SNAPSHOT REVIEWS 26-1-2012
X-MEN LEGACY #260.1
Writer: Christos Gage
Penciller: David Baldeon
Marvel Comics
Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει (ακόμη) το κατά πολλούς εξαιρετικό run του Mike Carey στον τίτλο, αλλά ήμουν αρκετά περίεργος να δω τον Christos Gage (AVENGERS ACADEMY) να ξεκινά το δύσκολο δικό του, ειδικά μετά τη συνέντευξη που μας παραχώρησε εδώ στο Comicdom.
Αν και δε γνώριζα πολλά για το LEGACY, δεν ένιωσα να κολυμπάω σε πολύ βαθιά νερά (δεν πάτωνα κιόλας, αλλά δεν πνίγηκα) και το 260.1 μου έδωσε την εντύπωση μιας καλής αρχής. Απόλαυσα ιδιαίτερα τις σχέσεις ανάμεσα σε μαθητές και δασκάλους της σχολής στο Westchester και τη χιουμοριστική διάθεση σε πολλές σκηνές και μου άρεσε η διαφαινόμενη πρόθεση του writer να επικεντρωθεί στο γεγονός ότι οι μαθητές πρέπει να ασχολούνται με τα μαθήματά τους και όχι με τις μάχες. Φυσικά, το τεύχος είχε και από αυτές.
Μου έδωσε, όμως, την εντύπωση πως ο Gage φόρτωσε πολύ το σενάριό του. Οι πρωταγωνιστές του μοιάζουν να εξηγούν τα πάντα και η έκπληξη των τελευταίων panels μάλλον δεν αποτέλεσε έκπληξη για τους περισσότερους. Το σχέδιο του David Baldeon (YOUNG ALLIES), τέλος, μου άρεσε για τη λεπτομέρειά του, αλλά είχε και κάποια αρνητικά στοιχεία που δεν κατάφερα να προσπεράσω.
FATALE #1
Writer: Ed Brubaker
Artist: Sean Phillips
Image Comics
Το πρώτο τεύχος του FATALE μοιάζει με τουρνέ στα genres του pulp. Μυστηριώδεις και επικίνδυνες γυναίκες, εγκληματίες, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, αρχαίες κατάρες, γενναίες δόσεις gore, αποκρυφισμός κι ένας… Cthulhu gangster να μας κοιτά απειλητικά στο variant cover του πρώτου τεύχους μπλέκονται σε μια δαιδαλώδη ιστορία που απλώνει τα πλοκάμια της στις τελευταίες έξι δεκαετίες!
Το πρώτο τεύχος αποτελεί την εισαγωγή σε αυτόν τον ιδιόμορφο noir κόσμο και η ανάγνωσή του ξεπερνά σε χρόνο το τυπικό 5λεπτο-10λεπτο που απαιτεί ένα συνηθισμένο comic. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο Brubaker μας ταΐζει αρκετά γεγονότα και χαρακτήρες που θέλουν το χρόνο τους για να χωνευτούν. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκεται κι ένα άλμα στο παρελθόν, το οποίο επιτυγχάνεται διακριτικά, χάρη στο τέχνασμα που επιστρατεύει ο συγγραφέας, αλλά κι ένα μάλλον χλιαρό τέλος, το οποίο με έκανε να αποζητήσω ένα cliffhanger.
Στα θετικά του τεύχους δε μπορώ να παραλείψω το παιχνίδι των δύο δημιουργών με τα κλισέ του genre, αλλά και το πάντα καθηλωτικό σχέδιο του Sean Phillips.
DMZ #72
Writer: Brian Wood
Artist: Riccardo Burchielli
DC Comics (Vertigo)
Νομίζω πως θα προτιμούσα ένα ολόκληρο review για το τέλος ενός από τους πιο αδικημένους τίτλους των τελευταίων ετών, αλλά μάλλον δε θέλω να χαλάσω την παράδοση (της αδικίας). Το DMZ, λοιπόν, τελειώνει με αυτό το τεύχος και με τον τρόπο που μας έχει συνηθίσει η Vertigo. To climax της σειράς ήρθε με το προηγούμενο τεύχος και στο #72 μεταφερόμαστε 15 χρόνια μετά, με τους δύο δημιουργούς να επικεντρώνονται στον αφανή πρωταγωνιστή της σειράς, τη Νέα Υόρκη.
