INTERVIEW CORNER #91: Rick Geary

Δεν ξέρω τι άποψη έχετε για τη γνωστή παρατήρηση ότι η Τέχνη αντιγράφει τη ζωή (ή για το αντίστροφο), όποια κι αν είναι αυτή, όμως, δε μπορείτε παρά να παραδεχτείτε ότι η ζωή είναι ικανή να προσφέρει στην πένα ενός συγγραφέα (και στο πινέλο ενός σχεδιαστή) χιλιάδες ιστορίες, οι οποίες έχουν, στην ουσία, γραφτεί μόνες τους και παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον.

Αυτό το “έχουν γραφτεί μόνες τους”, βέβαια, είναι απόλυτα σχετικό. Γιατί ακόμη και μια αληθινή ιστορία, που παρουσιάζεται σε ένα comic, είναι όσο καλή μπορεί να την κάνει ο συγγραφέας. Γεγονότα πρέπει να τονιστούν, άλλα να εξαλειφθούν εντελώς και οι δεκάδες εικασίες, απόψεις και αλήθειες (αλήθεια, άλλωστε, δεν είναι μόνο μία), πρέπει να ζυγιστούν και να παρουσιαστούν ανάλογα. Είναι μια διαδικασία δύσκολη, δυσκολότερη ίσως κι από το γράψιμο μιας καθαρά φανταστικής ιστορίας.

Και πάλι, όμως, όπως και στην περίπτωση του πόσο καλή είναι μια ιστορία, η διαδικασία αυτή είναι όσο δύσκολη την αφήνει να γίνει ο συγγραφέας της. Και αν λάβουμε υπόψη τον καλεσμένο αυτής της εβδομάδας, Rick Geary, η διαδικασία αυτή είναι για κάποιους εξαιρετικά εύκολη!

Ο Geary έχει γίνει περισσότερο γνωστός, στους αναγνώστες των comics, για μια σειρά βιβλίων που παρουσιάζουν θρυλικές υποθέσεις φόνων. Η αρχή έγινε με τη σειρά A TREASURY OF VICTORIAN MURDER, στους οχτώ τόμους της οποίας πέρασαν ο Jack The Ripper και ο Abraham Lincoln, μεταξύ άλλων. Η σειρά αυτή, μετά από 10 περίπου χρόνια κυκλοφορίας, εξελίχθηκε στο A TREASURY OF XXth CENTURY MURDER, με γνωστές υποθέσεις φόνων από τον 20ό Αιώνα.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ο Geary, μετά από εκτεταμένη έρευνα, παρουσίασε, με το δικό του τρόπο, κάποιους από τους πλέον διαβόητους φόνους στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Έμαθε όλες τις λεπτομέρειες, ξεφορτώθηκε όσα δεν εξυπηρετούσαν τις ιστορίες του και έκανε αυτές τις ιστορίες, που απλόχερα του πρόσφερε η ζωή, ολοδικές του.

Το ίδιο έχει κάνει, κατά καιρούς, και με κλασικά λογοτεχνικά έργα, αλλά και με αληθινά πρόσωπα. Στην πρώτη περίπτωση, αναφέρομαι σε διασκευές του σε έργα όπως τα GREAT EXPECTATIONS και THE INVISIBLE MAN, για τη σειρά CLASSICS ILLUSTRATED. Στη δεύτερη, για τις βιογραφίες που έχει μεταφέρει σε comics – αυτές των J. Edgar Hoover και Leon Trotsky.

Και σε αυτές τις περιπτώσεις, η μεθοδολογία δεν άλλαξε. Ο Geary πήρε όσα χρειαζόταν, φίλτραρε τα υπόλοιπα και έκανε μια δαιδαλώδη διαδικασία… ξεχορταριάσματος κεφαλαίων, χαρακτήρων και ζωών, να φαίνεται εύκολη!

Πώς το κάνει; Διαβάστε τη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, Rick Geary, και θα μάθετε περισσότερα, για τη μεθοδολογία του, αλλά και για τo νέo του comic: ένα νέο TREASURY OF XXth CENTURY MURDER.

