SNAPSHOT REVIEWS 19-4-2012

Για να δούμε, εκτός από τους συνήθεις υπόπτους, μήπως “αναστήθηκε” και τίποτε καλό στο χώρο των comics; Εγώ έχω κάποιες απόψεις να καταθέσω και να τις μοιραστώ μαζί σας.  Αν είστε και εσείς σε αναστάσιμη διάθεση, ελάτε!

AMERICA’S GOT POWERS #1
Writer: Jonathan Ross
Artist: Bryan Hitch
Image Comics

Ακούγεται σαν talent show; Περιμένετε ατάλαντους, άφωνους τραγουδιστές, περίεργα κόλπα, ασυνήθιστα ταλέντα; Αν εξαιρέσετε τους κακόφωνους τραγουδιστές, δεν πέσατε και πολύ μακριά. Ή μάλλον πέσατε πολύ μακριά.

Μια μυστήρια σφαίρα εμφανίζεται στον ουρανό του San Francisco, με αποτέλεσμα να γεννηθούν παιδιά με πολλές δυνάμεις. Αντί, τώρα, να τα μαζέψουν σε ένα “School for Gifted Youngsters” και να τους μάθουν να παλεύουν με τους κακούς, τα βάζουν να παίζουν “μπάλα” ενάντια σε τεράστια, μοχθηρά ρομπότ. Ο πρωταγωνιστής είναι ένα από τα παιδιά που γεννήθηκαν τότε, αλλά είναι σε zero επίπεδο δυνάμεων και δουλεύει στο στάδιο. Μέχρι που όλα ανατρέπονται και γίνεται ήρωας.

Μου θυμίζει τόσα πολλά σενάρια! Είναι σαν να είναι σε ένα μπαρ οι X-Men, το HUNGER GAMES, η σειρά MISFITS και πολλοί άλλοι και κάποιος κρυφακούει τί λένε μεταξύ τους και γράφει ένα σενάριο. Να μην παρεξηγηθώ, καλοειπωμένη είναι η ιστορία, και δε σε απωθεί αυτή η “οικειότητα” που νιώθεις. Αλλά, κακά τα ψέματα, είναι προβλέψιμη. Το μυστήριο για τον άγνωστο κρύσταλλο, οι κακοί στρατιωτικοί, ο loser που γίνεται ήρωας…

Το τεύχος θα ήταν λίγο *χασμουρητό*, αν δε το έσωζε το ωραίο σχέδιο. Γεμάτα, μπαμπάτσικα panels, ωραία spreads, καλοσχεδιασμένη δράση. Είναι και μεγαλούτσικο το τεύχος, άρα και χορταστικό.

SAUCER COUNTRY #1-2
Writer: Paul Cornell
Artist: Ryan Kelly
DC Comics (Vertigo)

Σε ένα άλλο μπαρ, όχι μακριά, συναντιούνται το X-FILES, το FRINGE, o Ε.Τ. και το WEST WING. Και κάποιος κρυφακούει. Είναι ο Paul Cornell, που λέει την ιστορία της κυβερνήτη Alvaro, που ενώ βγαίνει από ένα δύσκολο διαζύγιο και ετοιμάζεται να κατέβει για υποψήφια πρόεδρος των ΗΠΑ, ανακαλύπτει ότι απήχθη από εξωγήινους. Την ίδια εμπειρία έχει και ο πρώην σύζυγός της, Michael, που φαίνεται να μην το παίρνει καλά – αν και δεν ξέρω ποιος θα μπορούσε να το πάρει καλά. Τρίτος κρίκος των σπονδυλωτών ιστοριών, ένας καθηγητής του Harvard, που πιστεύει στους εξωγήινους. Και πώς να μην πιστεύει, αφού βλέπει – ή νομίζει πως βλέπει – δύο μικρά γυμνά ανθρώπινα όντα να του μιλούν.

Παρ’ όλο που το σενάριο συνελήφθη στο “μεταφορικό” μπαρ, δεν βαδίζει εντελώς την πεπατημένη. Και αυτό οφείλεται στην Arcadia Alvaro, την κυβερνήτη. Είναι συγκροτημένη, αντιμετωπίζει το γεγονός με ψυχραιμία και σχεδιάζει τί θα κάνει στο μέλλον. Και μόνο γι’ αυτό, αξίζει να το διαβάσει κανείς.

Το σχέδιο είναι πολύ καλό – σχέδιο comic, βρε αδερφέ. Σχεδόν παλιομοδίτικο, όχι απαραίτητα αυτές οι ρεαλιστικές τάσεις που βλέπεις τελευταία. Και με έμφαση στις εκφράσεις των ηρώων, κάτι που πάντα εκτιμώ.

Για να δούμε πώς θα πάει. Δε θα μου έκανε εντύπωση να το δω ταινία ή σειρά.

