ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ #3: Γιώργος Κωνσταντίνου, Το Βιογραφικό

Αυτή τη βδομάδα, λόγω ενός ταξιδιού μου στην Ισπανία, είπα να κάνω ένα αφιέρωμα σε ένα δημιουργό που μένει μόνιμα πλέον εκεί και ίσως πολλοί να μην τον γνωρίζουν. Ο δημιουργός αυτός είναι ο Γιώργος Κωνσταντίνου και γράφω ότι πολλοί μπορεί να μην τον γνωρίζουν, διότι ζει και εργάζεται τα περισσότερα χρόνια στο εξωτερικό, ενώ εκεί έχουν κυκλοφορήσει και οι περισσότερες από τις έντυπες δουλειές του. Μάζεψα σε ένα πρόχειρο χαρτί ό,τι ήξερα για την πορεία του στο χώρο και κανονίστηκε μία συνάντηση στη Βαρκελώνη, όπου μου έδωσε περισσότερες πληροφορίες, αλλά και μία συνέντευξη. Θα πρέπει να αναφέρω πως το αρχικό αφιέρωμα που είχα ετοιμάσει ήταν τεράστιο και με πάρα πολλές πληροφορίες. Επειδή, λοιπόν, θα κούραζε, αποφάσισα να το χωρίσω σε δύο μέρη. Σήμερα θα γράψω ένα μικρό βιογραφικό και την επόμενη φορά θα έχουμε τη συνέντευξη. Να μη σας κουράζω, όμως, περισσότερο με την εισαγωγή. Σταματάω εδώ και προχωράω στο θέμα μας.

Αυτοπροσωπογραφία του Γ. Κωνσταντίνου.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι εικονογράφος και δημιουργός comics. Σπούδασε στο Βερολίνο, έμεινε στην Ισπανία, ξαναγύρισε στη Θεσσαλονίκη για λίγο και πλέον διαμένει μόνιμα με την οικογένειά του στο Cercs, μία μικρή πόλη στα καταλανικά Πυρηναία. Μερικά από τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιεί είναι τα: ЁРГОС, Jorgos ή Yorgos k, Νίκος Οπελάτης.

Γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1967 στη Θεσσαλονίκη. Στην πόλη αυτή ξεκινάει και η ενασχόλησή του με τα έντυπα, όταν, στην ηλικία των 16 ετών, εκδίδει το μαθητικό περιοδικό ποικίλης ύλης ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ.  Σε αυτό το περιοδικό, του οποίου την καλλιτεχνική επιμέλεια, καθώς και τα σχέδια, είχε αναλάβει εξ ολοκλήρου ο Γ. Κωνσταντίνου,  υπήρχαν ανταποκρίσεις από  σχολεία, καθώς και διάφορα αφιερώματα και προτάσεις. Κυκλοφόρησαν 6 τεύχη, από το 1984 μέχρι το 1986, και τότε ήταν και η πρώτη του γνωριμία με το τυπογραφείο, καθώς χρειάστηκε να δουλέψει πολλές φορές σε αυτό, για να μειώσει το κόστος της έκδοσης του περιοδικού.

Το 1987 μετακομίζει στο Βερολίνο και ξεκινάει να ασχολείται με εικονογραφήσεις, ενώ παράλληλα σπουδάζει visual communication (οπτική επικοινωνία) στη σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου. Ένα χρόνο μετά, ξεκινάει να συνεργάζεται με το γερμανικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι ZDF, ως σκιτσογράφος στην εκπομπή Quiz Nach Quoten, και μετά από δύο χρόνια (1990) με την εφημερίδα SONNTAG του Ανατολικού Βερολίνου. Στην SONNTAG δημοσιεύει ένα εβδομαδιαίο strip, με τίτλο SONI DE WAR, που μετέπειτα αυτοεκδίδει στην Ελλάδα με τον ίδιο τίτλο σε 1.000 αντίτυπα το 1991 (περίεργο μακρόστενο format “δεμένο” με σπιράλ).

SONI DE WAR, Θεσσαλονίκη, 1991

Την ίδια χρονιά, παρουσιάζει στο Βερολίνο μαζί με μία ομάδα δημιουργών, το ŁØΨ, μία multimedia παράσταση με ταυτόχρονες προβολές slides από 12 προβολείς σε μία οθόνη/πανί στη μισογκρεμισμένη πρόσοψη ενός  τετραόροφου κτιρίου στο κέντρο του Ανατολικού Βερολίνου, το Tacheles (που επί χρόνια λειτουργούσε ως κατάληψη καλλιτεχνών). Είναι κάπως δύσκολο να περιγράψω πώς έγινε όλο το σκηνικό, αλλά θα προσπαθήσω. Σε αυτό το κτίριο, ο ένας εξωτερικός τοίχος ήταν όλος γκρεμισμένος, αφήνοντας να φαίνεται το εσωτερικό 8 δωματίων/δύο σε κάθε όροφο. Στο καθένα από τα 8 αυτά δωμάτια τοποθετήθηκε μία οθόνη/τεντωμένο πανί διαστάσεων 3×5 m. Στο εσωτερικό, τώρα, του κάθε δωματίου είχαν εγκαταστήσει από έναν ή δύο προβολείς που ήταν συνδεμένοι με μία κεντρική μονάδα από την οποία ρυθμίζανε σε ποιο δωμάτιο, με ποια σειρά και πότε θα παίξουν τα slides. Άρα, ήταν συνολικά 8 οθόνες όπου προβάλλονταν συνδυασμοί 600 ζωγραφιστών slides, φτιαγμένων ώστε να λειτουργούν ξεχωριστά ή όλα μαζί, ακολουθώντας ένα σενάριο με μουσική. Όσο περνούσε η ώρα, το ŁØΨ (που είναι το πλάσμα που βλέπουμε στις εικόνες) μεγάλωνε και σιγά-σιγά καταλάμβανε ολόκληρο το πανί 200 τ.μ.. Οι θεατές εννοείται πως το βλέπανε από έξω όλο αυτό. (ελπίζω να βγάλατε κάποια άκρη :P).

