INTERVIEW CORNER #100: Brent Anderson

Οι superheroes είναι ακριβώς αυτό που εσύ μπορείς, ή θέλεις, να δεις. Μπορεί να συγκεντρώνουν δεκάδες κλισέ, να μάχονται χωρίς λόγο, ή να έχουν μια θέση εκτός πραγματικότητας. Ή μπορεί να μοιάζουν με απλούς καθημερινούς ανθρώπους, με τα ίδια προβλήματα και γούστα, με τη διαφορά ότι φορούν κολάν και όλα όσα αντιμετωπίζουν έχουν μια περισσότερο συμβολική – αλλά ικανή να αγγίξει τον καθένα μας – σημασία, ακόμη κι αν διαδραματίζονται στην άλλη άκρη του σύμπαντος.

Αυτό το γνωρίζουν, οπωσδήποτε, οι καλλιτέχνες που καταπιάνονται με τη συγγραφή superhero comics, αλλά και οι σχεδιαστές, οι οποίοι οφείλουν να φέρουν στη ζωή τις λέξεις του writer και να μας πείσουν ότι οι δισδιάστατοι ήρωες που βλέπουμε στις σελίδες ενός comic, είναι όντως ικανοί να αντιπροσωπεύσουν το κοινό αίσθημα, ή την κοινή λογική. Και αυτό το πετυχαίνει, εδώ και πολλά χρόνια, με μεγάλη επιτυχία, ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας (και τελευταίος καλεσμένος του INTERVIEW CORNER), Brent Anderson.

Ο Anderson έχει καταφέρει όχι μόνο να επιτύχει τις υποχρεώσεις του απέναντι στους γνωστούς μας superheroes, αλλά και να δημιουργήσει νέους, πολλές φορές αντισυμβατικούς, χαρακτήρες με υπερδυνάμεις, παρουσιάζοντάς τους (με τη βοήθεια του writer) υπό ένα διαφορετικό οπτικό πρίσμα. Στην πρώτη κατηγορία, αυτή των καθιερωμένων superheroes, ανήκουν οι Green Lantern και Plastic Man, καθώς και οι X-Men, στο επιτυχημένο graphic novel X-MEN: GOD LOVES, MAN KILLS.

Στη δεύτερη, ανήκει το spin-off του παράδοξου superhero comic του J. Michael Straczynski, RISING STARS, με τίτλο UNTOUCHABLE, αλλά και η καλύτερη δουλειά του Anderson μέχρι σήμερα, το ASTRO CITY, το οποίο συν-δημιούργησε με τον Kurt Busiek. Στο ASTRO CITY, ο Anderson έδωσε “σάρκα και οστά” σε νέους superheroes, σε ένα comic που διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα του είδους. Οι ήρωές του αυτοί και η οπτική, από την οποία τους παρακολουθούμε εδώ και περισσότερα από 15 χρόνια, περιέχουν μεγαλύτερες δόσεις καθημερινότητας απ’ ότι έχουμε συνηθίσει και το αποτέλεσμα ήταν η μεγάλη αποδοχή της σειράς από τους αναγνώστες και οι συχνές βραβεύσεις της από τους φορείς της βιομηχανίας των comics.

Όλα αυτά, φυσικά, έγιναν χάρη στις ικανότητες των δύο δημιουργών και τη νέα πνοή που εμφύσησαν σε ένα κουρασμένο είδος. Και, αναλογιζόμενοι όλα αυτά, δεν απορούμε καθόλου από την παρακάτω δήλωση του Anderson, όπως αναγράφεται στο βιογραφικό του: “My greatest joy in drawing comics comes when I’ve added nuance to a character with just the right expression and illustrated a scene that captures the perfect moment of mood. When the characters come to life I feel alive. That’s why I’ve dedicated my professional life to creating comics.”

