NEW TEEN TITANS: GAMES

Writer: Marv Wolfman
Artist: George Perez
DC Comics

Spoiler Warning: Το συγκεκριμένο review ενδέχεται να περιέχει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση που διαδραματίζεται στο τεύχος.

Επιτέλους, μετά από αρκετή αναμονή (είχε ανακοινωθεί από την DC πως θα κυκλοφορούσε το –μακρινό- 1988, κάτι ανάλογο, δηλαδή, με το JLA/Avengers), έφθασε στα χέρια μας το νέο graphic novel, NEW TEEN TITANS: GAMES, από τους Marv Wolfman και George Perez.

Η ιστορία τοποθετείται μετά το “A Lonely Place of Dying” (NEW TITANS #60-61 και BATMAN #440-442), αλλά αυτό σε πολύ γενικές γραμμές, μια και το συγκεκριμένο ρόστερ δεν φαίνεται να “κολλάει” πουθενά χρονικά με το continuity των 80s. Βέβαια, ως hardcore fan του original run των Wolfman/Perez (και αφού διάβασα το graphic novel “μονορούφι”), μπορώ να πώ ότι έμεινα αρκετά ευχαριστημένος, μη ξεχνώντας πάντα πόσο δύσκολο είναι να πιάσεις τον παλμό μιάς εποχής που έχει περάσει εδώ και μια εικοσαετία περίπου.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι υπήρχαν και μειονεκτήματα. Σαν καλός γκρινιάρης, λοιπόν, θα εστιάσω σε αυτά, ξεκινώντας από το γεγονός ότι ο Faraday, ως χαρακτήρας, δεν έχει καμία σχέση με τον Faraday που ξέραμε μέχρι τώρα, από τις pre-reboot ιστορίες. Έπειτα, η δράση αργεί να ξεκινήσει και χρειάζονται γύρω στις 30-35 σελίδες για να αρχίσει να παίρνει μπρός η ιστορία.

Στα μείον και το ότι ο Wolfman εμφανίζει εδώ 8 νέους super villains (έναν για κάθε Titan), κάνοντας έτσι ακόμη δυσκολότερο να παρακολουθήσεις τη ροή της ιστορίας, αλλά και οι χαρακτήρες αυτοί να παρουσιάζονται, αναγκαστικά, επιδερμικά. Εξαίρεση στον κανόνα αποτελεί η αντίπαλος της Raven, με τη συγκεκριμένη μάχη να είναι ένα απο τα καλύτερα και πιο δυνατά σημεία της ιστορίας.

Και να πεις πως η συγκεκριμένα ομάδα δεν έχει αξιόλογο rogues gallery…

Στα συν, το καταπληκτικό artwork του Perez, που, σημειωτέον, ολοκληρώθηκε σε τρεις διαφορετικες περιόδους (1987-88, 2006-07, 2010-11). Tο εκπληκτικό είναι πως αυτό περνά απαρατήρητο και από το πιο έμπειρο μάτι, χωρίς να παραβλέπουμε την εξαιρετική δουλειά των δύο ηρωικών inkers, Mike Perkins και Al Vey.

Εντυπωσιακό και το γεγονός πως ο Wolfman καταφέρνει, με τους διαλόγους του, να παρουσιάσει μια μοντέρνα εκδοχή των Titans, χωρίς να χάνει το “χρώμα” των ιστοριών της δεκαετίας του ’80, σε μια “γεμάτη” ιστορία, με απρόσμενο φινάλε.

Καταλήγοντας, πιστεύω πως το GAMES δεν φτάνει το επιπεδο των “Who Is Donna Troy?”’ και “The Judas Contract”, σίγουρα όμως θα ικανοποιήσει ακόμη και τους καινούριους αναγνώστες, που δεν γνωρίζουν ιδιαίτερα το DC Universe των 80s. Στους παραπάνω θα πρότεινα ανεπιφύλακτα όλο το αρχικό run των Wolfman/Perez (και η συγκυρία είναι καλή, με την έκδοση του NEW TEEN TITANS OMNIBUS Vol. 1) για να να διαβάσουν μια από τις καλύτερες σειρές που κυκλοφόρησαν ποτέ.

Για τους παλαιότερους αναγνώστες, που είχαν αγαπήσει αυτή τη σειρά, το NEW TEEN TITANS: GAMES είναι σίγουρα must have!!!