Με ποιους τρόπους θεωρείς ότι η Τέχνη σου (τόσο η συγγραφή όσο και η εικονογράφηση) έχει εξελιχθεί με τα χρόνια;

Ξέρω ότι και τα δύο έχουν αλλάξει με τα χρόνια, αλλά είναι δύσκολο να εξηγήσω τον τρόπο με τον οποίο έχουν αλλάξει. Όσον αφορά το σχέδιο, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι προσπαθώ να πετύχω ένα συγκεκριμένο συναίσθημα ή μία συγκεκριμένη υφή στο σχεδίασμα των γραμμών και ξέρω ότι αυτό εξελίχθηκε, δεδομένου ότι έχω βρει νέες τεχνικές για να το προσεγγίσω. Ταυτόχρονα, συνειδητοποιώ ότι άλλο πράγμα είναι το να προσπαθείς για κάτι κι άλλο το να το πετυχαίνεις. Όσον αφορά το γράψιμό μου, το αντιμετωπίζω ως κάτι που πάει μαζί με τις εικόνες και διηγείται την ιστορία όσο πιο απλά και άμεσα γίνεται. Είμαι σίγουρος ότι και αυτό εξελίχθηκε με τον καιρό, επειδή έμαθα να χρησιμοποιώ τις λέξεις με περισσότερη οικονομία.

Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σου, ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσεις ένα έργο κλασικής λογοτεχνίας κατά τη μεταφορά του σε graphic novel;

Ήμουν τυχερός που είχα την ευκαιρία να μεταφέρω έργα κλασικής λογοτεχνίας για τη σειρά CLASSICS ILLUSTRATED, όπως και έργα μικρότερης έκτασης για την σειρά ανθολογιών GRAPHIC CLASSICS. Όταν μεταφέρω ένα λογοτεχνικό έργο, στοχεύω στο να αποτυπώσω την πρόθεση του συγγραφέα όσο περισσότερο μπορώ, καθώς και να χρησιμοποιήσω όσο γίνεται περισσότερο την αρχική γλώσσα του συγγραφέα. Όταν ένα μυθιστόρημα μεταφέρεται σε comic, είναι αναπόφευκτο ότι θα αλλάξουν ή θα μείνουν απ’ έξω επεισόδια, αλλά και χαρακτήρες από το αρχικό έργο. Προσπαθώ να το ελαχιστοποιώ αυτό, μένοντας επικεντρωμένος στην θεμελιώδη ορμή και ραχοκοκαλιά της εξιστόρησης. Προσπαθώ επίσης να καθιστώ το εικαστικό ύφος ταιριαστό με το λεκτικό ύφος του συγγραφέα, επιλέγοντας το κατάλληλο έργο μυθοπλασίας που θα μεταφέρω.

Ποιες είναι οι κυριότερες προκλήσεις κατά τη συγγραφή και εικονογράφηση μιας πραγματικής βιογραφίας σε comic;

Στις δύο βιογραφίες που έχω κάνει, αυτές του J. Edgar Hoover και του Leon Trotsky, θεωρώ ότι η κυριότερη πρόκληση θα ήταν η ίδια με αυτή που θα αντιμετώπιζε κάθε βιογράφος: το να παραμένεις αντικειμενικός μπροστά στα παθιασμένα συναισθήματα που θα νιώθει, τόσο υπέρ όσο και κατά των ανθρώπων αυτών. Για να πετύχω την αντικειμενικότητα αυτή, προσπαθώ να μελετήσω όλα τα γεγονότα και όλες τις φήμες, τόσο τις θετικές όσο και τις αρνητικές, να ξεδιαλύνω τις πηγές τους και να επιτρέψω στον αναγνώστη να αποφασίσει ο ίδιος για την αξιοπιστία τους.

Πώς προέκυψε η σειρά του VICTORIAN MURDERS;

Οι φόνοι και τα πραγματικά εγκλήματα ήταν μέσα στα ενδιαφέροντα μου ήδη από τη δεκαετία του ’70. Η πρώτη μου ιστορία comic που εκδόθηκε απεικόνιζε έναν άλυτο φόνο στη Wichita της πολιτείας του Kansas. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, έκανα κάποιες μικρές ιστορίες φόνων για διάφορες ανθολογίες. Ο Terry Nantier της ΝΒΜ Publishing με προσέγγισε με την ιδέα να κάνω ένα βιβλίο μεγαλύτερης έκτασης, σχετικά με τις υποθέσεις από την Βικτωριανή εποχή. Ο πρώτος τόμος αυτού του βιβλίου, με τίτλο A TREASURY OF VICTORIAN MURDER, κυκλοφόρησε το 1987. Περιλάμβανε τρεις διαφορετικές ιστορίες, αλλά στα επόμενα βιβλία ανέλαβα μία μόνο υπόθεση ανά τόμο.