Αυτό ακριβώς αναμένουμε κι από τη νέα σειρά του artist, το PHANTOM STRANGER (σε σενάριο Dan Didio), η οποία αποτελεί μέρος του νέου κύματος τίτλων της DC. Διαβάστε, λοιπόν, τη συνέντευξη του τελευταίου καλεσμένου της στήλης, Brent Anderson, και αναρωτηθείτε: είναι τόσο εύκολο να ζωντανέψεις ένα δισδιάστατο χαρακτήρα στο χαρτί;

Ποιοι καλλιτέχνες σε επηρέασαν περισσότερο στη δουλειά σου;

Είπες να ξεκινήσεις με μια εύκολη ερώτηση, ε; Οι καλλιτέχνες που με επηρέασαν είναι στρατιά ολόκληρη: Ας αναφέρω τους Jack Kirby, John Buscema, Gene Colan, John Romita Sr., Al Williamson, Hal Foster, Alex Raymond, Alex Toth, Moebius, Frank Frazetta, Neal Adams, Norman Rockwell, Howard Pyle, J.C. Leyendecker – ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Έχω κρατήσει κάτι πολύτιμο από κάθε καλλιτέχνη που είδα και/ή μελέτησα.

Έχεις δηλώσει ότι το κομμάτι της δουλειάς σου που απολαμβάνεις περισσότερο είναι εκείνο που προσθέτεις αποχρώσεις στους χαρακτήρες σου, δίνοντας τους έτσι ζωή. Υπάρχει κάποιο μυστικό για να επιτύχεις κάτι τέτοιο;

Κανένα “μυστικό”. Απλά πρέπει να μπω στο πετσί του χαρακτήρα και να κατανοήσω τι είναι αυτό που τον κάνει να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται, αυτό που τον κάνει ανθρώπινο. Με κάποιους χαρακτήρες είναι πιο εύκολο, με άλλους πιο δύσκολο, αλλά αν δεν νιώθω κάτι για τον εκάστοτε χαρακτήρα, δε μπορώ να τον κάνω να δείχνει αληθινός όταν τον σχεδιάζω.

Ακόμη κι όταν αναλαμβάνεις περισσότερο “παραδοσιακούς” υπερήρωες (όπως οι X-Men ή ο Green Lantern) υπάρχουν κάποια γυρίσματα της πλοκής στην ιστορία που αφήνουν τους… υπερηρωϊσμούς σε δεύτερη μοίρα. Προτιμάς εσύ ο ίδιος να ασχολείσαι με τέτοιου είδους ιστορίες ή απλά αυτές είναι οι ιστορίες που σου προσφέρονται συνήθως;

Πραγματικά μου αρέσει να απεικονίζω την ανθρώπινη πλευρά ακόμη και των πιο “παραδοσιακών” υπερηρωϊκών χαρακτήρων. Δεν με ενδιαφέρουν οι υπερηρωϊσμοί, οι πόζες, το μελόδραμα και οι επιφανειακές παραδόσεις. Αυτό που με συγκινεί είναι ο “ψαγμένος” παράγοντας στο να βλέπεις έναν παραδοσιακά υπερηρωϊκό χαρακτήρα να δρα πιο ανθρώπινα, λιγότερο ηρωικά (ή, αν θες, πιο ποταπά), με όλες τα σφάλματα και τις ατέλειες του χαρακτήρα του.

Πώς θα περιέγραφες το είδος των superhero comics για τα οποία είσαι πιο γνωστός, όπως το ASTRO CITY;

Δες την προηγούμενη απάντηση. Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να περιγράφω τη δουλειά μου σε τρίτους. Το αφήνω σ’ εσένα!

Ποιες ήταν οι σημαντικότερες προκλήσεις στο να είσαι ο συνδημιουργός ενός κόσμου, όπως αυτός του ASTRO CITY, που είναι πιο ρεαλιστικά δομημένος;

