BLOODY MONDAY

Writer: Ryou Ryoumon
Artist: Kouji Megumi
Publisher: Kodansha Comics 

Στις 21 Νοεμβρίου του 1920, ημέρα Κυριακή, συνολικά 31 άτομα έχασαν τη ζωή τους, στo πλαίσιo του Ιρλανδικού αγώνα για ανεξαρτησία. Απώλειες υπήρξαν και από τις δυο πλευρές, ενώ μεταξύ των θυμάτων ήταν και 14 αθώοι πολίτες. Η ημέρα αυτή έμεινε στην ιστορία ως Bloody Sunday.

Στις 30 Ιανουαρίου του 1972, επίσης ημέρα Κυριακή, άνδρες του Βρετανικού στρατού άνοιξαν πυρ εναντίων 26 διαδηλωτών, στo πλαίσιo μιας πορείας στο Bogside της Βόρειας Ιρλανδίας. Σκάνδαλο ξέσπασε όταν η Βρετανία βρήκε αθώους τους στρατιώτες που, ουσιαστικά, εκτέλεσαν εν ψυχρώ τους διαδηλωτές. Επίσης, αυτή η μέρα έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Bloody Sunday.

Με περίμενες εσύ, τώρα, στη γωνία, για να μου πεις ότι τα ξέρεις όλα αυτά, επειδή ο Τρισμέγιστος ο Μπόνο τα προφήτεψε. Για την ακρίβεια, ο Μπόνο μίλησε μόνο για τη δεύτερη περίπτωση, αλλά εσύ έψαξες στη Wikipedia και βρήκες και την πρώτη. Πες μου, όμως, ότι ήξερες και για την Ρωσική Bloody Sunday!

Στις 22 Ιανουαρίου του 1905, η βασιλική Φρουρά άνοιξε πυρ εναντίον άοπλων διαδηλωτών, σκοτώνοντας περίπου 40 άτομα. Οι μελετητές της ιστορίας λένε ότι αυτό το συμβάν ήταν ένα από τα κύρια γεγονότα που οδήγησε στην επανάσταση του 1917.

Έτσι λοιπόν, αγαπητά παιδιά που μας διαβάζετε, την επόμενη φορά που οι γονείς σας αρχίσουν τίποτε περίεργα του στιλ “καλά, όλη μέρα χαζεύεις σε αυτό το ηλίθιο site και δεν διαβάζεις τα μαθήματά σου και τι στο καλό σημαίνει Comicdom“, μπορείτε να τους δείξετε αυτό εδώ το post και να τους πείτε ότι εμείς φροντίζουμε και για τη μόρφωσή σας!

Αφού εξαντλήσαμε την Κυριακή, ας περάσουμε και στην Δευτέρα. Μη φοβάσαι, δεν έχει ιστορική αναδρομή εδώ, αν και φαντάζομαι όλο και κάποια σφαγή θα έπεσε Δευτέρα. Όπως είχα πολύ καιρό να πιάσω στα χέρια μου PREVIEWS, άλλο τόσο καιρό είχα να κάτσω με την ησυχία μου και να διαβάσω manga. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό, να ξέρεις. Τέλος πάντων, με είχαν πιάσει οι τύψεις και είπα να βγάλω από τη στοίβα της ντροπής το BLOODY MONDAY και, έστω, να το ξεφυλλίσω. Τελικά, έκατσα και το διάβασα, συνεπώς μοιράζομαι μαζί σας τις εντυπώσεις μου.

Παρότι έχει και βυζιά, πάλι δεν ήταν αρκετό

Ο Takagi Fujimaru, την ημέρα, είναι ένας απλός μαθητής λυκείου. Τα βράδια, όμως, αλλάζει. Δεν φοράει κάποια στολή, δεν φοράει το εσώρουχο πάνω από το παντελόνι, δεν φοράει καν ψηλοτάκουνες γόβες. Παίρνει το πληκτρολόγιό του και το κάνει να τραγουδάει. Δεν είναι συγγραφέας, αλλά ο καλύτερος χάκερ που υπάρχει! Ναι. Είναι τόσο καλός, μάλιστα, που οι μυστικές υπηρεσίες της Ιαπωνίας τον χρησιμοποιούν για να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία. Ξέρεις, δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος ενήλικος να είναι αρκετά καλός με τους υπολογιστές, σε αντίθεση με έναν έφηβο που, μόνος του στο σπίτι, μαθαίνει όλα όσα χρειάζεται, προκειμένου να παρακάμψει ασφάλειες και να αποκρυπτογραφήσει απόρρητα έγγραφα.

Φαντάζομαι ότι οι έφηβοι που, αντί να έχουν το μυαλό τους σε στήθη και οπίσθια, κάθονται τα βράδια και μελετούν κώδικα, είναι αρκετά ενδιαφέρον θέμα, καθώς ο “έφηβος χάκερ” φοριέται πολύ, από την εποχή του WARGAMES και δώθε.

Ο πατέρας του Takagi δουλεύει για την πιο μυστική από τις μυστικές υπηρεσίες της Ιαπωνίας και ενώ δεν θέλει ο γιος του να ασχολείται με τέτοια πράγματα – ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το γιατί – δεν έχει και πολλές επιλογές, όταν μαθαίνει ότι πρόκειται να γίνει μια μεγάλη τρομοκρατική επίθεση. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, ο Takagi είναι η τελευταία ελπίδα του Τόκιο απέναντι στους τρομοκράτες, όπως όλοι, φυσικά, περιμέναμε.

Ρε μήπως να το ξανασκεφτώ;

Από πρωτοτυπία δεν τα πάμε και τόσο καλά. Αν και έχει κάποιες φρέσκιες ματιές, ομολογουμένως, η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη. Είμαι από αυτούς που δεν πιστεύουν ότι, ντε και καλά, όταν κάνεις κάτι δεν πρέπει να το έχει κάνει κανένας άλλος, όταν όμως βλέπω κάτι που έχει ξαναγίνει, ε, έχω περισσότερες απαιτήσεις.

Το σχέδιο του Megumi προσθέτει πολλά “συν” στο όλο εγχείρημα. Είναι λεπτομερές, καθαρό και εξυπηρετεί πολύ καλά το σενάριο. Ωστόσο, από μόνο του δεν στάθηκε αρκετό για να με κερδίσει. Να το πω διαφορετικά, εάν κάποια στιγμή το πετύχω σε προσφορά, μπορεί να πάρω και τους επόμενους τόμους. Αλλιώς, μάλλον θα μείνω στο νούμερο ένα.