DARKNESS

Artist / Writer: Boulet 

“Έτσι γίνεται!”, είναι το πρώτο σχόλιο που μου ήρθε στο μυαλό και μετά έπεσα με τα μούτρα και το ξαναδιάβασα. Ένα απίθανο, φανταστικό comic που μας πρότεινε ο Άρης και ο Ηλίας, αλλά είπα και εγώ να πω τη γνώμη μου. Μακράν ένα από τα καλύτερα comics που έχω διαβάσει εδώ και καιρό. Καλοστημένο, ξεκαρδιστικό, τρυφερό. Α! Και φτιαγμένο σε 24 ώρες – ή μάλλον σε 26, όπως εξομολογείται ο δημιουργός. Και αυτό, γιατί έγινε στα πλαίσια του 24-HourS Comic Event της φετινής Angouleme.

Η ιδέα είναι απλά ξεκαρδιστικά υπέροχη. Ο πρωταγωνιστής μας υποδέχεται μια φίλη του στο σπίτι και της εξομολογείται τον πόνο του. Και ο πόνος του είναι ο συγκάτοικός του. “I think my roommate is DARK!”, λέει βυθισμένος στον καναπέ του και στην απελπισία. Και έτσι είναι. Μόλις εκείνος βγαίνει από το δωμάτιο, το δωμάτιο μοιάζει να γεμίζει με έναν μυστήριο αέρα και τα captions περιγράφουν τη μελαγχολική φύση του και τη γατίσια κορμοστασιά του. Τα σάλια τρέχουν από τη φίλη του πρωταγωνιστή, όσο εκείνος θυμώνει. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει γυναίκα που να μπορεί να του αντισταθεί, την ίδια ώρα που ο ίδιος βλέπει ξεκάθαρα ότι δε διαβάζει Baudelaire αλλά Στρουμφάκια, ότι δε μπορεί να κοιτάξει τη βροχερή νύχτα μελαγχολικά έξω από το παράθυρο, γιατί απλούστατα έξω είναι μια ηλιόλουστή μέρα.

Πραγματικά, είναι απίστευτα αστείο και λίγο ή πολύ όλοι το έχουμε νιώσει. Όλα τα αγόρια στο σχολείο έχουν απορήσει “Τί του βρίσκουν του χλεχλέ;” και άλλα τέτοια. Υποθέτω ότι τώρα με το TWILIGHT SAGA (ε, όχι και saga, ρε παιδιά) τα πράγματα με τους dark, μελαγχολικούς, αδύνατους, χλωμούς τυπάδες έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Φαντάζομαι, το ίδιο ισχύει και για τα κορίτσια, αν και τις προτιμήσεις των περισσότερων ανδρών είναι πιο εύκολο να τις εξηγήσεις. Τέλοςπάντων! Η εξέλιξη της ιστορίας δεν είναι και καμιά απίθανη ανατροπή, αλλά πουθενά δε χάνει το χιούμορ της. Και έχει ένα γλυκό, τρυφερό επίλογο που σε κάνει να πεις “Ωωωω!” και να ξεχάσεις και dark τύπους και My Chemical Romance και τα συναφή. Τουλάχιστον εγώ έτσι έκανα!

Το σχέδιο είναι πολύ-πολύ ωραίο. Είναι ασπρόμαυρο που έχει να κάνει και με τον περιορισμένο χρόνο, αλλά και μια τέτοια ιστορία δε θα μπορούσε να είναι και με άλλα χρώματα. Η χρήση των captions είναι από τις καλύτερες, πιο πονηρές, πιο ξεκαρδιστικές. Η αφήγηση, όταν εμφανίζεται ο dark τύπος, ακολουθεί το μελαγχολικό χαρακτήρα και δίνει στο μύθο του και μοιάζει σαν να ακούγεται αλήθεια. Εξαιρετικό και το γεγονός ότι το πρώτο caption “Suddenly, he appeared” ήταν μέρος των κανόνων του event και έπρεπε με κάποιον τρόπο να εμφανιστεί στην ιστορία. Ευφυέστατος και αντισυμβατικός τρόπος, δε νομίζετε;

Ενδιαφέρουσα και η συνέντευξη που έδωσε ο δημιουργός στη WASHINGTON POST – η οποία παρεπιπτόντως έχει τμήμα που λέγεται Comic Riffs! – και που εκεί εξηγεί και πώς του ήρθε η ιδέα και πώς οι άλλες του εμπειρίες από προηγούμενα παρόμοια events τον βοήθησαν.  Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Την ίδια την ιστορία μπορείτε – όχι, όχι μπορείτε, πρέπει – να τη διαβάσετε εδώ.