INTERVIEW CORNER #99: Ivan Brunetti

φωτο: Fantagraphics

Κατά καιρούς, έχουμε δει πολλούς καλλιτέχνες comics να “ξεγυμνώνονται” στις σελίδες των έργων τους, παρουσιάζοντας πολλά περισσότερα από απλές απόψεις. Ειδικά όταν μιλάμε για comics με αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, δεν είναι λίγοι αυτοί που μας αφήνουν να ρίξουμε μια ματιά στο χαρακτήρα τους και τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά τους – τις ιδιοτροπίες τους, τα κολλήματά τους και ντροπιαστικές στιγμές της ζωής τους.

Να μου επιτρέψετε, όμως, να δηλώσω ότι κανείς δεν έφτασε τόσο μακριά όσο ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, Ivan Brunetti. Μέσα από τις σελίδες του SCHIZO, της σειράς που είδαμε να δημοσιεύεται σε αραιά διαστήματα πριν αρκετά χρόνια, ο Brunetti μας έκανε κοινωνούς σε κάθε σκοτεινή, απογοητευμένη, ντροπιαστική και οργισμένη πτυχή της ψυχοσύνθεσής του. Αυτοβιογραφικοί μονόλογοι, προσβλητικά strips, σκατολογικό χιούμορ και γενναίες δόσεις απογοήτευσης για αυτό το ανέκδοτο που ονομάζουμε ζωή αποτέλεσαν τα συστατικά για μια σειρά που έμεινε αποτυπωμένη σε όποιον κι αν τη διάβασε.

Το τελευταίο τεύχος του SCHIZO, το #4, έλαβε αρκετές διακρίσεις (μεταξύ των οποίων και η 4η θέση στο Top 100 Comic Books Of The 00s, εδώ στο Comicdom.gr), ενώ τα πρώτα τρία τεύχη συγκεντρώθηκαν στο εξαιρετικό MISERY LOVES COMEDY (το οποίο κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Inkpress/Κορμοράνος). Μεσολάβησαν και δύο συλλογές από gag cartoons, τα HAW! και HEE! (που συγκεντρώθηκαν αργότερα στο HO!) και μετά σιωπή. Οι αναγνώστες του Brunetti δεν είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ξανά το ταλέντο του.

Κάποιοι άλλοι, όμως, είναι πιο τυχεροί. Μιλάω για όσους είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν μια από τις ανθολογίες, στις οποίες ανέλαβε τη θέση του editor, τους αναγνώστες του NEW YORKER, όπου ο Brunetti συνεισφέρει με illustrations, και τους μαθητές του! Βλέπετε, η ακαδημαϊκή καριέρα έχει πλέον κερδίσει τον Brunetti, ο οποίος διδάσκει Cartooning στο Columbia College του Chicago. Από αυτά τα μαθήματα, μάλιστα, προέκυψε και το βιβλίο του CARTOONING: PHILOSOPHY AND PRACTICE, το οποίο προσφέρει πολλά περισσότερα από συνηθισμένες οδηγίες στους επίδοξους cartoonists.

Όπως φαίνεται, λοιπόν, να ισχύει και συνήθως στη ζωή, το κέρδος κάποιου είναι η απώλεια ενός άλλου και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι φοιτητές του Columbia College κερδίζουν όλα όσα έχασαν οι αναγνώστες – και, όπως προκύπτει και από την παρακάτω συνέντευξη (την οποία εξασφάλισα χάρη στη Λήδα Τσενέ), ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, Ivan Brunetti, δε σκοπεύει να αποζημιώσει τους τελευταίους με ένα νέο SCHIZO…

Δεν έχουμε δει καινούργια comics από εσένα εδώ και καιρό. Γιατί αυτό;

