NAMESAKE [E-STRIP JOINT #4]
Η επιστροφή! *tan-tan-taaaannnnn* Ahem, ναι, βασικά έχω ξεμείνει παντελώς από πρωτότυπες εισαγωγές, οπότε καταφεύγω σε φτηνά (για το Hollywood – γιατί όχι και για μένα δηλαδή;) μεν, ηχητικά δε, στερεότυπα της “μεγάλης επιστροφής”, “all-new, all-different” και άλλες τέτοιες μαλ*****.
Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί ένα θλιβερό γεγονός ότι διαβάζω όλο και λιγότερα comics που μπορεί κανείς να παραγγείλει από το PREVIEWS (X-titles, all gone, a number of DC stuff, gone, CONAN, soon to be gone, το NORTHLANDERS πλησιάζει στο τέλος, ακόμη και το FABLES έχει κουραστεί…), στρεφόμενος πλέον στη συμπλήρωση κάποιων παλιών σειρών, direct orders από διάφορα sites ανεξάρτητων και, φυσικά, webcomics.
Όταν, λοιπόν, βρέθηκα στην dreaded list του editor για να γράψω αυτή την εβδομάδα, δεν είχα ιδέα αναφορικά με το “τι”. Ευτυχώς, χαζεύοντας τα τακτικά webcomics μου, έπεσα πάνω σε ένα link για το NAMESAKE.
Πρόκειται για ένα webcomic (με ένα ειδικό τεύχος in print και ένα TPB καθ’ οδόν) των Megan Lavey-Heaton και Isabelle Melançon, που περιστρέφεται γύρω από τα παραμύθια (ελάτε τώρα, που δεν το περιμένατε) και τους ήρωές τους. Για την ακρίβεια, κατά κάποιον τρόπο, όπως και το UNWRITTEN, μπαίνει κάτω από τα παραμύθια και εξετάζει τη δομή τους, καθώς και το τί συμβαίνει, αν αυτή υποστεί ριζοσπαστικές αλλαγές.
Η ιστορία ξεκινά με την εξαφάνιση της Alice Liddell, τον Ιούνιο του 1863, καθώς και τις ποικίλες κατηγορίες της οικογένειας κατά του Charles Lutwidge Dodgson, άλλως γνωστού ως Lewis Carroll. Αυτό είναι και το πρώτο από αρκετά σημεία, όπου οι δημιουργοί πλέκουν την ιστορική αλήθεια (ή έστω εικασία, όπως η παιδοφιλία του Carroll) με το δικό τους σενάριο. Στην πραγματικότητα, η Alice Liddell είναι (όπως φαίνεται – δεν έχει ξεκαθαριστεί απόλυτα ακόμα) ένα είδος ανθρώπου που λέγεται Namesake (“Συνώνυμος”). Οι άνθρωποι αυτοί έχουν την ικανότητα να αλληλεπιδρούν με ποικίλους τρόπους με τους κόσμους των παραμυθιών, κλασικών ή σύγχρονων (όπου πάλι υπάρχει η διαφορά μεταξύ της σύγχρονης αφήγησης και του προϋπάρχοντος κόσμου), επιτελώντας πρώτα και κύρια μια σημαντική λειτουργία: γίνονται οι κεντρικοί χαρακτήρες, όπως άλλοι πριν από αυτούς, και φέρουν εις πέρας τους στόχους που “λυτρώνουν” τις ιστορίες. Αν και οι ειδικές ανάγκες της εκάστοτε ιστορίας ενός κόσμου μπορεί να ποικίλλουν ελαφρώς, η αρχετυπική “ηρωική συνθήκη” που πρέπει να ικανοποιηθεί, παραμένει η ίδια.
Μετά από αυτή την “Εισαγωγή στον Μύθο”, η προσοχή μας στρέφεται στην Emma Crewe, μια νεαρή εργασιομανή, η οποία θα ανακαλύψει, με ιδιαίτερα δυσάρεστο τρόπο, ότι είναι η νέα Dorothy του Oz. Αν και το Oz επιφανειακά θυμίζει τον γνωστό κόσμο-τουρλουμπούκι, είναι ένα μέρος πολύ πιο σκοτεινό, γεγονός το οποίο συνδέεται με την εξαφάνιση της Μάγισσας Ozma, την ανάληψη των ρόλων των Wicked Witch και Warlock από τα εγγόνια του Tin Man, καθώς και την φυτική επέλαση των κόκκινων παπαρούνων που κοιμίζουν ή τρελαίνουν όποιον τις αγγίζει. Το μυστήριο βαθαίνει, καθώς η Emma μπαίνει στο Shrine of the Dorothies και κάνει μια φρικτή ανακάλυψη, ενώ η νέα Μάγος του Oz, Renge, φαίνεται να ασκεί μια παράξενη επιρροή στην Anlise, την Good Witch of the North.
Η ιστορία είναι εξαιρετικά λεπτομερής, πολυεπίπεδη και ανατρεπτική, ενώ ακόμη μένουν να γίνουν πολλές αποκαλύψεις και να απαντηθούν πολλά ερωτήματα, καθώς η σειρά συνεχίζεται. Μέχρι τώρα έχει βγάλει εφτά κεφάλαια, χωρισμένα σε 2 Βιβλία, που φτάνουν σε σύνολο τις 200 σελίδες. Το σχέδιο είναι λιγάκι δύσκολο να περιγραφεί, κάτι σαν σύγχρονο πάντρεμα γαλλο-βελγικής σχολής με manga και retro εικονογράφηση βιβλίου, όπου γίνονται πολλαπλές εναλλαγές του grayscale με μονοχρωμίες, διχρωμίες και τετραχρωμίες, ανάλογα με τις ανάγκες της ατμόσφαιρας και της αφήγησης.
