INTERVIEW CORNER #93: Steve Parkhouse

Όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, κάποιοι άνθρωποι είναι πολλά παραπάνω απ’ όσα θα μπορούσες να συμπεράνεις με μια πρώτη ματιά. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν καλλιτέχνη, έναν καλλιτέχνη υποτιμημένο από πολλούς, που μια γρήγορη ανάγνωση του βιογραφικού του (στη Wikipedia ας πούμε) δεν καταφέρνει να φανερώσει σχεδόν τίποτα απ’ όσα πρέπει για τον ίδιο.

Μιλάω, βέβαια, για τον καλεσμένο αυτής της εβδομάδας, τον Steve Parkhouse. Μια ματιά στο βιογραφικό του θα σας πληροφορήσει ότι πρόκειται για έναν βετεράνο Βρετανό καλλιτέχνη που έχει σχεδιάσει βρετανικά strips και comics (DOCTOR WHO, JUDGE DREDD), έχει συνεργαστεί με τον Alan Moore σε ένα από τα πιο άγνωστα έργα του (THE BOJEFFRIES SAGA), ταξίδεψε πριν πολλά χρόνια στις ΗΠΑ και πλέον συνεργάζεται με τον Peter Hogan στο RESIDENT ALIEN, μια ιστορία για έναν εξωγήινο που έχει αποκλειστεί στον πλανήτη μας.

Δεν ακούγεται και τόσο εντυπωσιακό. Η πραγματική συνεισφορά του, όμως, στο Μέσο, είναι πολύ μεγαλύτερη. Πρώτα απ’ όλα, είναι ο δεύτερος Βρετανός στην Ιστορία του Μέσου (μετά τον Barry Windsor Smith) που πέρασε τον Ατλαντικό. Δεύτερον, τα βρετανικά comics που φέρουν την υπογραφή του, έχουν ξεχωρίσει το καθένα για τους δικούς τους λόγους. Τα πλέον χαρακτηριστικά αυτών είναι τα THE BOJEFFRIES SAGA (το οποίο ετοιμάζεται για επανέκδοση, με έξτρα καλούδια) και BIG DAVE. Το πρώτο είναι ένα εξαιρετικά υποτιμημένο comic που χρησιμοποιεί το χιούμορ και τον σουρεαλισμό για να καυτηριάσει την καθημερινή ζωή μιας βρετανικής οικογένειας – μια σαπουνόπερα του παραφυσικού, όπως έχει πολλές φορές χαρακτηριστεί. Το δεύτερο είναι ένα χιουμοριστικό strip που γράφτηκε από τους Grant Morrison και Mark Millar και στο οποίο έχουν σατιριστεί ανελέητα, μεταξύ άλλων, ο Saddam Hussein και η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας.

Και αυτές είναι λίγες μόνο από τις συμμετοχές του σε περισσότερο ή λιγότερο γνωστά comics. Έχει αναλάβει τα μελάνια σε ένα τεύχος SANDMAN και έχει σχεδιάσει το MILKMAN MURDERS του Joe Casey. Έχει εικονογραφήσει το καθηλωτικό ANGEL FIRE και έχει συνεισφέρει σε ένα graphic novel με θέμα τους Sex Pistols. Επιπλέον, ο Parkhouse δεν είναι απλά ένας σχεδιαστής. Εκτός από τα πινέλα του, ακονίζει συχνά-πυκνά και την πένα του, έχοντας γράψει comics όπως το DOCTOR WHO και το NIGHT RAVEN.

Η παρούσα συνεργασία του με τον Peter Hogan, τέλος, δεν αφορά απλά σε έναν εξωγήινο που ξέμεινε στον πλανήτη μας. Ο συγκεκριμένος εξωγήινος καταρρίπτει πολλές φόρμες της επιστημονικής φαντασίας, αποφασίζοντας να κρυφτεί σε κοινή θέα και να συμπεριφερθεί ακριβώς όπως ένας άνθρωπος, αποτελώντας ένα χρήσιμο μέλος της κοινωνίας. Ήδη, η ιστορία που ξεκίνησε στις σελίδες του DARK HORSE PRESENTS απέκτησε τη δική της σειρά (δείτε εδώ ένα review στο RESIDENT ALIEN #0) και, σύμφωνα με όσα μας αποκαλύπτει ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της.

Διαβάστε, λοιπόν, την απολαυστική συνέντευξη που ακολουθεί (και την οποία εξασφάλισα χάρη στη υπερπολύτιμη βοήθεια της Λήδας Τσενέ) και, είτε γνωρίζατε πολλά είτε λίγα για τον Steve Parkhouse, θα παραδεχτείτε πως, όπως και ο πιο πρόσφατος ήρωάς του, κρύβει περισσότερα απ’ όσα φαίνονται με μια πρώτη ματιά.