Αν και με άφησαν ασυγκίνητο οι κλασικοί ύμνοι προς την πόλη, εκτίμησα αρκετά τον νοσταλγικό και, σε μερικές περιπτώσεις, συγκινητικό τόνο του τεύχους. Ο Wood (NORTHLANDERS, DEMO) αφιερώνει χώρο στις αναμνήσεις μας από τη σειρά στον επίλογό του με έναν ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο (παρουσιάζοντας μια τουρίστρια να περιφέρεται στις τοποθεσίες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη σειρά και να διαβάζει τα απομνημονεύματα του Matty Roth) και ο Burchielli τον υποστηρίζει για ακόμη μια φορά με το εξαιρετικό σχέδιό του, παίρνοντας τα ηνία της αφήγησης σε αρκετές περιπτώσεις (με κορυφαία αυτή που βλέπουμε παλιές φωτογραφίες από τη DMZ).
Ένα πολύ καλό κλείσιμο μιας πολύ καλής σειράς, με δύο λόγια, και με εμμονές που αναγκάζεσαι να συγχωρήσεις και στους δύο δημιουργούς.
THE WALKING DEAD #92
Writer: Robert Kirkman
Artist: Charlie Adlard
Image Comics
Παρά το γεγονός ότι μέσα στην ομάδα του Comicdom υπάρχουν δύο τουλάχιστον φανατικοί φίλοι της σειράς του Kirkman (μπορείτε να τους ανακαλύψετε εδώ), αποφεύγουμε να γράφουμε reviews για τη σειρά, παρά μόνο όταν γίνεται κάτι διαφορετικό. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δε γίνονται σημαντικά κι ενδιαφέροντα πράγματα στη σειρά.
Το διαφορετικό, τέλος πάντων, που βλέπω να έρχεται στη σειρά (και υποθέτω πως η αποκορύφωσή του θα είναι στο #100) εμφανίστηκε στο τελευταίο panel του προηγούμενου τεύχους και το γνωρίζουμε λίγο καλύτερα εδώ. Πρόκειται για έναν νέο χαρακτήρα, ο οποίος φαίνεται ιδιαίτερα ικανός και υπό προϋποθέσεις απειλητικός, αλλά, προς το παρόν, μοιάζει ιδιαίτερα φιλικός και συνεργάσιμος. Αφήνει, μάλιστα, υπόνοιες στους πρωταγωνιστές της σειράς (και στους αναγνώστες) ότι ο κόσμος του TWD είναι πολύ διαφορετικός απ’ όσο νομίζαμε μέχρι σήμερα!
Είχαμε καιρό, νομίζω, να βρεθούμε σε πραγματικό δίλημμα, όσον αφορά στις προθέσεις ενός χαρακτήρα (ο οποίος, μέχρι στιγμής, μοιάζει πολύ συμπαθής) και νομίζω πως οι δημιουργοί ξεκίνησαν με αρκετά ενδιαφέροντα τρόπο το 2012.
TALES DESIGNED TO THRIZZLE #7
Writer / Artist: Michael Kupperman
Fantagraphics
Ίσως κάποιοι από εσάς να έχουν κουραστεί από τη συνεχή μου ενασχόληση με τον Michael Kupperman και το έργο του, αλλά θα πρέπει να με συγχωρήσετε για ακόμη μια φορά (μέχρι την επόμενη κυκλοφορία του, τουλάχιστον), ακόμη κι αν νιώθετε ότι γράφω τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά. Ο λόγος που το κάνω είναι, όχι για να σας εκνευρίσω, αλλά για να πείσω όσους από εσάς δεν το έχουν ήδη κάνει να γνωρίσουν το έργο ενός πραγματικά ταλαντούχου κωμικού.
Στο έβδομο τεύχος του TALES DESIGNED TO THRIZZLE, βλέπουμε, από μια άποψη, μια από τα ίδια: ιδιοφυές χιούμορ, διακριτικά gags, πανέξυπνους διαλόγους και σουρεαλιστικές καταστάσεις – σε καμιά περίπτωση δε θεωρώ αυτού του είδους την επανάληψη κακή! Ανάμεσα στις ιστορίες που περιλαμβάνονται στο τεύχος, ξεχώρισα το sequel της ταινίας RESERVOIR DOGS (στο οποίο συμμετέχουν και οι Snake και Bacon), το cameo του Leonardo DiCaprio και τη διαφήμιση για το Catare (διαβάστε το για να δείτε τι είναι…). Συμπερασματικά, όσο κι αν μου άρεσε το πείραμα του Kupperman με την πρόζα (ΜΑRK TWAIN’S AUTOBIOGRAPHY), ανυπομονούσα για το επόμενο TALES… και δεν απογοητεύτηκα καθόλου.