Πόσο δύσκολο είναι να διηγηθείς μία δική σου ιστορία, μένοντας ταυτόχρονα πιστός στα ιστορικά γεγονότα (τόσο στις υποθέσεις φόνων, όσο και σε μια βιογραφία);

Όταν εξιστορώ μία μη-φανταστική ή ιστορική διήγηση, στοχεύω πρωτίστως στη σαφήνεια και στην ακρίβεια. Αν είναι να διηγηθώ “κάτι δικό μου”, αυτό θα πρέπει να είναι πίσω από τις λέξεις, με τη μορφή ενός ουδέτερου και ειρωνικού ύφους στη συγγραφή και με διακριτικό χιούμορ, όσον αφορά τις εικόνες.

Όταν πέρασες από τη Βικτοριανή εποχή στις αρχές του 20ού αιώνα για τις υποθέσεις φόνων που εξιστορείς, η κίνηση αυτή έγινε επειδή ένιωθες ότι δεν σ’ ενδιέφεραν άλλες υποθέσεις από την πρώτη ή επειδή ήθελες να σχεδιάσεις κάτι διαφορετικό;

Και οι δύο αυτοί λόγοι είναι αληθινοί. Έπειτα από εννιά τόμους που τοποθετούνται στην Βικτοριανή εποχή, ένιωσα ότι είχα “κλείσει” την εποχή αυτή κι ότι ήμουν έτοιμος να προχωρήσω. Ο 20ος αιώνας δεν υπολείπεται εντυπωσιακών περιπτώσεων και μου έδινε και την ευκαιρία να σχεδιάσω κάτι το διαφορετικό – όπως σωστά είπες – καθώς και να διερευνήσω τις περίπλοκες κοινωνικές συνθήκες που υπάρχουν σε κάθε ιστορία.

Μπορείς να μας πεις για τη νέα ιστορία του XXth CENTURY, τη “Lover’s Lane”;

Πρόκειται για την ιστορία της υπόθεσης Hall-Mills, που διαδραματίστηκε στο New Brunswick του New Jersey, το 1922. Ο εφημέριος Edward Hall και η ερωμένη του, η Κα Eleanor Mills, και οι δυο τους παντρεμένοι με άλλους, βρέθηκαν νεκροί από σφαίρες στο μονοπάτι που πήγαιναν τα ζευγαράκια της περιοχής τους, και τα παθιασμένα ερωτικά τους γράμματα ήταν πεταμένα παντού τριγύρω τους. Η εξαντλητική αστυνομική έρευνα δεν σημείωσε κάποια πρόοδο. Όμως, τέσσερα χρόνια αργότερα, η χήρα του εφημέριου και οι δυο αδερφοί της πέρασαν από δίκη. Αθωώθηκαν και η υπόθεση παραμένει άλυτη έως σήμερα. Είναι μία από τις κλασικές υποθέσεις των αρχών του 20ου αιώνα και ήταν πάντα μία από τις αγαπημένες μου.

Με ποιο τρόπο σε προσελκύει μία συγκεκριμένη υπόθεση φόνου και επιλέγεις να την μεταφέρεις σε graphic novel;

Δεν έχω στ’ αλήθεια κάποιο σύστημα ή μοτίβο για να διαλέγω τις υποθέσεις που θέλω να απεικονίσω. Με τραβάνε περισσότερο οι άλυτες υποθέσεις, μιας και δίνουν την ευκαιρία να παρουσιάσω όλα τα γνωστά στοιχεία, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να κατανοήσει πλήρως το μυστήριο. Οι διάσημες υποθέσεις που ο δολοφόνος είναι γνωστός, όπως οι δολοφονίες των Lincoln και Garfield, έχουν ιστορική σημασία έξω από το λογοτεχνικό είδος των πραγματικών εγκλημάτων. Αρκετές άλλες είναι υποθέσεις για τις οποίες διαβάζω όλη μου τη ζωή και δίνουν έναυσμα στη φαντασία μου με πολλούς και διάφορους τρόπους.

