THE WALKING DEAD #100

Writer: Robert Kirkman
Artist: Charlie Adlard
Colorist (grey tones): Cliff Rathburn
Letterer: Rus Wooton
Editor: Sina Grace
Image Comics / Skybound

Στα comics, έχουμε μάθει να περιμένουμε πολλά από ένα 100ό τεύχος και οι εταιρείες δε χάνουν την ευκαιρία να προβάλλουν, να διαφημίσουν και να κρατήσουν την αγωνία μας αμείωτη, μέχρι αυτό να κυκλοφορήσει. Και, σχεδόν πάντα, η αναμονή αυτή δικαιώνεται, με ένα σημαντικό θάνατο, μια νέα απειλή, ή κάτι που αλλάζει τα πάντα, από εδώ και στο εξής. Οι εκδοτικές πάντοτε υπόσχονται πολλά, ούτως ώστε να υπάρξει μεγάλος ντόρος μέχρι και την κυκλοφορία του τεύχους, ταΐζοντας αφειδώς το hype που δημιουργείται για το εν λόγω τεύχος.

Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση του THE WALKING DEAD, το οποίο αν και creator-οwned comic (χωρίς πρωταγωνιστές με 50 χρόνια ιστορία και λεγεώνες fans από πίσω τους), τον τελευταίο καιρό – με αποκορύφωμα την αναμονή για το τεύχος #100 – έχει συζητηθεί πολύ. Το hype που δημιουργήθηκε γύρω του ήταν τεράστιο και μιλάμε πλέον για το πρώτο comic σε πωλήσεις για τον Ιούλιο (ίσως και για ολόκληρο το χρόνο). Λογικό είναι, λοιπόν, οι αναγνώστες να περιμένουν πολλά.

Τι νέο, όμως, θα μπορούσε να προσφέρει ένας τέτοιος τίτλος; Το θάνατο ενός βασικού πρωταγωνιστή; Το έχουμε ξαναδεί στο WALKING DEAD, όχι μία, όχι δύο, αλλά πολλές φορές – ακόμη και δυο-τρία τεύχη πριν. Μια νέα απειλή, η οποία θα αλλάξει τα πάντα; Μα ήδη έχουμε συνηθίσει σε στρατιές απέθαντων, οι οποίες κάθονται ουσιαστικά πίσω από κάθε δολοφόνο, κανίβαλο, ή Governor, που έχουμε δει μέχρι τώρα. Οι προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί από μια σειρά που δεν ακολουθεί και τόσο την πεπατημένη, είναι σίγουρα τεράστιες για το 100ό τεύχος. Και να μου επιτρέψετε να παρατηρήσω πως μερικές έξτρα σελίδες και 12 (!) variant covers δεν είναι αρκετά για να τις καλύψουν.

Υπήρξε, λοιπόν, κάτι καινούργιο σε αυτό το τόσο σημαντικό, λόγω παράδοσης στη βιομηχανία, τεύχος; Δε θέλω να σας κάνω spoilers, οπότε δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα πω ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα και πιο έντονα τεύχη της σειράς, αλλά ότι δεν είδαμε και κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο (και μεταφράστε το αυτό, όπως θέλετε). Οπωσδήποτε, η προσδοκία ότι κάτι κακό θα συνέβαινε στους πρωταγωνιστές μας, υπήρχε (λόγω του νούμερου του τεύχους, της φύσης της σειράς και του κλεισίματος του #99) και αυτή δεν έμεινε χωρίς δικαίωση. Μην περιμένετε, όμως, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Απλά, ο τρόπος που κύλησε το τεύχος, οι διάλογοι και όσα είδαμε σε αυτό, συνοδεύτηκαν από μια ένταση που είχαμε καιρό να συναντήσουμε στις γκριζοάσπρες σελίδες του. Και ο νέος villain (ο οποίος ήδη μοιάζει ικανός να ξεπεράσει σε σαδισμό όλους τους προηγούμενους) δε θα μπορούσε παρά να κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε αυτό το ξεχωριστό τεύχος. Η σκηνή με το μονόλογό του, στο μέσο του τεύχους, μάλιστα, είναι εξαιρετικά απολαυστική, καθώς μέσα στην ένταση και στην αγωνία, ο Kirkman βρίσκει το χώρο και το χρόνο να κλείσει πονηρά το μάτι στους αναγνώστες του comic και της στήλης της αλληλογραφίας.

