ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΑΛΩ: Ο ΠΥΡΓΟΣ

Writer: Χρήστος Σταυρόπουλος
Artist: Όθων Νικολαΐδης
Εκδόσεις Helm

Στο Comicdom Con Athens 2011, είχα παρακολουθήσει την παρουσίαση των ΧΡΟΝΙΚΩΝ. Θες το πάθος με το οποίο παρουσίασαν οι δημιουργοί τη δουλειά τους, θες κείνο το “χάσιμο” που έχουν οι άνθρωποι όταν μιλούν για έναν κόσμο που έχουν δημιουργήσει, κάτι πάντως μου τράβηξε την προσοχή. Και φέτος, το πήρα στα χέρια μου. Και λέω να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου.

Η ιστορία, όπως είπαν και οι ίδιοι οι δημιουργοί, στη συνέντευξη που παραχώρησαν στον Θωμά Παπαδημητρόπουλο, είναι απλή. Απλή; Αν προσπαθήσεις να την απλοποιήσεις είναι μια ληστεία. Είναι μια μεγαλόπνοη ληστεία με τεράστια λεία. Απλό, έτσι; Όχι και τόσο, αν υπολογίσει κανείς ότι ζούμε σε έναν σκοτεινό κόσμο, εντελώς φανταστικό, όπου Ελφ και άνθρωποι είναι εχθροί, έναν κόσμο τίγκα στη μαγεία. Και φυσικά, αυτή η απλή ληστεία είναι απλά η αρχή πολλών πραγμάτων. Δε θα πω περισσότερα.

Θα ξεκινήσω με αυτά που με ενόχλησαν, για να βγάλω τα άσχημα από τη μέση. Και ένα από αυτά που με ενόχλησαν είναι από τα πρώτα πράγματα που είδα, όταν άνοιξα το τεύχος. Σε γενικές γραμμές, καθόλου δε με πειράζει να διαβάζω μεγάλες εισαγωγές – και ναι, εννοώ αυτές με γραμματάκια, χωρίς εικονίτσες. Όταν, όμως, είναι τόσο μικρά εκείνα τα γραμματάκια, με κουράζουν πάρα πολύ και δεν μπαίνω στον κόπο. Φοβάμαι ότι, μάλλον, κάτι έχω χάσει, αλλά δεν ένιωσα και πολύ αυτήν την απώλεια, πράγμα καλό για την ίδια την ιστορία.

Κάτι άλλο που δε μου άρεσε είναι ότι είναι πολύ σκοτεινό. Λίγο φως παραπάνω δε θα με πείραζε. Ίσως κάτι δε πήγε καλά με την εκτύπωση, καθώς στο site οι εικόνες φαίνονται πιο φωτεινές.

Από την άλλη, αυτό που με ενθουσίασε είναι ότι είναι πολύ σκοτεινό. Σας μπέρδεψα; Όχι, όχι, δεν είναι γυναικείο καπρίτσιο. Όλο το τεύχος είναι βουτηγμένο στο σκοτάδι και στις σκιές (duh, πρόκειται για ληστεία) και αυτό κάνει την ανάγνωση πιο δύσκολη, την προσπάθεια να βρεις λεπτομέρειες πιο επίπονη. Είναι σαγηνευτική η χρήση όλων αυτών των σκιών και δίνει έναν τόνο στην όλη ιστορία. Και η ιστορία είναι καλή. Μια ωραία, καλοστημένη ληστεία, από μιαν ομάδα που έχει μοιρασμένες αρμοδιότητες: πολεμιστές, μάγους, αρχηγούς και, φυσικά, κλέφτες. Μου αρέσουν αυτές οι ιστορίες, ίσως γιατί, στα νιάτα μου, έπαιξα πολύ RPG. Και αν εντοπίζω σωστά, το ίδιο ισχύει και για τους δημιουργούς.

Οι χαρακτήρες είναι ευδιάκριτοι και ακόμη και αν τους βλέπεις λίγο, κάποιους τους συμπαθείς. Βέβαια, για Ελφ που μιλάνε μια εντελώς διαφορετική γλώσσα, έχουν υπερβολικά… ελληνικά ονόματα, αλλά μου αρέσουν και έχω διαλέξει ήδη τον αγαπημένο μου χαρακτήρα. Όσο για τους κακούς, γιατί πάντα κρίνω μιαν ιστορία από τους κακούς, αυτοί είναι τυπικά κακοί. Κακοί, με αυτή τη διαστροφή που σε κάνει λίγο να ανατριχιάζεις. Έχουν κάποιο ενδιαφέρον και αυτό δημιουργεί, αντίστοιχα, κάποιο ενδιαφέρον και στην ιστορία.

Το σχέδιο είναι πολύ καλό, πέρα από αυτή τη διφορούμενη άποψη για το σκότος. Ο Όθων έχει ένα δικό του στυλ και κάνει πολύ γοητευτικά ξωτικά! Steampunk, μεσαιωνικού τύπου, fantasy, όλα είναι εκεί και δένουν καλά. Το εξώφυλλο δεν είναι πολύ καθαρό, αλλά η πρώτη σελίδα που ανοίγεις, με το σχέδιο του Πύργου από την τράπουλα Ταρώ, είναι εξαιρετική. Παρεμπιπτόντως, κάτι με σαγηνεύει στις κάρτες Ταρώ και τις ιστορίες που τις περιλαμβάνουν. Αν παίζει κάτι τέτοιο και εδώ, θα μου αρέσει πολύ.

Δεν απογοητεύτηκα καθόλου και τα παιδιά έχουν κάνει καλή δουλειά. Χαίρομαι που πρόλαβα να το αποκτήσω στο πρόσφατο Comicdom Con Athens αλλά λυπήθηκα που δεν πρόλαβα υπογραφή. Γενικά, κρατάω μια στάση αναμονής και περιμένω να δω τί θα γίνει στη συνέχεια. Ελπίζω να μην αργήσει πολύ.