Η μόνη πρόκληση ήταν ο μεγάλος όγκος του υλικού που έπρεπε να δημιουργήσουμε με τον Kurt για να υποστηρίξουμε την όλη ιδέα. Ο Kurt συχνά δημιουργούσε έναν χαρακτήρα που θα τον βλέπαμε σε ένα ή δύο panels μίας ιστορίας και μετά δεν θα τον ξαναέβλεπε κανείς! Δημιουργήσαμε εκατοντάδες τέτοιους χαρακτήρες μέσα στα τελευταία δεκαεπτά χρόνια, και ο κάθε ένας από αυτούς έπρεπε να έχει κάποια καταγωγή, καθώς και μια βασική ανάπτυξη, έτσι ώστε να μπορώ να νιώσω ότι είναι αρκετά αληθινός, προκειμένου να μπορώ να τον απεικονίσω με πειστικό τρόπο. Κι έπειτα, έχεις τον χαρακτήρα του τίτλου, που είναι η ίδια η πόλη. Έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα φυσικό περιβάλλον που θα έδινε την αίσθηση ενός πραγματικού μέρους, κάπου που θα μπορούσε ο αναγνώστης να περάσει τις διακοπές του, και ο κάθε τομέας της πόλης έπρεπε να αφήνει την δική του αίσθηση. Η Astro City βασίζεται σε πολλές πόλεις του κόσμου: Την Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Σεν Λούις, το Πόρτλαντ της Πολιτείας του Όρεγκον, το Σιάτλ/Τακάμο της Πολιτείας της Ουάσινγκτον, την πόλη Ουάσινγκτον, το Σαν Φρανσίσκο, το Ντένβερ, τη Βουδαπέστη, το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Μόσχα κλπ., καθώς και πόλεις των comics όπως η Gotham City, η Metropolis, η Νέα Υόρκη των comics του Kirby και άλλες.

Έχεις κάποιο αγαπημένο storyline από τo ASTRO CITY, όσον αφορά το σχεδιαστικό κομμάτι;

Μου άρεσε το πρώτο τεύχος (“In Dreams”), το “Dinner at Eight”, το storyline του “Confession”, το storyline του Steeljack, με τίτλο “Tarnished Angel”, η ιστορία των Cammie/Roustabout στο “Local Heroes”, το special της Beautie και το πρόσφατο του Silver Agent που ήταν σε δύο μέρη.

Θα δούμε σύντομα κάποια νέα ιστορία του ASTRO CITY;

Ο Kurt κι εγώ έχουμε έτοιμες έξι νέες ιστορίες που περιμένουν να μπουν στο χρονοδιάγραμμα της DC. Όμως, επί του παρόντος δεν μπορώ να ξέρω πότε θα γίνει αυτό.

Κι όσον αφορά τη νέα σειρά Phantom Stranger, στην οποία θα αναλάβεις το σχέδιο; Πότε να την περιμένουμε;

Νομίζω ότι το πρώτο τεύχος θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Έχω σχεδιάσει τρία τεύχη μέχρι στιγμής και σίγουρα μου αρέσει να σχεδιάζω καπέλα!

Τι να αναμένουμε απ’ αυτό;

Ο Phantom Stranger δεν ήταν ποτέ ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες, κάποιος που “πρέπει οπωσδήποτε μια μέρα να σχεδιάσω”, κι αυτό γιατί πολύ απλά ο χαρακτήρας δεν ήταν παρά ένα μυστήριο απ’ όπου κι αν τον έπιανες, ένα μυστήριο και δυνατότητες, μιας και κανείς δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτόν και μπορεί κανείς να υποθέσει τα πάντα. Όταν ο Dan Didio με προσέγγισε για να αναλάβω να τον σχεδιάσω, είπε ότι η DC θέλει να του δώσει υπόσταση, να φτιάξει την καταγωγή του και να καταστήσει σαφή τη θέση του στο σύμπαν της DC, κι ότι εγώ φαινόμουν σαν μια καλή επιλογή για να εικονογραφήσω τις εξελίξεις αυτές. Συν τοις άλλους, έχει πλάκα να σχεδιάζεις τον Phantom Stranger με τη φεντόρα, την μπέρτα και το σκούρο του κουστούμι – ούτε κολάν, ούτε τίποτα!

Έχεις άλλα σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Προσπαθώ να επιταχύνω την εκμάθηση του Photoshop και του Manga Studio, έτσι ώστε να μπορέσω να τα χρησιμοποιήσω σε κάποια προσωπικά μου projects. Ένα από αυτά είναι το EL JAGUAR, ένα σύγχρονο παραμύθι επιβίωσης και αναγέννησης. Ένα άλλο είναι το TECKNIGHT: JAR OF ASHES, ένα φουτουριστικό διδακτικό παραμύθι που διαδραματίζεται σε έναν υπερεπιστημονικό κόσμο εικονικής πραγματικότητας και νανοτεχνολογίας. Μπορείτε να βρείτε δείγματα από το καθένα από αυτά στην ιστοσελίδα μου και στο προφίλ μου στο my web site and my Facebook.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]