Τι είδους έρευνα είναι απαραίτητο να κάνεις για μια τέτοια ιστορία;

Η έρευνα που κάνω είναι κατά βάση απλή: διαβάζω όσα περισσότερα μπορώ για το θέμα. Για κάποιες από τις πιο γνωστές υποθέσεις (τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, ή την απαγωγή του μωρού των Lindbergh) υπάρχουν τόσες πολλές πληροφορίες, οπότε η διαδικασία που ακολουθώ αφορά το ξεδιάλεγμα των πληροφοριών αυτών. Υπάρχουν πολύ λίγες πληροφορίες για άλλες υποθέσεις (όπως ο φονιάς με το τσεκούρι της Νέας Ορλεάνης), ή αυτές που υπάρχουν είναι διασκορπισμένες σε πολλές διαφορετικές πηγές. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η δουλειά μου είναι να επεκτείνω αυτά που έχω και να τα συμπληρώσω με περισσότερο γενικό ιστορικό υπόβαθρο. Μέσα σε όλα αυτά, προσπαθώ να παραμείνω αντικειμενικός και να αποφύγω τις όποιες προσωπικές εικασίες και θεωρητικολογίες.

Δουλεύεις πάνω σε κάτι άλλο επί του παρόντος, ίσως κάποια νέα υπόθεση φόνου;

Η ιστορία πάνω στην οποία δουλεύω τώρα ονομάζεται “Madison Square Tragedy”. Διαδραματίζεται το 1906 στην Νέα Υόρκη και αφορά τον φόνο του αρχιτέκτονα Stanford White από τον “τρελό” εκατομμυριούχο Harry K. Thaw. Ο Thaw υποστήριξε ότι πυροβόλησε τον αρχιτέκτονα για να εκδικηθεί την τιμή της συζύγου του Evelyn Nesbit, πρώην μοντέλου και ηθοποιού. Πρόκειται για ένα ωραίο μελόδραμα.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

I don’t know how you feel about the common saying “Art imitates life (or vice versa)”, whichever Art that may be; it is rather impossible to deny that life can offer a writer thousands of stories, which have essentially written themselves and are of great interest.

The “written themselves” part is naturally all-too-relevant and that’s because even a true story presented in a comic is as good as the writer that puts it on paper. Some facts must be highlighted, other facts must be completely erased and dozens of speculations, views and truths (really, it’s not like there’s only a single truth) ought to be weighed and presented in a proper manner. The whole process is hard, maybe even harder than writing a purely fictional story.

Still, it is the same as what I said before: As with the story, this process too is as hard as the writer makes it. And if we take into account this week’s guest, Rick Geary, this process is extraordinarily easy – at least for some people!

Geary is mostly known to comic readers for a series of books presenting legendary murder cases. It all began with the series A TREASURY OF VICTORIAN MURDER, the eight volumes of which had studied, among others, Jack The Ripper and Abraham Lincoln. That series, after approximately 10 years of publishing, was evolved into A TREASURY OF XXth CENTURY MURDER, featuring notorious murder cases from the 20th century.

In both occasions, following extensive research, Geary presented in his own way some of the most gruesome murders in the history of mankind. He learned all the details, got rid of anything that would be considered irrelevant and turned all these stories that life had so plentifully offered him into his own literary possessions.

He has occasionally done the same with classical literary works, as well as with real historical figures. As far as the literary works go, I’m referring to his adaptations of works such as GREAT EXPECTATIONS and THE INVISIBLE MAN for the CLASSICS ILLUSTRATED series. As far as the historical figures are concerned, I’m referring to the adaptations of biographies regarding the likes of J. Edgar Hoover and Leon Trotsky into comic book form.

He hadn’t changed his methodology in either case: Geary took what he needed, filtered out all the rest and made a complex process of weeding out chapters, characters and lives seem all-too-easy!

How does he do that? Well, read the following interview that this week’s guest, Rick Geary, granted us and you’ll get to learn more as regards both his methodology and his new comic: A TREASURY OF XXth CENTURY MURDER.

In what ways do you feel that your art (both writing and illustrating) has evolved over the years?

I know that both have changed over the years, but it’s difficult for me to explain how. In my art, the most I can say is that I try for a certain feeling or texture in the linework, and I know that this has evolved as I have found different technical ways of approaching it. At the same time, I’m aware that it is something to strive for rather than to actually achieve. As for my writing, I look upon it as something to carry along the images and tell the story as simply and straightforwardly as possible. I’m sure that this has also developed over time as I’ve learned to use words more sparingly.

