SNAPSHOT REVIEWS 24-11-2011

SPACEMAN #1
Writer: Brian Azzarello
Artist: Eduardo Risso
DC Comics (Vertigo)

Στην πρώτη τους creator-owned δουλειά μετά το 100 BULLETS, οι Azzarello και Risso μας ταξιδεύουν σε ένα δυστοπικό μέλλον. Ο πρωταγωνιστής, Orson, τροποποιήθηκε γενετικά, ώστε να μπορέσει να επανδρώσει μια από τις αποστολές στον πλανήτη Άρη, η κατρακύλα του κόσμου μας, όμως, έβαλε τέλος στο διαστημικό πρόγραμμα και στις φιλοδοξίες του. Παραμένει σε έναν ημι-κατεστραμμένο κόσμο, λοιπόν, με εμφάνιση και IQ πιθηκοειδούς και αρκετά ναρκωτικά που τον βοηθούν να ζήσει το όνειρό του.

O Azzarello, πάντως, δεν επικεντρώνει στον ξεπεσμένο αυτό κόσμο, αλλά στον πρωταγωνιστή του και, παράλληλα, στην προσπάθεια λύσης ενός εγκλήματος, στο οποίο αυτός “σκοντάφτει”. Ελπίζω, όμως, να μην αποτελέσει αυτό το κέντρο της ιστορίας, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που αυτή να θυμίσει τις δολοπλοκίες, τους μαφιόζους και τα πισώπλατα μαχαιρώματα του 100 BULLETS. Με κάποια από τα στοιχεία δεν ενθουσιάστηκα (ειδικά με την εκνευριστική αργκό που μιλάνε), αλλά με κάποια άλλα, όπως το εκφραστικό και πιο καθαρό, σε σχέση με το 100 BULLETS, σχέδιο του Risso, έμεινα εντυπωσιασμένος. Ειδικά όταν τα panels επικεντρώνουν στα επιστημονικής φαντασίας όνειρα του Orson.

THE SHADE #1
Writer: James Robinson
Artist: Cully Hamner
DC Comics

Η χαρά μου, όταν άκουσα πως ο James Robinson επιστρέφει στο universe του STARMAN και, μάλιστα, με ένα mini series αφιερωμένο σε έναν από τους καλύτερους χαρακτήρες του, τον Shade, ήταν μεγάλη. Οι όποιες επιφυλάξεις μου σχεδόν διαλύθηκαν, με το εξαιρετικό cover του Tony Harris (πιστό στο feeling των τευχών του STARMAN), αλλά μάλλον επέστρεψαν, όταν έριξα μια ματιά στο εσωτερικό. Πριν παρεξηγηθώ, ξεκαθαρίζω ότι μου άρεσε το σχέδιο του Hamner, αλλά με αποσπά από το feeling που θα ήθελα να έχει αυτή η σειρά. Για την επαναφορά σε αυτό, όμως, φροντίζει η πένα του Robinson. Οι σχεδόν θεατρικοί διάλογοι είναι πιστοί στο χαρακτήρα που ξέρουμε (υποβόσκει και μια εξέλιξη, όπως είναι φυσικό) και η υπόθεση του πρώτου τεύχους, μοιρασμένη ισόποσα σε characterization και δράση, με κράτησε, μέχρι και το ενδιαφέρον cliffhanger.

Συνολικά, θεωρώ ότι δε θα απογοητεύσει κάποιον fan της σειράς και του χαρακτήρα και υπόσχεται πολλά για το μέλλον. Ελπίζω, ως ένας από αυτούς τους fans, να μη διαψευστώ.