Μακάρι να είχα μια καλή απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η ψυχαναλύτρια μου μάλλον θα είχε, μιας και συζητάω μαζί της αυτό το ζήτημα τα τελευταία 11 χρόνια. Τον περισσότερο καιρό νιώθω μπλοκαρισμένος. Εργάζομαι ως δάσκαλος και αυτό καταναλώνει τον περισσότερο χρόνο μου, πράγμα που δε με πειράζει. Είναι καλό να μένεις απασχολημένος και μπορώ να δικαιολογήσω την συνεχιζόμενη ύπαρξή μου καλύτερα, αν αισθάνομαι ότι βοηθάω κάποιον άλλο. Είναι πιο εύκολο να βοηθάω άλλους απ’ ότι να βοηθάω τον εαυτό μου ή να δέχομαι την δική μου συμβουλή. Μισώ τα comics μου και μισώ τον εαυτό μου και δεν πιστεύω ότι η απουσία μου από τον κόσμο των comics μπορεί πια να θεωρηθεί και τόσο μεγάλη απώλεια. Τα comics μου δεν πουλάνε και τόσο πολύ, οπότε η ζήτηση γι’ αυτά είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Δεν είμαι σίγουρος τι ήταν αυτό που με ώθησε να κάνω comics εξαρχής. Φρεναπάτη; Αλαζονεία; Ανοησία; Ήμουν πολύ πιο θυμωμένος όταν σχεδίαζα το SCHIZO, αλλά τώρα έχω εξαντληθεί και νιώθω αμετάκλητα άδειος. Ο κόσμος έχει νικήσει. Έχω καταστραφεί ολοκληρωτικά: Σύμπαν 1, Ivan 0. Έχω αποτύχει σε κάθε όψη της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ζωή δεν αξίζει τίποτα, αλλά ο θάνατος φαίνεται ακόμα πιο άγριος και ηλίθιος.

Τι σε οδήγησε στο να μοιραστείς τα προσωπικά σου προβλήματα και τις βαθύτερες σκέψεις σου μέσω των cartoon και της σειράς SCHIZO;

Ήμουν τόσο θυμωμένος, τόσο πεινασμένος, τόσο απελπισμένος να δημιουργήσω μια σύνδεση με κάποιον άλλο. Πήγαινε καλά για κάποιο διάστημα. Είμαι ευγνώμων για όλους όσους αγόρασαν τα βιβλία τότε και ξόδεψαν λίγο απ’ τον χρόνο τους για να μου γράψουν.
Ένιωσα να παίρνω τα πάνω μου για λίγο και η ώθηση αυτή μου εξοικονόμησε επιπλέον χρόνο. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, πέραν του ότι ένιωθα μέσα μου μια δυνατή επιθυμία να ακουστώ, έπειτα από μία ολόκληρη ζωή όντας ένα τίποτα. Υπήρχε μία σπίθα, κάποιο πάθος, ένα ένστικτο επιβίωσης, ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Δε μπορώ να το εξηγήσω, κάποιος άλλος είχε το τιμόνι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον έχανα τα λογικά μου. Για την ακρίβεια, υπήρξαν πολλά χρόνια σοβαρής διανοητικής ασθένειας και μπόλικης αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς. Μετανιώνω για όλα και χρωστάω άπειρες συγνώμες σε πολλούς. Τα cartoon ξεκίνησαν να παίρνουν μία μελαγχολική κατεύθυνση, επειδή μετάνιωνα για όλα αυτά που είχα κάνει. Αλλά σε κάποιο σημείο έχασα την επιθυμία να δημιουργώ. Δεν ξέρω αν έχει μείνει κάποια λάμψη, μάλλον δεν έχουν μείνει παρά μόνο στάχτες. Στο τέλος δεν είχα καταφέρει να μεταδώσω αυτό που ήθελα να μεταδώσω. Προέκυψε ο θυμός, η μανία, η αλαζονεία και η ηλιθιότητα. Όμως, η ήττα, ο πόνος, το χάσμα που ένιωθα να υπάρχει ανάμεσα σ’ εμένα και στην υπόλοιπη ανθρωπότητα, η κενότητα, η απομόνωση, ο αγώνας να προσπαθώ να είμαι “φυσιολογικός” κάθε ώρα και λεπτό, η επακόλουθη εξάντληση… δεν είχα επαρκή τρόπο να τα μεταδώσω όλα αυτά. Ο μόνος τρόπος να εκφραστεί αυτή η ατόφια και ολοκληρωτική ήττα είναι ίσως η αδράνεια. Θα βγω ποτέ από αυτή την διαβρωτική λιποψυχία; Αυτό είναι και το ερώτημα απευθύνω κάθε μέρα στον εαυτό μου.

Ποτέ δεν δίστασες να ασχοληθείς με αμφιλεγόμενη θεματολογία στα comics σου, ειδικά στο SCHIZO. Αν το ξανακοιτάξεις, πιστεύεις ότι μπορεί ενδεχομένως να ξεπέρασες κάποια όρια;

Ναι, ζητάω συγνώμη απ’ όλους. Συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη. Στ’ αλήθεια.