Ήσουν ένας από τους πρώτους Βρετανούς που δούλεψαν στην βιομηχανία comics των ΗΠΑ. Πώς προέκυψε αυτό;

Όταν ήμουν φοιτητής Καλών Τεχνών στο Λονδίνο, διαβάζαμε με έναν φίλο μου comics της Marvel, τα οποία αγοράζαμε μεταχειρισμένα από ένα τοπικό μαγαζί. Το σχεδιαστικό στιλ των comics άρχισε να επηρεάζει την εικονογράφηση μας, οπότε, όταν τελειώσαμε τη σχολή Καλών Τεχνών γράψαμε στον Stan Lee και του στείλαμε κάποια δείγματα δουλειάς. Ο Stan Lee μας απάντησε, λέγοντας “Ελάτε από εδώ να συναντηθούμε”, και πήγαμε!

Αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε κάποια από τα πράγματα μας για τα εισιτήρια και είχαμε βγάλει βίζα για δύο εβδομάδες, αλλά μείναμε για εφτά μήνες, μέχρι που η αμερικανική κυβέρνηση μας ζήτησε να φύγουμε! Νομίζω ότι το λένε “λαθρομετανάστευση”.

Με ποιους τρόπους θεωρείς ότι το σχέδιο σου έχει εξελιχθεί με το πέρασμα των χρόνων;

Δεν προσπαθώ πλέον να σχεδιάσω στο στιλ της Marvel. Για την ακρίβεια, έχασα το ενδιαφέρον μου για το στιλ των superheroes πολλά, πολλά χρόνια πριν. Πλέον, επηρεάζομαι περισσότερο από animation, όπως αυτά του Studio Ghibli, που έχουν μία απλή γραμμή και επίπεδα χρώματα πάνω από κάποιο χρωματισμένο φόντο. Πρόκειται για ένα πιο νατουραλιστικό στιλ που βοηθάει στην παρατήρηση των χαρακτήρων και στην ανάπτυξη ενός σχεδίου που προκύπτει από την κανονική ζωή.

Η εμπειρία σου ως συγγραφέα σε βοήθησε στο να εξελίξεις το σχέδιο σου ή το αντίστροφο;

Α ναι, ισχύουν και τα δύο. Θεωρώ ότι είμαι αφηγητής ιστοριών και η αφήγηση περιλαμβάνει τόσο σχέδια, όσο και συγγραφή. Ως σχεδιαστής, προσπαθώ να υπηρετώ την ιστορία και να δίνω ζωή στους χαρακτήρες. Ως συγγραφέας, προσπαθώ έτσι ώστε οι χαρακτήρες μου να έχουν ένα έρεισμα στην κανονική ζωή και όχι να την υπερβαίνουν. Αυτή είναι και η ουσιαστική διαφορά μεταξύ της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής οπτικής στα περισσότερα πράγματα κι όχι μόνο στα comics.

Ήσουν ο συνδημιουργός κάποιων χαρακτήρων που πραγματικά ξεχωρίζουν. Ποιες προκλήσεις συναντάει κανείς στην προσπάθεια να δώσει σάρκα και οστά σε ένα νέο χαρακτήρα που υπάρχει στις σελίδες του συγγραφέα;

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να κάνεις τους χαρακτήρες πιστευτούς. Προσπαθώ να τους κάνω να μοιάζουν με κανονικούς ανθρώπους, ακόμη κι αν δεν είναι! Εστιάζω στη γλώσσα του σώματος και τις εκφράσεις του προσώπου, έτσι ώστε η συμπεριφορά τους να φαίνεται κανονική, όπως συμπεριφερόμαστε εσύ κι εγώ. Συχνά προσποιούμαι ότι είμαι μέρος της σκηνής, έτσι ώστε να προσδιορίσω τον τρόπο που ένας χαρακτήρας χρησιμοποιεί τα χέρια του ή να μπορώ να τοποθετήσω τα πόδια του εκεί που θα πρέπει να βρίσκονται. Προσπαθώ επίσης να ντύνω τους χαρακτήρες με έναν τρόπο που δε θα κυριαρχεί στην σκηνή συνολικά, δηλαδή το αντίθετο απ’ ότι συμβαίνει με τους υπερήρωες! Έχω στο μυαλό μου ότι το panel είναι μία σκηνή και οι χαρακτήρες είναι ηθοποιοί. Εάν το παίξιμο τους είναι υπερβολικό, φεύγουν από το έργο. Προτιμώ οι χαρακτήρες να είναι πιο “υποβαθμισμένοι”, πράγμα που θεωρείται χαρακτηριστικό της βρετανικής ιδιοσυγκρασίας.