What is, in your opinion, the best way to approach a work of classic literature, when adapting it to a graphic novel?

I’ve been lucky to have had the opportunity to adapt works of classic literature for the CLASSICS ILLUSTRATED series, as well as shorter pieces for the GRAPHIC CLASSICS anthology series. In adapting a work of fiction, my aim is to come as close to the author’s intent as I can, and to use as much of the author’s original language as possible. In adapting any novel to the comics medium there will inevitably be episodes and characters changed or left out altogether. I would hope to minimize this by hewing to the fundamental thrust and spine of the story being told. I would also hope that my visual style would be a good match for the author’s verbal style in choosing the appropriate work of fiction to adapt.

What are the main challenges in writing and illustrating an actual biography in the comics medium?

In the two biographies I’ve done, of J Edgar Hoover and Leon Trotsky, I believe my main challenge to have been the same as would confront any biographer: the task of remaining objective in the face of the overwhelming passions both for and against these men. To do this, I try to confront all of the facts and rumors, both positive and negative, tease out their sources and allow the reader to decide upon the credibility of each.

How did the series of VICTORIAN MURDERS come about?

Murder and true crime have been an interest of mine going back to the 1970s. My first published comic story depicted an unsolved murder in Wichita, Kansas. Throughout the 1980s, I did several short murder stories for various anthology publications. Terry Nantier at NBM Publishing came to me with the idea of doing a longer book of Victorian era cases. This first volume, called A TREASURY OF VICTORIAN MURDER came out in 1987. It contained three different stories, but in my subsequent books, I tackled only one case per volume.

How difficult is it to tell a story of your own while staying loyal to historical facts (both for a murder case and a biography)?

In telling a non-fiction or historical story, my goal above all is to be clear and accurate. If I’m to tell “a story of my own,” it would have to be between the lines, in the form of a detached and ironic tone to the writing and a subtle humor to the images.

When you moved from the Victorian Era to the beginning of the 20th Century, for your murder cases, did you do so because you felt you weren’t interested in more cases from the former or because you wanted to draw something different?

Both those reasons are true. After nine volumes set in Victorian times, I felt I had “done” the era and was ready to move on. The 20th century has no lack of spectacular cases, and gives me the chance to, as you say, draw something different, and also explore the complex social settings inherent in each story.

Can you tell us about the new XXth CENTURY story, “Lover’s Lane”?

This is the story of the Hall-Mills case that took place in New Brunswick, New Jersey, in 1922. The Reverend Edward Hall and his lover, Mrs. Eleanor Mills, both married to others, were found shot to death in the local Lovers’ Lane, their torrid love notes strewn on the ground about them. An exhaustive police investigation was unable to make any progress. Four years later, however, the Reverend’s widow and her two brothers were put on trial. They were acquitted, and today the case remains unsolved. It’s one of the classic cases of the early 20th century, and it’s always been one of my favorites.

How do you get drawn to a particular murder case and choose to make a graphic novel out of it?

I have no real system or pattern for choosing which cases I want to depict. I’m drawn to the unsolved ones especially, for they afford me the chance to lay out all the known facts so the reader can fully understand the mystery. Famous cases were the murderer is well-known, such as the Lincoln and Garfield assassinations, have historical significance outside of the true crime genre. Many other cases are ones I’ve been reading about all my life and strike my imagination in various ways.

What kind of research is necessary for such a story?

The research I do is fairly straightforward: I read as much as I can on the subject. For some of the better-known cases (Jack the Ripper, the Lindbergh kidnapping) there’s almost too much information out there, so my process is one of editing down. For other cases (like the Axe-Man of new Orleans) there is very little information, or what there is, is scattered in bits and pieces among many different sources. In that case my task is to expand what I have and fill in more general historical background.

Through it all, I try to remain objective and avoid any personal speculation or theorizing.

Do you have any other projects working on at the moment? A new murder case maybe?

The story I’m working on currently is called “Madison Square Tragedy”. It takes place in New York in 1906 and is the story of the murder of the architect Stanford White, by the “mad” millionaire Harry K. Thaw. Thaw shot the architect, he claimed, to avenge the honor of his wife, the former model and showgirl Evelyn Nesbit. It’s a great melodrama.

[Translated by Alexandros Tsantilas]