SOLOMON KANE

Σκηνοθεσία: Michael J. Bassett
Σενάριο: Michael J. Bassett, Robert E. Howard (Χαρακτήρες)
Πρωταγωνιστούν: James Purefoy, Max von Sydow, Rachel Hurd-Wood
Warner Bros

Spoiler Warning: Το συγκεκριμένο review ενδέχεται να περιέχει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση που διαδραματίζεται στην ταινία.

Την τελευταία φορά που είχα γράψει review για ταινία, το είχα διασκεδάσει πάρα πολύ. Όταν έτυχε, λοιπόν, και έπεσε στα χέρια μου το SOLOMON KANE, είπα να το επαναλάβω. Όπως και στην περίπτωση του JONAH HEX, δεν είχε τύχει να διαβάσω ποτέ μου το comic και, μάλιστα, αυτή τη φορά δεν είχα δει ούτε καν trailer.

Ήξερα ότι ο Solomon Kane είναι χαρακτήρας του Robert E. Howard, αλλά για να καταλάβετε τα όρια της ασχετοσύνης μου, νόμιζα ότι ήταν μεταγενέστερος του Conan. Λογικό κι επόμενο ήταν, λοιπόν, να περιμένω ότι η οθόνη μου θα ξεχειλίζει από τεστοστερόνη, ότι θα τρελαθώ να βλέπω λαδωμένα μούσκουλα, καθώς και ότι όλο και κάποιος τύπος θα σφίγγεται όταν πιάνει το ποτήρι να πιει. Φανταστείτε, λοιπόν, έκπληξη, όταν ξεκινάει η ταινία και μαθαίνουμε ότι διαδραματίζεται στην Ευρώπη του 1600 και όχι σε κάποιο φανταστικό κόσμο.

Ο Solomon Kane είναι ένας μισθοφόρος, ο οποίος, μάλιστα, έχει προβιβαστεί και στο βαθμό του λοχαγού, που σπέρνει το θάνατο, τον φόβο, τον τρόμο και ό,τι άλλο μπορεί να σπείρει κανείς κρατώντας δυο σπαθιά. Δεδομένων δε των δυο σπαθιών, ίσως η παρομοίωση με τον θερισμό να ήταν πιο κατάλληλη, αλλά το “σπέρνει” κάνει ομοιοκαταληξία με το “δέρνει” και ο κύριος Kane και δέρνει και κάνει εκείνο το άλλο που φέρνει παιδιά στον κόσμο.

Επειδή, όπως είπαμε, δεν μιλάμε για ένα φανταστικό βασίλειο, αλλά για τον δικό μας κόσμο, ο Σατανάς που (υπάρχει και) τα βλέπει όλα, έχει βάλει στο μάτι την ψυχουλίτσα του Solomon. Εδώ μπερδεύτηκα. Γιατί μπορεί να θέλει ο Σατανάς να πάρει την ψυχή ενός τύπου που του στέλνει αβέρτα κόσμο και γεμίζει τα καζάνια του; Και ας πούμε ότι έχει μουλαρώσει και επιμένει να την πάρει. Γιατί δεν περιμένει να την πάρει στην ώρα της; Ένα πρόχειρο risk analysis είναι βέβαιο ότι θα δείξει πως ένας τέτοιος άνθρωπος πιθανότατα δεν θα πεθάνει από βαθιά γεράματα, πράγμα που σημαίνει ότι ο Κοκκινοκερατούλης δεν θα είχε και πολύ να περιμένει. Θα μου πεις, Σατανάς είναι, ό,τι θέλει κάνει και εκεί τελειώνει η κουβέντα.

Πάω να πω δυο κουβεντούλες στο σκηνοθέτη

Όπως κάθε Αφεντικό που σέβεται τον εαυτό του, ο Σατανούλης δεν πάει μόνος του να του πάρει την ψυχή, αλλά στέλνει έναν “θεριστή”. Με τις πρόσφατες περικοπές μισθών που έγιναν στην κόλαση, ο θεριστής, όπως θα περιμένατε, έχει πολλά, μα πολλά νεύρα, παρόλα αυτά, όμως, ο Solomon καταφέρνει και του ξεγλυστράει. Κάπου εδώ σκάει το υπέρτατο κλισέ: Ο ήρωας αποφασίζει να αφήσει πίσω του την παλιά του ζωή και κάνει φιλότιμες προσπάθειες γι’ αυτό, αλλά κάτι γίνεται και αναγκάζεται να επιστρέψει.

"Έκτακτη εισφορά"

Λέω να μην συνεχίσω με την ιστορία και να αφήσω όποιον θέλει να το δει να ανακαλύψει μόνος του το τι κάνει ο Solomon Kane, αφού γλιτώσει από του χάρου τα δόντια και πώς εκπληρώνει στο έπακρο το κλισέ. Παρακαλώ, μην αφήσετε το δικό μου αρνητισμό να σας εμποδίσει από το να δείτε αυτή την ταινία. Έχουμε ξαναπεί ότι το κλισέ δεν είναι απαραίτητα κακό, ίσα-ίσα που μερικές φορές σου δίνει ένα αίσθημα οικειότητας και ζεστασιάς και το να δεις μια ταινία που δε χρειάζεται να σκεφτείς καθόλου είναι ακριβώς αυτό που θέλεις. Όμως, να με συγχωρείτε, αλλά από τον άνθρωπο που είχε δουλέψει ως wardrobe assistant στο SHOOTING FISH (ταινιάρα όμως) περίμενα πολύ περισσότερα. Εν τω μεταξύ, αν και άσχετο με το SOLOMON KANE, αλλά θα μοιραστούμε τον πόνο μου, θέλετε δεν θέλετε, ο Michael J. Bassett γράφει και σκηνοθετεί το SILENT HILL: REVELLATION και με έχει πιάσει ένα σύγκρυο, καταλαβαίνετε.

Εν κατακλείδι, αν θέλετε τύπο που στα νιάτα του ήταν σφαγέας και τώρα την είδε Γκάντι, προτιμήστε το RUROUNI KENSHIN.