Και όταν δουλεύεις πάνω σ’ έναν καθιερωμένο χαρακτήρα (όπως είναι ο Judge Dredd ή ο Doctor Who); Τι προκλήσεις περιμένουν εκεί;

Η πρόκληση με έναν καθιερωμένο χαρακτήρα είναι αυτή της συνέπειας. Υπάρχουν τόσες πολλές κατευθυντήριες γραμμές και κανόνες που έχει ορίσει ο εκδότης, έτσι που στο τέλος ο χαρακτήρας καταντάει να είναι αλγόριθμος. Ο Judge Dredd μου φάνηκε δύσκολος στο σχέδιο, επειδή δεν ταιριάζει με το στιλ μου. Είναι υπέρμετρος και επί της ουσίας δεν είναι άνθρωπος, είναι σαν ρομπότ. Όταν έγραφα τον Doctor Who, προσπάθησα να τον κάνω να φαίνεται τρωτός και ανθρώπινος, παρόλο που είναι εξωγήινος. Μου άρεσε που έγραφα τον Doctor Who, επειδή ο χαρακτήρας είναι τρελούτσικος κι εκκεντρικός, ασχέτως του ποιος ηθοποιός τον υποδύεται. Η εκκεντρικότητα θεωρείται ένα ακόμη χαρακτηριστικό των Βρετανών. Βλέπεις το μοτίβο που προκύπτει; Σε όλες μου τις δουλειές προσπαθώ να διατηρώ μία βρετανική οπτική.

Υπάρχει κάποια διαφορετική προσέγγιση που ακολουθείς στο σχέδιο σου, όταν εικονογραφείς μία κατά κύριο λόγο χιουμοριστική ιστορία, όπως το THE BOJEFFRIES SAGA ή το BIG DAVE;

Ναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πρόκειται για ένα διαφορετικό είδος ενέργειας. Σχεδιάζω με τελείως διαφορετικό τρόπο όταν σχεδιάζω καρικατούρες. Είμαι πιο άνετος και οι γραμμές μου είναι λιγότερο ελεγχόμενες. Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα για την σύνθεση ή το γραφιστικό κομμάτι και απλά προσπαθώ να διασκεδάσω με αυτό που κάνω. Σκέφτομαι ότι, αν τα σχέδια κάνουν εμένα να χαμογελώ, θα κάνουν και τον αναγνώστη να χαμογελάσει.

Έχεις σχεδιάσει ορισμένες αμφιλεγόμενες δουλειές. Είναι καλό για ένα comic (και για τους δημιουργούς του) να αναστατώνεις τα πράγματα;

Ναι. Απολύτως. Θεωρώ ότι δουλειά του καλλιτέχνη είναι να θέτει προκλήσεις στις πολιτισμικές παραδοχές και τα κοινωνικά όρια, όπως έκαναν και οι γελωτοποιοί τον Μεσαίωνα. Έχω μία ισχυρή ανεπτυγμένη αίσθηση σκανδαλιάς, η οποία εξισορροπεί την σοβαρή μου πλευρά. Είμαι ο κλόουν που θέλει να παίξει Άμλετ και πολύ συχνά ο κλόουν είναι αυτός που κερδίζει. Θέτω ένα όριο στο να γίνομαι προσβλητικός. Δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν, εκτός και αν έχω πολύ ισχυρές απόψεις σχετικά με κάτι, όπως είναι η αδικία και η εκμετάλλευση.

Υπάρχει κάποιο είδος στο οποίο δεν έχεις δουλέψει και που θα πάταγες επί πτωμάτων για να το κάνεις;

Ναι. Ίσως φανεί παράδοξο, αλλά θα ήθελα να ασχοληθώ με μία ρεαλιστική πολεμική ιστορία. Όμως, οι γνώσεις μου περί στρατιωτικής ιστορίας είναι ελάχιστες. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι της γενιάς μου έχουν ακούσει την αλήθεια για τον Πρώτο ή τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν νομίζω ότι η αλήθεια θα γίνει γνωστή, προτού οι Βρετανοί αποκηρύξουν το ιμπεριαλιστικό παρελθόν τους. Αυτό δε σου φαίνεται αρκετά αμφιλεγόμενο;

Θα δούμε κάποιες νέες ιστορίες του RESIDENT ALIEN στο μέλλον;

Ναι. Πολλές, πολλές ιστορίες. Όλες τους θα είναι συγκινητικές και πού και πού θα προκαλούν εκπλήξεις. Τόσο ο Peter Hogan όσο κι εγώ θέλουμε να προκαλέσουμε την γενική αντίληψη σχετικά με το πώς θα συμπεριφερόταν ένας εξωγήινος.

