KOKO BE GOOD

Writer/Artist: Jen Wang
First Second

Πότε είναι κάποιος “καλός”; Όταν είναι καλός με τον εαυτό του; Όταν είναι καλός με τους άλλους; Μπορεί μία καλή πράξη, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να θεωρηθεί κακή; Παίζει ρόλο ο περίγυρός μας για το αν θα είμαστε καλοί ή όχι; Πόσο υποκειμενικά είναι αυτά το ερωτήματα τελικά; Σε αυτό το πολύ όμορφο βιβλιαράκι, η Jen Wang καταπιάνεται με κάποια από αυτά τα ερωτήματα και όχι μόνο.

Η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη. Μερικοί νέοι, early 20s πιθανότατα (αυτό είναι λίγο ασαφές), ψάχνουν τον εαυτό τους, το που ανήκουν και το ρόλο τους σε αυτό τον κόσμο. Όχι ιδιαίτερα συναρπαστικό, ε; Συμφωνώ! Γενικά, δε με χαλάνε τα αυτοβιογραφικά, ή απλά βιογραφικά, ή απλά “ψάχνω το βαθύτερο νόημα”, comics. Στην πραγματικότητα, κάποια από αυτά τα λατρεύω. Αλλά πόσα να διαβάσει κανείς, μέχρι να νιώσει ότι αυτό που διαβάζει, κάπου το έχει ξαναδεί; Ξέφυγα…

Ο Jon είναι φοιτητής (μάλλον) με μία (μάλλον) καλή δουλειά, ταλέντο στη μουσική και μία κοπέλα, την Emily, μεγαλύτερη από αυτόν, με την οποία σκοπεύει να μετακομίσει στο Περού. Να σημειώσω πως η Emily είναι μισή Περουβιανή και δουλεύει εδώ και λίγο καιρό σε ένα σχολείο για ορφανά εκεί. O Jon είναι σχεδόν βέβαιος πως αυτή η αλλαγή στη ζωή του θα τον οδηγήσει να καταλάβει τη θέση του στον κόσμο και την κοινωνία. Η Koko είναι μια περίεργη κοπέλα που ζει τη ζωή της μέρα με τη μέρα. Δεν έχει σταθερό σπίτι, ούτε σταθερή δουλειά και ζει με μικροαπατεωνιές και βοήθεια από άλλους. Μετά από τη γνωριμία της με τον Jon, αποφασίζει να αλλάξει lifestyle και να γίνει καλή, βοηθώντας τον κόσμο όπως μπορεί. O Faron είναι…χμμ, τί είναι ο Faron; Ένας πολύ περίεργος, ψιλο-emo τυπάκος, που και αυτός προσπαθεί να καταλάβει τί ρόλο βαράει στο μάταιο τούτο κόσμο.

Όπως ίσως θα καταλάβατε από την προηγούμενη παράγραφο, το σενάριο, ή, καλύτερα, το storytelling, δεν είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρο. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται, έως ένα σημείο, με κάποιο βάθος και καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για διακριτές οντότητες. Η πλοκή, όμως, είναι μπερδεμένη και, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σε μερικά καρέ πραγματικά δεν ξέρεις πως να ακολουθήσεις τα μπαλόνια του διαλόγου, σίγουρα θα δυσκολευτείς να παρακολουθήσεις την ιστορία. Εξαίρεση αποτελεί το κεφάλαιο “The Ballad of Faron Lau”. Ξεχάστε ότι έγραψα παραπάνω για το υπόλοιπο comic. Εδώ πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, όπου το σχέδιο και το storytelling συνεργάζονται τέλεια!  Κάτι σαν το anime πέρασμα στο πρώτο KILL BILL!

Anyway, μπορεί το γράψιμο της Wang να είναι ολίγον αδύναμο, αλλά το σχέδιο δεν είναι. Καθόλου, όμως! Όλο το βιβλίο είναι πανέμορφο. Το σχέδιο, που άλλες φορές “καρτουνίζει” και άλλες “mangίζει” (ας μου επιτραπούν οι όροι), είναι τόσο όμορφο, τόσο ρευστό, που σχεδόν το βλέπεις να κινείται μπροστά στα μάτια σου! Η παλέτα της Wang παίζει με αποχρώσεις του σέπια, χωρίς να λείπουν, κατά διαστήματα, τα μπλε και τα πράσινα. Τα καρέ της έχουν μια απίστευτη δυναμική, μία ένταση που ταιριάζει και με το ρυθμό της ιστορίας (ή, τέλος πάντων, όπως την κατάλαβα εγώ – είπαμε, το storytelling θέλει δουλειά).

Συνολικά, μου άφησε καλή εντύπωση. Η ιστορία, χωρίς να μου είναι (τελείως) αδιάφορη, οριακά με κράτησε. Αυτό που με κέρδισε σίγουρα, ήταν το φανταστικό σχέδιο και το πέρασμα του “The Ballad of Faron Lau” (που είναι γύρω στη μέση και σε ξυπνάει λίγο). Έχοντας υπόψη πως αυτό είναι το πρώτο μεγάλο comic της Wang, πιστεύω πως θα δούμε πολύ καλύτερες δουλειές από αυτή, στο μέλλον.