SMOKE AND MIRRORS #1
Writers: Mike Costa & Jon Armstrong
Artist: Ryan Browne
IDW

Ας πάμε σε ένα άλλο μπαρ (είναι να μη βρω μεταφορά να μου αρέσει) και ας καθίσουμε δίπλα στον Steve Jobs, τον David Copperfield (το “μάγο”, όχι τον άλλο) και την ταινία THE PRESTIGE. Παράξενη παρέα, σωστά; Το SMOKE AND MIRRORS είναι ένα από τα πιο παράξενα comics που έχω διαβάσει τελευταία.

Σε έναν κόσμο που μοιάζει με το δικό μας, όλες οι συσκευές που ξέρουμε λειτουργούν με… μαγεία. Και πρωτοπόρος σε αυτή την πορεία είναι η εταιρεία Trade Circle, με επικεφαλής τον Steve J. Carroll – είδατε που κάπου κολλούσε ο Steve Jobs στο μπαρ;. Μάλιστα, σε μια παρουσίαση που μοιάζει τρομαχτικά με αυτές του Jobs, ο Carroll προμοτάρει το GESTURE, μάγια με κινήσεις. Εμείς παρακολουθούμε τον πιτσιρικά Ethan Vernon, ο οποίος είναι το κλασικό μπαμπέσικο, προβληματικό πιτσιρίκι, που μπλέκεται εκεί που δεν τον σπέρνουν. Αλλά αυτός που ξερά κλέβει την παράσταση, είναι ο Terry Ward, ένας πλανόδιος ταχυδακτυλουργός που ξέρει πολλά.

Η ιστορία – αν και… μπαρόβια – έχει το ενδιαφέρον της. Λείπει κάτι αλλά ακόμα δε το έχω εντοπίσει. Το σχέδιο ρέπει προς το απαράδεκτο και αυτό με χαλάει πολύ. Ωστόσο, ποτέ ξανά δεν έχω συμμετάσχει σε μαγικά κόλπα τύπου “διάλεξε ένα χαρτί”, σε comic! Εντυπωσιακό!

COURTNEY CRUMRIN #1
Writer/Artist: Ted Naileh
Oni Press

Ας μείνουμε στο χώρο της μαγείας και ας αφήσουμε τα μπαρ. Γιατί όχι;

Δεν έχω διαβάσει ποτέ τις περιπέτειες της Courtney και των πλασμάτων της μαγείας που την περιστοιχίζουν. Έτσι, αυτή η νέα σειρά είναι η πρώτη μου επαφή. Ακόμη και αν είμαι σίγουρη ότι αν είχα διαβάσει τη σειρά ως εδώ, θα είχα “πιάσει” κάποια εσωτερικά αστεία, καθόλου δεν ενοχλήθηκα. Μαζί με τη Holly, μια πιτσιρίκα που μετακομίζει δίπλα στο στερεοτυπικά τρομαχτικό σπίτι της Courtney, γνώρισα την πρωταγωνίστρια. Ευφυές, θα έλεγα, μιας και οι δύο αυτοί χαρακτήρες είναι εξίσου ενδιαφέροντες, αν και αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια είναι η Courtney. Παρ’ όλα αυτά, το ενδιαφέρον μου κέντρισε και το side story του θείου της Courtney, του πανίσχυρου, τρομαχτικού, αλλά και τρυφερού, Aloysius.

Το σχέδιο είναι eye candy για ένα κοριτσάκι σαν κι εμένα. Αν ήμουν εφηβάκι, θα είχα ξετρελαθεί! Δεν είναι όμως το gothic look με πιο κοριτσίστικες νότες, που μου αρέσει, αλλά το προσωπικό ύφος, κάτι που εκτιμώ απεριόριστα σε comic artists.

Μου άρεσε πάρα πολύ και για κάποιον λόγο το απόλαυσα σαν μια καλή παιδική ιστορία. Ανυπομονώ για τη συνέχεια.

FANBOYS VS ZOMBIES #1
Writer: Sam Humphries
Artist: Jerry Gaylord, Penelope Gaylord
Boom! Studios

Και μιας και κόψαμε τις βλακείες με τα μπαρ, ας περάσουμε στις σκέτες βλακείες. Το είχα αναγγείλει σε PREVIEWS PICKS, εντελώς για χαβαλέ, αλλά είναι από αυτά που ο πολύς χαβαλές μπορεί και να είναι καλό. Φευ! Είναι μάπα, εντελώς μάπα.

Ο τίτλος λέει περίπου την ιστορία στην οποία και εισαγόμεθα μάλλον άγαρμπα. Για να καταλάβετε, η ιστορία είναι μάλλον ακατάληπτη. Κάποιοι φίλοι που πήγαιναν από μικροί στο San Diego Comic Con και τώρα έχουν χαθεί κ.τ.λ. κ.τ.λ., κάτι με γκομενικά, *βαριέμαι*. Υπάρχει ο loser τύπος, το γκομενάκι που έχει χαρακτήρα, η ημί-τρελη σεξομανής, ο ξανθός, ο χοντρός…

Δεν έχω πάει στη Μέκκα των απανταχού geeks, οπότε δε μπορώ να κρίνω αν αποδίδεται το περιβάλλον, αλλά δε μου έκανε και καμιά όρεξη να πάω. Χαμένος χρόνος!