλα. Πλούσια παρουσίαση του χώρου, των χαρακτήρων και του σκοπού, μέσα μόνο σε λίγες σελίδες, αφήνοντας έτσι το χώρο ελεύθερο για τον main villain, που δεν είναι άλλος από τον σατανικά υπέροχο Sinister, αλλά και να δούμε την ομάδα σε δράση.

Στο καλλιτεχνικό πεδίο, ο Carlos Pacheco σχεδιάζει ένα πολύ δυναμικό τεύχος και οι σκηνές δράσης του ταιριάζουν γάντι. Δεν είναι αυτός που θα ονειρευόμουν για το πρώτο τεύχος των Uncanny X-Men, αλλά είναι επαρκέστατος καλλιτέχνης, ειδικά σε super hero comic. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ξεφυλλίζοντας ξανά και ξανά το τεύχος, μου θύμιζε κάτι από παλαιότερα και κλασσικά τεύχη των X-Men.

Και κλείνω παραφράζοντας ολόκληρο τον επίλογο του Ηλία στον «αντίπαλο» τίτλο. Σίγουρα θα παρακολουθώ και τη σειρά WOLVERINE ΑΝD THE X-MEN (το πρώτο τεύχος της οποίας επίσης βρήκα καλό – αλλά για άλλους λόγους), μου είναι, όμως, προφανές ότι, κατά βάση, αυτός είναι ο X-τίτλος για μένα. Τουλάχιστον “ιδεολογικά”.

Υ.Γ: Σαν X-fan, χαίρομαι πραγματικά που και οι δύο νέοι τίτλοι είναι εξαιρετικοί και ας υπάρχει το ψευδο-σχίσμα για χάρη της πόλωσης.