Supreme And Mo(o)re

To SUPREME ήταν ένας από τους χειρότερους τίτλους που είχε κυκλοφορήσει η Image. Ένας υπερήρωας κωλοχαρακτήρας (με το μπαρδόν κιόλας), που μπορούσε να κάνει σχεδόν τα πάντα, θεωρώντας τον εαυτό του κάτι σαν θεό. Στο τεύχος 52, όμως, τον τίτλο ανέλαβε ο Alan Moore, ο οποίος, με έναν ιδιαίτερα μεταμοντέρνο τρόπο, έκανε ουσιαστικά reboot στον χαρακτήρα και έτσι ξεκίνησε ένα υπέροχο tribute στα silver age comics και ένα εξαιρετικό (και από τα αγαπημένα μου) σερί από τεύχη. (Περισσότερα για αυτό μπορείτε να διαβάσετε σε αυτό το παλιό Comicdom Files.)

Μετά από 12 τεύχη και ιδιαίτερη επιτυχία, ο Moore ανέλαβε να rebootάρει ολόκληρο το σύμπαν της Awesome (το οποίο ήταν το νέο όνομα της Maximum Press, το οποίο, με τη σειρά του, ήταν το imprint του Liefeld, που κάποια στιγμή αποχώρησε από την Image). Το re-imagining του Awesome Universe έγινε με το limited series JUDGEMENT DAY και από εκεί ξεπήδησαν το GLORY (κάτι σε Wonder Woman με μυθολογικές επιρροές και προάγγελος του PROMETHEA) και το νέο YOUNGBLOOD (που επιχειρούσε να γίνει κάτι κοντα σε φρέσκο Χ-ΜΕΝ ή TEEN TITANS), ενώ μεταξύ των υπόλοιπων τίτλων συμπεριλαμβανόταν και το ALLIES (κάτι πιο κοντά σε JLA ή AVENGERS).

Βέβαια, από αυτά ελάχιστα προλάβαμε να δούμε, μια και η Awesome είχε ήδη οικονομικά προβλήματα και οι “επενδυτές” σταμάτησαν να την τροφοδοτούν με χρήματα. Έτσι, το 1998 και με τον SUPREME να βρίσκεται στη δεύτερη δωδεκάδα τευχών του Moore (τεύχος 56) και το YOUNGBLOOD να έχει μόλις αρχίσει, το Awesome Universe μπήκε στην κατάψυξη. Περίπου ένα χρόνο μετά, η Awesome συνέχισε να εκδίδει τις ιστορίες του Moore για το SUPREME (με τίτλο SUPREME: THE RETURN) για 6 τεύχη και έτσι φτάσαμε δυο τέυχη πριν το τέλος της δεύτερης δωδεκάδας τευχών, ενώ πήραμε μια γέυση ακόμα από YOUNGBLOOD και ένα preview τεύχος από το GLORY. (Το οποίο, αργότερα, μετακόμισε στην Avatar, ως limited series τεσσάρων τευχών, αλλά ούτε ετσι κατάφερε να ολοκληρωθεί…)

Μια που βρισκόμαστε αρκετά μακριά από τα τότε γεγονότα και τα πράγματα είναι μάλλον κάπως περίπλοκα, σας προτρέπω να διαβάσετε ενα παλιό LYING IN THE GUTTERS, που περιλαμβάνει μια συζήτηση ανάμεσα στους Erik Larsen, Steve Bissette and Rick Veitch και έχει κάποια ενδιαφέροντα σημεία, όπως τα παρακάτω:

Erik Larsen: The reason Rob stopped publishing Supreme was because it wasn’t making money.

Rick Veitch: The reason Rob stopped publishing SUPREME was his whole company went down the shitter. I believe the book was selling around 40,000 at the time and the creators were keeping to the schedule. …Where’d you hear that bit about handing Supreme off to others? I was involved with Alan’s plotting of the third year arc and I never heard that from him.

