SNAPSHOT REVIEWS 22-12-2011

ALL-STAR WESTERN #3
Writers: Justin Gray & Jimmy Palmiotti
Artists: Moritat & Jordi Bernet
DC Comics

Από το πρώτο τεύχος κιόλας, ήξερα ότι αυτή η σειρά θα ήταν μεταξύ των New 52 που θα παρακολουθούσα. Για το γεγονός ότι ο Jonah Hex έρχεται στη Gotham City του 19ου αιώνα για να “σβήσει” κάποια ονόματα από τη λίστα του κι αυτό οδηγεί σε αλλεπάλληλα, απολαυστικά μακελέματα. Για το ότι το σκηνικό δεν διαδραματίζεται στην Άγρια Δύση -όπως οι περισσότερες ιστορίες του είδους- αλλά σε μία πόλη σε τροχιά ιλλιγγιώδους αστικοποίησης. Για το ότι -εν τέλει- η πόλη αυτή είναι η Gotham City. Τόσο “μακριά” και τόσο “κοντά” στο DC Universe όπως το ξέρουμε, ώστε από τη μία να μην έχει εμφανιστεί ακόμη το υπερηρωικό στοιχείο και από την άλλη συμπρωταγωνιστής της σειράς να είναι ο ιδρυτής του -οικείου σε όλους τους αναγνώστες- Arkham Asylum.

Αν και βρήκα το συγκεκριμένο τρίτο τεύχος κάπως πιο αδύναμο σε σχέση με τα δύο προηγούμενα, θέλω να πιστεύω -με βάση τα δείγματα γραφής που έχουν δώσει μέχρι στιγμής οι Gray και Palmiotti- ότι αυτό αποτελεί εξαίρεση. Το σχέδιο του Moritat εξακολουθεί να είναι υπέροχο, “παντρεύοντας” επιτυχώς το ρεαλισμό με την υπερβολή, αποδίδοντας παράλληλα τις σκηνές βίας με απαράμιλλη μαεστρία.

Μοναδική παραφωνία, το back-up feature με τον El Diablo, το οποίο με έκανε να πλήξω σεναριακά (παρότι το γράφουν οι ίδιοι σεναριογράφοι), ενώ σχεδιαστικά, ο Jordi Bernet δεν κατάφερε να με κρατήσει ούτε καν από αισθητικής πλευράς. Κατά τα άλλα, το ALL-STAR WESTERN είναι ίσως η μοναδική σειρά από τα New 52 που τρέμει το φυλλοκάρδι μου να μην ακυρωθεί λόγω χαμηλών πωλήσεων.

AQUAMAN #3
Writer: Geoff Johns
Penciller: Ivan Reis
DC Comics

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον Geoff Johns ως σεναριογράφο και τα περισσότερα από αυτά δεν είναι καλά (και όχι αναίτια ή άδικα). Από την άλλη, βέβαια, διαβάζοντας comics εδώ και τριάντα χρόνια και έχοντας δει αμέτρητα fan boys να αφρίζουν (κάποιοι κυριολεκτικά) κατά συγγραφέων, αν έμαθα κάτι, αυτό είναι να κρατάω μικρό καλάθι με τις απόλυτες απόψεις που συχνά ακολουθούν και τη λογική του “θέλω να είμαι αρεστός στην πλειοψηφία, οπότε θα γίνω βασιλικότερος του βασιλέως, σταυρώνοντας όποιον είναι της μόδας να σταυρώνουμε”. Τελικά, το μόνο αντίβαρο σ’ αυτό είναι να έχεις εμπιστοσύνη στο κριτήριό σου. Είτε είναι λογικό είτε συναισθηματικό είτε συνδυασμός αυτών των δύο.

Όπως το ALL-STAR WESTERN, έτσι και η σειρά AQUAMAN μου αρέσει σταθερά από το πρώτο τεύχος. Μου αρέσει ότι, στις δεκαετίες ύπαρξης του χαρακτήρα, αυτή είναι ίσως η πρώτη φορά που πραγματικά απολαμβάνω τις ιστορίες του. Μου αρέσει το παιχνίδι που γίνεται σχετικά με το πόσο ασήμαντος χαρακτήρας θεωρείται ο Aquaman (μεταφέροντας ουσιαστικά την άποψη των αναγνωστών στο ίδιο το comic) και μου αρέσει ο μαρκετινίστικος τρόπος του Johns να δουλέψει το characterization γύρω από αυτή την κοινή αντίληψη. Μου αρέσει ο τρόπος που αποκαλύπτει elements για το παρελθόν του ήρωα και μου αρέσει ο ρεαλισμός στο σχέδιο του Ivan Reis, αυτή η ακροβασία ανάμεσα στην old school τεχνοτροπία και τη σύγχρονη ποζεριά.

Τέλος, μου αρέσει το γεγονός ότι αυτή η σειρά πουλάει, κι έτσι δεν τρέμει το φυλλοκάρδι μου ότι θα ακυρωθεί λόγω χαμηλών πωλήσεων.

ASTONISHING X-MEN #44
Writer: Greg Pak
Penciller: Mike McKone
Marvel Comics

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: Τη σειρά δεν την παρακολουθούσα, αλλά ψάρωσα με αυτό το προσβλητικό για την ιστορία των χαρακτήρων, εξώφυλλο. Στην απόφασή μου να διαβάσω το comic, συνετέλεσε όμως και το γεγονός ότι από αυτό το τεύχος αναλάμβαναν ο Greg Pak, ένας συγγραφέας που ξέρει να κρατάει την ισορροπία ανάμεσα σε δράση και characterization, και o Mike McKone, ένας σχεδιαστής του οποίου τη δουλειά απολαμβάνω σχεδόν πάντοτε.