Το 1993 συνιδρύει με τον Μάρκους Ματσόνι την comix KLASSE (τάξη των comics), ένα αυτόνομο project στη Σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου, με σκοπό τη μελέτη και την έκδοση comics. Τα αποτέλεσματα αυτής της τάξης είναι 3 ομαδικές ανθολογίες/αυτοεκδόσεις που κυκλοφόρησαν: τo KILLER JOE (1993), το LUKAS 15 (1994, ανθολογία με θέμα την παραβολή του άσωτου υιού) και το URBS (1994, μια ανθολογία με ιστορίες της πόλης). Κάπου εκεί βγάζει μία μικρή αυτοέκδοση, το LOVE IS IN THE AIR (1994), σε πολύ λίγα αντίτυπα. Μετά από πρόσκληση της Aκαδημίας Tων Tεχνών του Βερολίνου,  ξεκινάει μια σειρά μαθημάτων comics που τα ονομάζει Comix Crash Kurs. Το πρόγραμμα αυτό είχε διάρκεια έξι εβδομάδες και, στη διάρκεια αυτών, οι μαθητές διδάσκονταν όλα τα στάδια της παραγωγής ενός comic, από τη δημιουργία μέχρι το τελικό στάδιο της κυκλοφορίας του. Από το πρόγραμμα αυτό δημιουργήθηκαν το THEMROCK (ομαδική ανθολογία/αυτοέκδοση, Βερολίνο, 1995), το COMIXCRASH (ομαδική ανθολογία/αυτοέκδοση, Βερολίνο, 1996) και μία έκδοση που οργάνωσε ο ίδιος, αλλά δεν συμμετείχε, το POPE FICTION (φανταστικές ιστορίες με θέμα το τι θα γινόταν αν πέθαινε ο Πάπας).

Επόμενη στάση του Γ. Κωνσταντίνου είναι η Βαρκελώνη. Εκεί, εκτός από τις διάφορες εικονογραφήσεις και animations, συνεχίζει να κάνει ακατάπαυστα comics και, έτσι, μέσα στο 1996 έχουμε ακόμη τρεις δικές του αυτοεκδόσεις, το IMPOSSIBLE REALITIES (μία συλλογή απο κάρτ ποστάλ με όμορφες σουρεαλιστκές γελοιογραφίες), το ESPLANADE (η μόνη αυτοέκδοση του Γ. Κωνσταντίνου που έχει κυκλοφορήσει σε φωτοτυπίες) και το CONCERTS (αυτοέκδοση πολύ μικρού μεγέθους που κυκλοφόρησε μέσα σε τετράγωνες συσκευασίες από χαρτάκια για καπνό Smoking). Εδώ, απλά να αναφέρουμε πως οι αυτοεκδόσεις αυτές κυκλοφόρησαν κάτω από τις εκδόσεις Esplanade, μία δική του “underground εκδοτική”.

Μεταξύ του 1997 και του 1998 γυρίζει ξανά στη Θεσσαλονίκη. Ανοίγει ένα γραφείο, το Εικονοπλαστείο, όπου παρέχει υπηρεσίες ως γραφίστας/σκιτσογράφος/εικονογράφος, ξεκινάει μια συνεργασία ως γελοιογράφος/εικονογράφος με τη εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ και διδάσκει comics στο Εντευκτήριο του Αγίου Παύλου στην Άνω Πόλη, στα πρότυπα του προγράμματος Comix Crash Kurs, αλλά με διάρκεια σχεδόν ενός έτους. Μέσα από τα μαθήματα αυτά, γεννιέται η ομάδα comics Εικονοστρόβιλος, η οποία κυκλοφορεί μία ανθολογία, τη ΧΩΜΑΤΕΡΗ (1998), στην οποία ο Γ. Κωνσταντίνου είναι ο επιβλέπων καθηγητής. Να πούμε μόνο πως σε αυτήν την ανθολογία είχαμε, ανάμεσα σε άλλους μαθητές, τον Γ. Τσούκη, τον Ν. Δαλαμπύρα και τον Π. Κρητικό (οι δύο τελευταίοι αργότερα δημιούργησαν την Ένατη Διάσταση, αρχικά ως fanzine, έπειτα με διοργανώσεις εκθέσεων comics της Φοιτητικής Eβδομάδας του Α.Π.Θ. και, τέλος, τη γνωστή σε όλους μας εκδοτική). Το 1999, ο Γ. Κωνσταντίνου συνεργάζεται με το διαδικτυακό flash.gr, με την εβδομαδιαία έγχρωμη στήλη O ΔΙΑΚΟΠΤΗΣ, η οποία διήρκεσε δύο χρόνια. Μία στήλη στην οποία είχε απόλυτη ελευθερία να δημοσιεύσει για όποιο θέμα ήθελε, χωρίς να “κόβεται”, κάτι που δεν ίσχυε στις περισσότερες συνεργασίες που έκανε με διάφορα άλλα έντυπα στην Ελλάδα.