Μπορείς να μας μιλήσεις για τη νέα ιστορία των Bojeffries και την νέα έκδοση της Top Shelf; Πότε έγινε και σε τι αφορά;

Η νέα ιστορία με τους Bojeffries δημιουργήθηκε μεταξύ του 2007 και του 2009. Ο Alan ξεκίνησε να σχηματοποιεί στις βασικές ιδέες το 2007, παρέδωσε το τελικό σενάριο κάποια στιγμή στα τέλη του 2008 και ξεκίνησα αμέσως να το σχεδιάζω. Το μεγαλύτερο μέρος των σελίδων είχε ολοκληρωθεί μέχρι το 2010. Ο Alan είχε την ιδέα ότι θα έπρεπε να κάνουμε μια σύνδεση με το SAGA αποκαλύπτοντας τι έγινε με την οικογένεια από την τελευταία φορά που τους επισκεφτήκαμε. Ο Reth έχει γίνει διάσημος συγγραφέας και η Ginda είναι πολιτικός με την σοσιαλιστική παράταξη. Ως συνήθως, το όλο θέμα αποτελεί παρωδία της αγγλικής κοινωνίας και της αγγλικής πολιτικής. Η ιστορία περνάει από κάθε μέλος της οικογένειας ξεχωριστά κι έτσι ανακαλύπτουμε τι έχουν απογίνει και πώς η κατάστασή τους αντανακλά τις μεταβολές στην Μεγάλη Βρετανία μέσα στην εικοσαετία που έχει παρέλθει.

Έχεις κάποια άλλα σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Επί του παρόντος επικεντρώνομαι εξ ολοκλήρου στο RESIDENT ALIEN. Θα υπάρξουν συνολικά τέσσερις σειρές, με επεισόδια μικρού μήκους που θα κυκλοφορήσουν στο DARK HORSE PRESENTS. Αν αρέσει στον κόσμο, θα κάνουμε κι άλλα.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

Like many other things in life, some people are so much more than you can tell at first glance; Especially when it comes to an artist, underrated by many, whose summary (let’s say the summary mentioned in Wikipedia ) isn’t capable of revealing nothing of crucial importance as to the artist himself.

I’m talking of course about Steve Parkhouse, this week’s guest. A glance at his bio will inform you that he is a seasoned British artist who has drawn British strips and comics (DOCTOR WHO, JUDGE DREDD), who has worked with Alan Moore in one of his most unknown works (THE BOJEFFRIES SAGA), who went to the U.S. many years ago and now works with Peter Hogan in RESIDENT ALIEN, a tale about an alien marooned on our planet.

That doesn’t sound really impressive. His actual contribution to the medium, however, is much greater. First of all, he’s the second British in the history of the medium (along with Barry Windsor Smith) to cross the Atlantic. Second, all British comics bearing his signature have become exceptional, each for its own reasons. The most characteristic of these comics are THE BOJEFFRIES SAGA (now preparing to be re-released, featuring extra goodies) and BIG DAVE. The first is a highly underrated comic that uses humor and surrealism to roast the everyday life of a British family – a paranormal soap opera, as it has been described many times in the past. The second is a humor strip written by Grant Morrison and Mark Millar, which, among others, has mercilessly satirized Saddam Hussein and the British Royal Family.

And these are merely a few of his contributions to more or less known comics. He has inked an issue of SANDMAN and drew Joe Casey’s MILKMAN MURDERS. He was the illustrator of the captivating ANGEL FIRE and has contributed to a graphic novel on the subject of the Sex Pistols. Moreover, Parkhouse isn’t merely an illustrator. Other than his pencils, he frequently hones his pen as well, having written comics such as DOCTOR WHO and NIGHT RAVEN.

Lastly, his current collaboration with Peter Hogan isn’t just about an alien stuck in our planet. This particular alien retorts many aspects of science fiction by choosing to hide in plain sight and behave just like a human would, by being a respectable member of society. The tale that began in the pages of DARK HORSE PRESENTS now has evolved in a stand-alone series (you can read a review of RESIDENT ALIEN # 0 here) and on account of what this week’s guest reveals, it still has a long, long way ahead of itself.

So, read the enjoyable following interview (which I was granted thanks to the extra valuable help of Lida Tsene) and keep in mind that, regardless of whether you knew too much or too little about Steve Parkhouse, you’ll have to admit that just like his recent hero, he hides more than you can tell at first glance.