Θα δούμε κανένα νέο βιβλίο του SCHIZO στο μέλλον;

Όχι.

Όντας δάσκαλος στην τέχνη των cartoons, ποιο θεωρείς ότι είναι το σημαντικότερο μάθημα που μπορείς να διδάξεις στους μαθητές σου;

Να συνεχίζουν να σχεδιάζουν. Να μην σταματούν ποτέ να σχεδιάζουν. Το σχέδιο μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό. Το σχέδιο είναι αυτό που επιβραδύνει τον χρόνο, που αποτυπώνει τον κόσμο στο μυαλό σου. Ο νοητικός αυτός χάρτης είναι απολύτως απαραίτητος για να σχεδιάσει κανείς comics. Συναντώ τόσους πολλούς μαθητές που δυσφορούν με το να πρέπει να κρατάνε ένα τετράδιο ελεύθερου σχεδίου, λες και αυτή η υποχρέωση τους φαίνεται αφάνταστα άβολη. Δε συνειδητοποιούν τον βαθμό, στον οποίο η ενήλικη ζωή συνωμοτεί εναντίον σου. Από τη στιγμή που θα τελειώσει η σχολή και κάποιος θα βγει από την ασφάλεια αυτής της μήτρας και θα κολλήσει σε κάποια απαίσια δουλειά (διδάσκω φοιτητές Καλών Τεχνών, αλλά όπως είναι φυσικό, πολύ λίγοι μπορούν να πετύχουν ως καλλιτέχνες. Το σύμπαν είναι κορεσμένο από καλλιτέχνες) και μεγαλώσει ηλικιακά, με ευθύνες να μαζεύονται η μία πάνω στην άλλη, τότε θα καταλάβει πόσο πολύτιμος είναι στ’ αλήθεια ο χρόνος για σχέδιο. Τότε θα νοσταλγήσει, θα παρακαλέσει να του δοθεί o “μπελάς” του να γεμίσει ένα τετράδιο. Βλέπω τόσους πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, να τα παρατάνε. Το να σταματάς να δημιουργείς Τέχνη είναι ένα απαίσιο συναίσθημα. Μπορώ να το εξισώσω μόνο με έναν ζωντανό θάνατο. Ξέρω από πρώτο χέρι τι πάει να πει μια τέτοια απογοήτευση κι ως εκ τούτου λέω: Μη σταματάτε. Είναι δύσκολο να ξεκινήσεις πάλι άπαξ και σταματήσεις. Συνεχίστε να κινείστε προς τα εμπρός. Σπρώξτε. Το σχέδιο είναι σαν το ποδήλατο, όχι σαν το αμάξι.

Τα strips και τα cartoon σου έχουν επηρεαστεί από την διδασκαλία σου;

Ίσως τα σκέφτομαι υπερβολικά, αλλά η τάση αυτή προϋπήρχε έως κάποιο βαθμό πριν ξεκινήσω να διδάσκω. Υποθέτω ότι έμμεσα ζω μέσα από τους μαθητές μου (για να δανειστώ μία ατάκα απ’ την ταινία ART SCHOOL CONFIDENTIAL), αλλά έχω εστιάσει την ενέργεια μου στο να προσπαθώ να είμαι μέντορας στους πιο σοβαρούς φοιτητές μου. Κάποιοι από αυτούς είναι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες, πολύ καλύτεροι απ’ ότι υπήρξα εγώ. Θέλω να τους δω να πετυχαίνουν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Προσπαθώ να τους συμβουλεύω, να τους προειδοποιήσω για τα εμπόδια. Μοιράζομαι μαζί τους όσα περισσότερα μπορώ, όσον αφορά την διαδικασία της δημιουργίας comics, πράγμα που υποθέτω ότι με ανάγκασε να αμφισβητώ συνεχώς τις ίδιες μου τις πεποιθήσεις.

Δεν ξέρω αν αυτό είχε ή θα έχει κάποια επίπτωση στην δική μου δουλειά ως cartoonist (μιας και η παραγωγικότητα μου είναι τόσο χαμηλή που δεν υπάρχουν και τόσα πολλά έργα ν’ αναλύσω).

