SNAPSHOT REVIEWS 26-07-12

THE SHADE #9
Writer: James Robinson
Artist: Frazer Irving
DC Comics

Βρίσκομαι ήδη στο ένατο τεύχος του maxi series του James Robinson και ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν μου αρέσει στο σύνολό του. Θέλω να πω πως απολαμβάνω (πάντα) τους στομφώδεις μονολόγους του πρωταγωνιστή, καθώς και την παγκόσμια τουρνέ του, αλλά από την άλλη, υπάρχουν και αρνητικά. Κάποια flashbacks με κούρασαν και δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να αναλωθούν τόσες σελίδες σε αυτά. Από την άλλη, οι δεύτερης και τρίτης διαλογής superheroes που εμφανίζονται αραιά και πού, απλά μου στερούν quality time με τον αγαπητό Shade.

Το ίδιο συνέβη και σε αυτό το τεύχος. Το – παιγμένο πολύ μεν, πάντα ενδιαφέρον δε – θέμα των κρυμμένων μυστικών του Λονδίνου, ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από διάφορες χίπικες φιλοσοφίες της Αυστραλίας και τα vampires της Βαρκελώνης και οι villains που θα μας απασχολήσουν στο εξής φαίνονται πιο ενδιαφέροντες από τους προηγούμενους. Στο ενδιάμεσο, όμως, κρύβονται και μυστικά από τις κατακόμβες της Αιγύπτου και αυτό με φόρτωσε με πολλά. Το σχέδιο του Irvin με ξετρελαίνει όταν ο Shade πολεμά κάποιον, ή απλά κάνει τα δικά του. Όταν, όμως, το panel πλησιάζει το πρόσωπό του, μου βγάζει μια δυσκοιλιότητα. Καταλάβατε, τώρα, γιατί ακόμη δεν είμαι σίγουρος;

MYSTERY IN SPACE #1
Writers: Various
Artists: Various
DC Comics (Vertigo)

Προσωπικά, θεωρώ πως μια κεντρική ιδέα δίνει περισσότερο ενδιαφέρον σε μια ανθολογία και το γεγονός ότι η συγκεκριμένη συνδύαζε μυστήριο και διάστημα, μου κίνησε το ενδιαφέρον από την αρχή. Συν τοις άλλοις, είχα τεράστια περιέργεια για το τι θα δω από κάποιους από τους δημιουργούς που συμμετείχαν στο MYSTERY IN SPACE, όπως οι Andy Diggle, Michael Wm. Kaluta και Kyle Baker.

Τελικά, οι ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο ήταν άλλες, χωρίς, όμως, να θεωρώ κακές τις παραπάνω. Αν και το σχέδιο του Baker, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι λιγότερο (φαινομενικά) πρόχειρο και το σενάριο του Nnedi Okorafor για τον Kaluta θα μπορούσε να είναι πιο πρωτότυπο. Σε γενικές γραμμές, πάντως, απόλαυσα κάποιες ιστορίες, που μου θύμισαν τα FUTURE SHOCKS της 2000AD, καθώς και κάποιες περισσότερο φιλοσοφημένες ιστορίες, όπως αυτές των Diggle και Allred, τοποθετημένες στην άπειρη μαυρίλα του διαστήματος.

RESIDENT ALIEN #2
Writer: Peter Hogan
Artist: Steve Parkhouse
Dark Horse

Μιας και ανέφερα τις ανθολογίες, προτιμώ να διαβάζω τις ιστορίες που είναι σε συνέχειες, χωρίς ενδιάμεσες άλλες ιστορίες, και αυτός είναι ένας πολύ βασικός λόγος που δε διαβάζω το DARK HORSE PRESENTS. Διαβάζω, όμως, τα τεύχη του RESIDENT ALIEN και περιμένω κι άλλα (τα strips του Evan Dorkin και το AMALA’S BLADE του Μιχάλη Διαλυνά).

Σε αυτή τη σειρά, λοιπόν, μου αρέσουν πολλά (τί μου φταιτε εσείς, τώρα, και πρέπει να μάθετε όλες τις προτιμήσεις μου;): το concept του εξωγήινου που προσπαθεί να προσποιηθεί τον άνθρωπο, το διακριτικό χιούμορ και το σχέδιο του Parkhouse, είναι τα αγαπημένα μου στοιχεία. Επιπλέον, στο δεύτερο (από τα τρία) τεύχος του mini series αυτού, εκτιμώ πολύ το πώς εξελίσσεται η ιστορία. Ο Hogan ακολουθεί αργούς ρυθμούς και μας βάζει για τα καλά στην ήρεμη καθημερινότητα της επαρχιακής πόλης – αυτό, όμως, δεν είναι καθόλου κακό, παρ’ όλο που υπολείπεται μόλις ένα ακόμη τεύχος. Ο ρυθμός είναι αυτός που πρέπει και δε σε αφήνει να ξεχάσεις τις δύο βασικές ιδέες του comic. Εξαιρετικό, λοιπόν, και αυτό το τεύχος. Ελπίζω να έχουμε και συνέχεια, μετά την ολοκλήρωση του πρώτου mini series.

SAGA #4
Writer: Brian K. Vaughan
Artist: Fiona Staples
Image Comics

Τεύχος με τεύχος, το SAGA δείχνει πως βάζει τις βάσεις για μια σταθερά καλή σειρά. Προς το παρόν, το characterization βρίσκεται πρώτο-πρώτο στο προσκήνιο και ακόμη δεν έχουμε δει κάτι συγκλονιστικό (και όχι, το σουλατσάρισμα του The Will στον σεξοπλανήτη με τις ιπτάμενες λεσβίες και τις ανήλικες σκλάβες δεν πιάνεται ως κάτι συγκλονιστικό – όχι τουλάχιστον με την έννοια της παραπάνω πρότασης). Φυσικά, οι δύο πρωταγωνιστές είναι αυτοί που μας ενδιαφέρουν περισσότερο και αυτοί παίρνουν τη μερίδα του λέοντος. Στο #4, όμως, ρίχνουμε μια ενοχλητική ματιά παραπάνω στον αντίπαλό τους, τον The Will, ο οποίος εδώ εμφανίζει ενός είδους ανθρωπιά. Αν μη τι άλλο, ο Vaughan μας ξεκαθαρίζει ότι το comic του δεν είναι ένα one man show, αλλά οι βασικοί χαρακτήρες είναι πολλοί.

Το σχέδιο της Staples μου αρέσει και νομίζω πως βελτιώνεται ακόμη περισσότερο, ενώ δεν πρόκειται να ακούσετε από εμένα παράπονα για όσες εξυπνάδες και obscure pop references χρησιμοποιεί ο Vaughan στα σενάριά του. Τέλος, το κλείσιμο αυτού του τεύχους μας υπόσχεται δράση στο επόμενο. Ελπίζω να μη μας απογοητεύσει.