– Spoiler Warning –

Ως προς τον πρώτο λόγο (το προβοκατόρικο εξώφυλλο) οι όποιες “αιμοχαρείς” διαθέσεις μου υποχώρησαν από την ατάκα του Cyclops (στη mohawk Storm που εμφανίζεται ξαφνικά) ότι δεν την περίμεναν να επιστρέψει στη Utopia παρά την ερχόμενη εβδομάδα. Αν έχεις διαβάσει πέντε υπερηρωικά comics στη ζωή σου, καταλαβαίνεις που πάει το πράγμα. Όπως θα αποδειχθεί και ξεκάθαρα μέχρι το τέλος του τεύχους, αυτή δεν είναι η Storm που ξέρουμε, οπότε οι θεματοφύλακες του characterization μπορούμε να θάψουμε το τσεκούρι.

– End Of Spoiler –

Παρότι το  spoiler disclaimer με αφήνει ελεύθερο να σας βομβαρδίσω και με άλλες αποκαλύψεις για το τεύχος, αυτή είναι μία από τις λιγοστές περιπτώσεις που θα επιλέξω να μην πω άλλα, γιατί πραγματικά αξίζει να τα δείτε να αποκαλύπτονται την ώρα της ανάγνωσης.

Συνοψίζοντας, αυτό το τεύχος ήταν μία πολλά υποσχόμενη έναρξη storyline, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι αν όλα πάνε καλά, το σύντομο πέρασμα του Greg Pak από τον τίτλο (Pak και McKone αντικαθίσταται στο #48 από τους Marjorie Liu και Mike Perkins) ήταν ένα επιτυχές εγχείρημα. Από την άλλη, το σχέδιο του Mike McKone ήταν κάπως κουρασμένο ή έμενα μου φάνηκε έτσι;

THE DEFENDERS #1
Writer: Matt Fraction
Penciller: Terry Dodson
Marvel Comics

Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει αντικειμενική δυσκολία στο να πάρεις κάποιους χαρακτήρες που υπάρχουν ένα σκασμό χρόνια και να τους κάνεις να φαίνονται cool και σύγχρονοι, παραμένοντας πιστοί στην ουσία τους. Πόσο μάλλον όταν δεν προηγηθεί κάποιου είδους επανεκκίνηση, αλλά υποτίθεται ότι όλα κινούνται σε ένα χωροχρονικό συνεχές.

Όταν, μάλιστα, πρέπει να δουλέψεις και με χαρακτήρες που δεν βρίσκονται εδώ και καιρό στην πρώτη γραμμή δημοφιλίας, τότε το εγχείρημα είναι ακόμη πιο δύσκολο. Ο Dr. Strange, όπως παρουσιάζεται σε αυτό το πρώτο τεύχος των Defenders, είναι ιδανικό παράδειγμα αυτής της αντικειμενικής δυσκολίας. Παραείναι cool και καθημερινός για να συνδεθείς ως αναγνώστης με το background του ως sorcerer supreme και σε αυτό σίγουρα δεν βοηθάει το γεγονός ότι οι δύο πρώτες σκηνές στις οποίες εμφανίζεται αφορούν ένα προβληματικό one night stand. (Ιδιαίτερα όταν έχει προηγηθεί μια εξαιρετική εναρκτήρια σκηνή, ενώ συνολικά η ιστορία αφήνει την υπόσχεση ότι εδώ εκκολάπτεται κάτι πραγματικά σημαντικό.)

Αν και το σχέδιο του Dodson λειτουργεί μέσα στην καθαρότητά του, ενώ και η σύνθεση της ομάδας κινείται στη παραδοσιακή λογική των Defenders (b-listers από πλευράς δημοφιλίας, a-listers σε επίπεδο δύναμης), νομίζω ότι το πρόβλημα έγκειται μάλλον στην οπτική του συγγραφέα (ή και της ίδιας της εταιρίας), παρά σε οτιδήποτε άλλο.

WONDER WOMAN #3
Writer: Brian Azzarello
Artist: Cliff Chiang
DC Comics

Όταν διάβασα το πρώτο τεύχος ήμουν ενθουσιασμένος. Με το δεύτερο επίσης. Όπως και με το τρίτο. Στα μάτια μου, ο Azzarello δείχνει να έχει καταλάβει τι χρειάζεται να κρατήσει και τι να πετάξει από την ηρωίδα, χωρίς να πειράξει τον πυρήνα της. Αντίστοιχα λειτουργεί κι ο Chiang σε ό,τι αφορά στην εικόνα και το κλίμα που αποπνέει. Τίποτα δεν έχει αλλάξει στην ουσία. Απλά η νέα Wonder Woman δείχνει πιο γήινη και πιο πραγματική, παρά το ότι ο κόσμος της είναι πιο υπερφυσικός και περισσότερο εμποτισμένος με το horror στοιχείο από πότε.

Υπό άλλες συνθήκες, αυτό θα ήταν ένα τεύχος αφιερωμένο στη δυναμική της κοινωνίας των Αμαζόνων, αν στην πραγματικότητα δεν ήταν μία ιστορία λειτουργικά δομημένη ώστε να αποκαλύπτει ένα σημαντικό κομμάτι του (νέου) origin της ηρωίδας. Ο απογαλακτισμός ενός χαρακτήρα έχει πάντοτε ενδιαφέρον, πόσο μάλλον όταν αυτός δείχνει να πηγαίνει την υπόθεση, αλλά και τον ίδιο τον ήρωα, ένα βήμα παρακάτω.

Ο πήχης έχει ανέβει πλέον πολύ ψηλά, και θα είναι πραγματικά κρίμα να μην ανταποκριθεί εν τέλει αυτή η σειρά στις προσδοκίες που έχουν καλλιεργήσει οι δημιουργοί της.