Για να συνεχίσω, πάντως, να σας μιλάω για το THE WALKING DEAD #100, θα αναγκαστώ να προχωρήσω σε ένα-δύο mild spoilers. Πρώτον, το #100 δίνει μια νέα κατεύθυνση στον τίτλο, γκρεμίζοντας όλη αυτή την αισιοδοξία που δημιουργήθηκε στα τελευταία τεύχη. Το γνωρίζαμε (και, δείχνοντας παντελή αναισθησία για το καλό των πρωταγωνιστών, το ελπίζαμε) ότι αυτό κάποτε θα συνέβαινε και το συγκεκριμένο τεύχος το κατάφερε όπως έπρεπε: με την ένταση να χτίζεται αργά και βασανιστικά, μέχρι το αποκορύφωμά της. Θα έλεγε κανείς ότι ολόκληρο το τεύχος δημιουργήθηκε για να σβήσει αυτό το αισιόδοξο χαμόγελο από το στόμα του Rick.

Δεύτερον, αν και το #99 προετοίμασε πολλούς από εμάς για ένα μακελειό μέσα στα τείχη της κοινότητας, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο, στο τεύχος #48. Αντίθετα, η… κάμερα του αναγνώστη εστιάζει στη μικρή ομάδα των πρωταγωνιστών και όλα εξελίσσονται ανάμεσα σε λίγους και εκλεκτούς, φέρνοντας, για μια ακόμη φορά, τον διάλογο και τις πράξεις και όχι τα πιστολίδια στο προσκήνιο.

Ήταν, λοιπόν, ένα παραδοσιακό τεύχος #100; Όχι, μιας και το shock value που ακολουθεί αυτή την κατηγορία (και βρίσκεται και στο #100) είναι τόσο συχνό στο WALKING DEAD, που δε μας κάνει εντύπωση σε ένα τέτοιο τεύχος. Άξιζε τον ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω του; Αν θεωρείτε πως τα 12 (θα το ξαναβάλω το θαυμαστικό – !) variant covers και οι έξτρα σελίδες ήταν απλά ένα κόλπο του marketing, όχι. Γιατί, κάτι άλλο που δεν έχουμε ξαναδεί τόσα χρόνια, δεν υπήρχε.

Από την άλλη, όμως, ήταν ένα εξαιρετικό τεύχος; Οπωσδήποτε! Μου θύμισε ότι, πάνω απ’ όλα, το WALKING DEAD είναι ένα horror comic και εκτυλίχθηκε με μια ένταση που έχω ξαναδεί μόνο στα εξαιρετικά σημαντικά turning points της σειράς. Φαίνεται από τις πρώτες σελίδες πως αμφότεροι οι σημαντικοί συντελεστές του comic (Kirkman και Adlard) έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, σε ένα τεύχος που αντιμετώπισαν με προσοχή και μεράκι. Ειδικά στο σχέδιο, ο Adlard κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις αντίξοες συνθήκες που επέβαλε το σενάριο (απεικόνιση εκφράσεων και φρικιαστικών λεπτομερειών, παρά το σκοτάδι που επικρατεί στις σκηνές).

Τέλος, το #100 διαθέτει αυτό που κάθε καλό τεύχος comic πρέπει να διαθέτει. Σε κάνει να ανυπομονείς για το επόμενο τεύχος. Μήπως δεν είναι αυτό το σημαντικότερο;

Υ.Γ.: Ιδού και τα 12 variant covers.