THE LAST BATTLE

Writer: Tito Faraci
Artist: Dan Brereton
Image Comics

Spoiler Warning: Το συγκεκριμένο review ενδέχεται να περιέχει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση.

Ιστορίες με Ρωμαίους; Μου αρέσουν. Έχουν κάτι αυτοί οι Ρωμαίοι, βρε παιδί μου, που ασκούν μια γοητεία. Ήταν λαός πολεμικός και βάρβαρος που γνωρίστηκε γρήγορα στον πολιτισμό και δεν ήταν και εντελώς έτοιμος γι’ αυτόν. Και έτσι κρατούσαν πάντα κάτι από τον πολεμικό τους χαρακτήρα.

Σε αυτή την ιστορία, είμαστε στη Γαλατία κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Αλεζίας από τον Καίσαρα. Και αν κάτι σου θυμίζει αυτό, είναι γιατί είναι σε αυτή την πολιορκία που ο Vercingetorix παραδόθηκε (και η Γαλατία μαζί του). Και αυτό είναι από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα στο ASTERIX, που ο Γαλάτης ηγέτης παραδίδει τα όπλα του στα πόδια του Καίσαρα. Ακριβώς πάνω στα πόδια του Καίσαρα.

Εδώ βλέπουμε τον Καίσαρα να καλεί τον πρωταγωνιστή μας, τον Caius Rodius, δάσκαλό του στην πολεμική τέχνη, για να του αναθέσει μια λεπτή αποστολή. Και για αυτή την αποστολή ο Caius Rodius μαζεύει τους επίλεκτους. Αλλά αυτή η αποστολή δολοφονίας δεν είναι σαν τις άλλες, αφού ο στόχος είναι ένα αγαπητό στον Caius πρόσωπο.

Τώρα, περιμένετε την γνώμη μου, σωστά; Είπα, λοιπόν, σαν καλή επαγγελματίας (!) να ρίξω, όπως πάντα, μια ματιά στο τί λένε άλλοι συνάδελφοι, να ψάξω για συνεντεύξεις και να δω και για τους δημιουργούς όποιες πληροφορίες μπορούσα να βρω και αν μπορώ να συγκρίνω τη δουλειά τους αυτή με προηγούμενες. Και, ειλικρινά, μπερδεύτηκα, γιατί όσα διάβαζα ήταν αντίθετα με τη δική μου άποψη.

Η ιστορία από τον Tito Faraci (DYLAN DOG, TEX) δεν είναι και η φανταστικότερη, συγκλονιστικότερη ιστορία που έχω διαβάσει. Αλλά δεν είναι και κακή. Είναι αρκετά κλασική με μια ομάδα διαφορετικών ανθρώπων που έχουν ικανότητα να δολοφονούν και γουστάρουν τρελά, έχουν έναν ήρωα με την απαραίτητη ηθική ακεραιότητα που δοκιμάζεται, την ανατροπή (και καλά) στο τέλος. ‘Ντάξει, τρώγεται. Είναι και λίγο εποχής, θα έκανε καλή Hollywood ταινία. Αυτό το τελευταίο σχόλιο είναι, νομίζω, και το χαρακτηριστικό αυτής της ιστορίας. Λίγο βία + λίγο σεξ (λίγο) + buddies theme + ήρωας αλά GLADIATOR = μέτρια χολιγουντιανή ταινία.

Αλλά το σχέδιο, ρε παιδιά! Παντού εκθειάζεται το σχέδιο του Brereton (NOCTURNALS). Δε λέω, είναι painted και διαφέρει από τα computerized σχέδια των περισσότερων comics τελευταία, αλλά δε μου άρεσε. Δε μπορούσε να μου βγει από το μυαλό ότι κάποιες από τις φάτσες των ηρώων μου θύμιζαν Michael Jackson μετά από αποτυχημένες πλαστικές. Τί να κάνω; Άντε, τώρα, να μπορέσεις να εκτιμήσεις την τέχνη του comic, όταν υποτίθεται διαβάζεις για μονομαχίες και περιμένεις ο ήρωας να αρχίσει moonwalking. Δεν γίνονται αυτά. Ούτε το χρώμα με ξετρέλανε, το βρήκα λίγο παραπάνω… πορτοκαλί.

Δε θα έλεγα ότι είναι must-read, αλλά μιας και το θέμα των Ρωμαίων δεν είναι και πάνω-πάνω στις επιλογές των comic artists, αξίζει και μόνο για αυτό να του ρίξετε μια ματιά.