Erik Larsen: “From Rob–he did the accent and everything–it was pretty fun to listen to. I’m not sure when that would have been exactly.

Τα δυο τελευταία τεύχη (όπου θα ολοκληρωνόταν η δεύτερη χρονιά) δεν είχαν κυκλοφορήσει. Φήμες θέλαν ότι τουλάχιστο ένα από αυτά βρισκόταν στα χέρια του Liefeld, ενώ υπήρχε και ένα plot (μάλλον ανά τεύχος) έτοιμο για την τρίτη χρονιά του SUPREME. (Αντίστοιχα plots για άλλους τίτλους, όπως τα GLORY και YOUNGBLOOD, είχαν κατά καιρούς διαρρεύσει στο δίκτυο, ή είχαν εκδοθεί από την Awesome.)

Και να, λοιπόν, που πολλά (συγκεκριμένα 12) χρόνια μετά από το τελευταίο τεύχος SUPREME που κυκλοφόρησε, το τελευταίο τεύχος που είχε γράψει ο Moore εκδώθηκε σε artwork του Erik Larsen, ως SUPREME#63. O Larsen αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες με το σενάριο του Moore… όπως είπε και ο ίδιος στο CBR.

[It was] absolute hell. He does not write to my strengths and there were all kinds of things he asked for which were a pain in the ass to draw…

Προσωπικά, μάλιστα, έχω την αίσθηση πως κάποια πράγματα που μου φάνηκαν “περίεργα” στο τεύχος, έχουν να κάνουν με λάθος ερμηνεία του σεναρίου από τον Larsen, ενώ το γεγονός πως δεν υπάρχει η καθιερωμένη backup ψευδο-reprint ιστορία, μάλλον με προβληματίζει για την ακεραιότητα του σεναρίου.

Το τεύχος κλείνει με ένα επικό cliffhanger (λίγο πριν ξεκινήσει η μητέρα των μαχών) και δε θα διαβάσουμε ποτέ το τι μας επιφύλασσε ο Moore για το τέλος (και προφανώς, ούτε για την τρίτη δωδεκάδα τευχών). Το δύσκολο κομάτι της συνέχισης του τίτλου αναλαμβάνει ο Erik Larsen, ο οποίος (λογικά και αναμενόμενα) λέει ότι δεν θα πρέπει να συγκρίνουμε το run του με αυτό του Moore και (όχι και τόσο αναμενόμενα) θέλει (αν και το ίδιο λέει και ο Eric Stephenson, οπότε μάλλον είναι ένα συνολικό approach της Image) να γυρίσει στο approach του Liefeld, ή όπως λέει ο ίδιος:

The thing that made it unique was that he was Superman with a real twist in that he was kind of a dick. I’m kind of returning to that — Supreme as an asshole.

Έτσι, αντί για το κλείσιμο της δεύτερης χρονιάς, έχουμε μια νέα μέρα για το SUPREME, όπου με μια δυναμική λύση, βλέπουμε τη νέα κατεύθυνση που ακολουθεί ο χαρακτήρας. Αν και σέβομαι τόσο τον Larsen όσο και την απόφαση του, θα ήθελα μόνο να σχολιάσω πως αυτό που διατείνεται σε πολλές συνεντέυξεις “Alan had intended this to be his last issue and for it to feed into the next guy’s run”, μου φαίνεται απλά ανυπόστατη μπούρδα.

Ενδιαφέρον έχει το τι έχει γράψει σχετικά με το νέο τεύχος του SUPREME, ο (όχι και τόσο φίλος του Moore πλέον) Stephen Bisette.

Με την ευκαιρία, ρίξτε μια ματιά εδώ, όπου θα διαβάσετε περισσότερες λεπτομέρειες για διάφορα comics στα οπία θα έχει βάλει το χεράκι του ο Moore. Ανάμεσα τους, βρίσκονται τα JERUSALEM και UNEARTHING, το NEMO – HEART OF ICE, αλλά και το FROM HELL COMPANION.