SNAPSHOT REVIEWS 15-3-2012

THE MANHATTAN PROJECTS #1
Writer: Jonathan Hickman
Artist: Nick Pittara
Image Comics

Πάντα έχω το νου μου για τις νέες creator-owned δουλειές του Jonathan Hickman (THE NIGHTLY NEWS, FANTASTIC FOUR), ακόμη κι αν η τελευταία του (RED WING) με απογοήτευσε. Με λιγότερη πίστη, λοιπόν, δεν έχασα την ευκαιρία, όταν μας ήρθε το mail με τα advanced review τεύχη από την Image, να διαβάσω το THE MANHATTAN PROJECTS και να σας το παρουσιάσω (αυτό σημαίνει ότι είναι νωρίς ακόμη για να το αναζητήσετε στα comic shops).

Στο THE MANHATTAN PROJECTS, ο Hickman μας παρουσιάζει μια εναλλακτική τροπή της Ιστορίας, κατά την οποία, το γνωστό Manhattan Project και η ανάπτυξη της ατομικής βόμβας από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ήταν απλά μια βιτρίνα για μια σειρά άλλων, λιγότερο συμβατικών πειραμάτων. Πρωταγωνιστής (σε αυτό το πρώτο τεύχος, τουλάχιστον) είναι ο J. Robert Oppenheimer, αλλά και τα twists, με τα οποία ο Hickman “εμβολίασε” την εναλλακτική ιστορία του. Ανάμεσα σε αυτά, δολοφονικά origami, ρομπότ-σαμουράι και ένας Oppenheimer πολύ διαφορετικός, σε σχέση με όσα μας έχει αναφέρει η συμβατική Ιστορία. Πρόκειται, με λίγα λόγια, για ένα ενδιαφέρον πρώτο τεύχος, που χτίζει θεμέλια και δημιουργεί ερωτηματικά, με το σχέδιο του Pittara να είναι περισσότερο καρτουνίστικο και, στα μάτια μου, λίγο καλύτερο από του RED WING.

THIEF OF THIEVES #1
Writers: Robert Kirkman, Nick Spencer
Artist: Shawn Martinbrough
Image Comics

Στο νέο του comic, ο Robert Kirkman έγραψε τη γενική ιδέα της ιστορίας και παρέδωσε τα ηνία στο δίδυμο των Nick Spencer και Shawn Martinbrough, για το σενάριο και το σχέδιο, αντίστοιχα. Και, όπως μπορεί να κρίνει κανείς εκ του αποτελέσματος, η απόφασή του ήταν επιτυχής. Ο Spencer αφηγείται την ιστορία ενός ξεχωριστού κλέφτη, ικανού να φέρει εις πέρας κάθε αποστολή, ο οποίος ανέλαβε να μπάσει στα κόλπα μια νεαρή επίδοξη κλέφτρα. Το δυνατότερο σημείο του πρώτου τεύχους είναι, οπωσδήποτε, οι διάλογοι – απλοί, χωρίς φανφάρες, ενδιαφέροντες και αποτελεσματικοί. Ο Martinbrough, από την άλλη, τα καταφέρνει μια χαρά στο σχέδιο, τόσο στα συνηθισμένα, όσο και στα περισσότερο απαιτητικά panels.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: ενδιαφέρουσα ιστορία, δυνατοί διάλογοι και πολύ καλό σχέδιο. Γιατί, όμως, αυτό το review δεν είναι πιο ενθουσιώδες; Παρά την καλή συνταγή που ακολούθησαν οι συντελεστές, κάτι μου λείπει. Μπορεί να είναι απλά το πρώτο τεύχος και να κάνει καλά τη δουλειά του, αλλά δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει. Ίσως στη συνέχεια…

ANIMAL MAN #6
Writer: Jeff Lemire
Artists: Travel Foreman, Jean Paul Leon
DC Comics

To τελευταίο τεύχος για τον artist της σειράς, Travel Foreman (ανακοίνωσε πρόσφατα την αποχώρησή του και θα αντικατασταθεί από τον Steve Pugh), ρίχνει αρκετά τους τόνους μετά το πρώτο storyline και το αποτέλεσμα είναι καλύτερο από ότι θα περίμενε κανείς! Αυτό οφείλεται στην ταινία, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Buddy Baker (θυμίζω πως, στο παρελθόν, ο Animal Man έχει διατελέσει stuntman σε ταινίες) και η οποία “προβάλλεται” στις σελίδες του τεύχους. Οι 17 πρώτες σελίδες του comic, μας δείχνουν σκηνές από την ταινία, σε σχέδιο του Jean Paul Leon. Για τις ικανότητες του artist δε χρειάζεται να πω και πολλά, παρά μόνο ότι στο συγκεκριμένο τεύχος φέρνει ένα νέο αέρα και μια τεχνοτροπία πολύ πιο “καθαρή”, σε σύγκριση με την αμφιλεγόμενη του Foreman.