Τι είδους κοινό είχες κατά νου όταν έγραφες το CARTOONING: PHILOSOPHY AND PRACTICE;

Πάνω-κάτω, όλοι όσοι έχουν κάποιο ενδιαφέρον όσον αφορά τα cartoon θα απολαύσουν το βιβλίο. Πολλές από τις ιδέες του βιβλίου προέκυψαν κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων περιόδων διδασκαλίας μου. Οι φοιτητές τα έδωσαν όλα, τόσο από άποψη δεξιοτήτων όσο και από άποψη ενδιαφέροντος. Πιστεύω ότι το βιβλίο θα φανεί χρήσιμο σε οποιονδήποτε ενήλικα θέλει να σχεδιάσει comics, ασχέτως επιπέδου δεξιοτεχνίας. Οι ικανότητες μπορούν να αποκτηθούν κατά την πορεία. Εγώ έμαθα να σχεδιάζω μόνος μου, και με συνεχή εξάσκηση, όλοι μπορούν να σχεδιάσουν σε ικανοποιητικό επίπεδο. Έτσι κι αλλιώς, τα cartoon επιτρέπουν κάποιες σχεδιαστικές ατέλειες. Στα comics, η σαφήνεια κατά την εξιστόρηση είναι συνήθως σημαντικότερη από το τεχνικά τέλειο σχέδιο. Πιστεύω επίσης ότι με κάποιο τρόπο μπορεί να φανεί ενδιαφέρον ακόμη και στους πιο έμπειρους… ακόμη και σε ανθρώπους που διαφωνούν ολοκληρωτικά μαζί μου. Απλά προσφέρω μία προσέγγιση που δούλεψε στην περίπτωση μου και που (θεωρητικά) μπορεί να δουλέψει και για άλλους. Η ειλικρινής μου προσδοκία είναι ότι το βιβλίο θα έχει αρκετό ενδιαφέρον, έτσι ώστε να είναι ελκυστικό ακόμη και σε άτομα που δεν ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν comics, αλλά ενδιαφέρονται απλά και μόνο να μάθουν κάποια πράγματα που απασχολούν τους cartoonists, όταν αυτοί σχεδιάζουν. Επίσης, το βιβλίο αυτό δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τα cartoon… πρόκειται ουσιαστικά για μία φιλοσοφία με σκοπό την δημιουργική άσκηση. Τα cartoon είναι απλά κάτι που τυχαίνει να κάνω, οπότε γράφω ειδικά γι’ αυτά, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην μεταβιβαστεί το πνεύμα των μαθημάτων σε οποιαδήποτε άλλη δημιουργική επιδίωξη. Αν το βιβλίο αυτό βοηθήσει έστω και ένα και μόνο άτομο στο να φτιάξει ένα comic, τότε τέλεια. Άξιζε τον κόπο.

Έχεις άλλα σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Προς το παρόν δουλεύω σε μία μονογραφία που θα εκδοθεί του χρόνου από την Yale University Press. Το AESTHETICS: A MEMOIR θα συγκεντρώνει για πρώτη φορά τα εξώφυλλα και τα strips που έκανα για το NEW YORKER, καθώς και ένα σωρό δουλειές που έχουν εμφανιστεί πολύ αραιά (ή που δεν έχουν ξαναεμφανιστεί) σε δύο ή τρεις διαστάσεις. Το βιβλίο αυτό αποτελεί εξίσου μια αυτοβιογραφία, ένα φιλοσοφικό δοκίμιο, ένα εικονικό έκθεμα, ένα μαυσωλείο, μια ανασκόπηση, ένα παιδαγωγικό εγχειρίδιο, μια τεκμηρίωση διαδικασίας, μια απολογία, ένα μουσείο παραδοξοτήτων και ένα επιχείρημα υπέρ των cartoon ως μορφή αφαίρεσης, έγκυρη πηγή έμπνευσης και εμμονής, καθώς και γρήγορο μέσο εορτασμού ακόμη και της πιο μικρής πράξης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Όποιος ενδιαφέρεται για τη δημιουργία Τέχνης, ασχέτως επιπέδου ικανότητας, θα βρει το βιβλίο ενδιαφέρον, όσον αφορά στη δομή και το ύφος του. Με έμμεσο τρόπο, το βιβλίο τονίζει την σημασία της ευαισθησίας ως προς το εικαστικό περιβάλλον του καθενός, προτείνει την αποδοχή οποιασδήποτε εικαστικής επιρροής που ενδέχεται να μας περιβάλλει, δείχνει την κατεύθυνση προς την επεξεργασία των επιρροών αυτών, με σκοπό την αισθητική προσέγγιση, και ενθαρρύνει την χρήση κάθε πρόχειρου υλικού, ασχέτως του πόσο ακατέργαστο, συκοφαντημένο, ταπεινό και απλό ενδέχεται αυτό να είναι. Ή, τουλάχιστον, αυτό ελπίζω να πετύχω εγώ.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