You were one of the first Britons to work for the US comic industry. How did that come up?

When I was an art student in London, my friend and I read Marvel comics, which we bought secondhand from a local shop. The comic art style began to influence our illustration work, so when we left art school we wrote to Stan Lee and sent him some work. Stan Lee said “Come over and see us”, so we did!

We had to sell some personal possessions for the airfare, and we only had two-week visas, but we stayed for seven months until the American Government asked us to leave! I believe they call it “illegal immigration”.

In what ways do you feel that your art has evolved over the years?

I no longer try and draw in the Marvel style. In fact I lost interest in superhero art many, many years ago. I’m now more influenced by animation style like Studio Ghibli, with a simple line and flat colours with some painted backgrounds. It’s a more naturalistic style and lends itself to character observation and drawing from real life.

Has your experience as a writer helped you evolve your art? How about the other way around?

Oh, yes… both. I see myself as a storyteller, which includes both drawing and writing. As an artist, I try and serve the story and bring the characters to life. As a writer, I try to make my characters true-to-life rather than larger-than-life. This is the essential difference between the American style and the European style in most things, not just comics.

You have co-created some characters that can really stand out. What are the challenges in fleshing out a new character out of the writer’s page?

The biggest challenge is to make the characters believable. I try to make them look like real people, even if they’re not! I focus on body language and facial expressions so that they appear to behave in a normal way, just like you and me. I often act out a scene so I can determine how a character uses his hands or where his feet should be. I also try and dress the characters in a way that does not dominate the scene. The opposite of superheroes! I think of the frame as a stage, and the characters are actors. If they over-act, they’re out. I prefer them to be understated, which is considered to be a British trait.

How about when working on an established character (like Judge Dredd or Doctor Who)? What kind of challenges wait there?

The challenge with an established character is consistency. There are so many guidelines and rules that are set by the publisher, the character becomes a cypher. I found Judge Dredd too difficult to draw because he doesn’t suit my style. He is larger-than-life and virtually non-human, like a robot. When I wrote Doctor Who I tried to make him vulnerable and human, even though he’s an alien. I enjoyed writing Doctor Who because the character is slightly crazy and eccentric, regardless of which actor is playing him. Eccentricity is considered to be another British trait. Do you see the pattern? In all my work I try and maintain a British perspective.

Is there a different approach in your art when illustrating a mainly humorous story, like THE BOJEFFRIES SAGA or BIG DAVE?

Yes, very much so. It’s a different kind of energy. I draw in a completely different way when I draw caricatures. I’m more relaxed and my line is less controlled. I don’t worry so much about composition or design and just try and enjoy myself. I figure that if the drawings make me smile, they will make the reader smile, too.

You have been the artist of some controversial works. Is it good for a comic (and its creators) to stir things up?

Yes. Absolutely. I believe it’s an artist’s job to challenge cultural assumptions and social boundaries. Like a court jester in medieval times. I have a strongly developed sense of mischief, which balances my serious side. I’m the clown who wants to play Hamlet, and more often than not it’s the clown who wins. I draw the line at being offensive. I have no wish to offend or insult anybody, unless I feel very strongly about something; like injustice or exploitation.

Is there a genre you haven’t had the chance to work on yet and would kill to do so?

Yes. Strangely perhaps, I would like to tackle a realistic war story. But my knowledge of military history is very sparse. I don’t think people of my generation were told the truth about the reasons for either the First or Second World Wars. I don’t think the truth will ever be known until the British people rid themselves of their imperialist past. How’s that for controversy?

Will we see any new RESIDENT ALIEN stories in the future?

Yes. Many, many stories. All of which will be engaging and sometimes very surprising. Both Peter Hogan and myself would like to challenge the popular notion of how an alien should behave.

Can you tell us about the new Bojeffries story for Top Shelf’s new edition? When was it made and what is it about?

The new Bojeffries story was created between 2007 and 2009. Alan began roughing out the basic ideas in 2007, he delivered the final script at some point in late 2008 and I began drawing immediately. Most of the pages were completed by 2010. Alan’s idea was that we should tie up the Saga by revealing what happened to the family since we last visited them. Reth has become a famous writer and Ginda is a socialist politician. The whole theme, as usual, is a parody of English society and English politics. The story visits each family member in turn and we discover what they have become and how their condition reflects the changes in Britain over twenty years or so.

Do you have any other upcoming projects for the immediate future?

At the moment I’m focused entirely on RESIDENT ALIEN. There will be four series in all, with short episodes in DARK HORSE PRESENTS. If people like it, we’ll do even more.

[Translated by Alexandros Tsantilas]