Η εν λόγω “ταινία”, πάντως, δε φαίνεται να προσφέρει κάτι συγκεκριμένο στην ιστορία, παρά μόνο κάποιους παραλληλισμούς (αδυναμία του ήρωα να προσφέρει στην οικογένειά του, φόβοι ξεπερασμού), αλλά και αρκετά inside jokes, που έχει τοποθετήσει ο Lemire στα credits της. Καλό το διάλειμμα, λοιπόν, μέχρι το νέο storyline, που θα ανανεώσει τον τίτλο, χάρη στην αλλαγή του artist.

CALIGULA
Writer: David Lapham
Artist: German Nobile
Avatar Press

“Λοιποοόν, θα πάρουμε ένα σκηνικό ρωμαϊκό και θα επικεντρώσουμε στη σήψη και τη διαφθορά της Αυτοκρατορίας. Μέσα σε όλα αυτά, θα επικεντρώσουμε στον πιο επικίνδυνο και διεστραμμένο της ηγέτη, τον Καλιγούλα. Αυτό θα μας επιτρέψει, οπωσδήποτε, να αυξήσουμε τη διαστροφή και το αιματοκύλισμα, στις σελίδες του comic. Όλο αυτό το σκηνικό, μας δίνει το δικαίωμα να πετάμε σεξ και αίμα ανά δύο σελίδες – πουλάει αυτό, δες το SPARTACUS στην TV, όλοι για αυτό μιλάνε και κανείς δεν παραπονιέται που υπερβάλλει σε σεξ και βία. Και θα το γράψει ο Lapham! Έχει γράψει το STRAY BULLETS και το CROSSED, μια χαρά θα τα καταφέρει! Και, για ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, να πετάξουμε και κάτι υπερφυσικό μέσα. Τι λέτε;”

Διαβάζοντας μονοκοπανιά τα έξι τεύχη του CALIGULA, οι παραπάνω φράσεις τριγύριζαν συνεχώς στο μυαλό μου, καθώς προσποιούμουν πως ήμουν παρών σε ένα από τα meetings της Avatar. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και αποφύγετε το συγκεκριμένο, γιατί δεν προσφέρει τίποτε. Ούτε καλή ιστορία, ούτε σχέδιο (μοιάζει σα να το σχεδίασαν δύο καλλιτέχνες – ο ένας με εντυπωσίασε σε μερικά panels, ο άλλος θέλει μαθήματα ανατομίας), ούτε καν το αναμενόμενο shock value.

JENNIFER BLOOD #9
Writer: Al Ewing
Artist: Eman Casallos
Dynamite Entertainment

Μετά το κράξιμο του CALIGULA, ας περάσουμε σε κάτι επίσης βίαιο, αλλά τουλάχιστον πιο έξυπνα γραμμένο. Η Jennifer Blood, μια φαινομενικά συνηθισμένη νοικοκυρά τη μέρα και μια άψογα εκπαιδευμένη εκτελέστρια το βράδυ, έχει σκοπό να εκδικηθεί μια συμμορία μαφιόζων. Υπερβολική βία, εκρήξεις, κολλητές δερμάτινες στολές και προκλητικές πόζες! Αυτό ήταν; Όχι, γιατί από την πρώτη στιγμή, ο Ennis έκανε κάποια συχνά περάσματα από την οικογενειακή ζωή της Jennifer και το “πάντρεμα” των δύο ταυτοτήτων της. Εκεί τραβούσε η σειρά και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, από πλευράς μου, αλλά διέθετε και το περισσότερο χιούμορ, με απολαυστική αφήγηση που θυμίζει και το τηλεοπτικό (σχεδόν) ανάλογο της σειράς, το DEXTER.

Σε όλο το run του Ennis, ανυπομονούσα να δω τον Ιρλανδό να επικεντρώσει παραπάνω, όχι στην εκδίκηση της Jennifer, αλλά στους οικογενειακούς μπελάδες της. Αυτό, όμως, έγινε κυρίως πριν τρία τεύχη, όταν άφησε τη θέση του στον Al Ewing (FUTURE SHOCKS, JUDGE DREDD) και αυτό το τεύχος αποτέλεσε το αποκορύφωμα, μέχρι στιγμής, των μπελάδων αυτών. Δεν είναι η πιο έξυπνη σειρά, αλλά αποτελεί κάτι περισσότερο από μια ένοχη απόλαυση και αυτό το τεύχος με κράτησε οριστικά – κι ας μην τη γράφει πια ο Ennis.