photo: Fantagraphics

From time to time, we’ve seen many comics artists “laid bare” in the pages of their works, revealing much more than merely plain and simple self-opinions. When it comes to autobiographical comics, in particular, many creators let us have a peek into their character and their most veiled secrets – their whims, their obsessions, as well as other embarrassing moments of their lives.

Still, you’ll allow me to state that none of them ever went as far as this week’s guest, Ivan Brunetti. Through the pages of SCHIZO, a series sparsely published a few years back, Brunetti shared with us each and every dark, disappointing, humiliating and enraged aspect of his soul. Autobiographical monologues, insulting strips, scatological humor and brave doses of disappointment concerning this joke we call life were the ingredients of a series that left its mark to each and every single one that has read it.

SCHIZO’s final issue, #4, received many distinctions (among which is the 4th place in Top 100 Comic Books Of The 00s, right here in Comicdom.gr), while the first three issues were collected in the exceptional MISERY LOVES COMEDY (published in Greek by Inkpress/Kormoranos publications). Two more gag cartoons collections ensued, HAW! and HEE! (subsequently collected in HO!); after that, silence. Brunetti’s readers didn’t get another chance to enjoy his talent ever again.

Some others, however, are luckier. I’m referring to those who had the chance to read one of the anthologies he edited, the readers of NEW YORKER, where Brunetti contributes illustrations, and also his students! You see, Brunetti now pursues an academic career, teaching Cartooning in Chicago’s Columbia College. In fact, these classes resulted in a book of his titled CARTOONING: PHILOSOPHY AND PRACTICE, a book that offers much more than just plain ordinary advice to aspiring cartoonists.

It seems that one man’s loss is another man’s gain, as it is usually the case with life, and in this instance, the students at Columbia College gained what readers have lost – and, as it turns out from the following interview (which wouldn’t have been possible without the help of Leda Tsene), Ivan Brunetti, this week’s guest, isn’t keen on compensating the readers with a new SCHIZO…

We haven’t seen any new comic books from you for a while. Why is that?

I wish I had a good answer to this question. My therapist would probably know, since I have been discussing this issue with her for the past 11 years. I find myself blocked most of the time. I work as a teacher, and that takes up most of my time, which I do not mind. It’s good to be busy, and my continued existence is much more justifiable to myself if I feel that I am helping someone else. It’s easier to help others than to help myself, or even to take my own advice. I hate my comics, and I hate myself, and I do not believe my absence from the world of comics is any great loss to anyone. My comics do not sell very well, so the demand for them is practically nonexistent. I’m not sure what compelled me to make comics in the first place. Delusion? Arrogance? Foolishness? I was an angrier person when I drew SCHIZO, but currently I am burned out, thoroughly and irrevocably spent. I lose. The world wins. I’m utterly destroyed. Universe 1, Ivan 0. I have failed at every aspect of being human. Life really isn’t worth a goddamn, but death seems even more brutal and stupid.

What has led you to share your personal problems and deepest thoughts through cartooning and the SCHIZO series?

I was such an angry person, such a hungry person, I was desperate to connect with somebody. It worked for a while. I am grateful to everyone who bought my books back then and took the time to write me.

I felt a second wind for while, and the boost really bought me some extra time. I really don’t know what to say, other than there was some strong desire within me to be heard, after a lifetime of being an absolute nothing. There was still an ember there, some passion, a survival instinct, or God knows what. I can’t explain it myself. Someone else was piloting the ship. Looking back on it, I was probably losing my mind. In fact, there were many years of rather severe mental illness, much self-destructive behavior. I regret everything and owe many people countless apologies. The cartooning started to go in this melancholy direction, because I was sincerely sorry. But at some point I lost the desire to create. I don’t know if there’s any glow left, perhaps just ashes. In the end, I was not successful at communicating what I wanted to communicate. The anger came through, the mania, the arrogance, and the stupidity. But my defeat, my pain, the gulf I have felt between me and the rest of humanity, the emptiness, the isolation, the sheer struggle it took me every waking moment to try and be “normal,” the force of will to simply function, the resulting exhaustion… I was not able to communicate any of that adequately. Perhaps inactivity is the only way to express this pure and utter defeat. Will I ever come out of this withering funk? I ask myself this every day.