JUSTICE LEAGUE #2
Writer: Geoff Johns
Artists: Jim Lee, Scott Williams
DC Comics

H πρώτη εντύπωση που μου έδωσε το JUSTICE LEAGUE #2 είναι ότι πρόκειται για ένα τεύχος πιο γεμάτο, πιο χορταστικό. Το… αναγνωριστικό καβγαδάκι των (μελλοντικών) μελών της ομάδας συνεχίζεται, με τις σκηνές να είναι πιο εντυπωσιακές, χάρη και στη συμμετοχή των Superman και Flash. Οι διάλογοι είναι πιο μετρημένοι και οι εξυπνάδες καλύτερα τοποθετημένες (μην περιμένετε να εξαλειφθούν…), ενώ το σχέδιο του Lee είναι όσο καλό το θέλεις και το περιμένεις. Και ο ταλαντούχος artist έχει κάτι για όλους: στατικά panels, εντυπωσιακές μάχες, εκρήξεις και splash pages για αφίσα! Παράλληλα, ο Johns στήνει καλύτερα τους χαρακτήρες του, με πιο ουσιώδεις διαλόγους και γεγονότα – μέσα σε αυτά και το origin του Cyborg.

Όλα ξεκινούν να μπαίνουν σε σειρά σε αυτό το τεύχος (που είναι, όπως ανέφερα, πιο γεμάτο από το #1) και οι αψιμαχίες ανάμεσα στους πρωταγωνιστές μοιάζουν να έχουν περισσότερο νόημα και σκοπό. Σίγουρα, το #2 είναι ένα τεύχος πολύ καλύτερο από το απογοητευτικό πρώτο.

ATOMIC ROBO AND THE GHOST OF STATION X #3
Writer: Brian Clevinger
Artist: Scott Wegener
Red 5 Comics

Έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν ότι τα mini series με πρωταγωνιστή τον Atomic Robo είναι ένα είδος εγγύησης, από την άποψη ότι ξέρεις τι περίπου να περιμένεις: ενδιαφέρον και πρωτότυπο plot, χιούμορ που δεν είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά, ή βουτηγμένο σε επιτηδευμένες φόρμες, καλό και καθαρό σχέδιο και άφθονη δράση. Το ίδιο συμβαίνει και στο έκτο κατά σειρά mini series, με τίτλο THE GHOST OF STATION X, που έχει αισίως φτάσει στο τρίτο τεύχος. Σε αυτό, ο Robo έχει πέσει σε δύο παγίδες ενός αγνώστου ακόμη εχθρού και οι συνεργάτες του προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο της εξαφάνισης ενός κρατικού κτιρίου που… δεν υπήρξε ποτέ! Το τρίτο τεύχος είναι μάλλον το πιο συμπυκνωμένο της σειράς και αυτό με την περισσότερη δράση. Και τελειώνει και με ένα ενδιαφέρον cliffhanger, αν και όχι αντάξιο αυτού του πρώτου τεύχους.

Στα συν ανήκει πάντα και το σχέδιο του Wegener, το οποίο μονίμως καταφέρνει να με κάνει να λατρέψω τη φαινομενική απλότητά του.

YOTSUBA&! VOL. 10
Writer/Artist: Kiyohiko Azuma
Yen Press

Την αναδείξαμε πρόσφατα ως το τρίτο καλύτερο manga όλων των εποχών και σε κάποιους δεν άρεσε. Ωστόσο, το δέκατο τομάκι της τρισχαριτωμένης πιτσιρίκας είναι ικανό να μας θυμίσει γιατί τη φέραμε σε αυτή τη θέση. Πλέον, στην τάξη των καθημερινών της “περιπετειών”, προστίθεται το μαγείρεμα, η παιδική χαρά, ένα κατάστημα με ηλεκτρονικά και τα ψέματα (το καλύτερο ίσως κεφάλαιο στον τόμο). Και όλα αυτά με τη χαριτωμένη αφέλεια, που είναι ικανή να σε μετατρέψει επιτόπου σε μια λίμνη σιροπιού.

Ίσως το VOL. 10 να μην ανήκει στα καλύτερα της σειράς και οι αντιδράσεις-παύλα-εκφράσεις (ποτισμένες με την απαραίτητη χαριτωμενιά που αναφέρω παραπάνω) της Yotsuba να μοιάζουν, σε γενικές γραμμές, να έχουν εξαντληθεί, ωστόσο, μια δόση από την πρασινομάλλα πιτσιρίκα πάντα καταφέρνει να μου φτιάξει, σε μεγάλο βαθμό, τη διάθεση. Και αν αυτό δεν αξίζει λίγο από τον όγκο του πορτοφολιού μου και από τον πολύτιμο χρόνο μου, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να τον αξίζει.