SNAPSHOT REVIEWS 5-4-2012

ΚΟΥΛΟΥΡΙ #3
Σενάριο/Σχέδιο: Tomek
Jemma Press

Γιατί αυτό το comic να είναι τόσο μικρό; Και γιατί οι καλύτερες ιστορίες του είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μόλις τρισέλιδες; Ίσως αυτό να είναι μέρος της γοητείας του. Το ΚΟΥΛΟΥΡΙ #3, πάντως, έχει όλα όσα αγαπήσαμε στα δύο προηγούμενα τεύχη: σουρεαλιστικές εικόνες, έξυπνο χιούμορ, δόσεις πραγματικότητας και αποδόμηση του αγαπημένου μας Μέσου. Επίσης, διαθέτει κάποια ιδιαίτερα έξυπνα στημένα panels και, φυσικά, την αξιοπιστία στην οποία μας έχει καλομάθει ο Tomek, όλα αυτά τα χρόνια. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι αναμενόμενα καλό και δεν υπάρχουν δυσάρεστες εκπλήξεις.

Μπορεί ο Tomek να ακολουθεί τη ίδια επιτυχημένη συνταγή και να μην αποκλίνει από το γενικότερο ύφος της σειράς, αλλά (προς το παρόν τουλάχιστον) δε νομίζω πως κάποιος παραπονιέται για αυτό. Οι δύο μεγάλες ιστορίες της σειράς συνεχίζουν σταθερά και τα μικρότερα strips του (τα αγαπημένα μου) μας χαρίζουν κλεφτές ματιές στο παρελθόν και το παρόν του δημιουργού. Όσον αφορά στα τελευταία, μάλιστα, ελπίζω οι ιστορίες των ατυχημάτων και η πίεση που νιώθει για τα deadlines, να μην εξαντληθούν γρήγορα. Διαφορετικά, είμαι αποφασισμένος να του βάζω τρικλοποδιές και να του εξαφανίζω τη δουλειά του, για να συνεχίσει να μας διηγείται παρόμοιες ιστορίες!

KRAK KOMIKS #8
Σενάριο/Σχέδιο: Τάσος Μαραγκός
Jemma Press

Με αυτό το τεύχος ολοκληρώνεται το storyline (sic) που ήθελε τον Μάρκο να είναι φαντάρος και έχω την εντύπωση ότι λίγα πράγματα συνέβησαν στις σελίδες του. Μη νομίσετε ότι δε θα δείτε τους παραλογισμούς του Ελληνικού Στρατού, αλλά και αυτούς του Γόγου (οι οποίοι είναι ακόμη μεγαλύτεροι!), απλά ο Μαραγκός εδώ επικεντρώνεται περισσότερο σε κάποιους από τους προβληματισμούς του πρωταγωνιστή του, όσον αφορά στη ζωή του με τα χακί, αλλά και αυτή που πρόκειται να ακολουθήσει.

Δεν πρόκειται να παραπονεθώ – το τεύχος είναι αρκούντως χορταστικό και διαποτισμένο με χιούμορ – αλλά μου έδωσε ιδιαίτερα την εντύπωση του ενδιάμεσου. Περισσότερο, δηλαδή, έμοιαζε να χτίζει τα όσα θα ακολουθήσουν και λιγότερο να επικεντρώνεται στο τώρα. Από αυτή την άποψη, όμως, πετυχαίνει διάνα στην τρέχουσα ψυχοσύνθεση του Μάρκου (και, μεταξύ μας, κάθε απολυόμενου φαντάρου). Διασκεδαστικότατα, τέλος, ήταν και τα strips Κ.ΟΜΙΣΤΑΣ, FANBOY ΚΑΙ ΤΖΑΤΖΙΚΙ και GREEK COMICS WONDERWORLD. Αλλά κάτι τέτοιο είναι πάντα αναμενόμενο, σωστά;

POPULART #4
Σενάριο/Σχέδιο: Τάσος Παπαϊωάννου
Giganto Books

Ομολογώ ότι δεν είχα καταφέρει να πιάσω στα χέρια μου τα strips του ΜΙΧΤAPE που ο Παπαϊωάννου δημοσίευσε στα περιοδικά SONIK και FREE, αλλά πάντα είχα μια περιέργεια για το κατά πόσο θα λειτουργήσει ένα τέτοιο concept. Για όσους δε γνωρίζουν, τα strips του MIXTAPE παρουσιάζουν μια μικρή ιστορία σε άμεση αντιπαραβολή με ένα τραγούδι που έχει επιλέξει ο δημιουργός. Έτσι, μέσα στα strips “ακούμε” από Madonna μέχρι Interpol και από Of Montreal μέχρι Black Kids.

Και μιας και ξεκίνησα με ομολογία, ας συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο. Ομολογώ, λοιπόν, ότι οι σύντομες ιστορίες του Τάσου ήταν γοητευτικότατες και μου άρεσε ο τρόπος που δένονταν με το επιλεγμένο, κάθε φορά, κομμάτι. Αυτό λειτουργούσε, όμως, κάθε φορά που γνώριζα – έστω λίγο – το κομμάτι. Στην αντίθετη περίπτωση, απλά διάβαζα μια ιστορία και κάποιους παρεμβαλλόμενους στίχους. Σε κάποιον, όμως, που κατέχει περισσότερο το συγκεκριμένο… playlist, θεωρώ ότι η συγκεκριμένη συλλογή θα μιλήσει πολύ περισσότερο.

KΑΠΟΤΕ ΚΛΕΨΑΜΕ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ ΜΑΖΙ
Σενάριο/Σχέδιο: Παναγιώτης Πανταζής
Αυτοέκδοση

Από την πρώτη στιγμή που είδα αυτή την κυκλοφορία στο Comicdom Con Athens 2012, ήξερα ότι έπρεπε να την αποκτήσω. Και από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να γράψω για αυτή, ήξερα ότι θα δυσκολευτώ. Το KΑΠΟΤΕ ΚΛΕΨΑΜΕ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ ΜΑΖΙ είναι μάλλον το πλέον ανορθόδοξο comic της φετινής σοδειάς, αφού δε ζητά μια βιβλιοθήκη να το στριμώξει, αλλά έναν τοίχο να το απλώσει! Με διαστάσεις 80×50 εκατοστά, το comic-παύλα-αφίσα του Πανταζή είναι σίγουρα εντυπωσιακό. Δύσκολο να το διαβάσεις (δε νομίζω ότι έχω αλλάξει τόσες θέσεις σε ανάγνωση άλλου comic), αλλά εντυπωσιακό.

Ξεπερνώντας το ανορθόδοξο format, το στοιχείο που μου άφησε την καλύτερη εντύπωση ήταν το πώς ο Πανταζής εκμεταλλεύτηκε την τεράστια σελίδα του και τη χώρισε σε μικρότερα κομμάτια, που οριοθετούνται όχι μόνο από τα panels, αλλά και από τις χρωματικές επιλογές του. Σα να βλέπεις έναν τεράστιο χάρτη με διαφορετικές περιοχές, οι οποίες αποτελούν κι από ένα κομμάτι της ιστορίας του. Η τοποθέτηση των panels, τέλος, θυμίζει αρκετά το “στήσιμο” του Chris Ware, ο Πανταζής, όμως, κατάφερε να κάνει δικό του, σε μεγάλο βαθμό, αυτό το “δάνειο”.