You have never been shy of injecting your comics with controversial themes, especially in SCHIZO. Looking back, do you ever feel you may have crossed any kind of lines?

Yes. I apologize to everyone. I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry. Really.

Will we see any new SCHIZO books in the future?

No.

Being a teacher in cartooning, what do you feel is the most important lesson you can pass to your students?

Keep drawing. Never stop drawing. Drawing can keep you alive. Drawing is the one thing that slows down time, that burns the world into your brain. That mental map is absolutely necessary to draw comics. I meet so many students that resent having to keep a sketchbook, as if it is this great inconvenience, this imposition. They don’t realize the degree to which adult life conspires against you. Once school is over, and one exits the safety of that womb and gets stuck at some horrible job (I teach art students, but of course very few people can succeed as artists; the universe has a surfeit of artists), and one gets older, and responsibilities pile atop responsibilities, then one realizes how precious that drawing time truly is. One longs, begs for the “inconvenience” of having to fill a sketchbook. I see so many people, like myself, peter out. It’s a horrible feeling, to stop making art. I can only equate it with a sort of living death. I know this disappointment first hand. And so I say: do not stop. It is hard to start again when you stop. Keep moving forward. Push. Drawing is a bicycle, not a car.

Has teaching affected your own strips and cartoons?

I probably over-think them, but that tendency, to some degree, existed before I was ever teaching. I suppose I am living vicariously through my students (to borrow a line from the film ART SCHOOL CONFIDENTIAL), but I have focused my energies on trying to be a mentor to my more serious students. Some of them are truly great artists, way better than I ever was. I want to see them succeed, more than anything in the world. I try to give them advice, warn them of the pitfalls. I share with them as much as I can about the process of making comics, and I suppose that has forced me to constantly question my own assumptions.
I don’t know if this has had or will have an affect on my cartooning (because my productivity is so low, there really isn’t much work to analyze).

What kind of audience did you have in mind when writing the book CARTOONING: PHILOSOPHY AND PRACTICE?

Pretty much anybody with any interest in cartooning might enjoy the book. A lot of the ideas in there came out of the first three classes that I taught. The students were all over the place, in terms of skill level and interest level. I think the book could be useful to any adult that wants to draw comics, regardless of skill level. Skills can always be picked up along the way. I taught myself to draw, and through constant practice, anyone can learn to draw reasonably well. Cartooning allows for some imperfections in the drawing, anyway; in comics, clarity in storytelling is usually more important than technically perfect drawings. I also think it could in some ways appeal to experts as well… even people that totally disagree with me. I am just offering up an approach that worked for me and (I think) can work for others. My sincere hope is that the book is engaging enough that it can be enjoyed even by someone who has no real interest in making comics, but simply wants to learn more about the kinds of things cartoonists have to concern themselves with when they draw.
Also, the book isn’t really only about cartooning… it’s essentially a philosophy toward creative practice. Cartooning just happens to be what I do, so I write about that specifically, but there’s no reason the spirit of the lessons wouldn’t translate to any other creative pursuit. If the book helps even one person make a comic, great. It was worth it.

Do you have any projects for the immediate future?

Currently I am working on a monograph, to be published by Yale University Press next year. AESTHETICS: A MEMOIR will collect for the first time my NEW YORKER covers and strips, as well as a host of rarely (and some never-before) seen work in both two and three dimensions. The book is equal parts autobiography, philosophical treatise, virtual exhibit, mausoleum, retrospective, pedagogical notebook, documentation of process, apologia, museum of curiosities, and an argument in favor of cartoons as a form of abstraction, a valid source of inspiration and obsession, and a ready means for commemorating even the smallest act of artistic creation. Anyone interested in making art, at any skill level, would find the book interesting in terms of its structure and ethos. Implicitly, the book stresses the importance of sensitivity to one’s visual environment, suggests the embrace of whatever visual influence may surrounds us, points the way toward refinement of those influences into an aesthetic approach, and encourages the use of whatever materials may be at hand, no matter how crude and disrespected, or humble and unassuming. This is what I hope to achieve with it, anyway.

[Translated by Alexandros Tsantilas]